All rights reserved. No part of this publication may be reproduced, distributed, or transmitted in any form or by any means, including photocopying, recording, or other electronic or mechanical methods, without the prior written permission of the publisher, except in the case of brief quotations embodied in critical reviews and certain other noncommercial uses permitted by copyright law.
அருணாவின் "மலராதோ நின் நயனங்கள்" கதை திரி
- Thread starter Aruna V
- Start date
- Status
Aruna V
எஸ்எம்எஸ் குழுமம் எழுத்தாளர்
அத்தியாயம் 1:
சென்னை அம்பத்தூர் பஸ் நிலையம் அருகில் இருந்த இரண்டு படுக்கையறை கொண்ட அழகான அபார்ட்மெண்ட்..
வீட்டின் வரவேற்பறையில் இருந்த சோபாவில் நான்கு பெரியவர்கள் அமர்ந்திருந்தனர்..
கண்ணன் மதுமதி தம்பதியினர் ஒருவர்.. அசோக் ருத்ரா தம்பதியினர் மற்றொருவர்..
"என்ன கண்ணா! உன் பெண்ணாவது பிரணவ் போட்டோவை பார்த்தாளா, இல்லையா?" என அசோக் சலிப்புடன் கேட்க,
"எங்கே அசோக்! நானும் எத்தனையோ முறை சொல்லி பார்த்துவிட்டேன்.. எப்போது கேட்டாலும், 'வேலை இருக்கிறது.. வந்து பார்த்துக்கலாம்..' என்று முடித்து விடுகிறாள்.. இப்படி முகத்தை கூட பார்க்காமல் இருந்துவிட்டு, நாளைக்கு ஏதாவது பிரச்சனை செய்து விடுவாளோ என்று பயமாகவே இருக்கிறது டா.." பரிதவிப்புடன் கண்ணன் கூற, அவர் கையை ஆறுதலாக பிடித்து கொண்டார் அசோக்..
"ரொம்பவும் பயப்படாதே..! இங்கே எங்கள் நிலையும் அதே தானே.. தெரியாத்தனமாக இவனை பிஸ்னஸ் விஷயமாக வெளிநாடு அனுப்பி விட்டேன்.. இவனும் நம் இளவரசி போல் தான் சொல்லி கொண்டு சுற்றுகிறான்.. ஒரு போட்டோ கூட பார்க்க முடியாதது போல் இவர்களுக்கு அப்படி என்ன தான் வேலையோ..! இந்த காலத்து பிள்ளைகள் இதற்குள் டேட்டிங், அவுட்டிங் என்று போய் இருப்பாங்க.. நம்ம பிள்ளைகள் தான் இப்படி இருக்காங்க.. இதற்கு சந்தோச படுவதா, வருத்தப்படுவதா என்று கூட தெரியவில்லை கண்ணா.."
அங்கிருந்த நால்வர் முகத்திலுமே ஒருவித பரிதவிப்பு இருக்க தான் செய்தது.
ஆனால் அதற்கு காரணமான அவர்கள் பிள்ளைகளுக்கு அந்த பரிதவிப்பு கொஞ்சமும் இருந்ததாக தெரியவில்லை.
"எதற்கும் ஒரு முறை இளவரசியிடம் பேசி பாருங்களேன் அண்ணா" என மெதுவாக கூறினார் ருத்ரா.
அவருக்கு ஏற்கனவே கண்ணன் வீட்டில் பெண் எடுப்பதில் பெரிதாக உடன்பாடில்லை.
அவர் மகனுக்கு தன் அண்ணன் மகளை திருமணம் செய்து வைக்க வேண்டும் என்று அவருக்கு ஒரு கனவு இருந்தது.
அவர் அண்ணன் மகள் சஞ்சனாவிற்கு சம்மதமாகவே இருந்தாலும், பிரணவ் தான் சிறு வயதில் இருந்து உடன் வளர்ந்தவளை மனைவியாக பார்க்க முடியவில்லை என ஒரேடியாக மறுத்துவிட்டான்..
அன்று சஞ்சனாவிற்கு அத்தனை திடமாக மறுத்தவன், இன்று பெண் படத்தை கூட பார்க்காமல் இளவரசியை திருமணம் செய்துகொள்ள அசால்டாக சம்மதம் கூறியது, அவருக்கு பெரும் ஆச்சர்யம் தான்..
சில மாதங்கள் முன்பு தான் அசோக் தன் பால்ய சிநேகிதனான கண்ணனை தற்செயலாக சந்தித்தார்..
கல்லூரியில் நெருங்கிய நண்பர்களான இருவரும், இப்போதும் பார்த்ததுமே ஒட்டி கொண்டனர்..
கண்ணன் பேங்கில் வேலை செய்து ஓய்வு பெற்று மிடில் கிளாசில் இருக்க, அஷோக்கோ தங்கள் குடும்ப தொழிலான கைக்கடிகாரம் தயாரிக்கும் நிறுவனத்தை நடத்தி வந்தார்..
அவரும் வயதின் காரணமாக ஓய்வெடுத்துக்கொண்டதில், பிரணவ் பிஸ்னெஸ்ஸை கையில் எடுத்திருந்தான்..
அவர்கள் தொழிலில் என்னவோ என்றுமே ஏறுமுகம் தான்..
நட்பிற்கு ஏது வசதி வேறுபாடெல்லாம்..!
எல்லாம் மறைந்து கண்ணனும், அசோக்கும் நெருங்கி பழக தொடங்கி இருந்தனர்..
அதே நேரம் கண்ணன் மகள் இளவரசி கம்ப்யூட்டர் படித்து முடித்து, பெங்களூரில் ஒரு ஐ. டி நிறுவனத்தில் வேலைக்கு சென்றிருக்க, அசோக் மகன் பிரணவ்வும் பிஸ்னஸ் விஷயமாக கனடா சென்று இருந்தான்..
இருவரும் பழக தொடங்கிய கொஞ்ச நாளிலேயே தங்கள் பிள்ளைகளுக்கு திருமணம் செய்து வைக்கலாமே என இருவருக்குமே ஆசை வந்தது..
கண்ணன் தன் செல்வ நிலை குறித்து தயங்க, அசோக்கின் நட்பு அந்த தயக்கத்தை ஒதுக்கி தள்ள போதுமானதாக இருந்தது..
ஒருவாறு பெரியவர்கள் அனைவரும் பேசி முடித்து சிறியவர்களிடம் பேசிய போது தான் பிரச்சனையே தொடங்கியது..
இருவரின் புகைப்படத்தையும் தங்கள் பிள்ளைகளுக்கு அனுப்பி வைத்து அவர்கள் பார்க்க சொல்ல, இருவரும் ஒரே போல் பதில் கூறியது அனைவருக்குமே ஆச்சர்யம் தான்..
"எனக்கு வேலை அதிகம்.. நீங்கள் யாரை முடிவு செய்திருந்தாலும் சரி தான்.. வந்து பார்த்துக்கொள்கிறேன்.." என ஒரே போல் இருவருமே முடித்து பெரியவர்கள் வயிற்றில் புளியை கரைத்து கொண்டிருந்தனர்..
ருத்ரா சொன்னதை கேட்டு போனை எடுத்துக்கொண்டு நகர்ந்தார் கண்ணன்..
அவர் மகளுக்கு அழைக்க, அங்கே தன் அலுவலகத்தில் அப்போது தான் இளவரசியும் சற்றே ஓய்வாக காபி குடிக்க தோழியுடன் வந்து அமர்ந்திருந்தாள்..
தந்தையின் எண்ணை பார்த்ததும் சிறு புன்னகையுடன் போனை எடுத்தவள், "சொல்லுங்க பா.. எப்போதும் கேட்கும் கேள்வி தானா..?" என சிரித்துக்கொண்டே கேட்க, அவள் சிரிப்பை உணர்ந்து அவர் முகத்திலும் சிறு புன்னகை தோன்றியது..
"நீ இந்த முறையாவது கொஞ்சம் பதிலை மாற்றி சொல்ல கூடாதா..? இப்படி பேசும் நேரத்திலாவது போட்டோவை பார்க்கலாம் இல்லையா? ஏன் டா இப்படி அடம் பிடிக்கிறாய்?" ஆற்றாமையுடன் அவர் கேட்க, அதில் மேலும் சிரித்து கொண்டவள்,
"நீங்களும் அடம் தான் பா பிடிக்கறீங்க.. அப்படி உங்களுக்கு என் மேல் நம்பிக்கை இல்லையா? நல்ல பையனாக தெரிந்தால் அமைதியாக சம்மதிக்க போகிறேன்.. ஏதேனும் தவறாக தெரிந்தால், எப்படி இருந்தாலும் நிறுத்தி தானே ஆக வேண்டும்.. முகத்தில் என்ன பா இருக்கிறது! குணத்தை பார்ப்போம்.. அது நன்றாக இருந்தால் சரி தான்.. வேலை இருக்கு பா.. இன்னும் நான்கு நாளில் வந்து விட போகிறேனே.. நேரில் பார்த்துக்கொள்ளலாம் பா.. அம்மா ஓகே வா..?"
தெளிவாக பேசும் மகளிடம் எதுவும் மறுத்து கூற தோன்றாமல், "நல்லா இருக்கிறாள் மா.. முடிந்தவரை சீக்கிரம் வர பாரு.." என்றுவிட்டு போனை வைத்துவிட்டார் கண்ணன்..
தோழி பேசிய அனைத்தையும் கேட்டுக்கொண்டு அமர்ந்திருந்த ராதிகா அவளை பார்த்து தலையில் அடித்து கொண்டாள்..
"என்ன பிறவி டி நீ..! நாம் இங்கிருந்து போகும் மறுநாள் உனக்கு நிச்சயம்.. பையன் படத்தை பார்த்து தொலைத்தால் தான் என்ன? இதை ஒரு அடம் என்று பிடித்து அப்பாவை டென்ஷன் ஆக்கியே ஆக வேண்டுமா..?"
"நான் வேண்டுமென்றே செய்யவில்லை ராதா.. முதலில் வேலை பளுவில் பார்க்க முடியவில்லை.. இப்போது கொஞ்சம் ப்ரீ ஆகிவிட்டது தான்.. ஏனோ பார்க்க தோன்றவில்லை டி.. நேரில் பார்த்துக்கொள்ளலாம் என்று மனதில் பதிந்து விட்டது.. அதான் அதை மாற்ற வேண்டாமே என்று விட்டுவிட்டேன்.. அப்பா என்ன ஒன்றும் விசாரிக்காமலா பார்த்திருப்பார்..! எப்படியும் நல்ல பையனாக தான் இருக்கும்.. நேரில் பார்த்துக்கலாம் டி.. அப்படியே பதிந்து விட்டது.. விடேன்.."
முகம் சுருங்க பேசிய தோழியை பார்த்து மென்மையாக சிரித்துவிட்ட ராதிகா, "எப்படியோ போ" என்று முடித்துவிட்டாள்..
இருவரும் ஒன்றாக கல்லூரியில் படித்த தோழிகள்.. ஒன்றாகவே வேலைக்கு வந்திருந்தனர்..
இருவரும் ஒன்று போல் வேலைக்கு சேர்ந்த ஒரு வருடத்தில் சென்னைக்கு ட்ரான்ஸ்பர் கேட்க, சரியாக இப்போது தான் அது கிடைத்திருந்தது..
இதோ அடுத்த நான்கு நாட்களில் இருவருமே கிளம்புகின்றனர்..
*******************
இங்கே மகளிடம் பேசிவிட்டு வந்த கண்ணன், சோர்வுடன் வந்து அமர்ந்தார்..
"என்ன டா..?" என அசோக் கேட்க, மறுப்பாக தலையாட்டி உதட்டை பிதுக்கினார் கண்ணன்..
"சரி விடு கண்ணா.. பார்த்துக்கலாம்.." என அசோக் தான் அவரையும் சேர்த்து சமாதானம் செய்தார்..
"நீ பிரணவ்விடம் பேசினாயா அசோக்?" என கண்ணன் கேட்க,
"யாரு திட்டு வாங்க..!" என்றார் அசோக் லேசாக பயந்தவராக..
நண்பன் குரலில் கண்ணன் குழப்பத்துடன் அவரை பார்க்க, "இரண்டாம் முறை கேட்ட போதே கத்திவிட்டான் டா.. அவனாக மனம் மாறி பார்த்தால் தான் உண்டு.. அவனை ஒன்றும் செய்ய முடியாது.. அதான் உன்னிடம் கேட்டேன்.. ரெண்டு பேரும் நல்ல ஜோடி தான் போ..!" என சிரித்துக்கொண்டே முடித்தார் அசோக்
இவர்கள் இங்கே பேசி கொண்டிருந்த அதே நேரம், கனடாவில் தன் காரில் பிஸ்னஸ் மீட்டிற்கு சென்று கொண்டிருந்த பிரணவ்வின் போன் அடித்தது..
யாரென்று பார்த்தவன், அழைப்பது தம்பி பிரபாகர் என்றதும் காரை ஓரமாக நிறுத்திவிட்டு போனை எடுத்தான்..
"சொல்லு பிரபா" என பிரணவ் தொடங்க,
"அது வந்து ண்ணா...." என இழுத்த பிரபாகருக்கோ சொல்ல வந்ததை சொல்ல தயக்கமாக தான் இருந்தது..
"பெண் போட்டோ பார்க்கணுமா..? இதற்காக இந்த நேரத்தில் போன் பண்ணி என்னை தொல்லை செய்கிறாயா..?" சட்டென தம்பி மனதை படித்துவிட்டவன் அடக்கப்பட்ட கோபத்துடன் கேட்க,
"இதற்கு தான் உன்னிடம் பேசவே பயமா இருக்கு.. எடுத்தவுடன் ஏன் ண்ணா கடிக்கிறாய்..? அப்பாவும் அம்மாவும் கொஞ்சம் பயப்படறாங்க.. அதான்..." என்றான் பிரபாகர் நிதானமாக
"லுக் பிரபா, இதற்கு பல முறை நான் பதில் சொல்லிவிட்டேன்.. இதற்கு மேல் இதே விஷயத்தை பேசி என் நேரத்தை வீண் பண்ணாதே டா.. நேரில் பார்த்துக்கொள்கிறேன்.. பிடித்திருந்தால் கல்யாணம் பண்ணிக்கறேன்.. தட்ஸ் இட்.. இப்போ நிறைய வேலை இருக்கு.. கிளம்பும் முன் முடிக்க வேண்டாமா! இனி தேவை இல்லாமல் கால் பண்ணாதே.. ஐ வில் கம் சூன்.." என்றுவிட்டு தம்பியின் பதிலை கூட எதிர்பார்க்காமல் போனை வைத்துவிட்டான் பிரணவ்..
'இவனிடம் பேச முயற்சித்ததற்கு சுவற்றில் முட்டி கொண்டிருக்கலாம்..!' என புலம்பி கொண்டே போனை வைத்தவன், கையோடு அசோக்கிற்கும் அழைத்து தான் பிரணவ்விடம் பேசியதை கூறினான்..
"இவனை எந்த நேரத்தில் பா பெத்தீங்க? எப்போதும் யார் சொல்வதையும் காதில் வாங்குவதில்லை.. உண்மையாகவே எங்க ரெண்டு பேரையும் நீங்க தான் பெத்தீங்களா..?"
மிக பெரிய சந்தேகம் போல் சீரியஸ்சாக அவன் கேட்க, "நீ உதை வாங்க போகிறாய் பிரபா.." என்றார் அசோக்
"ஆமா என்னை மட்டும் திட்டுங்க.. முடிந்தால் அவனிடம் இந்த குரலில் பேசி பாருங்களேன்..! நல்ல குடும்பம்..!" என சலித்துக்கொண்டே போனை வைத்துவிட்டான் பிரபாகர்.
அவன் சொல்வது உண்மை தான் என்பதால் ஒரு பெருமூச்சுடன் அசோக்கும் போனை வைத்தார்..
பிரணவிற்கு ஏனோ தன் அன்னை தவிர வேறு எந்த பெண்கள் மீதும் பெரிதாக மதிப்பு கிடையாது..
அவன் தோற்றத்தையும் பணத்தையும் பார்த்து அவன் வீட்டில் சஞ்சனாவில் இருந்து, வெளியில் பார்ட்டியில் சந்திக்கும் எத்தனையோ பெண்கள் வரை அவனை கைக்குள் போட முயற்சி செய்திருக்கின்றனர்..
தன் குணத்தை பற்றி எதுவுமே தெரியாமல், தன்னுடன் பழக துடிக்கும் பெண்களை பார்த்தால் தான் அவன் கோபம் ஏகத்திற்கும் எகிறும்..
சஞ்சனாவிற்கு அவனை பற்றி தெரியும் என்றாலும், அவள் பிடித்தம் அவன் தோற்றமும் பணக்கார வாழ்க்கையும் மட்டும் தான் என்று அவனுக்கு நன்றாகவே தெரியும்..
கண்களில் குடிகொள்ளும் காதலுக்கும், ஆசைக்கும் வித்தியாசம் தெரியாத அளவு அவன் முட்டாள் இல்லையே..!
அதனாலேயே வெறும் முகத்தை பார்த்து ஒரு பெண்ணை பிடித்திருக்கிறதா இல்லையா என முடிவு செய்ய அவன் தயாராக இருக்கவில்லை..
அவனுக்கு பார்த்திருக்கும் பெண் உலக அழகியாகவே இருந்தாலும், அவள் கண்களில் உண்மை இல்லை என்றால் அவன் கண்களுக்கு அவள் தூசு தான்..
பெற்றோர் மேல் இருந்த நம்பிக்கையில் நிச்சயத்திற்கு சம்மதித்திருந்தவன், ஏதேனும் தவறாக இருந்தால், அதை நிறுத்தவும் தயாராக தான் இருந்தான்..
பிள்ளைகள் மனதை ஓரளவு சரியாகவே கணித்துவிட்ட பெற்றவர்களுக்கு தான் கொஞ்சம் பயமாகவே இருந்தது..
*******************
"எல்லாம் நல்லபடியாக நடக்க வேண்டும் என்று வேண்டிக்கொள் கண்ணா.. நம்மால் அது மட்டும் தான் முடியும்.. நான் கிளம்புகிறேன்.." என்றுவிட்டு அசோக் எழுந்துவிட, கண்ணனும் மதுவும் அவர்களை வழியனுப்பி வைத்தனர்..
அவர்கள் கிளம்பியதும் பூஜை அறைக்கு சென்ற மது, உண்மையாகவே எல்லாம் நல்லபடியாக நடக்க வேண்டும் என்று வேண்டி கொண்டார்..
அவர் வேண்டுதல் கடவுள் காதில் விழுந்ததோ என்னவோ..!
பின்னாளில் நடந்தது நன்மையா தீமையா என்று கூட யாருக்கும் புரியாமல் போனது...!
“முகம் காணாவிடினும்
இரு உயிர்களின் உள்ளங்களும்
இணையை கண்டுகொண்டதோ..!”
மலரும்..
சென்னை அம்பத்தூர் பஸ் நிலையம் அருகில் இருந்த இரண்டு படுக்கையறை கொண்ட அழகான அபார்ட்மெண்ட்..
வீட்டின் வரவேற்பறையில் இருந்த சோபாவில் நான்கு பெரியவர்கள் அமர்ந்திருந்தனர்..
கண்ணன் மதுமதி தம்பதியினர் ஒருவர்.. அசோக் ருத்ரா தம்பதியினர் மற்றொருவர்..
"என்ன கண்ணா! உன் பெண்ணாவது பிரணவ் போட்டோவை பார்த்தாளா, இல்லையா?" என அசோக் சலிப்புடன் கேட்க,
"எங்கே அசோக்! நானும் எத்தனையோ முறை சொல்லி பார்த்துவிட்டேன்.. எப்போது கேட்டாலும், 'வேலை இருக்கிறது.. வந்து பார்த்துக்கலாம்..' என்று முடித்து விடுகிறாள்.. இப்படி முகத்தை கூட பார்க்காமல் இருந்துவிட்டு, நாளைக்கு ஏதாவது பிரச்சனை செய்து விடுவாளோ என்று பயமாகவே இருக்கிறது டா.." பரிதவிப்புடன் கண்ணன் கூற, அவர் கையை ஆறுதலாக பிடித்து கொண்டார் அசோக்..
"ரொம்பவும் பயப்படாதே..! இங்கே எங்கள் நிலையும் அதே தானே.. தெரியாத்தனமாக இவனை பிஸ்னஸ் விஷயமாக வெளிநாடு அனுப்பி விட்டேன்.. இவனும் நம் இளவரசி போல் தான் சொல்லி கொண்டு சுற்றுகிறான்.. ஒரு போட்டோ கூட பார்க்க முடியாதது போல் இவர்களுக்கு அப்படி என்ன தான் வேலையோ..! இந்த காலத்து பிள்ளைகள் இதற்குள் டேட்டிங், அவுட்டிங் என்று போய் இருப்பாங்க.. நம்ம பிள்ளைகள் தான் இப்படி இருக்காங்க.. இதற்கு சந்தோச படுவதா, வருத்தப்படுவதா என்று கூட தெரியவில்லை கண்ணா.."
அங்கிருந்த நால்வர் முகத்திலுமே ஒருவித பரிதவிப்பு இருக்க தான் செய்தது.
ஆனால் அதற்கு காரணமான அவர்கள் பிள்ளைகளுக்கு அந்த பரிதவிப்பு கொஞ்சமும் இருந்ததாக தெரியவில்லை.
"எதற்கும் ஒரு முறை இளவரசியிடம் பேசி பாருங்களேன் அண்ணா" என மெதுவாக கூறினார் ருத்ரா.
அவருக்கு ஏற்கனவே கண்ணன் வீட்டில் பெண் எடுப்பதில் பெரிதாக உடன்பாடில்லை.
அவர் மகனுக்கு தன் அண்ணன் மகளை திருமணம் செய்து வைக்க வேண்டும் என்று அவருக்கு ஒரு கனவு இருந்தது.
அவர் அண்ணன் மகள் சஞ்சனாவிற்கு சம்மதமாகவே இருந்தாலும், பிரணவ் தான் சிறு வயதில் இருந்து உடன் வளர்ந்தவளை மனைவியாக பார்க்க முடியவில்லை என ஒரேடியாக மறுத்துவிட்டான்..
அன்று சஞ்சனாவிற்கு அத்தனை திடமாக மறுத்தவன், இன்று பெண் படத்தை கூட பார்க்காமல் இளவரசியை திருமணம் செய்துகொள்ள அசால்டாக சம்மதம் கூறியது, அவருக்கு பெரும் ஆச்சர்யம் தான்..
சில மாதங்கள் முன்பு தான் அசோக் தன் பால்ய சிநேகிதனான கண்ணனை தற்செயலாக சந்தித்தார்..
கல்லூரியில் நெருங்கிய நண்பர்களான இருவரும், இப்போதும் பார்த்ததுமே ஒட்டி கொண்டனர்..
கண்ணன் பேங்கில் வேலை செய்து ஓய்வு பெற்று மிடில் கிளாசில் இருக்க, அஷோக்கோ தங்கள் குடும்ப தொழிலான கைக்கடிகாரம் தயாரிக்கும் நிறுவனத்தை நடத்தி வந்தார்..
அவரும் வயதின் காரணமாக ஓய்வெடுத்துக்கொண்டதில், பிரணவ் பிஸ்னெஸ்ஸை கையில் எடுத்திருந்தான்..
அவர்கள் தொழிலில் என்னவோ என்றுமே ஏறுமுகம் தான்..
நட்பிற்கு ஏது வசதி வேறுபாடெல்லாம்..!
எல்லாம் மறைந்து கண்ணனும், அசோக்கும் நெருங்கி பழக தொடங்கி இருந்தனர்..
அதே நேரம் கண்ணன் மகள் இளவரசி கம்ப்யூட்டர் படித்து முடித்து, பெங்களூரில் ஒரு ஐ. டி நிறுவனத்தில் வேலைக்கு சென்றிருக்க, அசோக் மகன் பிரணவ்வும் பிஸ்னஸ் விஷயமாக கனடா சென்று இருந்தான்..
இருவரும் பழக தொடங்கிய கொஞ்ச நாளிலேயே தங்கள் பிள்ளைகளுக்கு திருமணம் செய்து வைக்கலாமே என இருவருக்குமே ஆசை வந்தது..
கண்ணன் தன் செல்வ நிலை குறித்து தயங்க, அசோக்கின் நட்பு அந்த தயக்கத்தை ஒதுக்கி தள்ள போதுமானதாக இருந்தது..
ஒருவாறு பெரியவர்கள் அனைவரும் பேசி முடித்து சிறியவர்களிடம் பேசிய போது தான் பிரச்சனையே தொடங்கியது..
இருவரின் புகைப்படத்தையும் தங்கள் பிள்ளைகளுக்கு அனுப்பி வைத்து அவர்கள் பார்க்க சொல்ல, இருவரும் ஒரே போல் பதில் கூறியது அனைவருக்குமே ஆச்சர்யம் தான்..
"எனக்கு வேலை அதிகம்.. நீங்கள் யாரை முடிவு செய்திருந்தாலும் சரி தான்.. வந்து பார்த்துக்கொள்கிறேன்.." என ஒரே போல் இருவருமே முடித்து பெரியவர்கள் வயிற்றில் புளியை கரைத்து கொண்டிருந்தனர்..
ருத்ரா சொன்னதை கேட்டு போனை எடுத்துக்கொண்டு நகர்ந்தார் கண்ணன்..
அவர் மகளுக்கு அழைக்க, அங்கே தன் அலுவலகத்தில் அப்போது தான் இளவரசியும் சற்றே ஓய்வாக காபி குடிக்க தோழியுடன் வந்து அமர்ந்திருந்தாள்..
தந்தையின் எண்ணை பார்த்ததும் சிறு புன்னகையுடன் போனை எடுத்தவள், "சொல்லுங்க பா.. எப்போதும் கேட்கும் கேள்வி தானா..?" என சிரித்துக்கொண்டே கேட்க, அவள் சிரிப்பை உணர்ந்து அவர் முகத்திலும் சிறு புன்னகை தோன்றியது..
"நீ இந்த முறையாவது கொஞ்சம் பதிலை மாற்றி சொல்ல கூடாதா..? இப்படி பேசும் நேரத்திலாவது போட்டோவை பார்க்கலாம் இல்லையா? ஏன் டா இப்படி அடம் பிடிக்கிறாய்?" ஆற்றாமையுடன் அவர் கேட்க, அதில் மேலும் சிரித்து கொண்டவள்,
"நீங்களும் அடம் தான் பா பிடிக்கறீங்க.. அப்படி உங்களுக்கு என் மேல் நம்பிக்கை இல்லையா? நல்ல பையனாக தெரிந்தால் அமைதியாக சம்மதிக்க போகிறேன்.. ஏதேனும் தவறாக தெரிந்தால், எப்படி இருந்தாலும் நிறுத்தி தானே ஆக வேண்டும்.. முகத்தில் என்ன பா இருக்கிறது! குணத்தை பார்ப்போம்.. அது நன்றாக இருந்தால் சரி தான்.. வேலை இருக்கு பா.. இன்னும் நான்கு நாளில் வந்து விட போகிறேனே.. நேரில் பார்த்துக்கொள்ளலாம் பா.. அம்மா ஓகே வா..?"
தெளிவாக பேசும் மகளிடம் எதுவும் மறுத்து கூற தோன்றாமல், "நல்லா இருக்கிறாள் மா.. முடிந்தவரை சீக்கிரம் வர பாரு.." என்றுவிட்டு போனை வைத்துவிட்டார் கண்ணன்..
தோழி பேசிய அனைத்தையும் கேட்டுக்கொண்டு அமர்ந்திருந்த ராதிகா அவளை பார்த்து தலையில் அடித்து கொண்டாள்..
"என்ன பிறவி டி நீ..! நாம் இங்கிருந்து போகும் மறுநாள் உனக்கு நிச்சயம்.. பையன் படத்தை பார்த்து தொலைத்தால் தான் என்ன? இதை ஒரு அடம் என்று பிடித்து அப்பாவை டென்ஷன் ஆக்கியே ஆக வேண்டுமா..?"
"நான் வேண்டுமென்றே செய்யவில்லை ராதா.. முதலில் வேலை பளுவில் பார்க்க முடியவில்லை.. இப்போது கொஞ்சம் ப்ரீ ஆகிவிட்டது தான்.. ஏனோ பார்க்க தோன்றவில்லை டி.. நேரில் பார்த்துக்கொள்ளலாம் என்று மனதில் பதிந்து விட்டது.. அதான் அதை மாற்ற வேண்டாமே என்று விட்டுவிட்டேன்.. அப்பா என்ன ஒன்றும் விசாரிக்காமலா பார்த்திருப்பார்..! எப்படியும் நல்ல பையனாக தான் இருக்கும்.. நேரில் பார்த்துக்கலாம் டி.. அப்படியே பதிந்து விட்டது.. விடேன்.."
முகம் சுருங்க பேசிய தோழியை பார்த்து மென்மையாக சிரித்துவிட்ட ராதிகா, "எப்படியோ போ" என்று முடித்துவிட்டாள்..
இருவரும் ஒன்றாக கல்லூரியில் படித்த தோழிகள்.. ஒன்றாகவே வேலைக்கு வந்திருந்தனர்..
இருவரும் ஒன்று போல் வேலைக்கு சேர்ந்த ஒரு வருடத்தில் சென்னைக்கு ட்ரான்ஸ்பர் கேட்க, சரியாக இப்போது தான் அது கிடைத்திருந்தது..
இதோ அடுத்த நான்கு நாட்களில் இருவருமே கிளம்புகின்றனர்..
*******************
இங்கே மகளிடம் பேசிவிட்டு வந்த கண்ணன், சோர்வுடன் வந்து அமர்ந்தார்..
"என்ன டா..?" என அசோக் கேட்க, மறுப்பாக தலையாட்டி உதட்டை பிதுக்கினார் கண்ணன்..
"சரி விடு கண்ணா.. பார்த்துக்கலாம்.." என அசோக் தான் அவரையும் சேர்த்து சமாதானம் செய்தார்..
"நீ பிரணவ்விடம் பேசினாயா அசோக்?" என கண்ணன் கேட்க,
"யாரு திட்டு வாங்க..!" என்றார் அசோக் லேசாக பயந்தவராக..
நண்பன் குரலில் கண்ணன் குழப்பத்துடன் அவரை பார்க்க, "இரண்டாம் முறை கேட்ட போதே கத்திவிட்டான் டா.. அவனாக மனம் மாறி பார்த்தால் தான் உண்டு.. அவனை ஒன்றும் செய்ய முடியாது.. அதான் உன்னிடம் கேட்டேன்.. ரெண்டு பேரும் நல்ல ஜோடி தான் போ..!" என சிரித்துக்கொண்டே முடித்தார் அசோக்
இவர்கள் இங்கே பேசி கொண்டிருந்த அதே நேரம், கனடாவில் தன் காரில் பிஸ்னஸ் மீட்டிற்கு சென்று கொண்டிருந்த பிரணவ்வின் போன் அடித்தது..
யாரென்று பார்த்தவன், அழைப்பது தம்பி பிரபாகர் என்றதும் காரை ஓரமாக நிறுத்திவிட்டு போனை எடுத்தான்..
"சொல்லு பிரபா" என பிரணவ் தொடங்க,
"அது வந்து ண்ணா...." என இழுத்த பிரபாகருக்கோ சொல்ல வந்ததை சொல்ல தயக்கமாக தான் இருந்தது..
"பெண் போட்டோ பார்க்கணுமா..? இதற்காக இந்த நேரத்தில் போன் பண்ணி என்னை தொல்லை செய்கிறாயா..?" சட்டென தம்பி மனதை படித்துவிட்டவன் அடக்கப்பட்ட கோபத்துடன் கேட்க,
"இதற்கு தான் உன்னிடம் பேசவே பயமா இருக்கு.. எடுத்தவுடன் ஏன் ண்ணா கடிக்கிறாய்..? அப்பாவும் அம்மாவும் கொஞ்சம் பயப்படறாங்க.. அதான்..." என்றான் பிரபாகர் நிதானமாக
"லுக் பிரபா, இதற்கு பல முறை நான் பதில் சொல்லிவிட்டேன்.. இதற்கு மேல் இதே விஷயத்தை பேசி என் நேரத்தை வீண் பண்ணாதே டா.. நேரில் பார்த்துக்கொள்கிறேன்.. பிடித்திருந்தால் கல்யாணம் பண்ணிக்கறேன்.. தட்ஸ் இட்.. இப்போ நிறைய வேலை இருக்கு.. கிளம்பும் முன் முடிக்க வேண்டாமா! இனி தேவை இல்லாமல் கால் பண்ணாதே.. ஐ வில் கம் சூன்.." என்றுவிட்டு தம்பியின் பதிலை கூட எதிர்பார்க்காமல் போனை வைத்துவிட்டான் பிரணவ்..
'இவனிடம் பேச முயற்சித்ததற்கு சுவற்றில் முட்டி கொண்டிருக்கலாம்..!' என புலம்பி கொண்டே போனை வைத்தவன், கையோடு அசோக்கிற்கும் அழைத்து தான் பிரணவ்விடம் பேசியதை கூறினான்..
"இவனை எந்த நேரத்தில் பா பெத்தீங்க? எப்போதும் யார் சொல்வதையும் காதில் வாங்குவதில்லை.. உண்மையாகவே எங்க ரெண்டு பேரையும் நீங்க தான் பெத்தீங்களா..?"
மிக பெரிய சந்தேகம் போல் சீரியஸ்சாக அவன் கேட்க, "நீ உதை வாங்க போகிறாய் பிரபா.." என்றார் அசோக்
"ஆமா என்னை மட்டும் திட்டுங்க.. முடிந்தால் அவனிடம் இந்த குரலில் பேசி பாருங்களேன்..! நல்ல குடும்பம்..!" என சலித்துக்கொண்டே போனை வைத்துவிட்டான் பிரபாகர்.
அவன் சொல்வது உண்மை தான் என்பதால் ஒரு பெருமூச்சுடன் அசோக்கும் போனை வைத்தார்..
பிரணவிற்கு ஏனோ தன் அன்னை தவிர வேறு எந்த பெண்கள் மீதும் பெரிதாக மதிப்பு கிடையாது..
அவன் தோற்றத்தையும் பணத்தையும் பார்த்து அவன் வீட்டில் சஞ்சனாவில் இருந்து, வெளியில் பார்ட்டியில் சந்திக்கும் எத்தனையோ பெண்கள் வரை அவனை கைக்குள் போட முயற்சி செய்திருக்கின்றனர்..
தன் குணத்தை பற்றி எதுவுமே தெரியாமல், தன்னுடன் பழக துடிக்கும் பெண்களை பார்த்தால் தான் அவன் கோபம் ஏகத்திற்கும் எகிறும்..
சஞ்சனாவிற்கு அவனை பற்றி தெரியும் என்றாலும், அவள் பிடித்தம் அவன் தோற்றமும் பணக்கார வாழ்க்கையும் மட்டும் தான் என்று அவனுக்கு நன்றாகவே தெரியும்..
கண்களில் குடிகொள்ளும் காதலுக்கும், ஆசைக்கும் வித்தியாசம் தெரியாத அளவு அவன் முட்டாள் இல்லையே..!
அதனாலேயே வெறும் முகத்தை பார்த்து ஒரு பெண்ணை பிடித்திருக்கிறதா இல்லையா என முடிவு செய்ய அவன் தயாராக இருக்கவில்லை..
அவனுக்கு பார்த்திருக்கும் பெண் உலக அழகியாகவே இருந்தாலும், அவள் கண்களில் உண்மை இல்லை என்றால் அவன் கண்களுக்கு அவள் தூசு தான்..
பெற்றோர் மேல் இருந்த நம்பிக்கையில் நிச்சயத்திற்கு சம்மதித்திருந்தவன், ஏதேனும் தவறாக இருந்தால், அதை நிறுத்தவும் தயாராக தான் இருந்தான்..
பிள்ளைகள் மனதை ஓரளவு சரியாகவே கணித்துவிட்ட பெற்றவர்களுக்கு தான் கொஞ்சம் பயமாகவே இருந்தது..
*******************
"எல்லாம் நல்லபடியாக நடக்க வேண்டும் என்று வேண்டிக்கொள் கண்ணா.. நம்மால் அது மட்டும் தான் முடியும்.. நான் கிளம்புகிறேன்.." என்றுவிட்டு அசோக் எழுந்துவிட, கண்ணனும் மதுவும் அவர்களை வழியனுப்பி வைத்தனர்..
அவர்கள் கிளம்பியதும் பூஜை அறைக்கு சென்ற மது, உண்மையாகவே எல்லாம் நல்லபடியாக நடக்க வேண்டும் என்று வேண்டி கொண்டார்..
அவர் வேண்டுதல் கடவுள் காதில் விழுந்ததோ என்னவோ..!
பின்னாளில் நடந்தது நன்மையா தீமையா என்று கூட யாருக்கும் புரியாமல் போனது...!
“முகம் காணாவிடினும்
இரு உயிர்களின் உள்ளங்களும்
இணையை கண்டுகொண்டதோ..!”
மலரும்..
Last edited:
Aruna V
எஸ்எம்எஸ் குழுமம் எழுத்தாளர்
அத்தியாயம் 2:
"ஹேய் எழுந்திரிங்க ரெண்டு பேரும்" என்று கத்தி கொண்டே மது இளவரசியை பிடித்து உலுக்க,
"இன்னும் பைவ் மினிட்ஸ், ப்ளீஸ் மா.." என்றாள் இளவரசி கண்களை திறக்காமலே..
"உதை வாங்குவாய் அரசி.. இன்று உனக்கு நிச்சயம்.. ஞாபகம் இருக்கா இல்லையா? ஒழுங்கா எழுந்து பியூட்டி பார்லர் போ.. மெஹந்தி வைக்க வேறு நேரம் ஆகுமோ என்னவோ! எதற்கும் புடவை எல்லாம் கட்டிக்கொண்டே போய் விடு.. ம்ம், எழுந்திரு மா.. சொன்னால் கேளு.."
பேசிக்கொண்டே அவளை பிடித்து எழுப்பி மது அமர வைத்துவிட, கண்களை கசக்கி கொண்டே, "என்ன மா..?" என புலம்பிக்கொண்டே விழித்தாள் இளவரசி..
இவர்கள் சத்தத்தில் இளவரசி அருகில் படுத்திருந்த ராதிகாவும் விழித்து விட்டாள்..
இருவரும் முந்தைய நாள் இரவு தான் வந்தே சேர்ந்திருந்தனர்..
ராதிகாவிற்கு உடன் பிறந்த அண்ணன் மட்டும் தான்..
அவனும் வெளியூரில் வேலையில் இருந்ததால் தனியாக பி. ஜி எதிலாவது தங்கி கொள்கிறேன் என்று கூறிய ராதிகாவை, நிச்சயம் வரை தன்னுடனே இருந்துகொண்டு பி. ஜியை பொறுமையாக தேடலாம் என இளவரசி தான் இழுத்து வந்திருந்தாள்..
"ராதிகா நீயும் குளித்து கிளம்பு.. இவளையும் கிளப்பி விடு.. சீக்கிரம்.. இன்னும் குறைந்தது மூன்று மணி நேரத்தில் நாம் மாப்பிள்ளை வீட்டில் இருக்கணும்.." வேகமாக பேசிக்கொண்டே இருவரும் நன்றாக விழித்துவிட்டதை உறுதி செய்து கொண்டு மது சென்றுவிட்டார்..
"ஆமா, காலங்கார்த்தால அவங்க வீட்டுக்கு பால் போடவா போகிறோம்..! இப்படி ஐந்து மணிக்கே எழுப்பி படுத்துறாங்க..!" என்று இளவரசி மெதுவாக புலம்ப, அதில் சிரித்துக்கொண்ட ராதிகா,
"எழுந்துக்கலாம் அரசி.. வேலை அதிகம் தானே இருக்கும்.. நானும் கொஞ்சம் உதவி செய்கிறேன்.. நீ உன்னை தயார்ப்படுத்தும் வேலையை பார்ப்பாயாம்.. வா.." என தோழி கையை பிடித்து இழுத்துக்கொண்டு எழுந்துவிட்டாள் ராதிகா.
அடுத்த ஒரு மணி நேரத்தில் இருவரும் குளித்து தயாராகி விட்டனர்..
அன்னை சொன்னது போலவே நிச்சயத்திற்கு என எடுத்திருந்த புடவையை கட்டிக்கொண்ட இளவரசி, "இத்தனை க்ராண்டாக கட்டிகொண்டா டி வெளியில் போவது..! யாரவது பார்த்தால் கல்யாணத்தில் இருந்து ஓடி வந்து விட்டேன் என்று நினைக்க போறாங்க..!" என புலம்ப,
"கொஞ்சம் அப்படி தான் இருக்கு.." என்று இழுத்தாள் ராதிகா..
அதில் இளவரசி அவளை முறைக்க, "விடு டி.. நம் வேலை தான் முக்கியம்.. ஊரை பற்றி யோசிக்காமல் கிளம்பு.." என தன் விளையாட்டுத்தனத்தை விட்டுவிட்டு அவளை சமாதானம் செய்தாள் ராதிகா.
மதுவிற்கு உதவ ராதிகா வீட்டிலேயே இருந்துவிட, தன் ஸ்கூட்டியை எடுத்துக்கொண்டு இளவரசி மட்டும் தான் பியூட்டி பார்லருக்கு சென்றாள்.
ஏற்கனவே போன் செய்து மெஹந்தி போடும் பெண்ணையும் வர சொல்லி இருந்தனர்..
இளவரசி பல வருடங்களாக செல்லும் பார்லர் தான் என்பதால், அவளுக்காக அவர்கள் முன்னால் வருவதில் ஒரு பிரச்சனையும் இருக்கவில்லை.
"பார்த்து அரசி மா.. மெதுவா போ.. ஜாக்கிரதை.. எங்கும் விழுந்து கிழுந்து வைத்துவிடாதே.." என மது ஆயிரம் அறிவுரை கூற,
"அம்மா இந்த நேரத்திற்கு ஈ காக்கா கூட தூங்கிட்டு தான் இருக்கும்.. ஒரு எறும்பை கூட நசுக்காமல் போய்ட்டு வரேன்.. பேசாமல் இருங்க.." என்று சிடுசிடுத்து விட்டு கிளம்பினாள் இளவரசி.
அவள் கூற்றில் ராதிகா மது இருவரும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்து சிரித்துக்கொண்டே தங்கள் வேலையை தொடர சென்றனர்..
இளவரசி பியூட்டி பார்லர் சென்ற போது, அங்கு வேலை பார்க்கும் பெண் இன்னமும் வந்திருக்கவில்லை..
"ஒரு பத்து நிமிடத்தில் வந்து விடுகிறேன் கா" என்று போனில் கூறியவள், வந்து சேர என்னவோ அரைமணி நேரம் ஆனது..
அவளை குற்றம் சொல்லி என்ன செய்வது..! விடியற் காலையில் மேக் அப் போட வந்து உட்கார்ந்து கொண்டு அவர்களையும் அழைத்தால், தாமதமாவது சகஜம் தான் என்ற நினைவுடன் அமைதியாக காத்திருந்தாள் இளவரசி..
ஒருவாறு அந்த பெண்ணும் வந்து சேர, முதற்கட்ட விசாரிப்புகளுக்கு பின் இருவரும் வேலையை தொடங்கினர்..
முதலில் மெஹந்தி தான் போட்டு முடித்தனர்..
அதற்கே ஒரு மணி நேரம் பறந்து விட்டது..
அடுத்து சிம்பிள் பேசியல், ஐ ப்ரோஸ் மட்டும் முடித்தவள், மிக மெலிதான மேக் அப்பே போட்டு கொண்டாள்..
"பிரைடல் மேக் அப் போடலாமே..?" என கேட்ட பெண்ணிடம்
"அதெல்லாம் வேண்டாம் மா" என மறுத்துவிட்டாள் இளவரசி..
ஒருவாரு அனைத்தும் முடிந்து அவள் கிளம்பும் முன், மது மூன்று நான்கு முறை அழைத்துவிட்டார்..
கடைசியாக போனை எடுத்தவள், "அவங்க வீட்டில் காலை டிபனுக்கு கண்டிப்பா போய்டலாம் மா.. படுத்தாமல் வைங்க.. வரேன்.." என கடுப்புடன் கூறிவிட்டே கிளம்பினாள்..
சற்று வேகமாகவே வந்து கொண்டிருந்தவள், கண்களுக்கு முன் ஒரு சிறுவன் கார் முன்னால் சைக்கிளுடன் விழுந்து விடுவதை பார்த்ததும் அதிர்ந்து தன் வண்டியை நிறுத்திவிட்டு அவனிடம் ஓடினாள்..
சிறுவனுக்கும் ஏதேனும் ஆகி இருக்குமோ என பயந்து கொண்டே அவள் செல்ல, நல்லவேளையாக கார் சடன் பிரேக் போட்டு நின்றிருந்தது..
சிறுவன் மேல் சைக்கிள் விழுந்திருந்ததில் அவன் எழுந்துகொள்ள தடுமாற, அவனை தூக்க அவள் குனியும் போதே, காரில் இருந்து இறங்கி வந்திருந்த நெடியவன் சைக்கிளையும் சிறுவனையும் நொடியில் தூக்கி விட்டான்..
அப்போது தான் கார் ஓட்டியவன் இறங்கி வந்திருந்ததையே உணர்ந்த இளவரசி, கோபத்துடன் அவன் புறம் நிமிர்ந்தாள்..
"என்ன சார், கார் எல்லாம் வைத்திருந்தால் கண் தெரியாமல் போய் விடுமா..? கொஞ்சம் ரோட்டை பார்த்து ஓட்டினால் தான் என்ன..? கண்ணை பின் முதுகில் வைத்து கொண்டு வண்டி ஓட்டுவீர்களா..? எல்லாம் பண திமிர்..!" வாய்க்கு வந்ததை கோபத்தில் அவள் பாட்டிற்கு கத்த,
"எக்ஸ்க்கியுஸ் மீ" என முகம் சுருங்க கோபத்துடனே புதியவன் தொடங்கும் போதே,
"என் மீது தான் கா தப்பு.. நான் தான் வேகமாக வந்துவிட்டேன்.. அவரை திட்டாதீங்க.." என்று இடைமறித்து விட்டான் சிறியவன்
"மன்னிச்சுடுங்க சார்.. வீட்டுக்கு போயிட்டு பள்ளிக்கூடத்துக்கு கிளம்பனும்.. அந்த அவசரம், தூக்க கலக்கம் எல்லாம் சேர்ந்து தெரியாமல் வந்துட்டேன்.." இறங்கிய குரலில் மன்னிப்பு கேட்டவனை பார்த்தவனுக்கு பாவமாக இருந்திருக்க வேண்டும்
"இந்த நேரத்திற்கு உனக்கு ரோட்டில் என்ன வேலை? தூங்காமல் இருக்கும் அளவிற்கு பெரிய மனிதருக்கு என்ன குழப்பமோ..?" என்றான் அவன் கிண்டலாக
அவன் கூற்றில் தன்னை அறியாமல் மெலிதாக சிரித்துவிட்ட சிறுவன், "குழப்பம் எல்லாம் இல்லை சார்.. வேலைக்கு போய்ட்டு வரேன்.. இரண்டு மணி நேரம் முன்பே போய்ட்டேன்.. அதான் கொஞ்சம் கண்ணை கட்டிவிட்டது.." சாதாரணமாக அவன் கூறியது கேட்டுக்கொண்டிருந்த இருவருக்குமே அதிர்ச்சி தான்..
"சைல்டு லேபர்" என அவன் வாய் கோபத்துடன் முணுமுணுத்து கொண்டது.
"உன் வீட்டில் யாரும் இல்லையா?"
"அம்மா இருக்காங்க சார்.. அவங்களும் வீட்டு வேலை பாக்கறாங்க.. அந்த காசு பத்தலை சார்.. அதான் நானும் வேலைக்கு போறேன்.. எனக்கு நோட்டு புஸ்தகம் வாங்க தான் இந்த காசு சரியா இருக்கும் சார்.."
சிறியவன் என்னவோ சாதாரணமாக தான் பேசிக்கொண்டிருந்தான்.. ஆனால் அவன் பேச பேசவே கேட்டுக்கொண்டிருந்த இருவருக்கும் தான் மனம் கனத்து விட்டது போல் இருந்தது..
இளவரசி ஏதோ கூற வாய் திறக்கும் முன்பே, மற்றவன் பேசி விட்டான்..
"உன் வீடு பக்கத்தில் தானா..?"
"ஆமா சார்"
"வா.. நானும் வரேன்.. உன் அம்மாவை பார்க்கணும்.. ஒரு நிமிடம்.. காரை ஓரமாக நிறுத்திவிட்டு வந்துவிடுகிறேன்.." என்றுவிட்டு சென்றவன், வேகமாக மீண்டும் வந்துவிட்டான்..
இளவரசியை கண்டுகொள்ளாமல் அவன் சிறுவனுடன் நடக்க, அவன் என்ன தான் செய்ய போகிறான் என்று பார்க்கும் ஆவலில் இளவரசியும் அவனை தொடர்ந்து சென்றாள்..
நேராக சிறுவன் வீட்டிற்கு சென்றவனுக்கு, வெறும் அஸ்பெஸ்டாஸ் கூரைக்குள் இருந்த ஒற்றை அறையை பார்த்த போது, அவர்கள் ஏழ்மை நிலை புரிந்தது..
அதற்குள் நடந்ததை சிறுவன் கூறிவிட, "நன்றி தம்பி" என்றார் அவன் அன்னை மெதுவாக.
அதுவரை வீட்டை பார்த்துக்கொண்டிருந்தவன், அவர் குரலில் தான் அவர் புறம் திரும்பினான்..
அவருக்கு எந்த பதிலும் கூறாமல் தன் பேண்ட் பாக்கெட்டில் இருந்து அவன் பர்ஸை எடுக்க, 'பணம் கொடுக்க போகிறான் போல்' என்று நினைத்து கொண்டாள் இளவரசி..
அவனோ பணத்தை எடுக்காமல், ஏதோ கார்ட் மட்டும் எடுத்தான்..
"இது என் ட்ரஸ்ட் கார்ட் மா.. இங்கே ஒரு போன் மட்டும் பண்ணுங்க.. நான் சொல்லி வைக்கிறேன்.. இனி பையன் படிப்பு செலவு முழுக்க அவர்கள் பொறுப்பு.. அவங்க பார்த்துப்பாங்க.. உங்கள் பையனுக்கு மட்டுமில்லை, இங்கே வேலைக்கு போகும் எந்த சிறுவர்கள் இருந்தாலும் சொல்லுங்க.. தேவையான உதவி கிடைக்கும்.. முதலில் பையனை வேலைக்கு போக வேண்டாம் என்று சொல்லுங்க.."
சற்றே மென்மையாக ஆரம்பித்தவன் அழுத்தத்துடன் முடிக்க, அவனை ஆச்சர்யமாக பார்த்துக்கொண்டே அவன் நீட்டிய கார்டை வாங்கி கொண்டார் அந்த பெண்மணி..
"ரொம்ப நன்றி தம்பி.. இதை நான் கொஞ்சமும் எதிர்பார்க்கலை.. யாராவது உதவணும்னு நினைச்சா கூட பணமா தான் கொடுப்பாங்க.. ஆனால் நீங்க ஒரே நிமிசத்தில் மொத்த எதிர்காலத்துக்கும் வழி பண்ணிடீங்களே..! நீங்க நல்லா இருக்கனும் ராசா.."
கைகூப்பி அந்த பெண்மணி கூற, "கையை கீழே போடுங்க மா" என்றான் அவன் அழுத்தமாக.
அவன் குரலில் சற்றே பயந்து அவர் சட்டென கையை இறக்கி விட, 'உதவி என்று செய்யும் போது கொஞ்சம் மென்மையாக கூட இவனுக்கு பேச வராதா!' என நினைத்துக்கொண்டாள் இளவரசி.
"இங்கு உதவி செய்ய நிறைய பேர் தயாராக இருந்தாலும், அதை கொண்டு வந்து சேர்ப்பதில் எப்போதும் பிரச்சனை தான்.." என சலிப்புடன் கூறிக்கொண்டவன்,
"கண்டிப்பா கூப்பிடுங்க.. நானும் சொல்லி விடுகிறேன்.. மேக்ஸிமம் இன்றே உங்களை பார்க்க ஆட்கள் வருவாங்க.. அண்ட் திரும்ப சொல்கிறேன், இது ட்ரஸ்ட் தான்.. சோ தயங்காமல் உண்மையான உதவி எத்தனை பேருக்கு தேவைப்பட்டாலும் சொல்லுங்க.. நான் வரேன்.."
கொஞ்சமும் இலக்கமோ மென்மையோ குரலில் இல்லாவிட்டாலும், அவன் கூறிய அனைத்துமே நல்ல விஷயங்கள் தான் என்பதால் அவன் அழுத்தம் யாருக்குமே ஒரு பொருட்டாக தெரியவில்லை..
இது தான் அவன் இயல்பு என உடனடியாகவே இளவரசி, அந்த பெண்மணி இருவருமே கண்டுகொண்டனர்..
"கண்டிப்பா சொல்லுறேன் பா" என அவர் கூறிவிட
"ம்ம் நான் வரேன்" என்றுவிட்டு அவன் திரும்பி நடக்க தொடங்கி விட்டான்.
இளவரசி அந்த சிறுவனுக்கு கொஞ்சம் பணம் கொடுக்க நினைத்திருந்தால் தான்.. ஆனால் அவனே இத்தனை செய்த பின், தான் செய்ய ஒன்றும் இல்லை என்பதால் அவளும் வேகமாக அவர்களிடம் விடை பெற்றுக்கொண்டு அவனை தொடர்ந்தாள்..
தன் வேகநடையுடன் முன்னால் சென்றுகொண்டிருந்தவனை பிடிக்க, அவள் ஓட தான் வேண்டி இருந்தது..
வேகமாக ஓடி வந்தும் அவன் கார் அருகில் சென்ற பின் தான் அவளால் அவனை நெருங்கவே முடிந்தது..
உடன் இப்படி ஒரு பெண் சுற்றுவதை கொஞ்சமும் கருத்தில் கொள்ளாமல் அவன் பாட்டிற்கு காரை திறந்து ஏற போக, "சார் ஒரு நிமிஷம்" என வேகமாக அவன் முன்னால் வந்து நின்றாள் இளவரசி.
ஓடி வந்ததில் மூச்சு வாங்க அவள் சற்றே ஆசுவாச படுத்திக்கொள்ள, கார் கதவில் சாய்ந்து நின்றுகொண்டு அவளை பார்த்தான் அவன்..
"இன்னும் என்ன..? உன்னை மயக்க இதெல்லாம் செய்தேன் என்று ஏதாவது முட்டாள் தனமாக யோசித்திருந்தால், ஐ காண்ட் ஹெல்ப் இட்.." என அவன் தோலை குலுக்க,
"ஐய்யோ இல்லை சார்" என்று பதறி விட்டாள் இளவரசி..
அவன் தான் அவளை சுத்தமாக கண்டுகொள்ளவே இல்லையே.. அதை நன்றாகவே அவள் உணர்ந்திருந்தாள்..
அவன் கூறியது போன்ற சந்தேகம் எல்லாம் அவளுக்கு வரவே இல்லை..
"சாரி சொல்ல தான் சார் கூப்பிட்டேன்.. நிஜமாவே சாரி.." என மெதுவாக அவள் கூறியதில் அவன் முகத்தில் இருந்த இறுக்கம் தளர்ந்தது போல் இருந்தது.
மெலிதாக புன்னகைத்தவன், "தட்ஸ் ஓகே.. புரியுது.." என்றுவிட்டு காரில் ஏறிவிட, அவளும் அத்துடன் விலகி விட்டாள்..
ஏனோ அவன் புரிந்துகொண்டது அவளுக்கு பெரும் நிம்மதியாக இருந்தது..
'உனக்கு கொஞ்சமும் பொறுமையே கிடையாதா டி' என அடிக்கடி அன்னை திட்டுவது இப்போது சரியாக அவள் காதில் ஒலிக்க, 'கொஞ்சம் பொறுமை வேண்டுமோ! அம்மா சொல்வது சரி தான் போல்' என்று நினைத்து சிரித்து கொண்டே தானும் கிளம்பினாள் இளவரசி..
சற்றே முன்கோபம் கொண்ட பெண்ணவளின் வாழ்க்கை சிதைந்து போக
அந்த குணமே காரணமாக அமைந்து விடுமோ..!
“விழியோடு விழி பேசிய மொழிகள்
பிரமிப்பின் எதிர்வினையா?
காதலின் முதல் படியா?”
மலரும்..
"ஹேய் எழுந்திரிங்க ரெண்டு பேரும்" என்று கத்தி கொண்டே மது இளவரசியை பிடித்து உலுக்க,
"இன்னும் பைவ் மினிட்ஸ், ப்ளீஸ் மா.." என்றாள் இளவரசி கண்களை திறக்காமலே..
"உதை வாங்குவாய் அரசி.. இன்று உனக்கு நிச்சயம்.. ஞாபகம் இருக்கா இல்லையா? ஒழுங்கா எழுந்து பியூட்டி பார்லர் போ.. மெஹந்தி வைக்க வேறு நேரம் ஆகுமோ என்னவோ! எதற்கும் புடவை எல்லாம் கட்டிக்கொண்டே போய் விடு.. ம்ம், எழுந்திரு மா.. சொன்னால் கேளு.."
பேசிக்கொண்டே அவளை பிடித்து எழுப்பி மது அமர வைத்துவிட, கண்களை கசக்கி கொண்டே, "என்ன மா..?" என புலம்பிக்கொண்டே விழித்தாள் இளவரசி..
இவர்கள் சத்தத்தில் இளவரசி அருகில் படுத்திருந்த ராதிகாவும் விழித்து விட்டாள்..
இருவரும் முந்தைய நாள் இரவு தான் வந்தே சேர்ந்திருந்தனர்..
ராதிகாவிற்கு உடன் பிறந்த அண்ணன் மட்டும் தான்..
அவனும் வெளியூரில் வேலையில் இருந்ததால் தனியாக பி. ஜி எதிலாவது தங்கி கொள்கிறேன் என்று கூறிய ராதிகாவை, நிச்சயம் வரை தன்னுடனே இருந்துகொண்டு பி. ஜியை பொறுமையாக தேடலாம் என இளவரசி தான் இழுத்து வந்திருந்தாள்..
"ராதிகா நீயும் குளித்து கிளம்பு.. இவளையும் கிளப்பி விடு.. சீக்கிரம்.. இன்னும் குறைந்தது மூன்று மணி நேரத்தில் நாம் மாப்பிள்ளை வீட்டில் இருக்கணும்.." வேகமாக பேசிக்கொண்டே இருவரும் நன்றாக விழித்துவிட்டதை உறுதி செய்து கொண்டு மது சென்றுவிட்டார்..
"ஆமா, காலங்கார்த்தால அவங்க வீட்டுக்கு பால் போடவா போகிறோம்..! இப்படி ஐந்து மணிக்கே எழுப்பி படுத்துறாங்க..!" என்று இளவரசி மெதுவாக புலம்ப, அதில் சிரித்துக்கொண்ட ராதிகா,
"எழுந்துக்கலாம் அரசி.. வேலை அதிகம் தானே இருக்கும்.. நானும் கொஞ்சம் உதவி செய்கிறேன்.. நீ உன்னை தயார்ப்படுத்தும் வேலையை பார்ப்பாயாம்.. வா.." என தோழி கையை பிடித்து இழுத்துக்கொண்டு எழுந்துவிட்டாள் ராதிகா.
அடுத்த ஒரு மணி நேரத்தில் இருவரும் குளித்து தயாராகி விட்டனர்..
அன்னை சொன்னது போலவே நிச்சயத்திற்கு என எடுத்திருந்த புடவையை கட்டிக்கொண்ட இளவரசி, "இத்தனை க்ராண்டாக கட்டிகொண்டா டி வெளியில் போவது..! யாரவது பார்த்தால் கல்யாணத்தில் இருந்து ஓடி வந்து விட்டேன் என்று நினைக்க போறாங்க..!" என புலம்ப,
"கொஞ்சம் அப்படி தான் இருக்கு.." என்று இழுத்தாள் ராதிகா..
அதில் இளவரசி அவளை முறைக்க, "விடு டி.. நம் வேலை தான் முக்கியம்.. ஊரை பற்றி யோசிக்காமல் கிளம்பு.." என தன் விளையாட்டுத்தனத்தை விட்டுவிட்டு அவளை சமாதானம் செய்தாள் ராதிகா.
மதுவிற்கு உதவ ராதிகா வீட்டிலேயே இருந்துவிட, தன் ஸ்கூட்டியை எடுத்துக்கொண்டு இளவரசி மட்டும் தான் பியூட்டி பார்லருக்கு சென்றாள்.
ஏற்கனவே போன் செய்து மெஹந்தி போடும் பெண்ணையும் வர சொல்லி இருந்தனர்..
இளவரசி பல வருடங்களாக செல்லும் பார்லர் தான் என்பதால், அவளுக்காக அவர்கள் முன்னால் வருவதில் ஒரு பிரச்சனையும் இருக்கவில்லை.
"பார்த்து அரசி மா.. மெதுவா போ.. ஜாக்கிரதை.. எங்கும் விழுந்து கிழுந்து வைத்துவிடாதே.." என மது ஆயிரம் அறிவுரை கூற,
"அம்மா இந்த நேரத்திற்கு ஈ காக்கா கூட தூங்கிட்டு தான் இருக்கும்.. ஒரு எறும்பை கூட நசுக்காமல் போய்ட்டு வரேன்.. பேசாமல் இருங்க.." என்று சிடுசிடுத்து விட்டு கிளம்பினாள் இளவரசி.
அவள் கூற்றில் ராதிகா மது இருவரும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்து சிரித்துக்கொண்டே தங்கள் வேலையை தொடர சென்றனர்..
இளவரசி பியூட்டி பார்லர் சென்ற போது, அங்கு வேலை பார்க்கும் பெண் இன்னமும் வந்திருக்கவில்லை..
"ஒரு பத்து நிமிடத்தில் வந்து விடுகிறேன் கா" என்று போனில் கூறியவள், வந்து சேர என்னவோ அரைமணி நேரம் ஆனது..
அவளை குற்றம் சொல்லி என்ன செய்வது..! விடியற் காலையில் மேக் அப் போட வந்து உட்கார்ந்து கொண்டு அவர்களையும் அழைத்தால், தாமதமாவது சகஜம் தான் என்ற நினைவுடன் அமைதியாக காத்திருந்தாள் இளவரசி..
ஒருவாறு அந்த பெண்ணும் வந்து சேர, முதற்கட்ட விசாரிப்புகளுக்கு பின் இருவரும் வேலையை தொடங்கினர்..
முதலில் மெஹந்தி தான் போட்டு முடித்தனர்..
அதற்கே ஒரு மணி நேரம் பறந்து விட்டது..
அடுத்து சிம்பிள் பேசியல், ஐ ப்ரோஸ் மட்டும் முடித்தவள், மிக மெலிதான மேக் அப்பே போட்டு கொண்டாள்..
"பிரைடல் மேக் அப் போடலாமே..?" என கேட்ட பெண்ணிடம்
"அதெல்லாம் வேண்டாம் மா" என மறுத்துவிட்டாள் இளவரசி..
ஒருவாரு அனைத்தும் முடிந்து அவள் கிளம்பும் முன், மது மூன்று நான்கு முறை அழைத்துவிட்டார்..
கடைசியாக போனை எடுத்தவள், "அவங்க வீட்டில் காலை டிபனுக்கு கண்டிப்பா போய்டலாம் மா.. படுத்தாமல் வைங்க.. வரேன்.." என கடுப்புடன் கூறிவிட்டே கிளம்பினாள்..
சற்று வேகமாகவே வந்து கொண்டிருந்தவள், கண்களுக்கு முன் ஒரு சிறுவன் கார் முன்னால் சைக்கிளுடன் விழுந்து விடுவதை பார்த்ததும் அதிர்ந்து தன் வண்டியை நிறுத்திவிட்டு அவனிடம் ஓடினாள்..
சிறுவனுக்கும் ஏதேனும் ஆகி இருக்குமோ என பயந்து கொண்டே அவள் செல்ல, நல்லவேளையாக கார் சடன் பிரேக் போட்டு நின்றிருந்தது..
சிறுவன் மேல் சைக்கிள் விழுந்திருந்ததில் அவன் எழுந்துகொள்ள தடுமாற, அவனை தூக்க அவள் குனியும் போதே, காரில் இருந்து இறங்கி வந்திருந்த நெடியவன் சைக்கிளையும் சிறுவனையும் நொடியில் தூக்கி விட்டான்..
அப்போது தான் கார் ஓட்டியவன் இறங்கி வந்திருந்ததையே உணர்ந்த இளவரசி, கோபத்துடன் அவன் புறம் நிமிர்ந்தாள்..
"என்ன சார், கார் எல்லாம் வைத்திருந்தால் கண் தெரியாமல் போய் விடுமா..? கொஞ்சம் ரோட்டை பார்த்து ஓட்டினால் தான் என்ன..? கண்ணை பின் முதுகில் வைத்து கொண்டு வண்டி ஓட்டுவீர்களா..? எல்லாம் பண திமிர்..!" வாய்க்கு வந்ததை கோபத்தில் அவள் பாட்டிற்கு கத்த,
"எக்ஸ்க்கியுஸ் மீ" என முகம் சுருங்க கோபத்துடனே புதியவன் தொடங்கும் போதே,
"என் மீது தான் கா தப்பு.. நான் தான் வேகமாக வந்துவிட்டேன்.. அவரை திட்டாதீங்க.." என்று இடைமறித்து விட்டான் சிறியவன்
"மன்னிச்சுடுங்க சார்.. வீட்டுக்கு போயிட்டு பள்ளிக்கூடத்துக்கு கிளம்பனும்.. அந்த அவசரம், தூக்க கலக்கம் எல்லாம் சேர்ந்து தெரியாமல் வந்துட்டேன்.." இறங்கிய குரலில் மன்னிப்பு கேட்டவனை பார்த்தவனுக்கு பாவமாக இருந்திருக்க வேண்டும்
"இந்த நேரத்திற்கு உனக்கு ரோட்டில் என்ன வேலை? தூங்காமல் இருக்கும் அளவிற்கு பெரிய மனிதருக்கு என்ன குழப்பமோ..?" என்றான் அவன் கிண்டலாக
அவன் கூற்றில் தன்னை அறியாமல் மெலிதாக சிரித்துவிட்ட சிறுவன், "குழப்பம் எல்லாம் இல்லை சார்.. வேலைக்கு போய்ட்டு வரேன்.. இரண்டு மணி நேரம் முன்பே போய்ட்டேன்.. அதான் கொஞ்சம் கண்ணை கட்டிவிட்டது.." சாதாரணமாக அவன் கூறியது கேட்டுக்கொண்டிருந்த இருவருக்குமே அதிர்ச்சி தான்..
"சைல்டு லேபர்" என அவன் வாய் கோபத்துடன் முணுமுணுத்து கொண்டது.
"உன் வீட்டில் யாரும் இல்லையா?"
"அம்மா இருக்காங்க சார்.. அவங்களும் வீட்டு வேலை பாக்கறாங்க.. அந்த காசு பத்தலை சார்.. அதான் நானும் வேலைக்கு போறேன்.. எனக்கு நோட்டு புஸ்தகம் வாங்க தான் இந்த காசு சரியா இருக்கும் சார்.."
சிறியவன் என்னவோ சாதாரணமாக தான் பேசிக்கொண்டிருந்தான்.. ஆனால் அவன் பேச பேசவே கேட்டுக்கொண்டிருந்த இருவருக்கும் தான் மனம் கனத்து விட்டது போல் இருந்தது..
இளவரசி ஏதோ கூற வாய் திறக்கும் முன்பே, மற்றவன் பேசி விட்டான்..
"உன் வீடு பக்கத்தில் தானா..?"
"ஆமா சார்"
"வா.. நானும் வரேன்.. உன் அம்மாவை பார்க்கணும்.. ஒரு நிமிடம்.. காரை ஓரமாக நிறுத்திவிட்டு வந்துவிடுகிறேன்.." என்றுவிட்டு சென்றவன், வேகமாக மீண்டும் வந்துவிட்டான்..
இளவரசியை கண்டுகொள்ளாமல் அவன் சிறுவனுடன் நடக்க, அவன் என்ன தான் செய்ய போகிறான் என்று பார்க்கும் ஆவலில் இளவரசியும் அவனை தொடர்ந்து சென்றாள்..
நேராக சிறுவன் வீட்டிற்கு சென்றவனுக்கு, வெறும் அஸ்பெஸ்டாஸ் கூரைக்குள் இருந்த ஒற்றை அறையை பார்த்த போது, அவர்கள் ஏழ்மை நிலை புரிந்தது..
அதற்குள் நடந்ததை சிறுவன் கூறிவிட, "நன்றி தம்பி" என்றார் அவன் அன்னை மெதுவாக.
அதுவரை வீட்டை பார்த்துக்கொண்டிருந்தவன், அவர் குரலில் தான் அவர் புறம் திரும்பினான்..
அவருக்கு எந்த பதிலும் கூறாமல் தன் பேண்ட் பாக்கெட்டில் இருந்து அவன் பர்ஸை எடுக்க, 'பணம் கொடுக்க போகிறான் போல்' என்று நினைத்து கொண்டாள் இளவரசி..
அவனோ பணத்தை எடுக்காமல், ஏதோ கார்ட் மட்டும் எடுத்தான்..
"இது என் ட்ரஸ்ட் கார்ட் மா.. இங்கே ஒரு போன் மட்டும் பண்ணுங்க.. நான் சொல்லி வைக்கிறேன்.. இனி பையன் படிப்பு செலவு முழுக்க அவர்கள் பொறுப்பு.. அவங்க பார்த்துப்பாங்க.. உங்கள் பையனுக்கு மட்டுமில்லை, இங்கே வேலைக்கு போகும் எந்த சிறுவர்கள் இருந்தாலும் சொல்லுங்க.. தேவையான உதவி கிடைக்கும்.. முதலில் பையனை வேலைக்கு போக வேண்டாம் என்று சொல்லுங்க.."
சற்றே மென்மையாக ஆரம்பித்தவன் அழுத்தத்துடன் முடிக்க, அவனை ஆச்சர்யமாக பார்த்துக்கொண்டே அவன் நீட்டிய கார்டை வாங்கி கொண்டார் அந்த பெண்மணி..
"ரொம்ப நன்றி தம்பி.. இதை நான் கொஞ்சமும் எதிர்பார்க்கலை.. யாராவது உதவணும்னு நினைச்சா கூட பணமா தான் கொடுப்பாங்க.. ஆனால் நீங்க ஒரே நிமிசத்தில் மொத்த எதிர்காலத்துக்கும் வழி பண்ணிடீங்களே..! நீங்க நல்லா இருக்கனும் ராசா.."
கைகூப்பி அந்த பெண்மணி கூற, "கையை கீழே போடுங்க மா" என்றான் அவன் அழுத்தமாக.
அவன் குரலில் சற்றே பயந்து அவர் சட்டென கையை இறக்கி விட, 'உதவி என்று செய்யும் போது கொஞ்சம் மென்மையாக கூட இவனுக்கு பேச வராதா!' என நினைத்துக்கொண்டாள் இளவரசி.
"இங்கு உதவி செய்ய நிறைய பேர் தயாராக இருந்தாலும், அதை கொண்டு வந்து சேர்ப்பதில் எப்போதும் பிரச்சனை தான்.." என சலிப்புடன் கூறிக்கொண்டவன்,
"கண்டிப்பா கூப்பிடுங்க.. நானும் சொல்லி விடுகிறேன்.. மேக்ஸிமம் இன்றே உங்களை பார்க்க ஆட்கள் வருவாங்க.. அண்ட் திரும்ப சொல்கிறேன், இது ட்ரஸ்ட் தான்.. சோ தயங்காமல் உண்மையான உதவி எத்தனை பேருக்கு தேவைப்பட்டாலும் சொல்லுங்க.. நான் வரேன்.."
கொஞ்சமும் இலக்கமோ மென்மையோ குரலில் இல்லாவிட்டாலும், அவன் கூறிய அனைத்துமே நல்ல விஷயங்கள் தான் என்பதால் அவன் அழுத்தம் யாருக்குமே ஒரு பொருட்டாக தெரியவில்லை..
இது தான் அவன் இயல்பு என உடனடியாகவே இளவரசி, அந்த பெண்மணி இருவருமே கண்டுகொண்டனர்..
"கண்டிப்பா சொல்லுறேன் பா" என அவர் கூறிவிட
"ம்ம் நான் வரேன்" என்றுவிட்டு அவன் திரும்பி நடக்க தொடங்கி விட்டான்.
இளவரசி அந்த சிறுவனுக்கு கொஞ்சம் பணம் கொடுக்க நினைத்திருந்தால் தான்.. ஆனால் அவனே இத்தனை செய்த பின், தான் செய்ய ஒன்றும் இல்லை என்பதால் அவளும் வேகமாக அவர்களிடம் விடை பெற்றுக்கொண்டு அவனை தொடர்ந்தாள்..
தன் வேகநடையுடன் முன்னால் சென்றுகொண்டிருந்தவனை பிடிக்க, அவள் ஓட தான் வேண்டி இருந்தது..
வேகமாக ஓடி வந்தும் அவன் கார் அருகில் சென்ற பின் தான் அவளால் அவனை நெருங்கவே முடிந்தது..
உடன் இப்படி ஒரு பெண் சுற்றுவதை கொஞ்சமும் கருத்தில் கொள்ளாமல் அவன் பாட்டிற்கு காரை திறந்து ஏற போக, "சார் ஒரு நிமிஷம்" என வேகமாக அவன் முன்னால் வந்து நின்றாள் இளவரசி.
ஓடி வந்ததில் மூச்சு வாங்க அவள் சற்றே ஆசுவாச படுத்திக்கொள்ள, கார் கதவில் சாய்ந்து நின்றுகொண்டு அவளை பார்த்தான் அவன்..
"இன்னும் என்ன..? உன்னை மயக்க இதெல்லாம் செய்தேன் என்று ஏதாவது முட்டாள் தனமாக யோசித்திருந்தால், ஐ காண்ட் ஹெல்ப் இட்.." என அவன் தோலை குலுக்க,
"ஐய்யோ இல்லை சார்" என்று பதறி விட்டாள் இளவரசி..
அவன் தான் அவளை சுத்தமாக கண்டுகொள்ளவே இல்லையே.. அதை நன்றாகவே அவள் உணர்ந்திருந்தாள்..
அவன் கூறியது போன்ற சந்தேகம் எல்லாம் அவளுக்கு வரவே இல்லை..
"சாரி சொல்ல தான் சார் கூப்பிட்டேன்.. நிஜமாவே சாரி.." என மெதுவாக அவள் கூறியதில் அவன் முகத்தில் இருந்த இறுக்கம் தளர்ந்தது போல் இருந்தது.
மெலிதாக புன்னகைத்தவன், "தட்ஸ் ஓகே.. புரியுது.." என்றுவிட்டு காரில் ஏறிவிட, அவளும் அத்துடன் விலகி விட்டாள்..
ஏனோ அவன் புரிந்துகொண்டது அவளுக்கு பெரும் நிம்மதியாக இருந்தது..
'உனக்கு கொஞ்சமும் பொறுமையே கிடையாதா டி' என அடிக்கடி அன்னை திட்டுவது இப்போது சரியாக அவள் காதில் ஒலிக்க, 'கொஞ்சம் பொறுமை வேண்டுமோ! அம்மா சொல்வது சரி தான் போல்' என்று நினைத்து சிரித்து கொண்டே தானும் கிளம்பினாள் இளவரசி..
சற்றே முன்கோபம் கொண்ட பெண்ணவளின் வாழ்க்கை சிதைந்து போக
அந்த குணமே காரணமாக அமைந்து விடுமோ..!
“விழியோடு விழி பேசிய மொழிகள்
பிரமிப்பின் எதிர்வினையா?
காதலின் முதல் படியா?”
மலரும்..
Aruna V
எஸ்எம்எஸ் குழுமம் எழுத்தாளர்
அத்தியாயம் 3:
இளவரசி வீட்டிற்கு வந்து சேர்ந்த போது மது பொரிந்து தள்ளி விட்டார்.
"இது தான் நீ சீக்கிரம் வரும் லட்சணமா அரசி? எத்தனை நேரம்...?"
"அம்மா திட்டி இன்னும் நேரம் வேஸ்ட் பண்ணாமல் இருந்தால் நான் பத்து நிமிடத்தில் முழுதாக தயாராகி வந்துவிடுவேன்.." என இளவரசி இடைமறிக்க,
"இந்த வாய்க்கு ஒரு குறைச்சலும் இல்லை.. போ.." என்றுவிட்டு நகர்ந்து விட்டார் மது
சொன்னது போலவே பத்தாவது நிமிடத்தில் இளவரசி கிளம்பி வந்தும் விட்டாள்.
கையில் காய்ந்திருந்த மெஹந்தியை அலம்பி கொண்டவள், நகைகளை மட்டும் போட்டு கொண்டு தயாராகி விட, அனைவரும் ஒருவாறு கிளம்பினர்..
ராதிகாவும் ஒரு அழகான எளிமையான பட்டு புடவையில் தான் கிளம்பி இருந்தாள்..
வீட்டில் இருந்து கிளம்பும் போதே கண்ணன் அசோக்கிற்கு அழைத்து தாங்கள் கிளம்பிவிட்டதை கூறி விட்டார்..
ராதிகா அருகில் அமர்ந்திருந்த இளவரசி, "ஏன் டி மாப்பிள்ளை தானே பெண் பார்க்க வருவாங்க.. இது கொஞ்சம் வித்தியாசமா இருக்கு இல்லையா..! நமக்கு பஜ்ஜி கேசரி எல்லாம் கொடுத்து உபசரிப்பாங்களா..?" என தோழி காதில் கிசுகிசுக்க, அவளை திரும்பி அதிர்ச்சியுடன் பார்த்த ராதிகா
"அடியே..! நாம் மாப்பிள்ளை பார்க்க போகவில்லை டி.. உனக்கு நிச்சயம் செய்ய போகிறோம்.. நல்லவள் மாதிரி எல்லாத்துக்கும் தலையாட்டி விட்டு, இப்போது உளறுகிறாயே..!" என உண்மையாகவே பதறிவிட்டாள்..
இளவரசியோ கொஞ்சமும் பதட்டம் இல்லாமல், "அட ஆமாம்...! சாரி டி.. லைட்டா மறந்துட்டேன்.. எப்படியும் நமக்கு மாப்பிள்ளை பார்க்கும் வைபவமும் சேர்த்து தானே..! அதனால் ரொம்ப ஒன்றும் அதிர்ச்சி ஆகாதே.." என கூறி கண்ணடித்து வைக்க,
"எதுவும் சொதப்பி விடாதே தாயே. உனக்கு புண்ணியமா போகும்.." என்றாள் ராதிகா சீரியஸ்ஸாக
தோழி உண்மையாகவே பயப்படுவதை பார்த்து மெலிதாக சிரித்துக்கொண்ட இளவரசி, "சும்மா விளையான்டேன் டி.. டென்ஷன் ஆகாதே.. எனக்கு அப்பா மேல் நிறைய நம்பிக்கை இருக்கிறது.. அப்படி ஒன்றும் கலாட்டா பண்ணிவிட மாட்டேன்.." என்று இலகுவாக கூற, அப்போது தான் ராதிகாவிற்கு கொஞ்சம் நிம்மதியானது.
அனைவரும் அசோக் வீட்டை அடைந்த போது, அசோக்கும் ருத்ராவும் வீட்டு வாசலிலேயே நின்று அவர்களை வரவேற்றனர்..
தனி பங்களாவாக பெரிதாக இருந்த வீட்டை பார்த்த இளவரசிக்கு ஒரு நொடி, 'பெரும் பணக்காரர்கள் போல்..! எப்படி இருப்பார்களோ!' என்று தோன்ற தான் செய்தது..
ஆனால் முகம் முழுக்க புன்னகையுடன் கண்ணனை அணைத்து வரவேற்ற அசோக்கை பார்த்து, அவள் பாதி பயம் குறைந்து விட்டது..
அது வரை யாருக்கு வந்த விருந்தோ என்று நின்று கொண்டிருந்த ருத்ராவிற்கு கூட, இளவரசியை பார்த்ததும் முகத்தில் ஒரு புன்னகை தோன்றி விட்டது..
அவர் போட்டோவில் பார்த்ததை விட நேரில் வெகு அழகாக இருந்தவளை பார்த்தவருக்கு, தன் பையனுக்கு பொருத்தமான பெண் தான் என்று தோன்றிவிட, அதற்கு மேல் ஒதுங்கி நிற்காமல் அவரும் அனைவரையும் வரவேற்றார்..
அனைவரும் வீட்டிற்குள் வந்து சோபாவில் அமர, ஒருபக்கம் தனியாக நிச்சயத்திற்கான அலங்காரங்கள் நடந்துகொண்டிருந்தது..
இளவராசி வீட்டு பக்கம் இவர்கள் பெரிதாக உறவினர்கள் யாரையும் அழைக்காமல் இருந்திருக்க, அசோக்கும் பெரிதாக யாரையும் அழைத்திருக்கவில்லை..
இருவருக்குமே தங்கள் பிள்ளைகளை பற்றிய பயம் தான்..
அதிலும் அசோக்கிற்கு பயம் அதிகமாகவே இருந்தது..
பிரணவ்வை நம்ப முடியாதே..! ஒரே வார்த்தையில் எனக்கு பிடிக்கவில்லை என அசால்டாக அவன் முடித்தாலும் ஆச்சர்யப்படுவதற்கில்லை..
அவனிடம் பேசி ஜெயிக்கவும் முடியாது என்பதால் தான் அவர் கூட்டம் கூட்டவில்லை..
இங்கு பெரியவர்கள் வெளியில் காண்பித்துக்கொள்ளாவிட்டாலும், மனதில் லேசான பயத்துடனே இருக்க, மேலே தன் அறையில் பட்டு வேஷ்டி சட்டையில் கம்பீரமாக தயாராகி இருந்தான் பிரணவ்..
கடைசியாக தலைவாரி கொண்டு அவன் நிமிர்ந்த போது, அவன் போன் அடித்தது..
அதை எடுத்து பேசி விட்டு வைத்தவன், தன்னுடனே தயாராகி போனில் விளையாண்டு கொண்டிருந்த தம்பி புறம் திரும்பினான்..
"பிரபா கொஞ்சம் கீழே போய் மேனேஜரிடம் செக்கில் சைன் பண்ணி கொடுத்துவிட்டு வா.. நான் இப்போது போனால் நல்லா இருக்காது.."
அண்ணன் கூற்றில் போனில் இருந்து நிமிராமலே பதில் கூறினான் பிரபாகரன்..
"அதெல்லாம் நல்லா தான் இருக்கும் அண்ணா.. அண்ணி வந்தாச்சாம்.. அப்படியே அவங்களையும் சைட் அடிச்சுட்டு வா.. நிச்சயதன்று கூட என்ன தான் வேலையோ..!"
பாதி பதிலும், பாதி புலம்பலுமாய் பேசினாலும், அவன் கவனம் என்னவோ போனிலேயே தான் இருந்தது..
அதை நொடியில் உணர்ந்த பிரணவ், சட்டென தம்பி கையில் இருந்து போனை பிடுங்கி விட்டான்..
அவன் செயலில் பிரபாகரன் அதிர்ந்து நிமிர, "உன்னை போக சொன்னேன் பிரபா" என்றான் பிரணவ் நிதானமாக
"ப்ச் லாஸ்ட் ஸ்டேஜ் அண்ணா.." என அவன் கடுப்புடன் கூற
"ஒன்றும் குறைந்து விடாது.. வந்து ப்ரெஷ்ஷா விளையாண்டு கொள்.. வேலை நேரத்தில் வேலை தான் முக்கியம்.." அழுத்தமாக பிரணவ் கூறியதில் அவனை சலிப்புடன் பார்த்தவன்
"இது வேலை நேரமா உனக்கு? இன்று உன் நிச்சயம்.. அதற்கு தான் பட்டு வேஷ்டி சட்டை எல்லாம் போட்டிருக்கிறாய்.. நினைவிருக்கிறதா? இல்லை இப்படியே ஆபிஸ் போகலாம் என்ற முடிவில் இருக்கிறாயா?" இடுப்பில் கை வைத்து அவனை முறைத்து கொண்டே பிரபாகர் கேட்க, அதில் அடக்கமாட்டாமல் லேசாக சிரித்துவிட்டான் பிரணவ்.
"எனக்கு நினைவிருப்பதால் தான் டா உன்னை போக சொல்கிறேன்.. மேனேஜர் இப்போது உள்ளே வந்தால் அம்மா டென்ஷன் ஆவாங்க.. நீயே போய் சைன் போட்டு கொடுத்து விடு.."
"டென்ஷன் ஆவாங்க என்று தெரிகிறது இல்லையா? இன்று ஒரு நாளைக்கு வேலையை ஒத்தி வைக்க கூடாதா?"
"இது ட்ரஸ்ட் வேலை பிரபா.. அதான் உடனே வர சொன்னேன்.." நிதானமாக பிரணவ் கூற, ட்ரஸ்ட் என்றதும் பிரபாவும் அமைதியாகி விட்டான்..
என்ன தான் விளையாட்டுத்தனம் இருந்தாலும், நல்ல விஷயம் என்னும் போது அவனும் விளையாட்டு தனம் எல்லாம் மூட்டை கட்டி விடுவான்..
"இதோ போறேன் ண்ணா" என்று கூறி கொண்டே போனை வாங்கி கொண்டவன்,
"நீயும் வாயேன்.. பெண்ணை பார்க்க வேண்டும் என்று தோன்றவே இல்லையா?" என கேட்க, மெலிதாக சிரித்துக்கொண்ட பிரணவ்
"சின்ன விஷயத்திற்கு ரொம்ப பில்ட் அப் பண்ணுறீங்க டா..! கொஞ்ச நேரத்தில் வரேன்.. போ.." என்று தம்பியை அனுப்பி விட்டான்.
அவனுக்கு என்னவோ ஓடி போய் பெண்ணை பார்க்க வேண்டுமென்றெல்லாம் தோன்றவில்லை..
பொறுமையாக பார்த்துக்கொள்வோம் என்று இருந்து விட்டான்..
"சரியான சாமியார்" என்று முணுமுணுத்துக்கொண்டே சென்ற பிரபாகரின் வார்த்தையில் மெலிதாக சிரித்துக்கொண்டானே ஒழிய, பெரிதாக அலட்டிக்கொள்ளவில்லை..
அதே நேரம் கீழே ராதிகாவிடம் கெஞ்சி கொண்டிருந்தாள் இளவரசி..
"இந்த ஒரு கால் மட்டும் அட்டன் பண்ணு டி.. ரொம்ப முக்கியமான கால்.. ப்ளீஸ் ராதா.." என இளவரசி கெஞ்ச
"இன்று என்ன டி கம்பெனி கால்? பேசாமல் கட் பண்ணு.." என்றாள் ராதிகா எரிச்சலுடன்
"ப்ச்.. ப்ளீஸ் ராதா.. அப்புறம் வேலைக்கு போகும் போது டோஸ் வாங்கணும் டி.. பேசு டி.." என வேகமாக இளவரசி கூற,
"இதுக்கு மேல் வேலைக்கு வேறு வர போகிறாயா என்ன?" என்றாள் ராதிகா உண்மையான ஆச்சர்யத்துடன்
"இதில் என்ன உனக்கு சந்தேகம்? என் வேலையை எதற்காகவும் நான் விட மாட்டேன்.. பேசி தொலை டி.. போ.." என வேகமாக அவள் போனை ராதிகா கைகளில் திணிக்க
"இரு டி.. போறேன்.." என புலம்பி கொண்டே போனை அட்டன் செய்து கொண்டே வெளிப்புறம் நகர்ந்தாள் ராதிகா.
அவளுக்கு பின்னால் தான் சரியாக பிரபாகரனும் சென்றான்..
இருவரும் ஒருவரை ஒருவர் கவனிக்காமல் ஆளுக்கொரு திசையில் அப்போதைக்கு சென்றுவிட்டனர்..
பிரபாகரன் சென்று சைன் போட்டு கொடுத்துவிட்டு, "உள்ளே வாங்க சார்.. நிச்சயம் முடிந்ததும் கிளம்பலாம்.." என்று அழைக்க
"ஐய்யோ! அம்மா பார்த்தால் இன்றும் வேலையா என்று திட்டுவாங்க தம்பி.. நான் கிளம்பறேன்.." என ஓடிவிட்டார் அவர்
அவர் கிளம்பிய அடுத்த நொடி பிரணவ் சரியாக பிரபாகருக்கு அழைக்க, "இவனுக்கு எப்படி தான் சரியா மூக்கில் வேர்க்குமோ!" என புலம்பி கொண்டே போனை எடுத்தவன், அவனுடன் பேசிக்கொண்டே நடந்தான்.
அதே நேரம் ராதிகாவும் போனை வைத்துவிட்டு வீட்டை நோக்கி நடந்து கொண்டிருந்தாள்..
வீட்டை சுற்றி பார்த்துக்கொண்டே அவள் ஒரு பக்கம் வர, சரியாக அவளுக்கு எதிர்பக்கம், "வரேன் இரு ண்ணா" என சலிப்புடன் கூறி போனை கட் செய்துகொண்டே பிரபாகரனும் வந்தான்.
அவன் முழு வேகத்துடன் வந்து கொண்டிருக்க, அவன் மேல் இடிப்பது போல் வந்த ராதிகா, கடைசி நொடியில் சுதாரித்து சட்டென விலகி விட்டாள்..
எதிரில் யாரோ இடிப்பது போல் வரவும் தானும் நிற்க முயற்சித்த பிரபாகர், அவள் நகர்ந்த வேகத்தில் தடுமாறி விழுந்து விட்டான்..
மிக மெலிதாக கேட்ட சிரிப்பொலியில் நொடியில் கோபத்துடன் மீண்டும் எழுந்து நின்றவன், "ஏய் ஆள் வருவது தெரியவில்லையா? இப்படியா சட்டென நகர்வது!" என கத்திகொண்டே ராதிகாவை பார்க்க, தன்னை பார்த்து குறும்பு சிரிப்புடன் தேவதையாக நின்றிருந்தவளை பார்த்து ஒரு நொடி அவனுக்கு பேச்சற்று தான் போய் விட்டது..
அவளுக்கு அப்படி எந்த உணர்வும் இல்லை போலும்..!
"என்ன கவனிக்கணும்? நான் நகராமல் இருந்திருந்தால், நீங்க என் மேல் இடித்து, நான் உங்கள் கையில் விழுந்து, பேக் கிரவுண்டில் ஒரு ரொமான்டிக் மியூசிக் போட்டு, பெரிய சீன் ஆகி இருக்கும்.. இந்த தடுக்கி விழுந்து தாங்கி பிடித்தால் காதல் கதைக்கெல்லாம் நான் வரவில்லை பா.."
படபடவென அவள் பாட்டிற்க்கு பொரிய, அவனும் அதற்குள் அதிர்ச்சி நீங்கி அவளை ரசிக்க ஆரம்பித்திருந்தான்..
"தடுக்கி விழுந்து தாங்கி பிடித்தால் தான் காதல் வரும் என்று தான் இத்தனை நாள் நானும் நினைத்திருந்தேன்.. ஆனால் இப்போது பார்த்தால், ஆண் மட்டும் தடுக்கி விழுந்தாலே காதல் வரும் என்று தோன்றுகிறதே..!" கண்ணடித்து அவன் கூறியதில் அவள் திகைப்புடன் அவனை பார்க்க,
"அப்படி தானே" என்றான் பிரபாகர் மீண்டும்
"ஆ..! அதெல்லாம் ஒன்னும் இல்லை.. தடுக்கி விழுந்தால் அடி தான் படும்.." வேகமாக மறுத்துக்கூறியவள், அதற்கு மேல் நிற்காமல் ஓடிவிட, செல்லும் அவளை பார்த்து ரசனையாக சிரித்துக்கொண்டே தானும் வீட்டிற்குள் நுழைந்தான் பிரபாகர்..
அய்யர் அனைவரையும் அழைக்க, கீழிருந்தே ப்ரணவிற்கு அழைத்து கீழே வர சொன்னான் பிரபாகர்...
ப்ரணவும் அது வரை போனில் பார்த்துக்கொண்டிருந்த வேலையை கிளோஸ் செய்து விட்டு, இறங்கி வந்தான்..
அதுவரை சாதாரணமாக அமர்ந்திருந்த இளவரசிக்கு ஏனோ அந்த நொடி லேசாக படபடப்பாக இருந்தது..
லேசாக கைகள் நடுங்க, பக்கத்தில் இருந்த ராதிகாவின் கையை பிடித்து அதை கட்டுபடுத்த முயன்றாள் இளவரசி..
தோழி தன் கையை பிடிப்பதை உணர்ந்தவள், லேசாக சிரித்துக்கொண்டாள்.
"இத்தனை நாள் இல்லாத பயம், இன்று என்ன டி! நிமிர்ந்து ஒழுங்கா மாப்பிள்ளையை பார்.." என ராதிகா அவள் காதில் கிசுகிசுக்க, லேசாக வெட்கம் வந்தாலும் அதை கட்டுப்படுத்திக்கொண்டு நிமிர்ந்தாள் இளவரசி..
சரியாக அதே நேரம் தான் பிரணவ்வும் அவளை பார்த்தான்..
இருவர் பார்வையும் ஒன்றுடன் ஒன்று ஒரே நேரத்தில் சந்திக்க, இருவருக்குமே பெரும் அதிர்ச்சி தான்..
'அட நம்ம கார் பார்ட்டி' என இளவரசி மனம் உடனடியாக கமெண்ட் அடிக்க, பிரணவ் முகத்திலும் அதிர்ச்சி நீங்கி சிறு புன்னகை தோன்றியது..
போதாத குறைக்கு கண்களை சிமிட்டாமல் தன்னை பார்த்துக்கொண்டிருந்தவளை பார்த்து அவன் லேசாக கண்ணடித்து வேறு வைக்க, அதில் பட்டென தலையை குனிந்து விட்டாள் இளவரசி..
'காலையில் அத்தனை அழுத்தமாக இருந்தார்.. நின்று இரண்டு வார்த்தை கூட பேசவில்லை.. இப்போது என்ன இப்படி செய்கிறார்..?'
அவள் மனம் பாட்டிற்கு வரிசையாக கேள்விகளை அடுக்க, அதற்கு அவள் விடை கண்டுபிடிக்கும் முன் ராதிகா அவள் கையை சுரண்டினாள்.
"மாப்பிள்ளை பிடிச்சிருக்கா? அம்மாவும் அப்பாவும் பயங்கர டென்ஷனா இருக்காங்க, பாரு.." என ராதிகா மெதுவாக கூற, அப்போது தான் தன் நினைவுகள் கலைந்து அவர்களை பார்த்தாள் இளவரசி..
அவள் அவர்களை பார்த்து லேசாக புன்னகைக்க, ஒருவாறு அவர்களுக்கு நிம்மதியாக இருந்தது..
அதே நேரம் பிரபாகரும் பிரணவிடம் அதே கேள்வியை கேட்க, தனக்கு எதிரில் அமர்ந்திருந்த இளவரசியை வைத்த கண் எடுக்காமல் பார்த்து கொண்டு அமர்ந்திருந்த பிரணவ், "எனக்கு வசியை ரொம்பவும் பிடித்திருக்கிறது" என சத்தமாகவே கூற, அங்கிருந்த அனைவரும் அதிர்ந்து அவனை பார்த்தனர்..
ஏன், இளவரசி கூட தன் குழப்பத்தை எல்லாம் விட்டொழித்து, அவனை தான் அதிர்ந்து பார்த்து கொண்டிருந்தாள்..
அவளுக்கே அதிர்ச்சி என்றால், பிரணவ் குடும்பத்திற்கோ சொல்லவே வேண்டாம்..!
அழுத்தமாக மட்டுமே பேசி பழக்க பட்ட அவர்கள் பிள்ளையா இது என அனைவருக்குமே அதிர்ச்சி தான்..
போதாத குறைக்கு அதற்குள் செல்ல பெயர் வேறு..!
"ஐயோ அப்பா! இவனுக்குள் ஏதோ ஆவி புகுந்து விட்டது.. அய்யரே ஏதாவது பண்ணுங்களேன்..!" என பிரபாகர் அலற
"பிரபா" என அழுத்தமாக அழைத்தான் பிரணவ்.
அதில், "அப்பாடா! என் அண்ணன் தான்.." என அவன் நெஞ்சில் கைவைக்க, அனைவருமே அதிர்ச்சி மறந்து மெதுவாக சிரித்துவிட்டனர்..
"உனக்கும் சம்மதம் தானே மா" என ருத்ராவே கேட்க, பிரணவ்வை ஒரு முறை பார்த்துக்கொண்டவள், அவன் பார்வை வீச்சை தாங்க முடியாமல் தலை குனிந்து தலையை மட்டும் சம்மதமாக அசைத்து வைத்தாள்..
அவளுக்கு அவனை பற்றி ஒன்றுமே தெரியாது தான்..
ஆனால் காலையில் நடந்த ஒரு சம்பவமே அவன் இயல்பை உணர்த்த போதுமானதாக இருக்க, ஏனோ அவளுக்கு மறுக்க தோன்றவில்லை..
அழகாய் நிச்சய பத்திரம் வாசிக்க பட்டு, மிக அழகாய் முடிந்தது அவர்கள் நிச்சயதார்த்தம்..
நிச்சயம் முடிந்த கையோடு, "கல்யாண தேதி பார்ப்போமா?" என அசோக் கேட்க
"ஸ்யூர்" என உடனடியாக கூறி மீண்டும் அனைவருக்கும் ஒரு அதிர்ச்சி கொடுத்தான் பிரணவ்..
அனைத்தும் வெகு வேகமாக நடப்பது போல் இருந்தாலும், சபையில் எதுவும் மறுத்து கூற மனம் வராமல் அமைதியாகவே அமர்ந்திருந்தாள் இளவரசி..
தன்னவனை இழக்க மனம் வரவில்லை என அப்போது அவளுக்கு சரியாக புரியவில்லை..
"பக்கத்து முகூர்த்தம் என்றால் ஒரு மாதத்தில் இருக்கு.. அடுத்து மூன்று மாதம் கழித்து ஒரு முகூர்த்தம் வருகிறது.. எதுன்னு முடிவு பண்ணிக்கோங்கோ.." என அய்யர் கூற, மற்றவர்கள் எதுவும் யோசிக்கும் முன்பே
"ஒரு மாதத்தில் வரும் முகூர்த்ததில் வைத்துக்கொள்ளலாம்" என முடிவாக அறிவித்துவிட்டான் பிரணவ்..
அவன் அதிரடியை ஜீரணித்து கொள்வதே மற்றவர்களுக்கு பெரும் பாடாக இருந்தது..
முதலில் கொஞ்சமேனும் சுதாரித்தது பிரபாகர் தான்...
"உனக்கு அண்ணியை ஏற்கனவே தெரியுமா அண்ணா?" என அவன் மெதுவாக கேட்க
"ம்ம்.. காலையில் பார்த்தேன்.." என்றான் பிரணவ் சாதாரணமாக
"அதற்கு முன்...?"
"ப்ச்.. நோ.." என அவன் தோளை குலுக்க, ஒரு சந்திப்பில் தன் அண்ணன் மனதை இந்த அளவு ஒரு பெண் பாதித்திருப்பதை, இன்னும் அவனால் நம்ப தான் முடியவில்லை..
'ஏன் நீ என்ன லட்சணமாம்..?' என அவன் மனசாட்சி கேள்வி கேட்க, அவன் கண்கள் தானாக ராதிகா மீது படிந்தது..
அதில் லேசாக சிரித்துக்கொண்டவன், 'சரி தான்.. ஒரே பார்வையில் மனம் விழுந்து தான் விடுகிறது..' என்று நினைத்துக்கொண்டான்..
"நான் வசியுடன் பேசணும்.. நீங்க மற்றதை பேசி முடிவு பண்ணிக்கோங்க.. அண்ட், கல்யாண செலவு முழுவதும் என்னுடையது.. அதில் நோ டிஸ்கஸன்.." என தெளிவாக கூறியவன்
"வா வசி" என்றுவிட்டு எழுந்து நிற்க, அவளோ இன்னமும் ஒன்றும் புரியாமல் விழித்து கொண்டு தான் அமர்ந்திருந்தாள்..
ராதிகா தான் ஒருவாறு அவளை எழுப்பி அனுப்பி வைத்தாள்..
“முதல் பார்வையில் மனம் ஈர்த்தவள் அவள்
வாழ்வின் முழு துணையும்
அவளே என தேர்ந்தெடுக்க
ஆணவனுக்கு காலகணக்கு
தேவைப்படவில்லையோ..!”
மலரும்..
இளவரசி வீட்டிற்கு வந்து சேர்ந்த போது மது பொரிந்து தள்ளி விட்டார்.
"இது தான் நீ சீக்கிரம் வரும் லட்சணமா அரசி? எத்தனை நேரம்...?"
"அம்மா திட்டி இன்னும் நேரம் வேஸ்ட் பண்ணாமல் இருந்தால் நான் பத்து நிமிடத்தில் முழுதாக தயாராகி வந்துவிடுவேன்.." என இளவரசி இடைமறிக்க,
"இந்த வாய்க்கு ஒரு குறைச்சலும் இல்லை.. போ.." என்றுவிட்டு நகர்ந்து விட்டார் மது
சொன்னது போலவே பத்தாவது நிமிடத்தில் இளவரசி கிளம்பி வந்தும் விட்டாள்.
கையில் காய்ந்திருந்த மெஹந்தியை அலம்பி கொண்டவள், நகைகளை மட்டும் போட்டு கொண்டு தயாராகி விட, அனைவரும் ஒருவாறு கிளம்பினர்..
ராதிகாவும் ஒரு அழகான எளிமையான பட்டு புடவையில் தான் கிளம்பி இருந்தாள்..
வீட்டில் இருந்து கிளம்பும் போதே கண்ணன் அசோக்கிற்கு அழைத்து தாங்கள் கிளம்பிவிட்டதை கூறி விட்டார்..
ராதிகா அருகில் அமர்ந்திருந்த இளவரசி, "ஏன் டி மாப்பிள்ளை தானே பெண் பார்க்க வருவாங்க.. இது கொஞ்சம் வித்தியாசமா இருக்கு இல்லையா..! நமக்கு பஜ்ஜி கேசரி எல்லாம் கொடுத்து உபசரிப்பாங்களா..?" என தோழி காதில் கிசுகிசுக்க, அவளை திரும்பி அதிர்ச்சியுடன் பார்த்த ராதிகா
"அடியே..! நாம் மாப்பிள்ளை பார்க்க போகவில்லை டி.. உனக்கு நிச்சயம் செய்ய போகிறோம்.. நல்லவள் மாதிரி எல்லாத்துக்கும் தலையாட்டி விட்டு, இப்போது உளறுகிறாயே..!" என உண்மையாகவே பதறிவிட்டாள்..
இளவரசியோ கொஞ்சமும் பதட்டம் இல்லாமல், "அட ஆமாம்...! சாரி டி.. லைட்டா மறந்துட்டேன்.. எப்படியும் நமக்கு மாப்பிள்ளை பார்க்கும் வைபவமும் சேர்த்து தானே..! அதனால் ரொம்ப ஒன்றும் அதிர்ச்சி ஆகாதே.." என கூறி கண்ணடித்து வைக்க,
"எதுவும் சொதப்பி விடாதே தாயே. உனக்கு புண்ணியமா போகும்.." என்றாள் ராதிகா சீரியஸ்ஸாக
தோழி உண்மையாகவே பயப்படுவதை பார்த்து மெலிதாக சிரித்துக்கொண்ட இளவரசி, "சும்மா விளையான்டேன் டி.. டென்ஷன் ஆகாதே.. எனக்கு அப்பா மேல் நிறைய நம்பிக்கை இருக்கிறது.. அப்படி ஒன்றும் கலாட்டா பண்ணிவிட மாட்டேன்.." என்று இலகுவாக கூற, அப்போது தான் ராதிகாவிற்கு கொஞ்சம் நிம்மதியானது.
அனைவரும் அசோக் வீட்டை அடைந்த போது, அசோக்கும் ருத்ராவும் வீட்டு வாசலிலேயே நின்று அவர்களை வரவேற்றனர்..
தனி பங்களாவாக பெரிதாக இருந்த வீட்டை பார்த்த இளவரசிக்கு ஒரு நொடி, 'பெரும் பணக்காரர்கள் போல்..! எப்படி இருப்பார்களோ!' என்று தோன்ற தான் செய்தது..
ஆனால் முகம் முழுக்க புன்னகையுடன் கண்ணனை அணைத்து வரவேற்ற அசோக்கை பார்த்து, அவள் பாதி பயம் குறைந்து விட்டது..
அது வரை யாருக்கு வந்த விருந்தோ என்று நின்று கொண்டிருந்த ருத்ராவிற்கு கூட, இளவரசியை பார்த்ததும் முகத்தில் ஒரு புன்னகை தோன்றி விட்டது..
அவர் போட்டோவில் பார்த்ததை விட நேரில் வெகு அழகாக இருந்தவளை பார்த்தவருக்கு, தன் பையனுக்கு பொருத்தமான பெண் தான் என்று தோன்றிவிட, அதற்கு மேல் ஒதுங்கி நிற்காமல் அவரும் அனைவரையும் வரவேற்றார்..
அனைவரும் வீட்டிற்குள் வந்து சோபாவில் அமர, ஒருபக்கம் தனியாக நிச்சயத்திற்கான அலங்காரங்கள் நடந்துகொண்டிருந்தது..
இளவராசி வீட்டு பக்கம் இவர்கள் பெரிதாக உறவினர்கள் யாரையும் அழைக்காமல் இருந்திருக்க, அசோக்கும் பெரிதாக யாரையும் அழைத்திருக்கவில்லை..
இருவருக்குமே தங்கள் பிள்ளைகளை பற்றிய பயம் தான்..
அதிலும் அசோக்கிற்கு பயம் அதிகமாகவே இருந்தது..
பிரணவ்வை நம்ப முடியாதே..! ஒரே வார்த்தையில் எனக்கு பிடிக்கவில்லை என அசால்டாக அவன் முடித்தாலும் ஆச்சர்யப்படுவதற்கில்லை..
அவனிடம் பேசி ஜெயிக்கவும் முடியாது என்பதால் தான் அவர் கூட்டம் கூட்டவில்லை..
இங்கு பெரியவர்கள் வெளியில் காண்பித்துக்கொள்ளாவிட்டாலும், மனதில் லேசான பயத்துடனே இருக்க, மேலே தன் அறையில் பட்டு வேஷ்டி சட்டையில் கம்பீரமாக தயாராகி இருந்தான் பிரணவ்..
கடைசியாக தலைவாரி கொண்டு அவன் நிமிர்ந்த போது, அவன் போன் அடித்தது..
அதை எடுத்து பேசி விட்டு வைத்தவன், தன்னுடனே தயாராகி போனில் விளையாண்டு கொண்டிருந்த தம்பி புறம் திரும்பினான்..
"பிரபா கொஞ்சம் கீழே போய் மேனேஜரிடம் செக்கில் சைன் பண்ணி கொடுத்துவிட்டு வா.. நான் இப்போது போனால் நல்லா இருக்காது.."
அண்ணன் கூற்றில் போனில் இருந்து நிமிராமலே பதில் கூறினான் பிரபாகரன்..
"அதெல்லாம் நல்லா தான் இருக்கும் அண்ணா.. அண்ணி வந்தாச்சாம்.. அப்படியே அவங்களையும் சைட் அடிச்சுட்டு வா.. நிச்சயதன்று கூட என்ன தான் வேலையோ..!"
பாதி பதிலும், பாதி புலம்பலுமாய் பேசினாலும், அவன் கவனம் என்னவோ போனிலேயே தான் இருந்தது..
அதை நொடியில் உணர்ந்த பிரணவ், சட்டென தம்பி கையில் இருந்து போனை பிடுங்கி விட்டான்..
அவன் செயலில் பிரபாகரன் அதிர்ந்து நிமிர, "உன்னை போக சொன்னேன் பிரபா" என்றான் பிரணவ் நிதானமாக
"ப்ச் லாஸ்ட் ஸ்டேஜ் அண்ணா.." என அவன் கடுப்புடன் கூற
"ஒன்றும் குறைந்து விடாது.. வந்து ப்ரெஷ்ஷா விளையாண்டு கொள்.. வேலை நேரத்தில் வேலை தான் முக்கியம்.." அழுத்தமாக பிரணவ் கூறியதில் அவனை சலிப்புடன் பார்த்தவன்
"இது வேலை நேரமா உனக்கு? இன்று உன் நிச்சயம்.. அதற்கு தான் பட்டு வேஷ்டி சட்டை எல்லாம் போட்டிருக்கிறாய்.. நினைவிருக்கிறதா? இல்லை இப்படியே ஆபிஸ் போகலாம் என்ற முடிவில் இருக்கிறாயா?" இடுப்பில் கை வைத்து அவனை முறைத்து கொண்டே பிரபாகர் கேட்க, அதில் அடக்கமாட்டாமல் லேசாக சிரித்துவிட்டான் பிரணவ்.
"எனக்கு நினைவிருப்பதால் தான் டா உன்னை போக சொல்கிறேன்.. மேனேஜர் இப்போது உள்ளே வந்தால் அம்மா டென்ஷன் ஆவாங்க.. நீயே போய் சைன் போட்டு கொடுத்து விடு.."
"டென்ஷன் ஆவாங்க என்று தெரிகிறது இல்லையா? இன்று ஒரு நாளைக்கு வேலையை ஒத்தி வைக்க கூடாதா?"
"இது ட்ரஸ்ட் வேலை பிரபா.. அதான் உடனே வர சொன்னேன்.." நிதானமாக பிரணவ் கூற, ட்ரஸ்ட் என்றதும் பிரபாவும் அமைதியாகி விட்டான்..
என்ன தான் விளையாட்டுத்தனம் இருந்தாலும், நல்ல விஷயம் என்னும் போது அவனும் விளையாட்டு தனம் எல்லாம் மூட்டை கட்டி விடுவான்..
"இதோ போறேன் ண்ணா" என்று கூறி கொண்டே போனை வாங்கி கொண்டவன்,
"நீயும் வாயேன்.. பெண்ணை பார்க்க வேண்டும் என்று தோன்றவே இல்லையா?" என கேட்க, மெலிதாக சிரித்துக்கொண்ட பிரணவ்
"சின்ன விஷயத்திற்கு ரொம்ப பில்ட் அப் பண்ணுறீங்க டா..! கொஞ்ச நேரத்தில் வரேன்.. போ.." என்று தம்பியை அனுப்பி விட்டான்.
அவனுக்கு என்னவோ ஓடி போய் பெண்ணை பார்க்க வேண்டுமென்றெல்லாம் தோன்றவில்லை..
பொறுமையாக பார்த்துக்கொள்வோம் என்று இருந்து விட்டான்..
"சரியான சாமியார்" என்று முணுமுணுத்துக்கொண்டே சென்ற பிரபாகரின் வார்த்தையில் மெலிதாக சிரித்துக்கொண்டானே ஒழிய, பெரிதாக அலட்டிக்கொள்ளவில்லை..
அதே நேரம் கீழே ராதிகாவிடம் கெஞ்சி கொண்டிருந்தாள் இளவரசி..
"இந்த ஒரு கால் மட்டும் அட்டன் பண்ணு டி.. ரொம்ப முக்கியமான கால்.. ப்ளீஸ் ராதா.." என இளவரசி கெஞ்ச
"இன்று என்ன டி கம்பெனி கால்? பேசாமல் கட் பண்ணு.." என்றாள் ராதிகா எரிச்சலுடன்
"ப்ச்.. ப்ளீஸ் ராதா.. அப்புறம் வேலைக்கு போகும் போது டோஸ் வாங்கணும் டி.. பேசு டி.." என வேகமாக இளவரசி கூற,
"இதுக்கு மேல் வேலைக்கு வேறு வர போகிறாயா என்ன?" என்றாள் ராதிகா உண்மையான ஆச்சர்யத்துடன்
"இதில் என்ன உனக்கு சந்தேகம்? என் வேலையை எதற்காகவும் நான் விட மாட்டேன்.. பேசி தொலை டி.. போ.." என வேகமாக அவள் போனை ராதிகா கைகளில் திணிக்க
"இரு டி.. போறேன்.." என புலம்பி கொண்டே போனை அட்டன் செய்து கொண்டே வெளிப்புறம் நகர்ந்தாள் ராதிகா.
அவளுக்கு பின்னால் தான் சரியாக பிரபாகரனும் சென்றான்..
இருவரும் ஒருவரை ஒருவர் கவனிக்காமல் ஆளுக்கொரு திசையில் அப்போதைக்கு சென்றுவிட்டனர்..
பிரபாகரன் சென்று சைன் போட்டு கொடுத்துவிட்டு, "உள்ளே வாங்க சார்.. நிச்சயம் முடிந்ததும் கிளம்பலாம்.." என்று அழைக்க
"ஐய்யோ! அம்மா பார்த்தால் இன்றும் வேலையா என்று திட்டுவாங்க தம்பி.. நான் கிளம்பறேன்.." என ஓடிவிட்டார் அவர்
அவர் கிளம்பிய அடுத்த நொடி பிரணவ் சரியாக பிரபாகருக்கு அழைக்க, "இவனுக்கு எப்படி தான் சரியா மூக்கில் வேர்க்குமோ!" என புலம்பி கொண்டே போனை எடுத்தவன், அவனுடன் பேசிக்கொண்டே நடந்தான்.
அதே நேரம் ராதிகாவும் போனை வைத்துவிட்டு வீட்டை நோக்கி நடந்து கொண்டிருந்தாள்..
வீட்டை சுற்றி பார்த்துக்கொண்டே அவள் ஒரு பக்கம் வர, சரியாக அவளுக்கு எதிர்பக்கம், "வரேன் இரு ண்ணா" என சலிப்புடன் கூறி போனை கட் செய்துகொண்டே பிரபாகரனும் வந்தான்.
அவன் முழு வேகத்துடன் வந்து கொண்டிருக்க, அவன் மேல் இடிப்பது போல் வந்த ராதிகா, கடைசி நொடியில் சுதாரித்து சட்டென விலகி விட்டாள்..
எதிரில் யாரோ இடிப்பது போல் வரவும் தானும் நிற்க முயற்சித்த பிரபாகர், அவள் நகர்ந்த வேகத்தில் தடுமாறி விழுந்து விட்டான்..
மிக மெலிதாக கேட்ட சிரிப்பொலியில் நொடியில் கோபத்துடன் மீண்டும் எழுந்து நின்றவன், "ஏய் ஆள் வருவது தெரியவில்லையா? இப்படியா சட்டென நகர்வது!" என கத்திகொண்டே ராதிகாவை பார்க்க, தன்னை பார்த்து குறும்பு சிரிப்புடன் தேவதையாக நின்றிருந்தவளை பார்த்து ஒரு நொடி அவனுக்கு பேச்சற்று தான் போய் விட்டது..
அவளுக்கு அப்படி எந்த உணர்வும் இல்லை போலும்..!
"என்ன கவனிக்கணும்? நான் நகராமல் இருந்திருந்தால், நீங்க என் மேல் இடித்து, நான் உங்கள் கையில் விழுந்து, பேக் கிரவுண்டில் ஒரு ரொமான்டிக் மியூசிக் போட்டு, பெரிய சீன் ஆகி இருக்கும்.. இந்த தடுக்கி விழுந்து தாங்கி பிடித்தால் காதல் கதைக்கெல்லாம் நான் வரவில்லை பா.."
படபடவென அவள் பாட்டிற்க்கு பொரிய, அவனும் அதற்குள் அதிர்ச்சி நீங்கி அவளை ரசிக்க ஆரம்பித்திருந்தான்..
"தடுக்கி விழுந்து தாங்கி பிடித்தால் தான் காதல் வரும் என்று தான் இத்தனை நாள் நானும் நினைத்திருந்தேன்.. ஆனால் இப்போது பார்த்தால், ஆண் மட்டும் தடுக்கி விழுந்தாலே காதல் வரும் என்று தோன்றுகிறதே..!" கண்ணடித்து அவன் கூறியதில் அவள் திகைப்புடன் அவனை பார்க்க,
"அப்படி தானே" என்றான் பிரபாகர் மீண்டும்
"ஆ..! அதெல்லாம் ஒன்னும் இல்லை.. தடுக்கி விழுந்தால் அடி தான் படும்.." வேகமாக மறுத்துக்கூறியவள், அதற்கு மேல் நிற்காமல் ஓடிவிட, செல்லும் அவளை பார்த்து ரசனையாக சிரித்துக்கொண்டே தானும் வீட்டிற்குள் நுழைந்தான் பிரபாகர்..
அய்யர் அனைவரையும் அழைக்க, கீழிருந்தே ப்ரணவிற்கு அழைத்து கீழே வர சொன்னான் பிரபாகர்...
ப்ரணவும் அது வரை போனில் பார்த்துக்கொண்டிருந்த வேலையை கிளோஸ் செய்து விட்டு, இறங்கி வந்தான்..
அதுவரை சாதாரணமாக அமர்ந்திருந்த இளவரசிக்கு ஏனோ அந்த நொடி லேசாக படபடப்பாக இருந்தது..
லேசாக கைகள் நடுங்க, பக்கத்தில் இருந்த ராதிகாவின் கையை பிடித்து அதை கட்டுபடுத்த முயன்றாள் இளவரசி..
தோழி தன் கையை பிடிப்பதை உணர்ந்தவள், லேசாக சிரித்துக்கொண்டாள்.
"இத்தனை நாள் இல்லாத பயம், இன்று என்ன டி! நிமிர்ந்து ஒழுங்கா மாப்பிள்ளையை பார்.." என ராதிகா அவள் காதில் கிசுகிசுக்க, லேசாக வெட்கம் வந்தாலும் அதை கட்டுப்படுத்திக்கொண்டு நிமிர்ந்தாள் இளவரசி..
சரியாக அதே நேரம் தான் பிரணவ்வும் அவளை பார்த்தான்..
இருவர் பார்வையும் ஒன்றுடன் ஒன்று ஒரே நேரத்தில் சந்திக்க, இருவருக்குமே பெரும் அதிர்ச்சி தான்..
'அட நம்ம கார் பார்ட்டி' என இளவரசி மனம் உடனடியாக கமெண்ட் அடிக்க, பிரணவ் முகத்திலும் அதிர்ச்சி நீங்கி சிறு புன்னகை தோன்றியது..
போதாத குறைக்கு கண்களை சிமிட்டாமல் தன்னை பார்த்துக்கொண்டிருந்தவளை பார்த்து அவன் லேசாக கண்ணடித்து வேறு வைக்க, அதில் பட்டென தலையை குனிந்து விட்டாள் இளவரசி..
'காலையில் அத்தனை அழுத்தமாக இருந்தார்.. நின்று இரண்டு வார்த்தை கூட பேசவில்லை.. இப்போது என்ன இப்படி செய்கிறார்..?'
அவள் மனம் பாட்டிற்கு வரிசையாக கேள்விகளை அடுக்க, அதற்கு அவள் விடை கண்டுபிடிக்கும் முன் ராதிகா அவள் கையை சுரண்டினாள்.
"மாப்பிள்ளை பிடிச்சிருக்கா? அம்மாவும் அப்பாவும் பயங்கர டென்ஷனா இருக்காங்க, பாரு.." என ராதிகா மெதுவாக கூற, அப்போது தான் தன் நினைவுகள் கலைந்து அவர்களை பார்த்தாள் இளவரசி..
அவள் அவர்களை பார்த்து லேசாக புன்னகைக்க, ஒருவாறு அவர்களுக்கு நிம்மதியாக இருந்தது..
அதே நேரம் பிரபாகரும் பிரணவிடம் அதே கேள்வியை கேட்க, தனக்கு எதிரில் அமர்ந்திருந்த இளவரசியை வைத்த கண் எடுக்காமல் பார்த்து கொண்டு அமர்ந்திருந்த பிரணவ், "எனக்கு வசியை ரொம்பவும் பிடித்திருக்கிறது" என சத்தமாகவே கூற, அங்கிருந்த அனைவரும் அதிர்ந்து அவனை பார்த்தனர்..
ஏன், இளவரசி கூட தன் குழப்பத்தை எல்லாம் விட்டொழித்து, அவனை தான் அதிர்ந்து பார்த்து கொண்டிருந்தாள்..
அவளுக்கே அதிர்ச்சி என்றால், பிரணவ் குடும்பத்திற்கோ சொல்லவே வேண்டாம்..!
அழுத்தமாக மட்டுமே பேசி பழக்க பட்ட அவர்கள் பிள்ளையா இது என அனைவருக்குமே அதிர்ச்சி தான்..
போதாத குறைக்கு அதற்குள் செல்ல பெயர் வேறு..!
"ஐயோ அப்பா! இவனுக்குள் ஏதோ ஆவி புகுந்து விட்டது.. அய்யரே ஏதாவது பண்ணுங்களேன்..!" என பிரபாகர் அலற
"பிரபா" என அழுத்தமாக அழைத்தான் பிரணவ்.
அதில், "அப்பாடா! என் அண்ணன் தான்.." என அவன் நெஞ்சில் கைவைக்க, அனைவருமே அதிர்ச்சி மறந்து மெதுவாக சிரித்துவிட்டனர்..
"உனக்கும் சம்மதம் தானே மா" என ருத்ராவே கேட்க, பிரணவ்வை ஒரு முறை பார்த்துக்கொண்டவள், அவன் பார்வை வீச்சை தாங்க முடியாமல் தலை குனிந்து தலையை மட்டும் சம்மதமாக அசைத்து வைத்தாள்..
அவளுக்கு அவனை பற்றி ஒன்றுமே தெரியாது தான்..
ஆனால் காலையில் நடந்த ஒரு சம்பவமே அவன் இயல்பை உணர்த்த போதுமானதாக இருக்க, ஏனோ அவளுக்கு மறுக்க தோன்றவில்லை..
அழகாய் நிச்சய பத்திரம் வாசிக்க பட்டு, மிக அழகாய் முடிந்தது அவர்கள் நிச்சயதார்த்தம்..
நிச்சயம் முடிந்த கையோடு, "கல்யாண தேதி பார்ப்போமா?" என அசோக் கேட்க
"ஸ்யூர்" என உடனடியாக கூறி மீண்டும் அனைவருக்கும் ஒரு அதிர்ச்சி கொடுத்தான் பிரணவ்..
அனைத்தும் வெகு வேகமாக நடப்பது போல் இருந்தாலும், சபையில் எதுவும் மறுத்து கூற மனம் வராமல் அமைதியாகவே அமர்ந்திருந்தாள் இளவரசி..
தன்னவனை இழக்க மனம் வரவில்லை என அப்போது அவளுக்கு சரியாக புரியவில்லை..
"பக்கத்து முகூர்த்தம் என்றால் ஒரு மாதத்தில் இருக்கு.. அடுத்து மூன்று மாதம் கழித்து ஒரு முகூர்த்தம் வருகிறது.. எதுன்னு முடிவு பண்ணிக்கோங்கோ.." என அய்யர் கூற, மற்றவர்கள் எதுவும் யோசிக்கும் முன்பே
"ஒரு மாதத்தில் வரும் முகூர்த்ததில் வைத்துக்கொள்ளலாம்" என முடிவாக அறிவித்துவிட்டான் பிரணவ்..
அவன் அதிரடியை ஜீரணித்து கொள்வதே மற்றவர்களுக்கு பெரும் பாடாக இருந்தது..
முதலில் கொஞ்சமேனும் சுதாரித்தது பிரபாகர் தான்...
"உனக்கு அண்ணியை ஏற்கனவே தெரியுமா அண்ணா?" என அவன் மெதுவாக கேட்க
"ம்ம்.. காலையில் பார்த்தேன்.." என்றான் பிரணவ் சாதாரணமாக
"அதற்கு முன்...?"
"ப்ச்.. நோ.." என அவன் தோளை குலுக்க, ஒரு சந்திப்பில் தன் அண்ணன் மனதை இந்த அளவு ஒரு பெண் பாதித்திருப்பதை, இன்னும் அவனால் நம்ப தான் முடியவில்லை..
'ஏன் நீ என்ன லட்சணமாம்..?' என அவன் மனசாட்சி கேள்வி கேட்க, அவன் கண்கள் தானாக ராதிகா மீது படிந்தது..
அதில் லேசாக சிரித்துக்கொண்டவன், 'சரி தான்.. ஒரே பார்வையில் மனம் விழுந்து தான் விடுகிறது..' என்று நினைத்துக்கொண்டான்..
"நான் வசியுடன் பேசணும்.. நீங்க மற்றதை பேசி முடிவு பண்ணிக்கோங்க.. அண்ட், கல்யாண செலவு முழுவதும் என்னுடையது.. அதில் நோ டிஸ்கஸன்.." என தெளிவாக கூறியவன்
"வா வசி" என்றுவிட்டு எழுந்து நிற்க, அவளோ இன்னமும் ஒன்றும் புரியாமல் விழித்து கொண்டு தான் அமர்ந்திருந்தாள்..
ராதிகா தான் ஒருவாறு அவளை எழுப்பி அனுப்பி வைத்தாள்..
“முதல் பார்வையில் மனம் ஈர்த்தவள் அவள்
வாழ்வின் முழு துணையும்
அவளே என தேர்ந்தெடுக்க
ஆணவனுக்கு காலகணக்கு
தேவைப்படவில்லையோ..!”
மலரும்..
Aruna V
எஸ்எம்எஸ் குழுமம் எழுத்தாளர்
அத்தியாயம் 4:
முன்னால் சென்ற பிரணவ்வை தொடர்ந்து அமைதியாகவே வந்தாள் இளவரசி..
பின் புறம் இருந்த தோட்டத்தில் போடப்பட்டிருந்த மரபெஞ்சில் கால் மேல் கால் போட்டு அமர்ந்துகொண்ட பிரணவ், "உட்காரு வசி" என்று கூற, அவளும் அமைதியாக அமர்ந்து கொண்டாள்..
'இவர் ஏன் இப்படி தடாலடியாக எல்லாம் செய்கிறார்..!' என்ற குழப்பத்திலேயே அமர்ந்திருந்தவள், அவனை நிமிர்ந்து கூட பார்க்கவில்லை...
கிட்டத்தட்ட ஐந்து நிமிடமாக அங்கு அமைதி மட்டுமே குடிகொண்டிருக்க, ஒருவாறு தன் மனக்குழப்பம் நீங்கியவள் மெதுவாக நிமிர்ந்து பக்கத்தில் அமர்ந்திருந்தவனை பார்த்தாள்..
அதுவரை சிறு புன்னகையுடன் அவளையே பார்த்து கொண்டு அமர்ந்திருந்தவனும், அப்போது தான் பேசினான்...
"காலையில் என்னிடம் பொரிந்து தள்ளிய பெண் நீ தானா? இல்லை உன்னை போல் வேறு யாரேனுமா? இருந்தாலும் புடவை கூடவா ஒரே போல் இருக்கும்..!" அடக்கப்பட்ட சிரிப்புடன் அவன் கேட்க, அவன் குறும்பு பார்வையில் அவள் மனமும் கொஞ்சம் சமன் பட்டது..
"நான் தான்" என்றவள் முகம் இன்னமும் லேசாக சுருங்கியே தான் இருந்தது..
"அப்படி என்ன யோசனை? வாய்விட்டு கேட்டு தான் விடேன்.. ஒருவேளை திட்டவும் மன்னிப்பு கேட்கவும் மட்டும் தான் பேசுவது என்று ஏதாவது சபதம் செய்திருக்கிறாயா..?"
"உங்களை போன்ற சந்தேகம் தான் எனக்கும்.. நான் காலையில் பார்த்த அழுத்தமான ஆள் நீங்கள் தானா..? நீங்கள் இப்படி...? நான் இதை சுத்தமா எதிர்பார்க்கவில்லை..!" சற்றே திக்கி திணறினாலும் ஒருவாறு அவள் கேட்டு முடித்துவிட்டாள்.
"ம்ம்.. சரியான சந்தேகம் தான்.. பதில் சொல்லிவிட்டால் போச்சு.. ஒரு நிமிடம் இரு.." என்றவன், எங்கோ சென்றான்..
அவள் அவனையே பார்த்துக்கொண்டிருக்க, தோட்டத்தில் அழகாய் முளைத்திருந்த சில சிவப்பு ரோஜாக்களை கைகளில் பறித்து கொண்டு வந்து மீண்டும் அவள் அருகில் அமர்ந்தான் பிரணவ்..
"கவனி வசி.. நேற்று வரை உன் பெயரை தவிர எனக்கு ஒன்றுமே தெரியாது.. தெரிந்துகொள்ளும் ஆர்வமும் என்னிடம் இருந்ததில்லை.. எந்த பெண்ணையும் பார்த்து மயங்கும் ஆள் நானில்லை.. இன்று காலை முதல் முதலாக நான் பார்த்தது உன் கண்கள் தான்.. பெரும் கோபத்துடன் என்னை பார்த்தாயே, அந்த நொடியே அந்த பார்வை என்னை ஏதோ செய்து விட்டது.. ஆனால் நொடியில் சுதாரித்து விட்டேன்.. வீட்டில் நிச்சியதார்தத்தை வைத்து கொண்டு வேறு எண்ணம் வர கூடாது என தெளிவாக இருந்தேன்.. அதான் உன்னை கண்டுகொள்ளவில்லை.. ஆனால் இப்போது உன்னை பார்த்ததும் தெளிவாகவே முடிவெடுத்துவிட்டேன்.. இனி நீ தான் என் வாழ்க்கை.. என் மனதை முதல் முதலாக பாதித்த கண்களும், என்னை முதல் முதலாக திட்டிய பெண்ணும் எனக்கு தான் வேண்டும்.. மேரி மீ ப்ளீஸ்.."
பேசி முடித்து கையில் இருந்த பூங்கொத்தை அவளிடம் நீட்டினான் பிரணவ்..
இது என்ன மாதிரி ப்ரோபோசல் என்று தான் முதலில் இளவரசிக்கு தோன்றியது..!
அவன் சொன்ன மற்ற எல்லாம் சரி தான்.. ஆனால் யாராவது கோபப்பட்ட பெண்ணிடம், அதுவே பிடித்திருந்தது என்று காதல் சொல்வார்களா என்ன..!
அவள் அதிர்ந்து விழித்துக்கொண்டு இருக்க, "உனக்கு என்னை பிடிக்கவில்லையா..?" என்றான் பிரணவ் திடீரென தோன்றிவிட்ட சந்தேகத்துடன்
முகம் சுருங்க கேட்டவனை பார்த்தவளுக்கு ஏதோ தோன்ற, "பிடிக்கவில்லை என்றால் என்ன செய்வீங்க..?" என கேட்டுவிட்டாள்..
அதில் அவன் ஒன்றும் சோர்ந்தது போல் தெரியவில்லை..
கையில் இருந்த பூங்கொத்தை ஒரு முறை சுற்றி கொண்டே லேசாக யோசித்தவன், "உன்னை விட்டு கொடுக்க முடியும் என்று தோன்றவில்லை வசி.. யு ஆர் மைன்.. சோ ட்ரை டு லவ் மீ.. அட்லீஸ்ட முதலில் பழகி பார்ப்போம்.. கண்டிப்பா உனக்கு என்னை பிடிக்கும்.." என்றான்
"ரொம்ப தான் நம்பிக்கையோ..?"
அவன் அழுத்தத்தில் அவள் நக்கலாக கேட்க, "அப்கோர்ஸ்" என்றவன்
"எனக்கு பிடித்ததை அத்தனை சுலபமாக எதற்காகவும் விட்டு கொடுத்து எனக்கு பழக்கமில்லை வசி.." என்றான் கொஞ்சமும் அழுத்தம் குறையாமல்.
"ம்ம் கடைசி வரை பிடிக்கவில்லை என்றால்..?"
ஏனோ அவனுடன் வம்பு வளர்ப்பது பிடித்திருந்ததில், அவள் தொடர்ந்து வம்பிழுக்க, அவள் முகத்தை ஒரு நொடி உற்று பார்த்தவன், இந்த முறை அழுத்தம் குறைந்து சிரித்துவிட்டான்..
"உனக்கு ஏற்கனவே என்னை பிடிக்க தொடங்கி விட்டது வசி.. சீக்கிரம் காதலும் வரும்.." அசால்டாக அவன் கூற,
"அதெல்லாம் இல்லையே" என்றாள் அவள் வேகமாக
"இந்த அவசரம் தான் உனக்கு எதிரி வசி.. பிடிக்காத பையனை தான் அனைவர் முன்பும் பிடித்திருப்பதாக தலையாட்டினாயா? குறைந்தது திருமணத்தை தள்ளி வைக்க கூட சொல்லவில்லையே..!"
'உன்னை நான் அறிவேன்' என்பது போல் அவன் பேசியதில், 'ச்ச அசிங்கமா போச்சே' என நினைத்து கொண்டவள் என்ன சொல்வது என்று தெரியாமல் விழித்தாள்..
அதில் அவன் புன்னகை மேலும் விரிந்திட, "நீ ஒன்றும் சொல்ல வேண்டாம் வசி.. இல்லாத மூளையை ரொம்பவும் போட்டு குழப்பி கொள்ளாதே.. இதை மட்டும் வாங்கிகொண்டால் போதுமானது.." என அடக்கப்பட்ட சிரிப்புடன் பிரணவ் கூற,
"எனக்கு மூளை இல்லையா...?" என்று அதற்கு மட்டும் அவனை முறைத்தாள் இளவரசி.
"வாங்கி கொண்டால் இருக்கிறது என்று ஒத்துக்கொள்வேன்.." சிரிக்காமல் அவன் கூறியதில், யோசிக்காமல் அவன் கையில் இருந்து பூங்கொத்தை பிடுங்கி விட்டவள், மீண்டும் அவன் உதடுகள் நக்கலாக வளைந்ததில் தான் சுதாரித்தாள்..
ஒருவாறு தான் அவன் காதலை ஏற்றுக்கொண்டது போல் ஆகிவிட்டது என்று புரிய, 'உண்மையாகவே மூளை மழுங்கி தான் விட்டது போல்' என்று நினைத்து நாக்கை கடித்து கொண்டாள் இளவரசி..
அதற்கு மேல் தயங்கி கொண்டிருந்தால் சரி வராது என்று முடிவு செய்துவிட்டவள், இப்போது நிமிர்ந்து அவன் முகம் பார்த்து அமர்ந்தாள்..
"கொஞ்சம் சீரியஸா பேசலாமா பிரணவ்?" என இளவரசி கேட்க
"ஸ்யூர்.. என்னை மறுப்பதை தவிர எதுவேண்டுமானாலும் பேசலாம்.." என்றான் அவன் அழுத்தமாக
அதில் ஒரு பெருமூச்சுடன் அவனை பார்த்தவள், "மறுக்க தோன்றவில்லை பிரணவ்.. அதான் சம்மதம் சொன்னேன்.. முதல் முறை பார்த்த போதே உங்கள் குணம் புரிந்துவிட்டது.. ஆனால் ஒரே பார்வையில் காதல் எல்லாம்..." என அவள் இழுக்க
"வராதா...?" என்றான் அவன் அவள் கண்களை ஆழமாக பார்த்து கொண்டே
அந்த பார்வைக்கு பதில் சொல்ல முடியாமல் அவள் சற்றே திணறி தான் போனாள்..
"இ... இல்லை பிரணவ் கொ..கொஞ்சம் பழகி..."
"ஓகே.. ஓகே.. கூல்.. டென்ஷன் ஆகாதே.. உன் இஷ்டம் போல் தாராளமா பழகலாம்.. ரைட்.." இலகுவாக அவன் முடித்ததில் நிம்மதியுடன் சிரித்துக்கொண்டவள்
"தேங்க்ஸ் பிரணவ்" என்று கூற,
"மை ப்ளஷர் வசி.. இப்போ போகலாமா.. குழப்பம் எல்லாம் தீர்ந்ததா..? இனி முகத்தை சுருக்கியே வைத்திருக்க மாட்டாயே..?" என கிண்டலாக கேட்க,
"ரொம்ப தான் கிண்டல் பண்ணாதீங்க பிரணவ்" என்றாள் இளவரசி கோபம் போல்.
இவர்கள் இங்கு பேசி கொண்டிருக்க அதே நேரம் மதுவின் உபயத்தில் இளவரசியை தேடி பின்னால் வந்து கொண்டிருந்தாள் ராதிகா..
வீட்டில் இருந்து அவள் தோட்டத்திற்குள் கால் வைக்கும் நேரம், சரியாக அவள் முன் வந்து நின்றான் பிரபாகர்..
அவன் திடுமென வந்ததில் திகைத்து சுவரை பிடித்து கொண்டு நின்றவள், "உங்களுக்கு ஒழுங்கா நடக்கவே வராதா? யாரையாவது இடிப்பது தான் வேலையா?" என காய
"மற்றவர்களை இடிக்கும் பழக்கம் இல்லை.. உன்னை இடிக்க வேண்டும் என்றால் ஓகே தான்.." என்று கூறி அவள் முறைப்பை வாங்கி கட்டி கொண்டான்..
'இவனிடம் பேசுவது வீண்' என்ற எண்ணத்தில் அவனை முறைத்துக்கொண்டு அவள் கடக்க முயல, மீண்டும் கையை நீட்டி அவளை தடுத்தான் பிரபாகர்..
"இந்த பேச்சு பேசுகிறாயே! கரடி போல் அவர்களுக்கு இடையில் போக பார்ப்பது நியாயமா? நாங்களே என் அண்ணனை எட்டாம் அதிசயம் போல் பார்த்துக்கொண்டிருக்கிறோம்.. நீ போய் எதுவும் கெடுத்து வைக்காதே.."
விளையாட்டு தனம் எல்லாம் இல்லாமல் சீரியஸாக அவன் கூற, அவளும் புரிந்து கொண்டாள்..
"அம்மா கூப்பிடறாங்களே..!" என அவள் யோசனையுடன் அவனை பார்க்க, என்ன செய்வது என அவனும் யோசித்து கொண்டு நின்ற போது, பிரணவ்வும் இளவரசியும் வந்துவிட்டனர்..
"இங்கே என்ன டா செய்கிறாய்..?" என்ற பிரணவ் குரலில் பிரபாகர் திரும்ப, இத்தனை நேரம் தன்னிடம் காதல் வசனம் பேசி கொண்டிருந்தது இவன் தானா என இளவரசிக்கு சந்தேகமே வந்துவிட்டது..
"உன்னை தேடி தான் ண்ணா வந்தோம்.. பெரியவங்க தேட ஆரம்பிச்சாங்க.." என பிரபாகர் சமாளிக்க
"ஓகே.. வா.." என்று நடந்தான் பிரணவ்
அன்று மதிய உணவை அனைவரும் அங்கே தான் உண்டனர்..
இளவரசி அசைவ உணவை தவிர்ப்பதை பிரணவ் கவனித்து கொண்டான்..
அவளது ஒவ்வொரு செயலையும் எந்த அலட்டலும் இல்லாமல் நிதானமாக பிரணவ் கவனித்து கொண்டே தான் இருந்தான்..
"ரொம்ப சந்தோசம் அசோக்.. என்ன இருந்தாலும் ஏதோ ஒரு பயம் இருந்து கொண்டே இருந்தது.. இப்போ தான் மனதிற்கு நிம்மதியா இருக்கு.."
கிளம்புவதற்காக வாசல் நோக்கி நடந்து கொண்டே கண்ணன் கூற, "எனக்கு மட்டும் என்ன டா..! அதிலும் இவனை வைத்து கொண்டு நான் பயந்த பயம் இருக்கே..! கடைசியில் எப்படியும் ஏதோ ஒரு அதிர்ச்சி தான் கொடுத்தான் பார்த்தாயா..?"
அசோக் விவரமாக கண்ணன் காதில் தான் முணுமுணுத்தார்..
பிரணவ்விற்கா அவரை பற்றி தெரியாது..!
"உங்கள் முகமே காட்டி கொடுக்கிறது பா.." பிரபா தோளில் கை போட்டு இளவரசியை சைட் அடித்து கொண்டிருந்தவன் திடீரென பேசியதில், அவர் திகைத்து விழிக்க, அவனோ அதற்கு மேல் அவரை பார்க்காமல் தன்னவள் புறம் திரும்பி விட்டான்..
"உன் நம்பர் என்னிடம் இருக்கு.. என் நம்பர் நீ வைத்திருக்கிறாயா..?"
யார் இருக்கிறார்கள் என்று கூட பார்க்காமல் நேரடியாக பிரணவ் கேட்டுவிட, அவளுக்கு தான் வெட்கமாக போய்விட்டது..
"ம்ம்" என அவள் முணுமுணுத்து வைக்க,
"தட்ஸ் குட்.. பை.. பார்த்து போ.. கவனமா இரு.. நான் கால் பண்ணுறேன்.." என்றான் பிரணவ்
'கொஞ்சமாவது பெற்றவர்கள் இருக்கிறார்கள் என்று பார்க்கிறானா பார்..!' என மனதில் நொடித்துக்கொண்டவள், வெளியில் அனைத்திற்கும் தலையை மட்டுமே உருட்டி வைத்தாள்..
"ஏன் டி இது நம்ம அரசி தானா..?" என மது ராதிகா காதில் முணுமுணுக்க,
"எனக்கும் கொஞ்சம் சந்தேகமா தான் இருக்கு மா.. அவளுக்கு ஏற்ற மாப்பிள்ளை தான்.." என்று சிரிப்புடன் கூறினாள் ராதிகா
கிளம்பும் முன் தற்செயலாக ராதிகா உள்ளே திரும்ப, சரியா அவள் கண்களில் பிரபாகர் விழுந்து வைத்தான்.
"பை ராது" என அவன் வாயசைக்க, அது தெளிவாக புரிந்தாலும், புரியாதது போலவே காரில் ஏறிவிட்டாள் ராதிகா..
வீட்டிற்கு வந்ததும் இளவரசியை உட்கார கூட விடாமல் ராதிகாவும் மதுவும் பிடித்துக்கொண்டனர்..
அமைதியாக கண்ணாடியை பார்த்து இளவரசி நகைகளை கழட்டி கொண்டிருக்க, அவளுக்கு பின்னால் இருந்த கட்டிலில் அமர்ந்து அவளையே ஆச்சர்யமாக பார்த்தார் மது..
"அரசி மா ஒரு முறை அம்மா என்று கூப்பிடேன்" என அவர் திடீரென கூற, ஒன்றும் புரியாமல் அன்னையை குழப்பத்துடன் திரும்பி பார்த்தாள் இளவரசி..
"ஆமா டி.. எங்கே அ.. ம்.. மா.. அம்மா.. சொல்லு பாப்போம்.." என ராதிகாவும் சிரிக்காமல் கூற
"என்ன ரெண்டு பேரும் சேர்ந்து நக்கலடிக்கறீங்களா..?" என அவர்களை முறைத்தாள் இளவரசி.
அவளை கண்டுகொள்ளாமல் மது புறம் திரும்பிய ராதிகா, "ஹப்பா பேசுகிறாள் மா.. நல்லவேளை பேச்சு போக வில்லை.." என்று கூறி வைக்க, அவரும் சீரியஸாக
"ஆமா டி" என நிம்மதி பெருமூச்சு விட்டார்
"ரெண்டு பேரையும் கொல்ல போறேன் பாருங்க.." கோபத்துடன் இளவரசி கத்த,
"இந்த வாய் அங்கே என்ன டி ஆனது..? ஏதோ தலையாட்டி பொம்மை போல் மண்டையை மண்டையை உருட்டி கொண்டிருந்தாயே..! அண்ணா அப்படி என்ன மந்திரம் போட்டார்..?" நக்கலாக ராதிகா கேட்டதில்
"இப்போ வெளியே போறீங்களா? இல்லையா?" என மேலும் இளவரசி கத்திவைக்க
"சும்மா பூச்சாண்டி காட்டாதே டி.. இப்போ போறோம்.. பின்னாடி வருவோம்.." என மிரட்டி விட்டே மது சென்றார்.
இருவரும் சென்றதும் அதுவரை கட்டுப்படுத்தி வைத்திருந்த வெட்கம் எல்லாம் ஒரே நேரத்தில் தாக்க, தலை குனிந்து தனக்குள்ளேயே சிரித்து கொண்டு உடை மாற்றினாள் இளவரசி.
அதே நேரம் வீட்டில் பிரபாகரும் ப்ரணவ்விடம் தான் வந்து நின்றிருந்தான்..
தன் அரை பால்கனியில் தலை கோதி கொண்டே நின்றிருந்த அண்ணன் அருகில் வந்தவன், "ஒரு சின்ன உதவி ண்ணா" என தொடங்க
"சொல்லு பிரபா" என தம்பி புறம் திரும்பினான் பிரணவ்.
"இல்லை, அண்ணி என்ன மந்திரம் போட்டாங்க என்று சொன்னால், நாங்களும் கற்றுக்கொள்வோம்.. உன்னிடம் பேச எங்களுக்கும் சுலபமாக இருக்குமே.." என விவரமாக தள்ளி நின்று கேட்டவன் பிரணவ் கோபப்படுவான் என்று தான் நினைத்தான்..
ஆனால் அவனுக்கு கோபம் வரவில்லை போல்..!
இருபக்கமும் தலையாட்டி சிரித்து கொண்டவன், "அந்த மந்திரம் அவளுக்கு மட்டும் தான் செல்லும்.. நீ ட்ரஸ்ட் வேலையை பாலோ பண்ணினாயா..?" என்றான்
"உன்னிடம் பேச வந்திருக்கவே கூடாது.." என பிரபாகர் முனக
"டூ லேட் தம்பி.. எனக்கு ஒன் ஹவரில் அப்டேட் வேண்டும்.." என்றான் பிரணவ் கைகளை கட்டிக்கொண்டு
"ம்ம் வரேன்" என காலை உதைத்து புலம்பிக்கொண்டே பிரபாகர் சென்றுவிட, சிரித்துக்கொண்டே திரும்பிவிட்டான் பிரணவ்..
“காதலாய் இணைய இரு உள்ளங்கள் தயாராக,
தடுக்க தயாராக நிற்கும் விதியை இவர்கள் காதல் வெல்லுமா..!”
மலரும்..
முன்னால் சென்ற பிரணவ்வை தொடர்ந்து அமைதியாகவே வந்தாள் இளவரசி..
பின் புறம் இருந்த தோட்டத்தில் போடப்பட்டிருந்த மரபெஞ்சில் கால் மேல் கால் போட்டு அமர்ந்துகொண்ட பிரணவ், "உட்காரு வசி" என்று கூற, அவளும் அமைதியாக அமர்ந்து கொண்டாள்..
'இவர் ஏன் இப்படி தடாலடியாக எல்லாம் செய்கிறார்..!' என்ற குழப்பத்திலேயே அமர்ந்திருந்தவள், அவனை நிமிர்ந்து கூட பார்க்கவில்லை...
கிட்டத்தட்ட ஐந்து நிமிடமாக அங்கு அமைதி மட்டுமே குடிகொண்டிருக்க, ஒருவாறு தன் மனக்குழப்பம் நீங்கியவள் மெதுவாக நிமிர்ந்து பக்கத்தில் அமர்ந்திருந்தவனை பார்த்தாள்..
அதுவரை சிறு புன்னகையுடன் அவளையே பார்த்து கொண்டு அமர்ந்திருந்தவனும், அப்போது தான் பேசினான்...
"காலையில் என்னிடம் பொரிந்து தள்ளிய பெண் நீ தானா? இல்லை உன்னை போல் வேறு யாரேனுமா? இருந்தாலும் புடவை கூடவா ஒரே போல் இருக்கும்..!" அடக்கப்பட்ட சிரிப்புடன் அவன் கேட்க, அவன் குறும்பு பார்வையில் அவள் மனமும் கொஞ்சம் சமன் பட்டது..
"நான் தான்" என்றவள் முகம் இன்னமும் லேசாக சுருங்கியே தான் இருந்தது..
"அப்படி என்ன யோசனை? வாய்விட்டு கேட்டு தான் விடேன்.. ஒருவேளை திட்டவும் மன்னிப்பு கேட்கவும் மட்டும் தான் பேசுவது என்று ஏதாவது சபதம் செய்திருக்கிறாயா..?"
"உங்களை போன்ற சந்தேகம் தான் எனக்கும்.. நான் காலையில் பார்த்த அழுத்தமான ஆள் நீங்கள் தானா..? நீங்கள் இப்படி...? நான் இதை சுத்தமா எதிர்பார்க்கவில்லை..!" சற்றே திக்கி திணறினாலும் ஒருவாறு அவள் கேட்டு முடித்துவிட்டாள்.
"ம்ம்.. சரியான சந்தேகம் தான்.. பதில் சொல்லிவிட்டால் போச்சு.. ஒரு நிமிடம் இரு.." என்றவன், எங்கோ சென்றான்..
அவள் அவனையே பார்த்துக்கொண்டிருக்க, தோட்டத்தில் அழகாய் முளைத்திருந்த சில சிவப்பு ரோஜாக்களை கைகளில் பறித்து கொண்டு வந்து மீண்டும் அவள் அருகில் அமர்ந்தான் பிரணவ்..
"கவனி வசி.. நேற்று வரை உன் பெயரை தவிர எனக்கு ஒன்றுமே தெரியாது.. தெரிந்துகொள்ளும் ஆர்வமும் என்னிடம் இருந்ததில்லை.. எந்த பெண்ணையும் பார்த்து மயங்கும் ஆள் நானில்லை.. இன்று காலை முதல் முதலாக நான் பார்த்தது உன் கண்கள் தான்.. பெரும் கோபத்துடன் என்னை பார்த்தாயே, அந்த நொடியே அந்த பார்வை என்னை ஏதோ செய்து விட்டது.. ஆனால் நொடியில் சுதாரித்து விட்டேன்.. வீட்டில் நிச்சியதார்தத்தை வைத்து கொண்டு வேறு எண்ணம் வர கூடாது என தெளிவாக இருந்தேன்.. அதான் உன்னை கண்டுகொள்ளவில்லை.. ஆனால் இப்போது உன்னை பார்த்ததும் தெளிவாகவே முடிவெடுத்துவிட்டேன்.. இனி நீ தான் என் வாழ்க்கை.. என் மனதை முதல் முதலாக பாதித்த கண்களும், என்னை முதல் முதலாக திட்டிய பெண்ணும் எனக்கு தான் வேண்டும்.. மேரி மீ ப்ளீஸ்.."
பேசி முடித்து கையில் இருந்த பூங்கொத்தை அவளிடம் நீட்டினான் பிரணவ்..
இது என்ன மாதிரி ப்ரோபோசல் என்று தான் முதலில் இளவரசிக்கு தோன்றியது..!
அவன் சொன்ன மற்ற எல்லாம் சரி தான்.. ஆனால் யாராவது கோபப்பட்ட பெண்ணிடம், அதுவே பிடித்திருந்தது என்று காதல் சொல்வார்களா என்ன..!
அவள் அதிர்ந்து விழித்துக்கொண்டு இருக்க, "உனக்கு என்னை பிடிக்கவில்லையா..?" என்றான் பிரணவ் திடீரென தோன்றிவிட்ட சந்தேகத்துடன்
முகம் சுருங்க கேட்டவனை பார்த்தவளுக்கு ஏதோ தோன்ற, "பிடிக்கவில்லை என்றால் என்ன செய்வீங்க..?" என கேட்டுவிட்டாள்..
அதில் அவன் ஒன்றும் சோர்ந்தது போல் தெரியவில்லை..
கையில் இருந்த பூங்கொத்தை ஒரு முறை சுற்றி கொண்டே லேசாக யோசித்தவன், "உன்னை விட்டு கொடுக்க முடியும் என்று தோன்றவில்லை வசி.. யு ஆர் மைன்.. சோ ட்ரை டு லவ் மீ.. அட்லீஸ்ட முதலில் பழகி பார்ப்போம்.. கண்டிப்பா உனக்கு என்னை பிடிக்கும்.." என்றான்
"ரொம்ப தான் நம்பிக்கையோ..?"
அவன் அழுத்தத்தில் அவள் நக்கலாக கேட்க, "அப்கோர்ஸ்" என்றவன்
"எனக்கு பிடித்ததை அத்தனை சுலபமாக எதற்காகவும் விட்டு கொடுத்து எனக்கு பழக்கமில்லை வசி.." என்றான் கொஞ்சமும் அழுத்தம் குறையாமல்.
"ம்ம் கடைசி வரை பிடிக்கவில்லை என்றால்..?"
ஏனோ அவனுடன் வம்பு வளர்ப்பது பிடித்திருந்ததில், அவள் தொடர்ந்து வம்பிழுக்க, அவள் முகத்தை ஒரு நொடி உற்று பார்த்தவன், இந்த முறை அழுத்தம் குறைந்து சிரித்துவிட்டான்..
"உனக்கு ஏற்கனவே என்னை பிடிக்க தொடங்கி விட்டது வசி.. சீக்கிரம் காதலும் வரும்.." அசால்டாக அவன் கூற,
"அதெல்லாம் இல்லையே" என்றாள் அவள் வேகமாக
"இந்த அவசரம் தான் உனக்கு எதிரி வசி.. பிடிக்காத பையனை தான் அனைவர் முன்பும் பிடித்திருப்பதாக தலையாட்டினாயா? குறைந்தது திருமணத்தை தள்ளி வைக்க கூட சொல்லவில்லையே..!"
'உன்னை நான் அறிவேன்' என்பது போல் அவன் பேசியதில், 'ச்ச அசிங்கமா போச்சே' என நினைத்து கொண்டவள் என்ன சொல்வது என்று தெரியாமல் விழித்தாள்..
அதில் அவன் புன்னகை மேலும் விரிந்திட, "நீ ஒன்றும் சொல்ல வேண்டாம் வசி.. இல்லாத மூளையை ரொம்பவும் போட்டு குழப்பி கொள்ளாதே.. இதை மட்டும் வாங்கிகொண்டால் போதுமானது.." என அடக்கப்பட்ட சிரிப்புடன் பிரணவ் கூற,
"எனக்கு மூளை இல்லையா...?" என்று அதற்கு மட்டும் அவனை முறைத்தாள் இளவரசி.
"வாங்கி கொண்டால் இருக்கிறது என்று ஒத்துக்கொள்வேன்.." சிரிக்காமல் அவன் கூறியதில், யோசிக்காமல் அவன் கையில் இருந்து பூங்கொத்தை பிடுங்கி விட்டவள், மீண்டும் அவன் உதடுகள் நக்கலாக வளைந்ததில் தான் சுதாரித்தாள்..
ஒருவாறு தான் அவன் காதலை ஏற்றுக்கொண்டது போல் ஆகிவிட்டது என்று புரிய, 'உண்மையாகவே மூளை மழுங்கி தான் விட்டது போல்' என்று நினைத்து நாக்கை கடித்து கொண்டாள் இளவரசி..
அதற்கு மேல் தயங்கி கொண்டிருந்தால் சரி வராது என்று முடிவு செய்துவிட்டவள், இப்போது நிமிர்ந்து அவன் முகம் பார்த்து அமர்ந்தாள்..
"கொஞ்சம் சீரியஸா பேசலாமா பிரணவ்?" என இளவரசி கேட்க
"ஸ்யூர்.. என்னை மறுப்பதை தவிர எதுவேண்டுமானாலும் பேசலாம்.." என்றான் அவன் அழுத்தமாக
அதில் ஒரு பெருமூச்சுடன் அவனை பார்த்தவள், "மறுக்க தோன்றவில்லை பிரணவ்.. அதான் சம்மதம் சொன்னேன்.. முதல் முறை பார்த்த போதே உங்கள் குணம் புரிந்துவிட்டது.. ஆனால் ஒரே பார்வையில் காதல் எல்லாம்..." என அவள் இழுக்க
"வராதா...?" என்றான் அவன் அவள் கண்களை ஆழமாக பார்த்து கொண்டே
அந்த பார்வைக்கு பதில் சொல்ல முடியாமல் அவள் சற்றே திணறி தான் போனாள்..
"இ... இல்லை பிரணவ் கொ..கொஞ்சம் பழகி..."
"ஓகே.. ஓகே.. கூல்.. டென்ஷன் ஆகாதே.. உன் இஷ்டம் போல் தாராளமா பழகலாம்.. ரைட்.." இலகுவாக அவன் முடித்ததில் நிம்மதியுடன் சிரித்துக்கொண்டவள்
"தேங்க்ஸ் பிரணவ்" என்று கூற,
"மை ப்ளஷர் வசி.. இப்போ போகலாமா.. குழப்பம் எல்லாம் தீர்ந்ததா..? இனி முகத்தை சுருக்கியே வைத்திருக்க மாட்டாயே..?" என கிண்டலாக கேட்க,
"ரொம்ப தான் கிண்டல் பண்ணாதீங்க பிரணவ்" என்றாள் இளவரசி கோபம் போல்.
இவர்கள் இங்கு பேசி கொண்டிருக்க அதே நேரம் மதுவின் உபயத்தில் இளவரசியை தேடி பின்னால் வந்து கொண்டிருந்தாள் ராதிகா..
வீட்டில் இருந்து அவள் தோட்டத்திற்குள் கால் வைக்கும் நேரம், சரியாக அவள் முன் வந்து நின்றான் பிரபாகர்..
அவன் திடுமென வந்ததில் திகைத்து சுவரை பிடித்து கொண்டு நின்றவள், "உங்களுக்கு ஒழுங்கா நடக்கவே வராதா? யாரையாவது இடிப்பது தான் வேலையா?" என காய
"மற்றவர்களை இடிக்கும் பழக்கம் இல்லை.. உன்னை இடிக்க வேண்டும் என்றால் ஓகே தான்.." என்று கூறி அவள் முறைப்பை வாங்கி கட்டி கொண்டான்..
'இவனிடம் பேசுவது வீண்' என்ற எண்ணத்தில் அவனை முறைத்துக்கொண்டு அவள் கடக்க முயல, மீண்டும் கையை நீட்டி அவளை தடுத்தான் பிரபாகர்..
"இந்த பேச்சு பேசுகிறாயே! கரடி போல் அவர்களுக்கு இடையில் போக பார்ப்பது நியாயமா? நாங்களே என் அண்ணனை எட்டாம் அதிசயம் போல் பார்த்துக்கொண்டிருக்கிறோம்.. நீ போய் எதுவும் கெடுத்து வைக்காதே.."
விளையாட்டு தனம் எல்லாம் இல்லாமல் சீரியஸாக அவன் கூற, அவளும் புரிந்து கொண்டாள்..
"அம்மா கூப்பிடறாங்களே..!" என அவள் யோசனையுடன் அவனை பார்க்க, என்ன செய்வது என அவனும் யோசித்து கொண்டு நின்ற போது, பிரணவ்வும் இளவரசியும் வந்துவிட்டனர்..
"இங்கே என்ன டா செய்கிறாய்..?" என்ற பிரணவ் குரலில் பிரபாகர் திரும்ப, இத்தனை நேரம் தன்னிடம் காதல் வசனம் பேசி கொண்டிருந்தது இவன் தானா என இளவரசிக்கு சந்தேகமே வந்துவிட்டது..
"உன்னை தேடி தான் ண்ணா வந்தோம்.. பெரியவங்க தேட ஆரம்பிச்சாங்க.." என பிரபாகர் சமாளிக்க
"ஓகே.. வா.." என்று நடந்தான் பிரணவ்
அன்று மதிய உணவை அனைவரும் அங்கே தான் உண்டனர்..
இளவரசி அசைவ உணவை தவிர்ப்பதை பிரணவ் கவனித்து கொண்டான்..
அவளது ஒவ்வொரு செயலையும் எந்த அலட்டலும் இல்லாமல் நிதானமாக பிரணவ் கவனித்து கொண்டே தான் இருந்தான்..
"ரொம்ப சந்தோசம் அசோக்.. என்ன இருந்தாலும் ஏதோ ஒரு பயம் இருந்து கொண்டே இருந்தது.. இப்போ தான் மனதிற்கு நிம்மதியா இருக்கு.."
கிளம்புவதற்காக வாசல் நோக்கி நடந்து கொண்டே கண்ணன் கூற, "எனக்கு மட்டும் என்ன டா..! அதிலும் இவனை வைத்து கொண்டு நான் பயந்த பயம் இருக்கே..! கடைசியில் எப்படியும் ஏதோ ஒரு அதிர்ச்சி தான் கொடுத்தான் பார்த்தாயா..?"
அசோக் விவரமாக கண்ணன் காதில் தான் முணுமுணுத்தார்..
பிரணவ்விற்கா அவரை பற்றி தெரியாது..!
"உங்கள் முகமே காட்டி கொடுக்கிறது பா.." பிரபா தோளில் கை போட்டு இளவரசியை சைட் அடித்து கொண்டிருந்தவன் திடீரென பேசியதில், அவர் திகைத்து விழிக்க, அவனோ அதற்கு மேல் அவரை பார்க்காமல் தன்னவள் புறம் திரும்பி விட்டான்..
"உன் நம்பர் என்னிடம் இருக்கு.. என் நம்பர் நீ வைத்திருக்கிறாயா..?"
யார் இருக்கிறார்கள் என்று கூட பார்க்காமல் நேரடியாக பிரணவ் கேட்டுவிட, அவளுக்கு தான் வெட்கமாக போய்விட்டது..
"ம்ம்" என அவள் முணுமுணுத்து வைக்க,
"தட்ஸ் குட்.. பை.. பார்த்து போ.. கவனமா இரு.. நான் கால் பண்ணுறேன்.." என்றான் பிரணவ்
'கொஞ்சமாவது பெற்றவர்கள் இருக்கிறார்கள் என்று பார்க்கிறானா பார்..!' என மனதில் நொடித்துக்கொண்டவள், வெளியில் அனைத்திற்கும் தலையை மட்டுமே உருட்டி வைத்தாள்..
"ஏன் டி இது நம்ம அரசி தானா..?" என மது ராதிகா காதில் முணுமுணுக்க,
"எனக்கும் கொஞ்சம் சந்தேகமா தான் இருக்கு மா.. அவளுக்கு ஏற்ற மாப்பிள்ளை தான்.." என்று சிரிப்புடன் கூறினாள் ராதிகா
கிளம்பும் முன் தற்செயலாக ராதிகா உள்ளே திரும்ப, சரியா அவள் கண்களில் பிரபாகர் விழுந்து வைத்தான்.
"பை ராது" என அவன் வாயசைக்க, அது தெளிவாக புரிந்தாலும், புரியாதது போலவே காரில் ஏறிவிட்டாள் ராதிகா..
வீட்டிற்கு வந்ததும் இளவரசியை உட்கார கூட விடாமல் ராதிகாவும் மதுவும் பிடித்துக்கொண்டனர்..
அமைதியாக கண்ணாடியை பார்த்து இளவரசி நகைகளை கழட்டி கொண்டிருக்க, அவளுக்கு பின்னால் இருந்த கட்டிலில் அமர்ந்து அவளையே ஆச்சர்யமாக பார்த்தார் மது..
"அரசி மா ஒரு முறை அம்மா என்று கூப்பிடேன்" என அவர் திடீரென கூற, ஒன்றும் புரியாமல் அன்னையை குழப்பத்துடன் திரும்பி பார்த்தாள் இளவரசி..
"ஆமா டி.. எங்கே அ.. ம்.. மா.. அம்மா.. சொல்லு பாப்போம்.." என ராதிகாவும் சிரிக்காமல் கூற
"என்ன ரெண்டு பேரும் சேர்ந்து நக்கலடிக்கறீங்களா..?" என அவர்களை முறைத்தாள் இளவரசி.
அவளை கண்டுகொள்ளாமல் மது புறம் திரும்பிய ராதிகா, "ஹப்பா பேசுகிறாள் மா.. நல்லவேளை பேச்சு போக வில்லை.." என்று கூறி வைக்க, அவரும் சீரியஸாக
"ஆமா டி" என நிம்மதி பெருமூச்சு விட்டார்
"ரெண்டு பேரையும் கொல்ல போறேன் பாருங்க.." கோபத்துடன் இளவரசி கத்த,
"இந்த வாய் அங்கே என்ன டி ஆனது..? ஏதோ தலையாட்டி பொம்மை போல் மண்டையை மண்டையை உருட்டி கொண்டிருந்தாயே..! அண்ணா அப்படி என்ன மந்திரம் போட்டார்..?" நக்கலாக ராதிகா கேட்டதில்
"இப்போ வெளியே போறீங்களா? இல்லையா?" என மேலும் இளவரசி கத்திவைக்க
"சும்மா பூச்சாண்டி காட்டாதே டி.. இப்போ போறோம்.. பின்னாடி வருவோம்.." என மிரட்டி விட்டே மது சென்றார்.
இருவரும் சென்றதும் அதுவரை கட்டுப்படுத்தி வைத்திருந்த வெட்கம் எல்லாம் ஒரே நேரத்தில் தாக்க, தலை குனிந்து தனக்குள்ளேயே சிரித்து கொண்டு உடை மாற்றினாள் இளவரசி.
அதே நேரம் வீட்டில் பிரபாகரும் ப்ரணவ்விடம் தான் வந்து நின்றிருந்தான்..
தன் அரை பால்கனியில் தலை கோதி கொண்டே நின்றிருந்த அண்ணன் அருகில் வந்தவன், "ஒரு சின்ன உதவி ண்ணா" என தொடங்க
"சொல்லு பிரபா" என தம்பி புறம் திரும்பினான் பிரணவ்.
"இல்லை, அண்ணி என்ன மந்திரம் போட்டாங்க என்று சொன்னால், நாங்களும் கற்றுக்கொள்வோம்.. உன்னிடம் பேச எங்களுக்கும் சுலபமாக இருக்குமே.." என விவரமாக தள்ளி நின்று கேட்டவன் பிரணவ் கோபப்படுவான் என்று தான் நினைத்தான்..
ஆனால் அவனுக்கு கோபம் வரவில்லை போல்..!
இருபக்கமும் தலையாட்டி சிரித்து கொண்டவன், "அந்த மந்திரம் அவளுக்கு மட்டும் தான் செல்லும்.. நீ ட்ரஸ்ட் வேலையை பாலோ பண்ணினாயா..?" என்றான்
"உன்னிடம் பேச வந்திருக்கவே கூடாது.." என பிரபாகர் முனக
"டூ லேட் தம்பி.. எனக்கு ஒன் ஹவரில் அப்டேட் வேண்டும்.." என்றான் பிரணவ் கைகளை கட்டிக்கொண்டு
"ம்ம் வரேன்" என காலை உதைத்து புலம்பிக்கொண்டே பிரபாகர் சென்றுவிட, சிரித்துக்கொண்டே திரும்பிவிட்டான் பிரணவ்..
“காதலாய் இணைய இரு உள்ளங்கள் தயாராக,
தடுக்க தயாராக நிற்கும் விதியை இவர்கள் காதல் வெல்லுமா..!”
மலரும்..
Aruna V
எஸ்எம்எஸ் குழுமம் எழுத்தாளர்
அத்தியாயம் 5:
இளவரசியிடம் அத்தனை பேசி, அழைப்பதாக கூறிய பிரணவ், அடுத்த ஒரு வாரமும் அவளுக்கு அழைக்கவே இல்லை..
முதலில் அவன் அழைத்தால் என்ன பேச வேண்டும்? எப்படி பேசுவான்? என்று யோசித்து கொண்டே சுற்றிய இளவரசிக்கு, ஒரு கட்டத்திற்கு மேல் சுத்தமாக பொறுமை இல்லாமல் போய் விட்டது..
அன்று இரவு உணவை முடித்துக்கொண்டு ராதிகாவுடன் படுக்க வந்தவள், மனம் கேட்காமல் புலம்பி விட்டாள்..
"என்ன டி இவர், அன்று அந்த அளவு பேசிவிட்டு, ஒரு வாரமாக ஒரு போன் கூட போடவில்லையே..! என்ன தான் நினைத்துக்கொண்டிருக்கிறார்..!"
"எனக்கும் ஒன்றும் புரியவில்லை அரசி மா.. அவர் தான் பேச வேண்டுமா? நீ தான் பேசி பாரேன்.." என ராதிகா கூற,
"சங்கடமா இருக்கு டி.." என்றாள் இளவரசி..
"அதெல்லாம் பார்த்தால் சரி வராது அரசி.. இன்னும் கொஞ்ச நாளில் கல்யாணம்.. அதற்கு முன் மனதில் எந்த கசடும் இருக்க கூடாது.. பேசிவிடு அரசி.. அது தான் நல்லது.." என்றாள் ராதிகா
"ம்ம்.. சரி ராதா.. நாளை பேசுகிறேன்.." என முடித்துவிட்ட இளவரசி, யோசனையுடன் தூங்கி போனாள்..
மறுநாள் காலை ராதிகா வேலைக்கு சென்று விட, தன் அறையில் கையில் இருந்த போனை சுற்றி கொண்டே அமர்ந்திருந்தாள்..
இளவரசி, அவள் திருமணம் என்று லீவு சொல்லி இருந்தாள்..
மொத்தமாக திருமணம் முடிந்த பின்னே இங்கிருந்த பிராஞ்சில் வேலைக்கு வருவதாக சொல்லி இருந்தாள்..
இப்போதைக்கு ராதிகா மட்டுமே வேலைக்கு போக தொடங்கி இருந்தாள்..
தனியாக அமர்ந்திருந்தவளுக்கு, அவனுக்கு அழைப்பதா? வேண்டாமா? என்ற பெரும் குழப்பம்..
ஒருவாறு ராதிகா சொன்னது தான் சரி என்று தோன்றி விட, ஒரு முறை ஆழ்ந்த மூச்செடுத்து மனதை சமன் செய்து கொண்டு பிரணவ்விற்கு அழைத்தாள் இளவரசி..
கிடத்தட்ட ரிங் முடியும் நேரத்தில் தான் பிரணவ் போனை எடுத்தான்..
"ஹேய் வசி! நீதானா? எப்படி இருக்கிறாய்?" என சாதாரணமாக அவன் கேட்க,
"பெரும் குழப்பத்திலும் கடுப்பிலும் இருக்கேன்" என பட்டென கூறிவிட்டாள் இளவரசி..
அவனும் ஏன் என்றெல்லாம் கேட்டு குடையவில்லை..
அவனுக்கு அவள் கோபத்திற்கான காரணம் நன்றாகவே புரிந்தது..
"உன் அன்னையும் தந்தையும் உன் மேல் வைத்திருக்கும் அன்பு என்றேனும் மாறுமென்று நினைக்கிறாயா வசி?"
சம்மந்தமே இல்லாமல் அவன் கேள்வி கேட்டதில், "என்ன..?" என்றாள் தன் காதில் ஏதேனும் கோளாறோ என்ற சந்தேகத்துடன்..
"உனக்கு சரியாக தான் கேட்டது வசி.. பதில் சொல்.." என பிரணவ் கூற,
"நிச்சயம் மாறாது" என்றாள் இளவரசி உறுதியாக
என்ன கேட்கிறான் என்று இன்னும் அவளுக்கு புரியாவிட்டாலும், தன் அன்னை தந்தையை விட்டு கொடுக்காமல் பதில் கூறினாள் அவள்..
"அவர்கள் அன்பை போலவே என் நேசத்தையும் நீ நம்பலாம் வசி.. அது என்றுமே மாறாது.." நிதானமாக அவன் கூறியதில், அவள் முகத்தில் அவள் அனுமதி பெறாமலே ஒரு மெல்லிய புன்னகை தோன்றியது..
"ஒருவாரம் ஓடிவிட்டது பிரணவ்.. என் நினைவே இல்லாமல் இருப்பவர் இப்படி சொன்னால் நம்பும்படியாகவா இருக்கும்..?"
மனதின் இலக்கத்தை மறைத்து வேண்டுமென்றே அவள் கேட்க, அதை உணர்ந்து அவனும் சிரித்துக்கொண்டான்.
"ரியலி சாரி வசி.. ஒருவாரமாக நிற்க கூட நேரமில்லாமல் வேலை.. பாரினில் ஒரு பிரான்ச் ஓபன் பண்ண போகிறோம்.. அதன் டிஸ்கஷன், முதற்கட்ட வேலைகள் எல்லாம் போய் கொண்டிருக்கிறது.. நம் திருமணத்திற்கு முன் முடித்தாக வேண்டிய கட்டாயம்.. அதான் ஓடி கொண்டிருக்கிறேன்.."
"உன்னிடம் தனிப்பட்ட முறையில் சொல்ல வேண்டும் என்று தோன்றவில்லை வசி.. பொதுவாக நான் பிசியாக இருந்தால் , வேலையாக இருக்கிறேன் என்று வீட்டில் எல்லாரும் புரிந்துகொள்வார்கள்.. உன்னையும் அவர்களுடன் சேர்த்தே பார்க்க தொடங்கிவிட்டேன்.. அதான் மா.. சொல்லி இருக்கனும்.. சாரி வசி.."
நீளமாக அவன் பேசி முடிக்கும் வரை இளவரசியும் அமைதியாக கேட்டுக்கொண்டு தான் இருந்தாள்..
"நல்லா பேசுறீங்க.. ஆனால் நான் பழக வேண்டும் என்று சொன்னதற்கும் ஏதாவது பதில் வச்சிருக்கீங்களா..?"
இன்னமும் முழுதாக அவள் மனம் ஏனோ ஆறவில்லை..
"ம்ம்... கோபம் குறையவில்லை போலையே..!" என சட்டென கேட்டுவிட்டவனுக்கு, அவள் மனம் புரிய தான் செய்தது..
"இப்போது வெளியில் சுற்றும் நிலையில் நான் இல்லை வசி.. ஒன்று செய்கிறாயா? என் ஆபிஸிற்கு வருகிறாயா? இங்கேயே பேசலாம்.. வீட்டிற்கு நான் கார் அனுப்புகிறேன்.." என பிரணவ் கூற,
"நீங்க மனித பிறவி தானா?" என யோசிக்காமல் கேட்டுவிட்டாள் இளவரசி.
குழப்பமான அவள் குரலில் பிரணவ்வும் சத்தமாகவே சிரித்து விட்டான்..
"ப்ச், சிரிக்காதீங்க பிரணவ்.. உலகத்திலேயே காதலிக்கும் பெண்ணை ஆபீஸிற்கு டேட்டிங் கூப்பிட்ட ஒரே ஆள் நீங்களாக தான் இருப்பீங்க.." என அவள் சலித்துக்கொள்ள,
"என்ன மா செய்வது? என் நிலை அப்படி.. மற்றதெல்லாம் எங்கே போக போகிறது? நம் திருமணம் முடிந்து ஒரு மாதம் நான் லீவ் தான்.. உனக்கு எங்கெல்லாம் வேண்டுமோ அங்கெல்லாம் கண்டிப்பாக போகலாம்.. நீ யோசிக்காத இடமெல்லாம் கூட அழைத்து போகிறேன்.. சரி தானா..?" என்றான் பிரணவ் மென்மையாக
"ஒரு மாதம் லீவா? ஏதோ முக்கிய வேலை என்றீர்களே! அதற்க்குள் முடிந்துவிடுமா? கஷ்டம் என்றால் வேலையை முடித்துக்கொண்டு லீவ் எடுத்துக்கொள்ளலாம் தானே? ஏன் இத்தனை அவசரம்?"
"நோ வசி.. நம் வாழ்க்கையை ஆரம்பிக்கும் போது எந்த டென்ஷனும் இருப்பதை நான் விரும்பவில்லை.. கொஞ்ச நாட்களாவது நான் முழுதாக உனக்கே உனக்கென்று இருக்க வேண்டும்.. இப்போது மட்டுமில்லை.. நிச்சயம் வேலைக்கு இடையில் இது போல் அடிக்கடி லீவ் எடுத்துவிடுவேன்.. அது நமக்கான நேரம்.. நமக்கு மட்டுமேயான நேரம்.. அந்த நேரத்தில் என்ன நடக்கும் என்றும் கூற வேண்டுமா..?"
அவன் ஆழமான குரலில் பேசியதை நெகிழ்வுடன் கேட்டுக்கொண்டிருந்த இளவரசி, கடைசியாக வந்த அவன் குறும்பு கேள்வியில், "ச்சை.. என்ன பேசறீங்க.." என்று சிணுங்கி விட்டாள்
அவள் முகம் முழுவதும் அந்த நொடி எப்படி சிவந்து இருக்கும் என தன் கற்பனையிலேயே கண்டு சிரித்து கொண்டவன், "வேறு யாரிடமாவது பேசினால் தான் தவறு வசி.. உன்னிடம் பேசினால் தவறில்லை.." என்றான் அப்போதும் விடாமல்
"இப்போது உங்களுக்கு வேலை இல்லையாக்கும்..?" வெட்கம் தாங்காமல் அவள் அவனை விரட்ட முயற்சிக்க,
அவனோ, "இருக்கு தான் மா.. மீட்டிங் ஹோல்டில் தான் வைத்துவிட்டு வந்தேன்.. நான் போகவா? உனக்கு நாளை காலை கார் அனுப்பவா?" என நேரடியாக கேட்டுவிட்டான்
உண்மையாகவே வேலையாக தான் இருக்கிறான் என்று அவளுக்கும் புரிந்து விட, அதற்கு மேல் அவனை தொந்தரவு செய்ய மனம் இல்லாமல், "சரி பிரணவ்" என்றுவிட்டு அவளும் வைத்துவிட்டாள்..
மறுநாள் ராதிகாவையும் விடுமுறை எடுத்துக்கொண்டு தன்னுடன் வர சொல்லி இருந்தாள் இளவரசி..
"என்னை கரடி என்று திட்ட போகிறார் டி" என ராதிகா தயங்க
"ஆமாம் பெருசா ரொமான்ஸ் பண்ண போறார் பாரு..! அவரே ஆபிசுக்கு கூப்பிடுகிறார்.. இதில் நீ வேறு கடுப்பை கிளப்பாமல் கிளம்பு டி.." என்றாள் இளவரசி
என்ன தான் பிரணவ்வை பார்க்க போகும் மகிழ்ச்சி ஒருபக்கம் இருந்தாலும், 'யாராவது ஆபிஸிற்கு போய் கூப்பிடுவாங்களா!' என அவள் மனம் முனகி கொண்டே இருந்ததன் விளைவை தான், தோழியிடம் காட்டிவிட்டாள்..
சரியாக காலை பதினோரு மணி அளவில் அவளுக்கு அழைத்த பிரணவ், "கார் வாசலில் வைட்டிங் மேடம்" என்று கூற,
"நாங்களும் கிளம்பிட்டோம் பிரணவ்.. வந்துவிடுகிறேன்.." என்று விட்டு போனை வைத்தவள், அன்னை தந்தையிடம் கூறிவிட்டு கிளம்பினாள்..
இருவரும் முதல் தளத்தில் இருந்து கீழே வந்த போது அவர்கள் போர்ஷன் வாசலிலேயே கார் நின்றது...
ஆச்சர்யம் என்னவென்றால் அவர்களுக்காக பிரணவ் தான் காத்திருந்தான்..
"பிரணவ் நீங்க..! வீட்டிற்கே வந்திருக்கலாமே..! முதலில் உள்ளே வாங்க.." என இளவரசி சிறு பதட்டத்துடன் அழைக்க
"ஹேய், நோ.. நோ வசி.. பாதி வேலையில் வந்திருக்கிறேன்.. உள்ளே வந்தால் டீ, காபி என நேரம் ஆகும்.. மறுத்தாலும் நன்றாக இருக்காது.. இன்னொரு நாள் பொறுமையா வரேன்.. இப்போது ஏறுங்க.." என்றவன் பின் கதவை திறந்து விட, அவனிடம் மறுப்பு கூற முடியாமல் இரு பெண்களும் ஏறி அமர்ந்தனர்..
ராதிகாவுக்கு தான் சற்றே சங்கடமாக போய் விட்டது..
அவன் காரை எடுக்கும் வரை காத்திருந்தவள், அதற்கு பின் தான் பேசினாள்..
"சாரி ண்ணா.. நீங்க வருவீர்கள் என்று எதிர்பார்க்கவில்லை.. தெரிந்திருந்தால் நான் வந்திருக்க மாட்டேன்.." என ராதிகா மெதுவாக கூற
"வசி தனியாக வந்திருந்தால் தான் நான் ஆச்சர்யப்பட்டிருப்பேன் ராதிகா.. நீயும் எனக்கு தங்கை போல் தான்.. இனி மன்னிப்பெல்லாம் கேட்காதே.. மேடம் ரொம்ப கோபமோ..?"
ராதிகாவிடம் ஆரம்பித்து தன்னவளிடம் முடித்தான் பிரணவ்..
"ச்ச.. ச்ச.." என இளவரசி வேகமாக தலையாட்ட
"பொய்" என்றான் பிரணவ் கண்ணாடி மூலம் அவளை பார்த்து.
"காரணம் சொன்னேனே! சமாதானம் ஆகவில்லையா? ஒரு ஐஸ் கிரீம் வாங்கி கொடுத்தால் சமாதானம் ஆகி விடுவாயா?" அடக்கப்பட்ட சிரிப்புடன் அவன் கேட்க
"கசாட்டா" என்றாள் இளவரசி உடனடியாக
"உங்களை பார்க்க வந்ததற்கு ஏதாவது எனக்கும் கிடைக்க வேண்டும் இல்லையா?" என தொடர்ந்து அவள் வாயாட தொடங்க,
"சரி தான் மேடம்" என்று கூறிக்கொண்டே ஒரு ஐஸ் க்ரீம் பார்லர் வாசலில் காரை நிறுத்தினான் பிரணவ்.
ராதிகாவிடமும் என்ன வேண்டுமென்று கேட்டுக்கொண்டு தான் ப்ரணவ் சென்றான்..
ஐஸ் கிரீம்மை ரசித்து சாப்பிட்ட இளவரசிக்கு, உண்மையாகவே கோபம் குறைந்தது போல் தான் இருந்தது..
"நானும் நீங்க வருவீங்க என்று நினைக்கவே இல்லை பிரணவ்"
சாப்பிட்டுக்கொண்டே அவள் கூற, அவள் கோபத்தின் லட்சணத்தை நினைத்து உள்ளுக்குள்ளேயே சிரித்து கொண்டான் பிரணவ்.
"நீ கொஞ்சம் மன கஷ்டத்தில் இருக்கிறாயோ என்று தோன்றியது வசி.. அதான் நானே வந்துவிட்டேன்.. மேலும் உன்னை முதல் முறை வெளியில் அழைத்திருக்கிறேன்.. டிரைவரை அனுப்பினால் நன்றாக இருக்காதே.." தெளிவாக அவன் கூறியதில்
'சார் கொஞ்சம் ஓவர் ஸ்பீட் தான் போல்.. அதற்குள் நம் மனதை எல்லாம் புரிந்துகொள்ள தொடங்கிவிட்டாரே..!' என நினைத்துக்கொண்டாள் இளவரசி.
பிரணவ் ராதிகாவிடமும் பேச்சு கொடுத்துக்கொண்டே தான் வந்தான்..
மூவரும் அலுவலகத்தை அடைய, அவர்களுடன் இறங்கியவன், "இது மேனுபாக்ச்சரிங் யூனிட்.. நான் பொதுவா இங்கே தான் இருப்பேன்.. ஷோ ரூமெல்லாம் பிரபா பார்த்துப்பான்.." என்று கூறிக்கொண்டே நடந்தான்
தனது அறைக்கு பக்கத்தில் இருந்த ஓய்வறைக்கு அவர்களை அழைத்து சென்றவன், "இரண்டு பேரும் கொஞ்ச நேரம் இங்கே இருங்க.. ஒரே ஒரு மீட்டிங் மட்டும் இருக்கு.. முடித்துவிட்டு வந்துவிடுகிறேன்.. வந்து உங்களுக்கு ஆபிஸை சுற்றி காட்டுகிறேன்.." என பிரணவ் கூற,
"இத்தனை பெரிய ஆபிஸை சுற்றி பார்ப்பதற்குள் நம் கல்யாண நாளே வந்துவிடும்" என்றாள் இளவரசி சலிப்பாக
பின்னே ஐந்து தளங்களை என்று சுற்றி முடிக்க..!
அவள் கூற்றில் எப்போதும் போல் சிரித்து கொண்டவன், "முக்கியமான இடம் மட்டும் காண்பிக்கிறேன் வசி.. மற்றபடி உன் நிறுவனம் தானே.. பொறுமையாக பார்த்துக்கொள்ளலாம்.. இப்போ போகணும்.." என்றவன் அதற்கு மேல் நிற்காமல் ஒரு தலையசைப்புடன் நகர்ந்துவிட்டான்.
அவன் சென்றதும் இளவரசி அந்த அறையை சுற்றி பார்க்க, "உனக்காக தான் வந்தார் போல் டி" என்றாள் ராதிகா
"ம்ம் பெரிய காதல் மன்னன் தான்.." என இளவரசி கிண்டல் செய்யும் போதே, அவர்கள் அறை கதவு தட்டப்பட்டது..
யாரோ ஒருவர் வந்து 'சாப்பிட எதவாது வேண்டுமா?' என்று கேட்க, அப்போதும் விடாமல், "ஜூஸ்" என்று கூறிவைத்தாள் இளவரசி..
அவர் போனதும், "இப்போ தானே ஐஸ் கிரீம் சாப்பிட்டோம்.." என ராதிகா முகம் சுருங்க கேட்க
"இவரை பார்க்க வந்ததற்கு இது தான் டி நமக்கு லாபம்.. பேசாமல் என்ஜாய் பண்ணு.." என்று கூறி கண்ணடித்தாள் இளவரசி.
இருவரும் ஒரு மணி நேரம் கதையடித்துக்கொண்டே கடத்த, அதற்கு மேல் பிரணவ் வந்துவிட்டான்..
"சுற்றி பார்க்க வருகிறாயா வசி?" என கேட்டுக்கொண்டே அவன் வர
"போகலாம் பிரணவ்.. ஒரே போர்.." என்று கூறிக்கொண்டே எழுந்து விட்டாள் இளவரசி.
அதே நேரம் ராதிகா போன் அடிக்க, "கம்பெனி கால் அண்ணா.. நான் பேசிட்டு வரேன்.. நீங்க போங்க.." என்றுவிட்டாள் ராதிகா
தேவையில்லாத கால் தான்.. அவர்களுக்கு கொஞ்சம் தனிமை கொடுக்க விரும்பியே அவள் ஒதுங்கி கொண்டாள்..
இளவரசியை அழைத்துக்கொண்டு பிரணவ் சில முக்கியமான ப்ராசஸ் மட்டுமே காண்பித்தான்..
அனைத்தையும் சுற்றி காண்பித்தால் , தான் உதை வாங்குவது உறுதி என அவனுக்கே தெரிந்திருந்தது..
முதலில் வெறுமென பார்த்துக்கொண்டு வந்த இளவரசியும், போக போக சுவாரஸ்யமாக பார்க்க தொடங்கி விட்டாள்..
ஒரு இடத்தில் வாட்ச் ஸ்ட்ராப் செய்யும் மெஷின் இருக்க, அதில் இருந்த கருப்பு நிற ஸ்ட்ராப் அவளுக்கு மிகவும் பிடித்திருந்தது..
"இது ரொம்ப அழகா இருக்கு பிரணவ்" என கூறிக்கொண்டே அவள் அதை தொட போக, அவள் கைகளை சட்டென பிடித்து இழுத்துவிட்டான் பிரணவ்.
"லூசா டி நீ.. ஓடி கொண்டிருக்கும் மெஷினில் போய் கை வைக்கிறாயே! கொஞ்சமும் மூளை இல்லையா? படித்த பெண் தானே! கொஞ்சம் அசந்தால் கை நசுங்கி விடும்.. முட்டாள்..! நீ பார்த்து கிழித்தவரை போதும்.. வா.."
இடம் பொருள் எதுவும் பார்க்காமல் கோபத்துடன் கத்தியவன், அவள் அதிர்ந்து நிற்பதை பொருட்படுத்தாமல், அவளை இழுத்து கொண்டு மீண்டும் ராதிகா இருந்த அறைக்கே வந்து விட்டான்..
"லன்ச் அனுப்ப சொல்கிறேன்.. சாப்பிட்டு விட்டு ரெண்டு பேரும் கிளம்புங்க.. அண்ட், இனி நீ இங்கே வரவேண்டாம்.. நான் வெளியிலேயே வரேன்.." என எந்த உணர்வுமற்று கூறியவன், கோபம் குறையாமல் கதவை அறைந்து சாற்றி விட்டு சென்று விட்டான்..
இத்தனை நேரம் மென்மையாக மட்டுமே பேசி கொண்டிருந்தவன், திடீரென கத்திவிட்டு செல்லவும், ராதிகாவுக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை..
"என்ன டி ஆச்சு?" என அவள் மெதுவாக கேட்க
"ஆ..." என அப்போது தான் இளவரசியும் ஏதோ கனவில் இருந்து மீள்வது போல் சுயநினைவிற்கே மீண்டாள்..
"மெஷினில் கவனிக்காமல் கை வைக்க போய்விட்டேன் டி.. நானே கவனித்திருப்பேன்.. அதற்கு போய் இப்படி திட்டிவிட்டு போகிறார்.. அப்படி என்ன கோபம்..!" பேசி கொண்டே வந்தவளுக்கு லேசாக கண்கள் வேறு கலங்கி விட்டது.
தோழி உண்மையாகவே கலங்கி நிற்பதை உணர்ந்த ராதிகா, அவளை ஆறுதலாக அணைத்து கொண்டாள்..
"இதுக்கெல்லாம் அழுவாயா அரசி மா? உன் மேல் உள்ள அக்கரையில் வந்த கோபம் தானே! நீ தானே சொன்னாய், உன்னிடம் மட்டும் தான் அவர் இலக்கமாகவே பேசுகிறார் என்று.. இயல்பு மாறாதில்லையா..? போய் நீயே சமாதானப்படுத்து அரசி.. பாவம்.. பதறி இருப்பார்.." மெதுவாக ராதிகா எடுத்து கூறியது அவளுக்கும் புரிந்தது.
அதே நேரம் அவர்களுக்கான உணவும் வர, உணவு எடுத்து வந்தவனிடமே பிரணவ்வின் அறையை கேட்டுக்கொண்டு அங்கே சென்றாள் இளவரசி.
மூடி இருந்த கதவை மெதுவாக அவள் தட்ட, "கம் இன்" என்ற அவனது இறுக்கமான குரல் தான் அவளை வரவேற்றது.
தன் சீட்டில் உட்காராமல் ஜன்னல் ஸ்க்ரீனை திறந்து கொண்டு, அதன் அருகில் நின்றிருந்த அவனை நோக்கி மெதுவாக வந்தவள், "சாரி" என குரலே எழும்பாமல் கூற
"நீ சாப்பிடவில்லையா?" என்றான் அவன் அவள் புறம் திரும்பாமலே.
"ப்ளீஸ் பிரணவ்.. சாரி.. கோபப்படாதீங்க.. எனக்கு என்னவோ போல் இருக்கிறது.." என மென்மையாக இளவரசி கூற, சட்டென அவள் புறம் திரும்பியவன்,
"எனக்கு இன்னமும் படபடப்பு குறையவில்லை டி.. எதில் அவசரம் காட்டுவது என்றே இல்லையா?" என சீறலாக கேட்டவன், பதில் சொல்ல தெரியாமல் விழித்தவளை ஒரு கையால் பிடித்து தன்னுடன் இழுத்து, கொஞ்சமும் யோசிக்காமல் அவள் இதழ்களை வேகமாக சிறை செய்து விட்டான்..
அவன் செயலில் அதிர்ந்தாலும், அவள் விலக முயற்சிக்கவில்லை..
அவன் முத்தத்தில் காதலோ, காமமோ இருக்கவில்லையே..! அவனிடம் இருந்ததெல்லாம் மனதின் பரிதவிப்பை ஆற்றி கொள்ளும் வேகம் மட்டுமே..
சிறிது நேரத்தில் தானே விலகிவிட்டவன், "உனக்கு ஒன்றென்றால் என்னால் தாங்கவே முடியாது வசி.. நன்றாக நினைவில் வைத்துக்கொண்டு, கவனமா இரு.. என் உயிருடன் விளையாடாதே.. புரிந்ததா..?"
அவளை குனிய விடாமல் அழுத்தமாக பிடித்துக்கொண்டு அவன் கேட்க, அவளும் எதுவும் மறுப்பு கூறாமல் சம்மதமாக தலையாட்டி வைத்தாள்..
“உன் சிறு வலியும்
என் உயிர் வரை வலிக்கிறதடி
முழுதாய் என் உயிர் உன்னுள்
கூடு பாய்ந்து விட்டதோ..!”
மலரும்..
இளவரசியிடம் அத்தனை பேசி, அழைப்பதாக கூறிய பிரணவ், அடுத்த ஒரு வாரமும் அவளுக்கு அழைக்கவே இல்லை..
முதலில் அவன் அழைத்தால் என்ன பேச வேண்டும்? எப்படி பேசுவான்? என்று யோசித்து கொண்டே சுற்றிய இளவரசிக்கு, ஒரு கட்டத்திற்கு மேல் சுத்தமாக பொறுமை இல்லாமல் போய் விட்டது..
அன்று இரவு உணவை முடித்துக்கொண்டு ராதிகாவுடன் படுக்க வந்தவள், மனம் கேட்காமல் புலம்பி விட்டாள்..
"என்ன டி இவர், அன்று அந்த அளவு பேசிவிட்டு, ஒரு வாரமாக ஒரு போன் கூட போடவில்லையே..! என்ன தான் நினைத்துக்கொண்டிருக்கிறார்..!"
"எனக்கும் ஒன்றும் புரியவில்லை அரசி மா.. அவர் தான் பேச வேண்டுமா? நீ தான் பேசி பாரேன்.." என ராதிகா கூற,
"சங்கடமா இருக்கு டி.." என்றாள் இளவரசி..
"அதெல்லாம் பார்த்தால் சரி வராது அரசி.. இன்னும் கொஞ்ச நாளில் கல்யாணம்.. அதற்கு முன் மனதில் எந்த கசடும் இருக்க கூடாது.. பேசிவிடு அரசி.. அது தான் நல்லது.." என்றாள் ராதிகா
"ம்ம்.. சரி ராதா.. நாளை பேசுகிறேன்.." என முடித்துவிட்ட இளவரசி, யோசனையுடன் தூங்கி போனாள்..
மறுநாள் காலை ராதிகா வேலைக்கு சென்று விட, தன் அறையில் கையில் இருந்த போனை சுற்றி கொண்டே அமர்ந்திருந்தாள்..
இளவரசி, அவள் திருமணம் என்று லீவு சொல்லி இருந்தாள்..
மொத்தமாக திருமணம் முடிந்த பின்னே இங்கிருந்த பிராஞ்சில் வேலைக்கு வருவதாக சொல்லி இருந்தாள்..
இப்போதைக்கு ராதிகா மட்டுமே வேலைக்கு போக தொடங்கி இருந்தாள்..
தனியாக அமர்ந்திருந்தவளுக்கு, அவனுக்கு அழைப்பதா? வேண்டாமா? என்ற பெரும் குழப்பம்..
ஒருவாறு ராதிகா சொன்னது தான் சரி என்று தோன்றி விட, ஒரு முறை ஆழ்ந்த மூச்செடுத்து மனதை சமன் செய்து கொண்டு பிரணவ்விற்கு அழைத்தாள் இளவரசி..
கிடத்தட்ட ரிங் முடியும் நேரத்தில் தான் பிரணவ் போனை எடுத்தான்..
"ஹேய் வசி! நீதானா? எப்படி இருக்கிறாய்?" என சாதாரணமாக அவன் கேட்க,
"பெரும் குழப்பத்திலும் கடுப்பிலும் இருக்கேன்" என பட்டென கூறிவிட்டாள் இளவரசி..
அவனும் ஏன் என்றெல்லாம் கேட்டு குடையவில்லை..
அவனுக்கு அவள் கோபத்திற்கான காரணம் நன்றாகவே புரிந்தது..
"உன் அன்னையும் தந்தையும் உன் மேல் வைத்திருக்கும் அன்பு என்றேனும் மாறுமென்று நினைக்கிறாயா வசி?"
சம்மந்தமே இல்லாமல் அவன் கேள்வி கேட்டதில், "என்ன..?" என்றாள் தன் காதில் ஏதேனும் கோளாறோ என்ற சந்தேகத்துடன்..
"உனக்கு சரியாக தான் கேட்டது வசி.. பதில் சொல்.." என பிரணவ் கூற,
"நிச்சயம் மாறாது" என்றாள் இளவரசி உறுதியாக
என்ன கேட்கிறான் என்று இன்னும் அவளுக்கு புரியாவிட்டாலும், தன் அன்னை தந்தையை விட்டு கொடுக்காமல் பதில் கூறினாள் அவள்..
"அவர்கள் அன்பை போலவே என் நேசத்தையும் நீ நம்பலாம் வசி.. அது என்றுமே மாறாது.." நிதானமாக அவன் கூறியதில், அவள் முகத்தில் அவள் அனுமதி பெறாமலே ஒரு மெல்லிய புன்னகை தோன்றியது..
"ஒருவாரம் ஓடிவிட்டது பிரணவ்.. என் நினைவே இல்லாமல் இருப்பவர் இப்படி சொன்னால் நம்பும்படியாகவா இருக்கும்..?"
மனதின் இலக்கத்தை மறைத்து வேண்டுமென்றே அவள் கேட்க, அதை உணர்ந்து அவனும் சிரித்துக்கொண்டான்.
"ரியலி சாரி வசி.. ஒருவாரமாக நிற்க கூட நேரமில்லாமல் வேலை.. பாரினில் ஒரு பிரான்ச் ஓபன் பண்ண போகிறோம்.. அதன் டிஸ்கஷன், முதற்கட்ட வேலைகள் எல்லாம் போய் கொண்டிருக்கிறது.. நம் திருமணத்திற்கு முன் முடித்தாக வேண்டிய கட்டாயம்.. அதான் ஓடி கொண்டிருக்கிறேன்.."
"உன்னிடம் தனிப்பட்ட முறையில் சொல்ல வேண்டும் என்று தோன்றவில்லை வசி.. பொதுவாக நான் பிசியாக இருந்தால் , வேலையாக இருக்கிறேன் என்று வீட்டில் எல்லாரும் புரிந்துகொள்வார்கள்.. உன்னையும் அவர்களுடன் சேர்த்தே பார்க்க தொடங்கிவிட்டேன்.. அதான் மா.. சொல்லி இருக்கனும்.. சாரி வசி.."
நீளமாக அவன் பேசி முடிக்கும் வரை இளவரசியும் அமைதியாக கேட்டுக்கொண்டு தான் இருந்தாள்..
"நல்லா பேசுறீங்க.. ஆனால் நான் பழக வேண்டும் என்று சொன்னதற்கும் ஏதாவது பதில் வச்சிருக்கீங்களா..?"
இன்னமும் முழுதாக அவள் மனம் ஏனோ ஆறவில்லை..
"ம்ம்... கோபம் குறையவில்லை போலையே..!" என சட்டென கேட்டுவிட்டவனுக்கு, அவள் மனம் புரிய தான் செய்தது..
"இப்போது வெளியில் சுற்றும் நிலையில் நான் இல்லை வசி.. ஒன்று செய்கிறாயா? என் ஆபிஸிற்கு வருகிறாயா? இங்கேயே பேசலாம்.. வீட்டிற்கு நான் கார் அனுப்புகிறேன்.." என பிரணவ் கூற,
"நீங்க மனித பிறவி தானா?" என யோசிக்காமல் கேட்டுவிட்டாள் இளவரசி.
குழப்பமான அவள் குரலில் பிரணவ்வும் சத்தமாகவே சிரித்து விட்டான்..
"ப்ச், சிரிக்காதீங்க பிரணவ்.. உலகத்திலேயே காதலிக்கும் பெண்ணை ஆபீஸிற்கு டேட்டிங் கூப்பிட்ட ஒரே ஆள் நீங்களாக தான் இருப்பீங்க.." என அவள் சலித்துக்கொள்ள,
"என்ன மா செய்வது? என் நிலை அப்படி.. மற்றதெல்லாம் எங்கே போக போகிறது? நம் திருமணம் முடிந்து ஒரு மாதம் நான் லீவ் தான்.. உனக்கு எங்கெல்லாம் வேண்டுமோ அங்கெல்லாம் கண்டிப்பாக போகலாம்.. நீ யோசிக்காத இடமெல்லாம் கூட அழைத்து போகிறேன்.. சரி தானா..?" என்றான் பிரணவ் மென்மையாக
"ஒரு மாதம் லீவா? ஏதோ முக்கிய வேலை என்றீர்களே! அதற்க்குள் முடிந்துவிடுமா? கஷ்டம் என்றால் வேலையை முடித்துக்கொண்டு லீவ் எடுத்துக்கொள்ளலாம் தானே? ஏன் இத்தனை அவசரம்?"
"நோ வசி.. நம் வாழ்க்கையை ஆரம்பிக்கும் போது எந்த டென்ஷனும் இருப்பதை நான் விரும்பவில்லை.. கொஞ்ச நாட்களாவது நான் முழுதாக உனக்கே உனக்கென்று இருக்க வேண்டும்.. இப்போது மட்டுமில்லை.. நிச்சயம் வேலைக்கு இடையில் இது போல் அடிக்கடி லீவ் எடுத்துவிடுவேன்.. அது நமக்கான நேரம்.. நமக்கு மட்டுமேயான நேரம்.. அந்த நேரத்தில் என்ன நடக்கும் என்றும் கூற வேண்டுமா..?"
அவன் ஆழமான குரலில் பேசியதை நெகிழ்வுடன் கேட்டுக்கொண்டிருந்த இளவரசி, கடைசியாக வந்த அவன் குறும்பு கேள்வியில், "ச்சை.. என்ன பேசறீங்க.." என்று சிணுங்கி விட்டாள்
அவள் முகம் முழுவதும் அந்த நொடி எப்படி சிவந்து இருக்கும் என தன் கற்பனையிலேயே கண்டு சிரித்து கொண்டவன், "வேறு யாரிடமாவது பேசினால் தான் தவறு வசி.. உன்னிடம் பேசினால் தவறில்லை.." என்றான் அப்போதும் விடாமல்
"இப்போது உங்களுக்கு வேலை இல்லையாக்கும்..?" வெட்கம் தாங்காமல் அவள் அவனை விரட்ட முயற்சிக்க,
அவனோ, "இருக்கு தான் மா.. மீட்டிங் ஹோல்டில் தான் வைத்துவிட்டு வந்தேன்.. நான் போகவா? உனக்கு நாளை காலை கார் அனுப்பவா?" என நேரடியாக கேட்டுவிட்டான்
உண்மையாகவே வேலையாக தான் இருக்கிறான் என்று அவளுக்கும் புரிந்து விட, அதற்கு மேல் அவனை தொந்தரவு செய்ய மனம் இல்லாமல், "சரி பிரணவ்" என்றுவிட்டு அவளும் வைத்துவிட்டாள்..
மறுநாள் ராதிகாவையும் விடுமுறை எடுத்துக்கொண்டு தன்னுடன் வர சொல்லி இருந்தாள் இளவரசி..
"என்னை கரடி என்று திட்ட போகிறார் டி" என ராதிகா தயங்க
"ஆமாம் பெருசா ரொமான்ஸ் பண்ண போறார் பாரு..! அவரே ஆபிசுக்கு கூப்பிடுகிறார்.. இதில் நீ வேறு கடுப்பை கிளப்பாமல் கிளம்பு டி.." என்றாள் இளவரசி
என்ன தான் பிரணவ்வை பார்க்க போகும் மகிழ்ச்சி ஒருபக்கம் இருந்தாலும், 'யாராவது ஆபிஸிற்கு போய் கூப்பிடுவாங்களா!' என அவள் மனம் முனகி கொண்டே இருந்ததன் விளைவை தான், தோழியிடம் காட்டிவிட்டாள்..
சரியாக காலை பதினோரு மணி அளவில் அவளுக்கு அழைத்த பிரணவ், "கார் வாசலில் வைட்டிங் மேடம்" என்று கூற,
"நாங்களும் கிளம்பிட்டோம் பிரணவ்.. வந்துவிடுகிறேன்.." என்று விட்டு போனை வைத்தவள், அன்னை தந்தையிடம் கூறிவிட்டு கிளம்பினாள்..
இருவரும் முதல் தளத்தில் இருந்து கீழே வந்த போது அவர்கள் போர்ஷன் வாசலிலேயே கார் நின்றது...
ஆச்சர்யம் என்னவென்றால் அவர்களுக்காக பிரணவ் தான் காத்திருந்தான்..
"பிரணவ் நீங்க..! வீட்டிற்கே வந்திருக்கலாமே..! முதலில் உள்ளே வாங்க.." என இளவரசி சிறு பதட்டத்துடன் அழைக்க
"ஹேய், நோ.. நோ வசி.. பாதி வேலையில் வந்திருக்கிறேன்.. உள்ளே வந்தால் டீ, காபி என நேரம் ஆகும்.. மறுத்தாலும் நன்றாக இருக்காது.. இன்னொரு நாள் பொறுமையா வரேன்.. இப்போது ஏறுங்க.." என்றவன் பின் கதவை திறந்து விட, அவனிடம் மறுப்பு கூற முடியாமல் இரு பெண்களும் ஏறி அமர்ந்தனர்..
ராதிகாவுக்கு தான் சற்றே சங்கடமாக போய் விட்டது..
அவன் காரை எடுக்கும் வரை காத்திருந்தவள், அதற்கு பின் தான் பேசினாள்..
"சாரி ண்ணா.. நீங்க வருவீர்கள் என்று எதிர்பார்க்கவில்லை.. தெரிந்திருந்தால் நான் வந்திருக்க மாட்டேன்.." என ராதிகா மெதுவாக கூற
"வசி தனியாக வந்திருந்தால் தான் நான் ஆச்சர்யப்பட்டிருப்பேன் ராதிகா.. நீயும் எனக்கு தங்கை போல் தான்.. இனி மன்னிப்பெல்லாம் கேட்காதே.. மேடம் ரொம்ப கோபமோ..?"
ராதிகாவிடம் ஆரம்பித்து தன்னவளிடம் முடித்தான் பிரணவ்..
"ச்ச.. ச்ச.." என இளவரசி வேகமாக தலையாட்ட
"பொய்" என்றான் பிரணவ் கண்ணாடி மூலம் அவளை பார்த்து.
"காரணம் சொன்னேனே! சமாதானம் ஆகவில்லையா? ஒரு ஐஸ் கிரீம் வாங்கி கொடுத்தால் சமாதானம் ஆகி விடுவாயா?" அடக்கப்பட்ட சிரிப்புடன் அவன் கேட்க
"கசாட்டா" என்றாள் இளவரசி உடனடியாக
"உங்களை பார்க்க வந்ததற்கு ஏதாவது எனக்கும் கிடைக்க வேண்டும் இல்லையா?" என தொடர்ந்து அவள் வாயாட தொடங்க,
"சரி தான் மேடம்" என்று கூறிக்கொண்டே ஒரு ஐஸ் க்ரீம் பார்லர் வாசலில் காரை நிறுத்தினான் பிரணவ்.
ராதிகாவிடமும் என்ன வேண்டுமென்று கேட்டுக்கொண்டு தான் ப்ரணவ் சென்றான்..
ஐஸ் கிரீம்மை ரசித்து சாப்பிட்ட இளவரசிக்கு, உண்மையாகவே கோபம் குறைந்தது போல் தான் இருந்தது..
"நானும் நீங்க வருவீங்க என்று நினைக்கவே இல்லை பிரணவ்"
சாப்பிட்டுக்கொண்டே அவள் கூற, அவள் கோபத்தின் லட்சணத்தை நினைத்து உள்ளுக்குள்ளேயே சிரித்து கொண்டான் பிரணவ்.
"நீ கொஞ்சம் மன கஷ்டத்தில் இருக்கிறாயோ என்று தோன்றியது வசி.. அதான் நானே வந்துவிட்டேன்.. மேலும் உன்னை முதல் முறை வெளியில் அழைத்திருக்கிறேன்.. டிரைவரை அனுப்பினால் நன்றாக இருக்காதே.." தெளிவாக அவன் கூறியதில்
'சார் கொஞ்சம் ஓவர் ஸ்பீட் தான் போல்.. அதற்குள் நம் மனதை எல்லாம் புரிந்துகொள்ள தொடங்கிவிட்டாரே..!' என நினைத்துக்கொண்டாள் இளவரசி.
பிரணவ் ராதிகாவிடமும் பேச்சு கொடுத்துக்கொண்டே தான் வந்தான்..
மூவரும் அலுவலகத்தை அடைய, அவர்களுடன் இறங்கியவன், "இது மேனுபாக்ச்சரிங் யூனிட்.. நான் பொதுவா இங்கே தான் இருப்பேன்.. ஷோ ரூமெல்லாம் பிரபா பார்த்துப்பான்.." என்று கூறிக்கொண்டே நடந்தான்
தனது அறைக்கு பக்கத்தில் இருந்த ஓய்வறைக்கு அவர்களை அழைத்து சென்றவன், "இரண்டு பேரும் கொஞ்ச நேரம் இங்கே இருங்க.. ஒரே ஒரு மீட்டிங் மட்டும் இருக்கு.. முடித்துவிட்டு வந்துவிடுகிறேன்.. வந்து உங்களுக்கு ஆபிஸை சுற்றி காட்டுகிறேன்.." என பிரணவ் கூற,
"இத்தனை பெரிய ஆபிஸை சுற்றி பார்ப்பதற்குள் நம் கல்யாண நாளே வந்துவிடும்" என்றாள் இளவரசி சலிப்பாக
பின்னே ஐந்து தளங்களை என்று சுற்றி முடிக்க..!
அவள் கூற்றில் எப்போதும் போல் சிரித்து கொண்டவன், "முக்கியமான இடம் மட்டும் காண்பிக்கிறேன் வசி.. மற்றபடி உன் நிறுவனம் தானே.. பொறுமையாக பார்த்துக்கொள்ளலாம்.. இப்போ போகணும்.." என்றவன் அதற்கு மேல் நிற்காமல் ஒரு தலையசைப்புடன் நகர்ந்துவிட்டான்.
அவன் சென்றதும் இளவரசி அந்த அறையை சுற்றி பார்க்க, "உனக்காக தான் வந்தார் போல் டி" என்றாள் ராதிகா
"ம்ம் பெரிய காதல் மன்னன் தான்.." என இளவரசி கிண்டல் செய்யும் போதே, அவர்கள் அறை கதவு தட்டப்பட்டது..
யாரோ ஒருவர் வந்து 'சாப்பிட எதவாது வேண்டுமா?' என்று கேட்க, அப்போதும் விடாமல், "ஜூஸ்" என்று கூறிவைத்தாள் இளவரசி..
அவர் போனதும், "இப்போ தானே ஐஸ் கிரீம் சாப்பிட்டோம்.." என ராதிகா முகம் சுருங்க கேட்க
"இவரை பார்க்க வந்ததற்கு இது தான் டி நமக்கு லாபம்.. பேசாமல் என்ஜாய் பண்ணு.." என்று கூறி கண்ணடித்தாள் இளவரசி.
இருவரும் ஒரு மணி நேரம் கதையடித்துக்கொண்டே கடத்த, அதற்கு மேல் பிரணவ் வந்துவிட்டான்..
"சுற்றி பார்க்க வருகிறாயா வசி?" என கேட்டுக்கொண்டே அவன் வர
"போகலாம் பிரணவ்.. ஒரே போர்.." என்று கூறிக்கொண்டே எழுந்து விட்டாள் இளவரசி.
அதே நேரம் ராதிகா போன் அடிக்க, "கம்பெனி கால் அண்ணா.. நான் பேசிட்டு வரேன்.. நீங்க போங்க.." என்றுவிட்டாள் ராதிகா
தேவையில்லாத கால் தான்.. அவர்களுக்கு கொஞ்சம் தனிமை கொடுக்க விரும்பியே அவள் ஒதுங்கி கொண்டாள்..
இளவரசியை அழைத்துக்கொண்டு பிரணவ் சில முக்கியமான ப்ராசஸ் மட்டுமே காண்பித்தான்..
அனைத்தையும் சுற்றி காண்பித்தால் , தான் உதை வாங்குவது உறுதி என அவனுக்கே தெரிந்திருந்தது..
முதலில் வெறுமென பார்த்துக்கொண்டு வந்த இளவரசியும், போக போக சுவாரஸ்யமாக பார்க்க தொடங்கி விட்டாள்..
ஒரு இடத்தில் வாட்ச் ஸ்ட்ராப் செய்யும் மெஷின் இருக்க, அதில் இருந்த கருப்பு நிற ஸ்ட்ராப் அவளுக்கு மிகவும் பிடித்திருந்தது..
"இது ரொம்ப அழகா இருக்கு பிரணவ்" என கூறிக்கொண்டே அவள் அதை தொட போக, அவள் கைகளை சட்டென பிடித்து இழுத்துவிட்டான் பிரணவ்.
"லூசா டி நீ.. ஓடி கொண்டிருக்கும் மெஷினில் போய் கை வைக்கிறாயே! கொஞ்சமும் மூளை இல்லையா? படித்த பெண் தானே! கொஞ்சம் அசந்தால் கை நசுங்கி விடும்.. முட்டாள்..! நீ பார்த்து கிழித்தவரை போதும்.. வா.."
இடம் பொருள் எதுவும் பார்க்காமல் கோபத்துடன் கத்தியவன், அவள் அதிர்ந்து நிற்பதை பொருட்படுத்தாமல், அவளை இழுத்து கொண்டு மீண்டும் ராதிகா இருந்த அறைக்கே வந்து விட்டான்..
"லன்ச் அனுப்ப சொல்கிறேன்.. சாப்பிட்டு விட்டு ரெண்டு பேரும் கிளம்புங்க.. அண்ட், இனி நீ இங்கே வரவேண்டாம்.. நான் வெளியிலேயே வரேன்.." என எந்த உணர்வுமற்று கூறியவன், கோபம் குறையாமல் கதவை அறைந்து சாற்றி விட்டு சென்று விட்டான்..
இத்தனை நேரம் மென்மையாக மட்டுமே பேசி கொண்டிருந்தவன், திடீரென கத்திவிட்டு செல்லவும், ராதிகாவுக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை..
"என்ன டி ஆச்சு?" என அவள் மெதுவாக கேட்க
"ஆ..." என அப்போது தான் இளவரசியும் ஏதோ கனவில் இருந்து மீள்வது போல் சுயநினைவிற்கே மீண்டாள்..
"மெஷினில் கவனிக்காமல் கை வைக்க போய்விட்டேன் டி.. நானே கவனித்திருப்பேன்.. அதற்கு போய் இப்படி திட்டிவிட்டு போகிறார்.. அப்படி என்ன கோபம்..!" பேசி கொண்டே வந்தவளுக்கு லேசாக கண்கள் வேறு கலங்கி விட்டது.
தோழி உண்மையாகவே கலங்கி நிற்பதை உணர்ந்த ராதிகா, அவளை ஆறுதலாக அணைத்து கொண்டாள்..
"இதுக்கெல்லாம் அழுவாயா அரசி மா? உன் மேல் உள்ள அக்கரையில் வந்த கோபம் தானே! நீ தானே சொன்னாய், உன்னிடம் மட்டும் தான் அவர் இலக்கமாகவே பேசுகிறார் என்று.. இயல்பு மாறாதில்லையா..? போய் நீயே சமாதானப்படுத்து அரசி.. பாவம்.. பதறி இருப்பார்.." மெதுவாக ராதிகா எடுத்து கூறியது அவளுக்கும் புரிந்தது.
அதே நேரம் அவர்களுக்கான உணவும் வர, உணவு எடுத்து வந்தவனிடமே பிரணவ்வின் அறையை கேட்டுக்கொண்டு அங்கே சென்றாள் இளவரசி.
மூடி இருந்த கதவை மெதுவாக அவள் தட்ட, "கம் இன்" என்ற அவனது இறுக்கமான குரல் தான் அவளை வரவேற்றது.
தன் சீட்டில் உட்காராமல் ஜன்னல் ஸ்க்ரீனை திறந்து கொண்டு, அதன் அருகில் நின்றிருந்த அவனை நோக்கி மெதுவாக வந்தவள், "சாரி" என குரலே எழும்பாமல் கூற
"நீ சாப்பிடவில்லையா?" என்றான் அவன் அவள் புறம் திரும்பாமலே.
"ப்ளீஸ் பிரணவ்.. சாரி.. கோபப்படாதீங்க.. எனக்கு என்னவோ போல் இருக்கிறது.." என மென்மையாக இளவரசி கூற, சட்டென அவள் புறம் திரும்பியவன்,
"எனக்கு இன்னமும் படபடப்பு குறையவில்லை டி.. எதில் அவசரம் காட்டுவது என்றே இல்லையா?" என சீறலாக கேட்டவன், பதில் சொல்ல தெரியாமல் விழித்தவளை ஒரு கையால் பிடித்து தன்னுடன் இழுத்து, கொஞ்சமும் யோசிக்காமல் அவள் இதழ்களை வேகமாக சிறை செய்து விட்டான்..
அவன் செயலில் அதிர்ந்தாலும், அவள் விலக முயற்சிக்கவில்லை..
அவன் முத்தத்தில் காதலோ, காமமோ இருக்கவில்லையே..! அவனிடம் இருந்ததெல்லாம் மனதின் பரிதவிப்பை ஆற்றி கொள்ளும் வேகம் மட்டுமே..
சிறிது நேரத்தில் தானே விலகிவிட்டவன், "உனக்கு ஒன்றென்றால் என்னால் தாங்கவே முடியாது வசி.. நன்றாக நினைவில் வைத்துக்கொண்டு, கவனமா இரு.. என் உயிருடன் விளையாடாதே.. புரிந்ததா..?"
அவளை குனிய விடாமல் அழுத்தமாக பிடித்துக்கொண்டு அவன் கேட்க, அவளும் எதுவும் மறுப்பு கூறாமல் சம்மதமாக தலையாட்டி வைத்தாள்..
“உன் சிறு வலியும்
என் உயிர் வரை வலிக்கிறதடி
முழுதாய் என் உயிர் உன்னுள்
கூடு பாய்ந்து விட்டதோ..!”
மலரும்..
Aruna V
எஸ்எம்எஸ் குழுமம் எழுத்தாளர்
அத்தியாயம் 6:
இளவரசி கண்களில் கலக்கத்தை பார்த்த பின் அதற்கு மேல் ப்ரணவ்வால் தான் கோபத்தை சுத்தமாக பிடித்துவைத்துக்கொள்ள முடியவில்லை.
"சாப்பிடலாம் வா டா.. சரியான பசி.." என அவளை அழைத்து வந்தவன், தானும் அவர்களுடன் அமர்ந்தே மதிய உணவை முடித்தான்..
சாப்பிடும் இடைவெளியில் ஏதேதோ பேசி அவளை முன்னை போலவே அவன் மீட்டுவிட, அவர்கள் இருவரையும் மனம் நிறைந்த நிம்மதியுடன் பார்த்துக்கொண்டே ராதிகாவும் உணவை முடித்தாள்..
"ஷோரூம் போகலாமா? நான் ஒரு ஒன் அவர் ப்ரீ தான்.." என பிரணவ் கூற
"போகலாமே" என்று உடனடியாக எழுந்துவிட்டாள் இளவரசி.
இருவரையும் பக்கத்தில் இருக்கும் ஷோரூமிற்கு அழைத்து சென்றான் பிரணவ்.
தன் அறையில் அமர்ந்து வேலை பார்த்து கொண்டிருந்த பிரபா, சிசிடிவி கமெராவில் இவர்களை பார்த்துவிட்டு, "அட நம்ம ஆளு" என வழிந்து கொண்டே உடனடியாக எழுந்து வந்தான்.
"வாங்க அண்ணி.. வாங்க ரா.. ராதிகா.." என அவன் இருவரையும் அழைக்க, அவன் என்ன சொல்லி அழைக்க வந்தான் என்று புரிந்து, மற்றவர்கள் கவனத்தை கவராமல் அவனை முறைத்தாள் ராதிகா.
"எக்ஸ்பென்சிவ் வாட்ச்சஸ் எல்லாம் காட்டறேன்.. வா.. எல்லாமே ஸ்பெஷல் டிசைன்.. அழகா இருக்கும்.." என்று கூறி பிரணவ் அழைத்து செல்ல, இருவரும் அவனுடன் சென்றனர்.
"நான் பார்த்துக்கறேன்.. நீங்க போங்க.." என அங்கிருந்த சேல்ஸ் பெர்சனை அனுப்பிய பிரணவ், பிரத்யேகமாக டிசைன் செய்யப்பட்ட வாட்சுகளை இளவரசியிடம் காட்டினான்.
அவன் சாதாரணமாக அதன் விலையை கூற, அதை கேட்டவளுக்கு உண்மையாகவே பெரும் அதிர்ச்சி..
"வெறும் வாட்ச்சிற்கு எதுக்கு இத்தனை பணம் பிரணவ்..?" என அவள் வாயை பிளக்க,
"இது வைரக்கல் வசி" என்றான் பிரணவ் அவள் கையில் இருந்த வாட்சை காண்பித்து.
"என் வாட்சிலும் தான் கல் இருக்கிறது.. அதுவும் பார்க்க இது போல் தானே இருக்கு.. ஆனால் இதன் விலை நூற்றில் ஒரு பங்கு கூட இல்லை.. சொல்ல போனால் என் வாட்ச்சே நல்லா இருக்கு.." என அவள் உதட்டை சுளிக்க
"நீ வியாபாரத்தையே கெடுத்துவிடுவாய் போலையே..!" என்று சிரித்தான் பிரணவ்.
"ஒரு சிலர் பகட்டிற்காக வாங்க தான் செய்யறாங்க வசி.. அதான் செய்கிறோம்.. சில இடங்களில் தேவை படுகிறது.." என அவன் தெளிவாக கூற
"என்னவோ போங்க...!" என்று தோளை குலுக்கி கொண்டே அதை வைத்துவிட்டாள் இளவரசி..
"உனக்கு இது பிடிக்கவில்லையா வசி?"
"பிடிக்கவில்லை என்று இல்லை பிரணவ்... இத்தனை பணம் கொடுத்து தேவையில்லையோ என்று தோன்றியது.. அவ்வளவு தான்.."
அவன் தொழிலை தவறாக பேச கூடாது என அவள் சாதாரணமாக பேச, அது அவனுக்கும் புரிந்து மெலிதாக சிரித்து கொண்டான்..
"உன் கைகளுக்கு எது அணிந்தாலும் அழகாக தான் இருக்கும் வசி.. ஆனால் எல்லாருக்கும் இது போல் இயற்கையான அழகு அமைந்து விடாதே..! அவர்களுக்கு இது போன்ற மேல்பூச்சுகள் தேவைப்படுமில்லையா..?"
"போதும்.. போதும் பிரணவ்.. குளிருகிறது..." என அவள் கைகளை கட்டிக்கொள்ள
"நான் உண்மையை தான் சொன்னேன் வசி" என்றான் அவன் அழுத்தமாக
இவர்கள் இருவருக்கும் தனிமை கொடுத்து ராதிகா ஒதுங்கி சற்றே தள்ளி நின்று வேறு பார்த்துக்கொண்டிருக்க, அது பிரபாகருக்கு வசதியாக போய் விட்டது..
அவளுக்கு வாட்ச் காட்டுவது போல் அவள் அருகில் சென்று நின்றவன், "எப்படி இருக்கு ராது? வாட்ச் எல்லாம் உனக்கு பிடித்திருந்தால் சொல்லு, உடனே பேக் செய்து தருகிறேன்.." என அவன் மெல்லிய சிரிப்புடன் கூற,
"இங்கே வரும் எல்லா பெண்களுக்கும் இப்படி ஓசியில் தான் கொடுத்து கொண்டிருக்கிறீர்களா..? நான் பிரணவ் அண்ணாவிடம் சொல்கிறேன் இருங்க.." என்றாள் ராதிகா
அவள் கூறிய மற்றதை விட்டுவிட்டவன், "என்ன அண்ணாவா..? பேசாமல் மாமா என்று கூப்பிடேன்.." என முகத்தை சுருக்க
"அது எப்படி? அரசி எனக்கு அக்கா இல்லையே!" என தோளை குலுக்கினாள் ராதிகா.
"ப்ச் அது வேறையா?" என கடுப்புடன் தலைகோதிகொண்டவன்
"உன் அண்ணன் புராணமெல்லாம் அவனுடன் வைத்துக்கொள்.. என்னிடம் வர கூடாது.." என அழுத்தமாக கூற,
"அது எப்படி? அவர் அண்ணா என்றால், நீங்களும் அண்ணா தானே பிரதர்.." என்றாள் ராதிகா நக்கலாக.
"ஆமா, இவள் பெரிய நஸ்ரியா! பிரதராம்.. அண்ணா நொன்னா என்று கூப்பிட்டால் அவ்வளவு தான்.."
பிரபாகர் அவளை முறைக்க, "என்ன செய்வீங்களாம்..?" என்றாள் ராதிகாவும் கோபமாக.
"என்ன பெரிதாக செய்துவிட போகிறேன்! நீ அய்யர் பெண் என்று நினைத்துக்கொள்வேன்.. அவ்வளவுதான்.." என அவன் கண்ணடித்து வைக்க
"அட ச்சை" என தலையில் அடித்துக்கொண்டாள் ராதிகா.
அதற்குள் இளவரசி ராதிகா அருகில் வந்து விட, அவர்கள் பேச்சு அங்கு தடைபட்டு போனது..
********************
அன்றைய சந்திப்பிற்கு பின் எந்த பிரச்சனையும் இல்லாமல் பிரணவ், இளவரசி காதல் அழகாய் வளர்ந்தது..
அவள் ஒரு பக்கம் அவன் பணி சுமையை புரிந்துகொள்ள, பிரணவ்வும் எப்படியேனும் நேரம் ஒதுக்கி அவளிடம் பேசி கொண்டிருந்தான்..
முக்கியமாக இரவில் அவள் தூக்கத்தை கலைக்க மாட்டேன் என அழுத்தமாக கூறியவனை, இளவரசியின் கெஞ்சல் மாற்றி விட்டிருந்தது.
இரவு எந்நேரம் என்றாலும் பரவாயில்லை, தன்னிடம் இரண்டு வார்த்தை பேசிவிட்டு தான் தூங்க வேண்டும் என அவள் அடம் பிடித்ததில், கடைசியில் அவன் தான் இறங்கி போக வேண்டி இருந்தது.
இருந்தும் ரொம்ப தாமதமாகிவிட்டால் மெசேஜ் செய்து விட்டு தான் அழைப்பான்..
எப்படியோ அவள் குரலை கேட்ட பின்பே நிம்மதியான உறக்கம் என்னும் அளவு பிரணவ் பழகி இருந்தான்..
இதற்கிடையில் சில சமயம் அவளை அலுவலகத்திற்கு வர சொல்லி, தான் ஓய்வெடுக்கும் நேரங்களை அவளுடன் கழிக்கவும் அவன் தவரவில்லை..
இருவரும் ஏதேதோ பேசினர்.. என்னவென்று கேட்டால் இருவருக்குமே ஒன்றும் சொல்ல தெரியாது..
ராதிகா தனியாக பி.ஜி எடுத்து சென்றிருந்ததால், இளவரசி தனியாகவே போய் வந்து கொண்டிருந்தாள்..
அனைவரும் அவனை பார்த்த பயப்பட, அவனவள் மட்டும் தான் அவனை ஆட்டி படைத்து கொண்டிருந்தாள்..
முதல் நாள் தன் கோபத்தில் அவள் வெகுவாய் பாதிக்கப்படுவதை உணர்ந்துகொண்டவன், அதற்கு மேல் தன் இயல்பிற்கு மீறி கோபத்தை நிறையவே குறைத்திருந்தான்..
எதுவானாலும் நிதானமாக எடுத்து சொல்லி பழகி கொண்டான்..
அவள் தன்னுடன் மகிழ்ச்சியாக மட்டுமே இருப்பது போல் பார்த்துக்கொண்டான்.
எப்போதும் அவனை புரட்டி போடும் அவள் கண்களில், இந்த நாட்களில் மகிழ்ச்சியையையும், செல்ல கோபங்களையும் தவிர எதுவுமே அவன் வரவிட்டதில்லை...!
இளவரசியும் முன்பிருந்த சங்கடம் எல்லாம் முழுதாக மறைந்து, அவனை கணவனாகவே பார்க்க தொடங்கி இருந்தாள்..
அவன் கொடுக்கும் முத்தங்களை கூட வெட்கத்துடன் ஏற்றுக்கொள்பவள், இன்னும் அவன் காதலை ஏற்றுக்கொண்டதையும், தன் மனதையும் மட்டும் கூறாமல் அவனை வெறுப்பேற்றி கொண்டு தான் இருந்தாள்..
திருமணதிற்கு ஒரு வாரம் மட்டுமே இருக்கும் நிலை...
அன்று ஒரு நாள் தான் பிரணவ்விற்கு சற்றே ஓய்வு கிடைத்தது..
அன்று அவனிடம் வந்த அசோக், "இன்று பர்ச்சேஸ் போய்விட்டு வந்துவிடுவோமா பிரணவ்? உனக்கும் இளவரசிக்கும் உடை, அவளுக்கு நகைகள் எல்லாம் வாங்க வேண்டும்.. நீ வந்தால் தான் பா நல்லாயிருக்கும்.." என மெதுவாக கேட்க, தன்னவளுக்கு என்னும் போது அவன் என்ன மறுக்கவா போகிறான்..
"போகலாம்" என்று உடனடியாக கூறிவிட்டான்.
அவர் எழுந்து சென்றதும் அவன் இளவரசிக்கு அழைக்க, அவளோ காலை எட்டு மணிக்கு நன்றாக உறங்கி கொண்டிருந்தாள்..
அவன் எண்ணை மட்டும் பார்த்துக்கொண்டு கண்களை திறக்காமலே போனை காதில் வைத்தவள், "சொல்லுங்க பிரணவ்.. இன்றும் ஆபிஸ் வரவா?" என்று தூக்க கலக்கத்துடன் கேட்க,
"இல்லை வசி.. நான் உன் வீட்டில் தான் இருக்கிறேன்.. ஹாலுக்கு வாயேன்" என்றான் பிரணவ் சீரியஸாக
அவன் கூற்றில் அத்தனை நேரம் தூங்கி கொண்டிருந்தவள், அடித்து பிடித்துக்கொண்டு எழுந்து அமர்ந்தாள்..
"என்ன..! சொல்லவேயில்லையே..!" என போனில் அதிர்ச்சியுடன் கேட்டவள், அதை காதில் இருந்து இறக்கி கொண்டே வேகமாக ஹாலுக்கு வந்தாள்.
அங்கு எப்போதும் போல் கண்ணன் சேரில் அமர்ந்து பேப்பர் படித்துக்கொண்டிருக்க, மது தரையில் அமர்ந்து கீரை ஆய்ந்து கொண்டிருந்தார்..
முதலில் ஒன்றும் சரியாக புரியாமல் திருதிருவென விழித்தவள், "பிரணவ் எங்கே மா?" என்று கேட்க
"இது என்ன டி கேள்வி? அவர் வீட்டில் இருப்பார்.." என்றார் மது
அதில் "ஆ..." என அவள் விழிக்க
"இவளுக்கு ஒரு மாதம் கல்யாணத்தை தள்ளி வைத்ததே தாமதம் தான் போல்..!" என அவர் கிண்டல் செய்ய, அப்போது தான் ஓரளவு அவன் தன்னை ஏமாற்றி இருக்கிறான் என்றே அவளுக்கு புரிந்தது..
அதில் கோபத்துடன் போனை பார்த்தவளுக்கு இன்னும் அவன் லைனில் இருந்தது வசதியாக போயிற்று..
கோபத்துடன் போனை காதில் வைத்தவள், "காலங்கார்த்தால தூங்கற பிள்ளையை எழுப்பி என்ன வேலை பாக்கறீங்க பிரணவ்..! உங்களை கொல்ல போறேன் பாருங்க..!” கோபத்துடன் அவள் கத்த, அவனோ அடக்கமாட்டாமல் அந்த பக்கம் சிரித்துக்கொண்டிருந்தான்..
"சிரிக்காதீங்க.. நேரில் வந்தால் கடித்து விடுவேன்.." என அவள் மேலும் கத்த
"ராட்சசி" என சிரிப்பினூடே முணுமுணுத்து கொண்டான் பிரணவ்.
"இன்று நமக்கு உடை எடுக்க போக போகிறோம் வசி.. நானும் இன்று ப்ரீ தான்.. அதான் உன்னை எழுப்பி விட்டேன். சமத்தா கிளம்பி வா பார்ப்போம்.. இந்நேரம் அப்பா மாமாவிடம் சொல்லி இருப்பார்.." என பிரணவ் கூறிக்கொண்டிருக்கும் போதே, "அரசி" என்ற மதுவின் குரல் ஒலித்தது
"உங்கள் மாமியாருக்கு மூக்கில் வியர்த்து விட்டது.. கிளம்ப சொல்லி கத்துவாங்க.. நான் கிளம்பி வரேன்.." என்றுவிட்டு போனை வைத்தவள், துள்ளி குதித்துக்கொண்டே கிளம்பினாள்.
கண்ணன், மது, இளவரசி மூவரும் அவர்கள் காரில் செல்ல, பிரணவ் குடும்பம் அவர்கள் காரில் வந்தனர்..
வீட்டில் இருந்து கிளம்பும் போதே பிரணவ் தனியாக தன் காரை எடுக்க போக, "சேர்ந்தே போகலாமே டா!" என்றார் ருத்ரா
"இல்லை மா.. வரும் போது நான் வசியை பிக் அப் பண்ணிப்பேன்.. சோ இன்னொரு கார் வேண்டும்.." என்றுவிட்டு அவன் சென்றுவிட்டான்.
"இப்போதே தலைகீழாக விழுந்து கிடக்கிறான்.. கல்யாணத்திற்கு பின் என்னை மதிப்பானா..?"
சராசரி அன்னையாக ருத்ரா கவலைப்பட, "உன்னை பார்க்க என் அம்மாவை நான் ஏமாற்றி விட்டு வந்த போது நீ இந்த கவலை பட்ட மாதிரி தெரியவில்லையே ருத்ரா.." என மனைவியை அழுத்தமாக பார்த்து கேட்டார் அசோக்.
அதற்கு பதில் சொல்ல முடியாமல் அவர் திணற, "மாமியார் வேலை எல்லாம் முயற்சிக்காதே ருத்ரா.. நம் பிள்ளைகள் மகிழ்ச்சியாக இருந்தாலே போதும்.. பிரணவ் இப்படியே இருந்து விடுவானோ என்று எத்தனை பயந்திருப்போம்? இப்போது இளவரசியிடம் அவன் காட்டும் அன்பை பார்த்து நல்ல அன்னையாக சந்தோச படு.."
அழுத்தமாக கூறியவரை ஏறிட்டு பார்த்த ருத்ரா, "அதனால் தானே வசதி கூட பார்க்காமல் நான் பேசாமல் இருக்கேன்.. சும்மா திட்டாதீங்க.." என்று சிணுங்கி கொண்டே காரில் ஏறிவிட்டார்.
மனைவிக்கு சற்றே மனசுணக்கம் இருக்கிறது என்று அசோக்கிற்கு புரிந்தது..
ஆனால் பிரணவ்வின் நல்வாழ்வு அதை மாற்றிவிடும் என திடமாக அவர் நம்பினார்..
இங்கு விதி அவர்களை பார்த்து அமைதியாக சிரித்துக்கொண்டது..
முதலில் கண்ணன் குடும்பம் கடைக்கு சென்றுவிட, அடுத்த பத்தாவது நிமிடம் பிரணவ் குடும்பமும் வந்து சேர்ந்தது..
காரை நிறுத்திவிட்டு வந்த பிரணவ், நேராக இளவரசியிடம் வந்தவன், "எங்கள் இருவருக்கும் நாங்கள் எடுத்து கொள்கிறோம் மாமா.. நீங்க மற்றவர்களுக்கு மட்டும் பாருங்க.." என்றுவிட்டு எப்போதும் போல் யாரையும் கண்டுகொள்ளாமல் இளவரசியை கையை பிடித்து அழைத்து சென்றுவிட்டான்.
"பெரியவங்க முன் கொஞ்சமாவது அடக்கமா இருக்க கூடாதா பிரணவ்?" என கேட்டுக்கொண்டே வந்தவள், அவனுக்கு ஈடு கொடுத்து நடக்க மறுக்கவில்லை..
"நோ வசி.. இது நம் வாழ்க்கை.. இந்த சந்தர்ப்பம் எல்லாம் மீண்டும் அமையாது.. நோ காம்ப்ரமைஸ்.. உனக்கு பிடித்தது போல் தான் எல்லாமே இருக்க வேண்டும்.. என்னுடன் வரமாட்டாயா..?"
அவளை திரும்பி பார்த்து ஒருமாதிரி குரலில் அவன் கேட்க, "ஐய்யோ முருங்கை மரம் ஏறிடாதீங்க.. பேசாமல் வாங்க.." என்றவள் தானே அவன் கைகளை அழுத்தமாக பிடித்துக்கொள்ள, அவனும் மெல்லிய சிரிப்புடன் நடந்தான்..
"என்ன என்ன எடுக்கவேண்டும் என்றெல்லாம் எனக்கு தெரியாது வசி.. நம் இருவருக்கும் நீயே எடு.. விலையை பற்றி யோசிக்கவே கூடாது.. நம்மிடம் பணத்திற்கு ஒரு பிரச்சனையும் இல்லை.. உனக்கு பிடிப்பது தான் முக்கியம்.." என்றவனை அதற்கு மேல் அவள் தான் அழைத்து சென்றாள்.
அவளுக்கு பட்டுபுடவைகள், வரவேற்பு கவுன் எல்லாம் தேர்வு செய்து முடித்தவள், அவனுக்கு பட்டு வேஷ்டி சட்டை, கோட் சூட் இரண்டும் எடுத்தாள்..
விலையை பார்க்காதே என்று அவன் கூறி இருந்தாலும், ஒரேடியாக பணத்தை கொட்டாமல், ஓரளவு சரியான விலையில் தான் அவள் அனைத்துமே தேர்ந்தெடுத்தாள்..
அனைத்தும் முடிய இரண்டு மணி நேரத்திற்கு மேல் ஆகிவிட்டது..
அவனும் அவள் தேர்வு செய்யும் உடைகளையும் அதன் விலையையும் கவனித்து கொண்டே இருந்தாலும், ஒன்றும் சொல்லவில்லை..
ஒரு மெல்லிய புன்னகையுடன் அவளை ஆழமாக பார்த்துக்கொண்டே அவளுடன் சுற்றி கொண்டிருந்தான்.
"முடிந்தது பிரணவ்" என கையை தூசி தட்டி கொண்டு அவள் திரும்ப,
"அது என்ன வசி, உனக்கு மட்டும் ஒரு மணிநேரம் நாற்பத்தைந்து நிமிடங்கள்.. எனக்கு வெறும் கால்மணி நேரமா? இது அநியாய பாரபட்சம் இல்லையா?' என தலை கோதிக்கொண்டே பிரணவ் கேட்க,
"நீங்களும் புடவை கட்டிக்கறீங்களா சொல்லுங்க.. உங்களுக்கும் ஒரு மணி நேரம் எடுக்கறேன்.." என்றாள் இளவரசியும் சிரிக்காமல்
"அடிப்பாவி! நீ செய்தாலும் செய்வாய்.. ஒன்றும் வேண்டாம் மா.. வா.." என்றவன் அடுத்து அவளை நகை பிரிவிற்கு அழைத்து சென்றான்..
"கல்யாண செட் காட்டுங்க" என அவனே கூறிவிட, இளவரசி முன் வித விதமாக ஐந்து செட் நகைகள் வைக்கப்பட்டது.
அதை சில நொடிகள் ஆராய்ந்தவள், விலையை கேட்க, "நோ வசி" என்றான் பிரணவ் பட்டென
"விலை சொல்லமாட்டாங்க.. நீ தேர்ந்தெடுக்கும் வேலையை மட்டும் பார்" என அழுத்தமாக கூறி விட்டான் பிரணவ்.
அவனிடம் மறுத்து வாங்கிகட்டிக்கொள்ள விரும்பாமல், அமைதியாக தனக்கு பிடித்ததை தேர்ந்தெடுத்தாள் இளவரசி..
அனைத்தும் முடிந்ததும் இவர்கள் குடும்பத்தை தேடி வர, அவர்களும் அப்போது தான் அனைத்தும் வாங்கி முடித்திருந்தனர்...
தாலி மட்டும் பெரியவர்களே எடுத்துவிட்டனர்..
இளவரசி தனியாக ஒரு பக்கம் ராதிகாவுக்கு உடை எடுத்திருக்க, பிரபாகர் யாருக்கும் தெரியாமல் அவளுக்கு ஒரு புடவை எடுத்து வைத்தது தனி கதை..
இளவரசி திருமணத்திற்கென்று இரண்டு நாள் முன்பே ராதிகா விடுமுறை சொல்லி இருந்ததால், இப்போது அவளுக்கு வேலை சரியாக இருந்தது.. அதான் இளவரசி அழைத்தும் அவளால் உடன் வர முடியவில்லை..
அனைவரும் கார் பார்க்கிங் வந்த போது, "அடுத்து வீட்டுக்கு தானே?" என கண்ணன் கேட்க,
"கோவிலில் பிரணவ் இளவரசி பெயருக்கு அர்ச்சனைக்கு சொல்லி இருந்தேன்.. சாப்பிட்டுவிட்டு போனால் சரியா இருக்கும்.. எல்லாரும் சேர்ந்தே போய்விடுவோமா..?" என்று கேட்டார் ருத்ரா..
தங்கள் பிள்ளைகளுக்கு என்னும் போது யாருக்கு மறுக்க தோன்றும்!
அனைவரும் சம்மதித்து விட, அடுத்து அவர்கள் பயணம் ஒரு ஹோட்டல் நோக்கி தொடர்ந்தது..
இந்த முறை இளவரசியை தன்னுடன் வர சொல்லிவிட்டான் பிரணவ்..
அனைவரும் உணவை முடிக்க, பிரணவ் சைவ உணவை மட்டுமே ஆர்டர் செய்திருப்பதை கவனித்த இளவரசி, "நீங்க அசைவம் சாப்பிடுவீங்க தானே பிரணவ்.. எல்லாரும் சாப்பிடறாங்களே.. நீங்க ஏன் எதுவுமே எடுத்துக்கொள்ளவில்லை..?" என்று கேட்டாள்
"நீ சாப்பிடுவதில்லையே வசி.. எனக்கும் வேண்டாம்.." என ஒரே வரியில் முடித்துவிட்டு அவன் தொடர்ந்து சாப்பிட
"பிரணவ்..." என உண்மையாகவே அதிர்ந்துவிட்டாள் இளவரசி.
'இந்த அளவா தன்னை நேசிக்கிறான்?' என்று அவளுக்கு உண்மையாகவே அதிர்ச்சியாக தான் இருந்தது.
"எனக்காக எதுவும் மாற்றிகொள்ளவெல்லாம் வேண்டாம் பிரணவ்" என அவள் மெதுவாக கூற,
"நோ வசி" என எப்போதும் போல் அவன் முடித்துவிட்டான்.
அதற்கு மேல் அவனிடம் பேசி பிரயோஜனம் இல்லை என அனுபவத்தில் உணர்ந்திருந்தவளுக்கு, மனம் நெகிழ்ந்து தான் விட்டது..
உணவை முடித்துக்கொண்டு அனைவரும் கோவிலுக்கு சென்று அர்ச்சனையும் முடித்தனர்..
அர்ச்சனை முடிந்ததும் பெரியவர்கள் ஒருபக்கம் அமர்ந்துவிட, பிரபா அலுவலகத்தில் வேலை இருக்கிறது என்று கிளம்பிவிட்டான்..
பிரணவ்வும், இளவரசியும் மண்டபத்தில் ஒரு புறம் இருந்த தூணில் சற்று தள்ளி வந்து நின்றிருந்தனர்..
"ஹேய் வாயாடி! இன்னும் நம் திருமணத்திற்கு ஒரு வாரம் தான் இருக்கிறது.. நியாபகம் இருக்கா?" கைகளை கட்டிக்கொண்டு தூணில் சாய்ந்தபடியே பிரணவ் கேட்க
"இந்த நிமிடம் வரை எனக்கு அம்னீசியா இல்லையே!" என்றாள் இளவரசி
"இல்லை என்றால் சந்தோசம் தான். எப்போது தான் டி எனக்கு ஓகே சொல்வாய்..? குழந்தை பிறந்தால் கூட காதலை சொல்லமாட்டாய் போலையே..!"
"சொல்வதற்கு காதல் வர வேண்டாமா..?" உதடு துடிக்க அதை கட்டுப்படுத்தி கொண்டு இளவரசி கேட்க,
"எங்கே வரவில்லை என்று என் கண்ணை பார்த்து சொல் பார்ப்போம்.." என்றான் பிரணவ் ஆழமாக
"அதெல்லாம் சொல்ல முடியாது.. நான் என்ன உங்களை போல் சாதாரண ஆளா? இளவரசியாக்கும்.. என் காதல் எல்லாம் அத்தனை சீக்கிரம் கிடைக்காது.. இன்னும் நீங்க நிறைய காத்திருக்கணும்.." நக்கலாக கூறியவளை முறைத்தவன்
"தேவை தான் டி எனக்கு..! என் அம்மா அப்பாவே என்னிடம் பேச பயப்படுவார்கள்.. அப்படி இருந்தவனை இப்படி பைத்தியமாக ஆக்கி வைத்துவிட்டாயல்லவா! நீ என்ன வேண்டுமானாலும் பேசுவாய்.. இப்போது சொல்லுவாயா? மாட்டாயா?" என இறுதியாக கேட்க
"பாரு டா! மிரட்டறீங்களா? அப்படி எல்லாம் சொல்ல முடியாது.." என்றவள் அழைக்காத அன்னையிடம்
"இதோ வரேன் மா" என்று கூறிக்கொண்டே சென்றுவிட, அவள் குறும்பில் அவனுக்கு சிரிப்பு தான் வந்தது.
"சொல்லாமல் எங்கே டி போய்விடுவாய்? உன்னை சொல்ல வைக்காமல் நான் ஓயமாட்டேன் பார்.." என கண்களாலேயே அவளிடம் சவால் விட்டான் பிரணவ்..
இனி என்றுமே அவளிடம் வார்த்தைகளை வாங்குவது கேள்விகுறி ஆகப்போவது தெரிந்திருந்தால், இப்போதே அவளை வற்புறுத்தியேனும் சொல்ல வைத்திருப்பானோ..!
“காதல் சொல்வாய் என நான் காத்திருக்க..!
விளையாட்டாய் நீ விலகி நிற்க
காலத்தின் விளையாட்டு என்னவோ..!”
மலரும்..
இளவரசி கண்களில் கலக்கத்தை பார்த்த பின் அதற்கு மேல் ப்ரணவ்வால் தான் கோபத்தை சுத்தமாக பிடித்துவைத்துக்கொள்ள முடியவில்லை.
"சாப்பிடலாம் வா டா.. சரியான பசி.." என அவளை அழைத்து வந்தவன், தானும் அவர்களுடன் அமர்ந்தே மதிய உணவை முடித்தான்..
சாப்பிடும் இடைவெளியில் ஏதேதோ பேசி அவளை முன்னை போலவே அவன் மீட்டுவிட, அவர்கள் இருவரையும் மனம் நிறைந்த நிம்மதியுடன் பார்த்துக்கொண்டே ராதிகாவும் உணவை முடித்தாள்..
"ஷோரூம் போகலாமா? நான் ஒரு ஒன் அவர் ப்ரீ தான்.." என பிரணவ் கூற
"போகலாமே" என்று உடனடியாக எழுந்துவிட்டாள் இளவரசி.
இருவரையும் பக்கத்தில் இருக்கும் ஷோரூமிற்கு அழைத்து சென்றான் பிரணவ்.
தன் அறையில் அமர்ந்து வேலை பார்த்து கொண்டிருந்த பிரபா, சிசிடிவி கமெராவில் இவர்களை பார்த்துவிட்டு, "அட நம்ம ஆளு" என வழிந்து கொண்டே உடனடியாக எழுந்து வந்தான்.
"வாங்க அண்ணி.. வாங்க ரா.. ராதிகா.." என அவன் இருவரையும் அழைக்க, அவன் என்ன சொல்லி அழைக்க வந்தான் என்று புரிந்து, மற்றவர்கள் கவனத்தை கவராமல் அவனை முறைத்தாள் ராதிகா.
"எக்ஸ்பென்சிவ் வாட்ச்சஸ் எல்லாம் காட்டறேன்.. வா.. எல்லாமே ஸ்பெஷல் டிசைன்.. அழகா இருக்கும்.." என்று கூறி பிரணவ் அழைத்து செல்ல, இருவரும் அவனுடன் சென்றனர்.
"நான் பார்த்துக்கறேன்.. நீங்க போங்க.." என அங்கிருந்த சேல்ஸ் பெர்சனை அனுப்பிய பிரணவ், பிரத்யேகமாக டிசைன் செய்யப்பட்ட வாட்சுகளை இளவரசியிடம் காட்டினான்.
அவன் சாதாரணமாக அதன் விலையை கூற, அதை கேட்டவளுக்கு உண்மையாகவே பெரும் அதிர்ச்சி..
"வெறும் வாட்ச்சிற்கு எதுக்கு இத்தனை பணம் பிரணவ்..?" என அவள் வாயை பிளக்க,
"இது வைரக்கல் வசி" என்றான் பிரணவ் அவள் கையில் இருந்த வாட்சை காண்பித்து.
"என் வாட்சிலும் தான் கல் இருக்கிறது.. அதுவும் பார்க்க இது போல் தானே இருக்கு.. ஆனால் இதன் விலை நூற்றில் ஒரு பங்கு கூட இல்லை.. சொல்ல போனால் என் வாட்ச்சே நல்லா இருக்கு.." என அவள் உதட்டை சுளிக்க
"நீ வியாபாரத்தையே கெடுத்துவிடுவாய் போலையே..!" என்று சிரித்தான் பிரணவ்.
"ஒரு சிலர் பகட்டிற்காக வாங்க தான் செய்யறாங்க வசி.. அதான் செய்கிறோம்.. சில இடங்களில் தேவை படுகிறது.." என அவன் தெளிவாக கூற
"என்னவோ போங்க...!" என்று தோளை குலுக்கி கொண்டே அதை வைத்துவிட்டாள் இளவரசி..
"உனக்கு இது பிடிக்கவில்லையா வசி?"
"பிடிக்கவில்லை என்று இல்லை பிரணவ்... இத்தனை பணம் கொடுத்து தேவையில்லையோ என்று தோன்றியது.. அவ்வளவு தான்.."
அவன் தொழிலை தவறாக பேச கூடாது என அவள் சாதாரணமாக பேச, அது அவனுக்கும் புரிந்து மெலிதாக சிரித்து கொண்டான்..
"உன் கைகளுக்கு எது அணிந்தாலும் அழகாக தான் இருக்கும் வசி.. ஆனால் எல்லாருக்கும் இது போல் இயற்கையான அழகு அமைந்து விடாதே..! அவர்களுக்கு இது போன்ற மேல்பூச்சுகள் தேவைப்படுமில்லையா..?"
"போதும்.. போதும் பிரணவ்.. குளிருகிறது..." என அவள் கைகளை கட்டிக்கொள்ள
"நான் உண்மையை தான் சொன்னேன் வசி" என்றான் அவன் அழுத்தமாக
இவர்கள் இருவருக்கும் தனிமை கொடுத்து ராதிகா ஒதுங்கி சற்றே தள்ளி நின்று வேறு பார்த்துக்கொண்டிருக்க, அது பிரபாகருக்கு வசதியாக போய் விட்டது..
அவளுக்கு வாட்ச் காட்டுவது போல் அவள் அருகில் சென்று நின்றவன், "எப்படி இருக்கு ராது? வாட்ச் எல்லாம் உனக்கு பிடித்திருந்தால் சொல்லு, உடனே பேக் செய்து தருகிறேன்.." என அவன் மெல்லிய சிரிப்புடன் கூற,
"இங்கே வரும் எல்லா பெண்களுக்கும் இப்படி ஓசியில் தான் கொடுத்து கொண்டிருக்கிறீர்களா..? நான் பிரணவ் அண்ணாவிடம் சொல்கிறேன் இருங்க.." என்றாள் ராதிகா
அவள் கூறிய மற்றதை விட்டுவிட்டவன், "என்ன அண்ணாவா..? பேசாமல் மாமா என்று கூப்பிடேன்.." என முகத்தை சுருக்க
"அது எப்படி? அரசி எனக்கு அக்கா இல்லையே!" என தோளை குலுக்கினாள் ராதிகா.
"ப்ச் அது வேறையா?" என கடுப்புடன் தலைகோதிகொண்டவன்
"உன் அண்ணன் புராணமெல்லாம் அவனுடன் வைத்துக்கொள்.. என்னிடம் வர கூடாது.." என அழுத்தமாக கூற,
"அது எப்படி? அவர் அண்ணா என்றால், நீங்களும் அண்ணா தானே பிரதர்.." என்றாள் ராதிகா நக்கலாக.
"ஆமா, இவள் பெரிய நஸ்ரியா! பிரதராம்.. அண்ணா நொன்னா என்று கூப்பிட்டால் அவ்வளவு தான்.."
பிரபாகர் அவளை முறைக்க, "என்ன செய்வீங்களாம்..?" என்றாள் ராதிகாவும் கோபமாக.
"என்ன பெரிதாக செய்துவிட போகிறேன்! நீ அய்யர் பெண் என்று நினைத்துக்கொள்வேன்.. அவ்வளவுதான்.." என அவன் கண்ணடித்து வைக்க
"அட ச்சை" என தலையில் அடித்துக்கொண்டாள் ராதிகா.
அதற்குள் இளவரசி ராதிகா அருகில் வந்து விட, அவர்கள் பேச்சு அங்கு தடைபட்டு போனது..
********************
அன்றைய சந்திப்பிற்கு பின் எந்த பிரச்சனையும் இல்லாமல் பிரணவ், இளவரசி காதல் அழகாய் வளர்ந்தது..
அவள் ஒரு பக்கம் அவன் பணி சுமையை புரிந்துகொள்ள, பிரணவ்வும் எப்படியேனும் நேரம் ஒதுக்கி அவளிடம் பேசி கொண்டிருந்தான்..
முக்கியமாக இரவில் அவள் தூக்கத்தை கலைக்க மாட்டேன் என அழுத்தமாக கூறியவனை, இளவரசியின் கெஞ்சல் மாற்றி விட்டிருந்தது.
இரவு எந்நேரம் என்றாலும் பரவாயில்லை, தன்னிடம் இரண்டு வார்த்தை பேசிவிட்டு தான் தூங்க வேண்டும் என அவள் அடம் பிடித்ததில், கடைசியில் அவன் தான் இறங்கி போக வேண்டி இருந்தது.
இருந்தும் ரொம்ப தாமதமாகிவிட்டால் மெசேஜ் செய்து விட்டு தான் அழைப்பான்..
எப்படியோ அவள் குரலை கேட்ட பின்பே நிம்மதியான உறக்கம் என்னும் அளவு பிரணவ் பழகி இருந்தான்..
இதற்கிடையில் சில சமயம் அவளை அலுவலகத்திற்கு வர சொல்லி, தான் ஓய்வெடுக்கும் நேரங்களை அவளுடன் கழிக்கவும் அவன் தவரவில்லை..
இருவரும் ஏதேதோ பேசினர்.. என்னவென்று கேட்டால் இருவருக்குமே ஒன்றும் சொல்ல தெரியாது..
ராதிகா தனியாக பி.ஜி எடுத்து சென்றிருந்ததால், இளவரசி தனியாகவே போய் வந்து கொண்டிருந்தாள்..
அனைவரும் அவனை பார்த்த பயப்பட, அவனவள் மட்டும் தான் அவனை ஆட்டி படைத்து கொண்டிருந்தாள்..
முதல் நாள் தன் கோபத்தில் அவள் வெகுவாய் பாதிக்கப்படுவதை உணர்ந்துகொண்டவன், அதற்கு மேல் தன் இயல்பிற்கு மீறி கோபத்தை நிறையவே குறைத்திருந்தான்..
எதுவானாலும் நிதானமாக எடுத்து சொல்லி பழகி கொண்டான்..
அவள் தன்னுடன் மகிழ்ச்சியாக மட்டுமே இருப்பது போல் பார்த்துக்கொண்டான்.
எப்போதும் அவனை புரட்டி போடும் அவள் கண்களில், இந்த நாட்களில் மகிழ்ச்சியையையும், செல்ல கோபங்களையும் தவிர எதுவுமே அவன் வரவிட்டதில்லை...!
இளவரசியும் முன்பிருந்த சங்கடம் எல்லாம் முழுதாக மறைந்து, அவனை கணவனாகவே பார்க்க தொடங்கி இருந்தாள்..
அவன் கொடுக்கும் முத்தங்களை கூட வெட்கத்துடன் ஏற்றுக்கொள்பவள், இன்னும் அவன் காதலை ஏற்றுக்கொண்டதையும், தன் மனதையும் மட்டும் கூறாமல் அவனை வெறுப்பேற்றி கொண்டு தான் இருந்தாள்..
திருமணதிற்கு ஒரு வாரம் மட்டுமே இருக்கும் நிலை...
அன்று ஒரு நாள் தான் பிரணவ்விற்கு சற்றே ஓய்வு கிடைத்தது..
அன்று அவனிடம் வந்த அசோக், "இன்று பர்ச்சேஸ் போய்விட்டு வந்துவிடுவோமா பிரணவ்? உனக்கும் இளவரசிக்கும் உடை, அவளுக்கு நகைகள் எல்லாம் வாங்க வேண்டும்.. நீ வந்தால் தான் பா நல்லாயிருக்கும்.." என மெதுவாக கேட்க, தன்னவளுக்கு என்னும் போது அவன் என்ன மறுக்கவா போகிறான்..
"போகலாம்" என்று உடனடியாக கூறிவிட்டான்.
அவர் எழுந்து சென்றதும் அவன் இளவரசிக்கு அழைக்க, அவளோ காலை எட்டு மணிக்கு நன்றாக உறங்கி கொண்டிருந்தாள்..
அவன் எண்ணை மட்டும் பார்த்துக்கொண்டு கண்களை திறக்காமலே போனை காதில் வைத்தவள், "சொல்லுங்க பிரணவ்.. இன்றும் ஆபிஸ் வரவா?" என்று தூக்க கலக்கத்துடன் கேட்க,
"இல்லை வசி.. நான் உன் வீட்டில் தான் இருக்கிறேன்.. ஹாலுக்கு வாயேன்" என்றான் பிரணவ் சீரியஸாக
அவன் கூற்றில் அத்தனை நேரம் தூங்கி கொண்டிருந்தவள், அடித்து பிடித்துக்கொண்டு எழுந்து அமர்ந்தாள்..
"என்ன..! சொல்லவேயில்லையே..!" என போனில் அதிர்ச்சியுடன் கேட்டவள், அதை காதில் இருந்து இறக்கி கொண்டே வேகமாக ஹாலுக்கு வந்தாள்.
அங்கு எப்போதும் போல் கண்ணன் சேரில் அமர்ந்து பேப்பர் படித்துக்கொண்டிருக்க, மது தரையில் அமர்ந்து கீரை ஆய்ந்து கொண்டிருந்தார்..
முதலில் ஒன்றும் சரியாக புரியாமல் திருதிருவென விழித்தவள், "பிரணவ் எங்கே மா?" என்று கேட்க
"இது என்ன டி கேள்வி? அவர் வீட்டில் இருப்பார்.." என்றார் மது
அதில் "ஆ..." என அவள் விழிக்க
"இவளுக்கு ஒரு மாதம் கல்யாணத்தை தள்ளி வைத்ததே தாமதம் தான் போல்..!" என அவர் கிண்டல் செய்ய, அப்போது தான் ஓரளவு அவன் தன்னை ஏமாற்றி இருக்கிறான் என்றே அவளுக்கு புரிந்தது..
அதில் கோபத்துடன் போனை பார்த்தவளுக்கு இன்னும் அவன் லைனில் இருந்தது வசதியாக போயிற்று..
கோபத்துடன் போனை காதில் வைத்தவள், "காலங்கார்த்தால தூங்கற பிள்ளையை எழுப்பி என்ன வேலை பாக்கறீங்க பிரணவ்..! உங்களை கொல்ல போறேன் பாருங்க..!” கோபத்துடன் அவள் கத்த, அவனோ அடக்கமாட்டாமல் அந்த பக்கம் சிரித்துக்கொண்டிருந்தான்..
"சிரிக்காதீங்க.. நேரில் வந்தால் கடித்து விடுவேன்.." என அவள் மேலும் கத்த
"ராட்சசி" என சிரிப்பினூடே முணுமுணுத்து கொண்டான் பிரணவ்.
"இன்று நமக்கு உடை எடுக்க போக போகிறோம் வசி.. நானும் இன்று ப்ரீ தான்.. அதான் உன்னை எழுப்பி விட்டேன். சமத்தா கிளம்பி வா பார்ப்போம்.. இந்நேரம் அப்பா மாமாவிடம் சொல்லி இருப்பார்.." என பிரணவ் கூறிக்கொண்டிருக்கும் போதே, "அரசி" என்ற மதுவின் குரல் ஒலித்தது
"உங்கள் மாமியாருக்கு மூக்கில் வியர்த்து விட்டது.. கிளம்ப சொல்லி கத்துவாங்க.. நான் கிளம்பி வரேன்.." என்றுவிட்டு போனை வைத்தவள், துள்ளி குதித்துக்கொண்டே கிளம்பினாள்.
கண்ணன், மது, இளவரசி மூவரும் அவர்கள் காரில் செல்ல, பிரணவ் குடும்பம் அவர்கள் காரில் வந்தனர்..
வீட்டில் இருந்து கிளம்பும் போதே பிரணவ் தனியாக தன் காரை எடுக்க போக, "சேர்ந்தே போகலாமே டா!" என்றார் ருத்ரா
"இல்லை மா.. வரும் போது நான் வசியை பிக் அப் பண்ணிப்பேன்.. சோ இன்னொரு கார் வேண்டும்.." என்றுவிட்டு அவன் சென்றுவிட்டான்.
"இப்போதே தலைகீழாக விழுந்து கிடக்கிறான்.. கல்யாணத்திற்கு பின் என்னை மதிப்பானா..?"
சராசரி அன்னையாக ருத்ரா கவலைப்பட, "உன்னை பார்க்க என் அம்மாவை நான் ஏமாற்றி விட்டு வந்த போது நீ இந்த கவலை பட்ட மாதிரி தெரியவில்லையே ருத்ரா.." என மனைவியை அழுத்தமாக பார்த்து கேட்டார் அசோக்.
அதற்கு பதில் சொல்ல முடியாமல் அவர் திணற, "மாமியார் வேலை எல்லாம் முயற்சிக்காதே ருத்ரா.. நம் பிள்ளைகள் மகிழ்ச்சியாக இருந்தாலே போதும்.. பிரணவ் இப்படியே இருந்து விடுவானோ என்று எத்தனை பயந்திருப்போம்? இப்போது இளவரசியிடம் அவன் காட்டும் அன்பை பார்த்து நல்ல அன்னையாக சந்தோச படு.."
அழுத்தமாக கூறியவரை ஏறிட்டு பார்த்த ருத்ரா, "அதனால் தானே வசதி கூட பார்க்காமல் நான் பேசாமல் இருக்கேன்.. சும்மா திட்டாதீங்க.." என்று சிணுங்கி கொண்டே காரில் ஏறிவிட்டார்.
மனைவிக்கு சற்றே மனசுணக்கம் இருக்கிறது என்று அசோக்கிற்கு புரிந்தது..
ஆனால் பிரணவ்வின் நல்வாழ்வு அதை மாற்றிவிடும் என திடமாக அவர் நம்பினார்..
இங்கு விதி அவர்களை பார்த்து அமைதியாக சிரித்துக்கொண்டது..
முதலில் கண்ணன் குடும்பம் கடைக்கு சென்றுவிட, அடுத்த பத்தாவது நிமிடம் பிரணவ் குடும்பமும் வந்து சேர்ந்தது..
காரை நிறுத்திவிட்டு வந்த பிரணவ், நேராக இளவரசியிடம் வந்தவன், "எங்கள் இருவருக்கும் நாங்கள் எடுத்து கொள்கிறோம் மாமா.. நீங்க மற்றவர்களுக்கு மட்டும் பாருங்க.." என்றுவிட்டு எப்போதும் போல் யாரையும் கண்டுகொள்ளாமல் இளவரசியை கையை பிடித்து அழைத்து சென்றுவிட்டான்.
"பெரியவங்க முன் கொஞ்சமாவது அடக்கமா இருக்க கூடாதா பிரணவ்?" என கேட்டுக்கொண்டே வந்தவள், அவனுக்கு ஈடு கொடுத்து நடக்க மறுக்கவில்லை..
"நோ வசி.. இது நம் வாழ்க்கை.. இந்த சந்தர்ப்பம் எல்லாம் மீண்டும் அமையாது.. நோ காம்ப்ரமைஸ்.. உனக்கு பிடித்தது போல் தான் எல்லாமே இருக்க வேண்டும்.. என்னுடன் வரமாட்டாயா..?"
அவளை திரும்பி பார்த்து ஒருமாதிரி குரலில் அவன் கேட்க, "ஐய்யோ முருங்கை மரம் ஏறிடாதீங்க.. பேசாமல் வாங்க.." என்றவள் தானே அவன் கைகளை அழுத்தமாக பிடித்துக்கொள்ள, அவனும் மெல்லிய சிரிப்புடன் நடந்தான்..
"என்ன என்ன எடுக்கவேண்டும் என்றெல்லாம் எனக்கு தெரியாது வசி.. நம் இருவருக்கும் நீயே எடு.. விலையை பற்றி யோசிக்கவே கூடாது.. நம்மிடம் பணத்திற்கு ஒரு பிரச்சனையும் இல்லை.. உனக்கு பிடிப்பது தான் முக்கியம்.." என்றவனை அதற்கு மேல் அவள் தான் அழைத்து சென்றாள்.
அவளுக்கு பட்டுபுடவைகள், வரவேற்பு கவுன் எல்லாம் தேர்வு செய்து முடித்தவள், அவனுக்கு பட்டு வேஷ்டி சட்டை, கோட் சூட் இரண்டும் எடுத்தாள்..
விலையை பார்க்காதே என்று அவன் கூறி இருந்தாலும், ஒரேடியாக பணத்தை கொட்டாமல், ஓரளவு சரியான விலையில் தான் அவள் அனைத்துமே தேர்ந்தெடுத்தாள்..
அனைத்தும் முடிய இரண்டு மணி நேரத்திற்கு மேல் ஆகிவிட்டது..
அவனும் அவள் தேர்வு செய்யும் உடைகளையும் அதன் விலையையும் கவனித்து கொண்டே இருந்தாலும், ஒன்றும் சொல்லவில்லை..
ஒரு மெல்லிய புன்னகையுடன் அவளை ஆழமாக பார்த்துக்கொண்டே அவளுடன் சுற்றி கொண்டிருந்தான்.
"முடிந்தது பிரணவ்" என கையை தூசி தட்டி கொண்டு அவள் திரும்ப,
"அது என்ன வசி, உனக்கு மட்டும் ஒரு மணிநேரம் நாற்பத்தைந்து நிமிடங்கள்.. எனக்கு வெறும் கால்மணி நேரமா? இது அநியாய பாரபட்சம் இல்லையா?' என தலை கோதிக்கொண்டே பிரணவ் கேட்க,
"நீங்களும் புடவை கட்டிக்கறீங்களா சொல்லுங்க.. உங்களுக்கும் ஒரு மணி நேரம் எடுக்கறேன்.." என்றாள் இளவரசியும் சிரிக்காமல்
"அடிப்பாவி! நீ செய்தாலும் செய்வாய்.. ஒன்றும் வேண்டாம் மா.. வா.." என்றவன் அடுத்து அவளை நகை பிரிவிற்கு அழைத்து சென்றான்..
"கல்யாண செட் காட்டுங்க" என அவனே கூறிவிட, இளவரசி முன் வித விதமாக ஐந்து செட் நகைகள் வைக்கப்பட்டது.
அதை சில நொடிகள் ஆராய்ந்தவள், விலையை கேட்க, "நோ வசி" என்றான் பிரணவ் பட்டென
"விலை சொல்லமாட்டாங்க.. நீ தேர்ந்தெடுக்கும் வேலையை மட்டும் பார்" என அழுத்தமாக கூறி விட்டான் பிரணவ்.
அவனிடம் மறுத்து வாங்கிகட்டிக்கொள்ள விரும்பாமல், அமைதியாக தனக்கு பிடித்ததை தேர்ந்தெடுத்தாள் இளவரசி..
அனைத்தும் முடிந்ததும் இவர்கள் குடும்பத்தை தேடி வர, அவர்களும் அப்போது தான் அனைத்தும் வாங்கி முடித்திருந்தனர்...
தாலி மட்டும் பெரியவர்களே எடுத்துவிட்டனர்..
இளவரசி தனியாக ஒரு பக்கம் ராதிகாவுக்கு உடை எடுத்திருக்க, பிரபாகர் யாருக்கும் தெரியாமல் அவளுக்கு ஒரு புடவை எடுத்து வைத்தது தனி கதை..
இளவரசி திருமணத்திற்கென்று இரண்டு நாள் முன்பே ராதிகா விடுமுறை சொல்லி இருந்ததால், இப்போது அவளுக்கு வேலை சரியாக இருந்தது.. அதான் இளவரசி அழைத்தும் அவளால் உடன் வர முடியவில்லை..
அனைவரும் கார் பார்க்கிங் வந்த போது, "அடுத்து வீட்டுக்கு தானே?" என கண்ணன் கேட்க,
"கோவிலில் பிரணவ் இளவரசி பெயருக்கு அர்ச்சனைக்கு சொல்லி இருந்தேன்.. சாப்பிட்டுவிட்டு போனால் சரியா இருக்கும்.. எல்லாரும் சேர்ந்தே போய்விடுவோமா..?" என்று கேட்டார் ருத்ரா..
தங்கள் பிள்ளைகளுக்கு என்னும் போது யாருக்கு மறுக்க தோன்றும்!
அனைவரும் சம்மதித்து விட, அடுத்து அவர்கள் பயணம் ஒரு ஹோட்டல் நோக்கி தொடர்ந்தது..
இந்த முறை இளவரசியை தன்னுடன் வர சொல்லிவிட்டான் பிரணவ்..
அனைவரும் உணவை முடிக்க, பிரணவ் சைவ உணவை மட்டுமே ஆர்டர் செய்திருப்பதை கவனித்த இளவரசி, "நீங்க அசைவம் சாப்பிடுவீங்க தானே பிரணவ்.. எல்லாரும் சாப்பிடறாங்களே.. நீங்க ஏன் எதுவுமே எடுத்துக்கொள்ளவில்லை..?" என்று கேட்டாள்
"நீ சாப்பிடுவதில்லையே வசி.. எனக்கும் வேண்டாம்.." என ஒரே வரியில் முடித்துவிட்டு அவன் தொடர்ந்து சாப்பிட
"பிரணவ்..." என உண்மையாகவே அதிர்ந்துவிட்டாள் இளவரசி.
'இந்த அளவா தன்னை நேசிக்கிறான்?' என்று அவளுக்கு உண்மையாகவே அதிர்ச்சியாக தான் இருந்தது.
"எனக்காக எதுவும் மாற்றிகொள்ளவெல்லாம் வேண்டாம் பிரணவ்" என அவள் மெதுவாக கூற,
"நோ வசி" என எப்போதும் போல் அவன் முடித்துவிட்டான்.
அதற்கு மேல் அவனிடம் பேசி பிரயோஜனம் இல்லை என அனுபவத்தில் உணர்ந்திருந்தவளுக்கு, மனம் நெகிழ்ந்து தான் விட்டது..
உணவை முடித்துக்கொண்டு அனைவரும் கோவிலுக்கு சென்று அர்ச்சனையும் முடித்தனர்..
அர்ச்சனை முடிந்ததும் பெரியவர்கள் ஒருபக்கம் அமர்ந்துவிட, பிரபா அலுவலகத்தில் வேலை இருக்கிறது என்று கிளம்பிவிட்டான்..
பிரணவ்வும், இளவரசியும் மண்டபத்தில் ஒரு புறம் இருந்த தூணில் சற்று தள்ளி வந்து நின்றிருந்தனர்..
"ஹேய் வாயாடி! இன்னும் நம் திருமணத்திற்கு ஒரு வாரம் தான் இருக்கிறது.. நியாபகம் இருக்கா?" கைகளை கட்டிக்கொண்டு தூணில் சாய்ந்தபடியே பிரணவ் கேட்க
"இந்த நிமிடம் வரை எனக்கு அம்னீசியா இல்லையே!" என்றாள் இளவரசி
"இல்லை என்றால் சந்தோசம் தான். எப்போது தான் டி எனக்கு ஓகே சொல்வாய்..? குழந்தை பிறந்தால் கூட காதலை சொல்லமாட்டாய் போலையே..!"
"சொல்வதற்கு காதல் வர வேண்டாமா..?" உதடு துடிக்க அதை கட்டுப்படுத்தி கொண்டு இளவரசி கேட்க,
"எங்கே வரவில்லை என்று என் கண்ணை பார்த்து சொல் பார்ப்போம்.." என்றான் பிரணவ் ஆழமாக
"அதெல்லாம் சொல்ல முடியாது.. நான் என்ன உங்களை போல் சாதாரண ஆளா? இளவரசியாக்கும்.. என் காதல் எல்லாம் அத்தனை சீக்கிரம் கிடைக்காது.. இன்னும் நீங்க நிறைய காத்திருக்கணும்.." நக்கலாக கூறியவளை முறைத்தவன்
"தேவை தான் டி எனக்கு..! என் அம்மா அப்பாவே என்னிடம் பேச பயப்படுவார்கள்.. அப்படி இருந்தவனை இப்படி பைத்தியமாக ஆக்கி வைத்துவிட்டாயல்லவா! நீ என்ன வேண்டுமானாலும் பேசுவாய்.. இப்போது சொல்லுவாயா? மாட்டாயா?" என இறுதியாக கேட்க
"பாரு டா! மிரட்டறீங்களா? அப்படி எல்லாம் சொல்ல முடியாது.." என்றவள் அழைக்காத அன்னையிடம்
"இதோ வரேன் மா" என்று கூறிக்கொண்டே சென்றுவிட, அவள் குறும்பில் அவனுக்கு சிரிப்பு தான் வந்தது.
"சொல்லாமல் எங்கே டி போய்விடுவாய்? உன்னை சொல்ல வைக்காமல் நான் ஓயமாட்டேன் பார்.." என கண்களாலேயே அவளிடம் சவால் விட்டான் பிரணவ்..
இனி என்றுமே அவளிடம் வார்த்தைகளை வாங்குவது கேள்விகுறி ஆகப்போவது தெரிந்திருந்தால், இப்போதே அவளை வற்புறுத்தியேனும் சொல்ல வைத்திருப்பானோ..!
“காதல் சொல்வாய் என நான் காத்திருக்க..!
விளையாட்டாய் நீ விலகி நிற்க
காலத்தின் விளையாட்டு என்னவோ..!”
மலரும்..
Aruna V
எஸ்எம்எஸ் குழுமம் எழுத்தாளர்
அத்தியாயம் 7:
அன்று ஞாயிற்று கிழமை என்பதால் இளவரசி அவளுக்கு திருமணத்திற்கு எடுத்த புடவையை கொடுக்க ராதிகாவை வீட்டிற்கு அழைத்திருந்தாள்..
காலையில் சற்றே ஓய்வாக உறங்கி கொண்டிருந்தவள் போன் சத்தமாக அலறி தான் ராதிகாவை எழுப்பிவிட்டது..
இளவரசி தான் அழைத்திருந்தாள்..
அவள் போனை எடுத்தது தான் தாமாதம், "ஏய் உன்னை வர சொன்னேன் இல்லையா டி! இன்னும் தூங்கி கொண்டிருக்கிறாயா..? ஒழுங்கா வந்து சேர்.." என அவள் காய,
"ஹப்பா..! கத்தாதே டி.. இன்னும் நாலு நாளில் திருமணத்தை வைத்து கொண்டு, கொஞ்சமாவது அடக்கம் இருக்கிறதா? எல்லாம் அண்ணாவை சொல்லணும்.. உனக்கு செல்லம் கொடுத்து கெடுத்து வைத்திருக்கிறார்.. வரேன்.. வை.." என தன் பங்கிற்கு காய்ந்து விட்டு வைத்த ராதிகா முகம் என்னவோ புன்னகைத்து கொண்டு தான் இருந்தது..
இளவரசி போனை வைத்ததுமே மீண்டும் அவள் போன் அடிக்க, திரையில் ஒலித்த புது எண்ணை குழப்பத்துடன் பார்த்துக்கொண்டே போனை எடுத்தாள் ராதிகா..
"ஹே ராது! இன்னும் தூக்கமா? முகத்தை மட்டும் அலம்பி கொண்டு வெளியே ஓடி வா பார்ப்போம்.." என உற்சாகமாக ஒலித்த குரலை உடனடியாக கண்டுகொண்டவளுக்கு, நடப்பதை நம்ப தான் முடியவில்லை..
கண்களை நன்றாக கசக்கி அவள் தன்னையே கிள்ளி பார்த்துக்கொள்ள, "கனவில்லை ராது டார்லிங்.. நிஜம் தான்.. நீ வருகிறாயா? நான் உள்ளே வந்துவிடவா?" அவள் மனதை அறிந்தது போல் பிரபாகர் பதில் கூற, அவன் கேள்வியில் ஒருவாறு மனதை சமன் செய்து கொண்டவள்
"உ.. உங்களுக்கு எப்படி என் நம்பர் தெரியும்?" என்றாள் குழப்பமாக
"அண்ணி போனில் இருந்து சுட்டுட்டேன்" என அவன் அசால்டாக கூற,
"அடப்பாவி..!" என்று சத்தமாகவே கத்திவிட்டாள் ராதிகா.
"காதல் என்று வந்த பின் நியாயம், நேர்மை எல்லாம் பார்க்க கூடாது ராது மா.. கேள்வி கேட்டுக்கொண்டே இருக்காமல், சீக்கிரம் வா.." என்றுவிட்டு போனை வைத்து விட்டான் பிரபாகர்
'இவர் லொள்ளு இருக்க இருக்க அதிகமாகிட்டே போகுதே!' என புலம்பிக்கொண்டவள், ப்ரெஷ் ஆகிவிட்டு வெளியே வந்தாள்..
அவள் பி. ஜி வாசலில் காரில் சாய்ந்து நின்றிருந்தான் பிரபாகர்..
"எப்படி இருக்கிறாய் ராது?" என மென்மையாக அவன் கேட்க, அவளோ தலையை மட்டும் உருட்டி வைத்தாள்..
"இந்தா.. பிடித்திருக்கிறதா பார்.. அண்ணா கல்யாணத்திற்கு உனக்கு நான் எடுத்தது.." என புடவை டப்பாவை அவன் நீட்ட, அதை முகம் சுருங்க பார்த்தவள்
"எனக்கு நீங்க ஏன் எடுத்தீங்க?" என்றாள் உண்மையான குழப்பத்துடன்
அவள் குழப்பம் புரிந்து மென்மையாக சிரித்துக்கொண்டவன், "என்னை என்ன பார்க்கும் பெண்ணிடமெல்லாம் வழியும் பிளே பாய் என்று நினைத்துவிட்டாயா ராது..? நான் ரொம்பவும் நல்லவன் மா.. உன்னை மிகவும் பிடித்திருந்ததால் தான் உன்னிடம் வம்பிழுத்தேன்.. எஸ் ராது.. ஐ லவ் யு அண்ட் என் மனைவிக்கு நான் எடுக்காமல் வேறு யார் எடுப்பாங்க..! அண்ணா கல்யாணம் முடிந்ததும் வீட்டில் பேசி விடுகிறேன்.. இப்போது வாங்கிக்கொள்ளலாமா..?" என அவன் தொடங்கிய இடத்திலேயே வந்து நிற்க,
"இத்தனை அவசரம் சரிபட்டு வராது பிரபாகர்.." என்றாள் ராதிகா நிதானமாக.
இதை அவள் ஏற்கனவே எதிர்பார்த்திருந்ததால், ஒன்றும் பெரிதாக அதிர்ந்துவிடவில்லை..
ஆனால் தன் மனதில் காதல் இருக்கிறதா என்று கேட்டால், அவளது பதில் தெரியாது என்பது தான்.
அதையே தான் அவள் அவனிடமும் கூறினாள்..
"இந்த பார்த்தவுடன் காதலில் எல்லாம் எனக்கு நம்பிக்கை இல்லை பிரபாகர்.. எதுவானாலும் உடனடியாக என்னால் முடிவெடுக்க முடியாது.." என அவள் அழுத்தமாக கூற, அவன் முகம் ஒரு நொடி ஏமாற்றத்தில் சுருங்கி தான் விட்டது..
அவள் உடனடியாக ஒத்து கொள்வாள் என அவன் நினைக்கா விட்டாலும், இத்தனை அழுத்தமான மறுப்பை எதிர்பார்க்கவில்லை போல்..! அது அவன் முகத்திலேயே அப்பட்டமாக தெரிந்தது..
ஆனால் நொடியில் சுதாரித்து கொண்டான்..
"ஓகே ராது.. காதலை விடு.. ஒரு நண்பனாக ஏற்றுக்கொள்ளலாமே..! என்னுடன் பழகினால் தானே என் குணம் தெரியும்.. அட்லீஸ்ட் ப்ரெண்ட்ஸ்.." என அவன் கைநீட்ட, சிறு தயக்கத்துடன் அவன் கையை பிடித்து குலுக்கினாள் ராதிகா..
அவளது அந்த சின்ன செயலிலேயே அவன் உற்சாகம் மீண்டு விட்டது..
"உன் பிரெண்டின் முதல் பரிசா, இதை வாங்கிக்கோ.. திருமணம், வரவேற்பு என ஏதோ ஒன்றிற்கு கட்டிக்கொள்.. முதலில் பிடித்திருக்கிறதா சொல்லு மா.. எத்தனை நேரம் நானே வைத்திருப்பது.. பிடி.." பேசிக்கொண்டே புடவை டப்பாவை அவன் அவள் கையில் திணித்துவிட
"ப்ச்.. பார்த்து பிரபாகர்.." என்று கூறிக்கொண்டே அதை பிடித்து கொண்டாள் ராதிகா.
மறுக்காமல் அதை பிரித்து பார்த்தவள், "அழகா இருக்கு பிரபாகர்.. ஆனால் விலை நிறைய இருக்கும் போலையே..!'
அவள் லேசாக யோசிக்க, "ப்ளீஸ் ராது மா.. ஆசையாக வாங்கினேன்.. நான் பாவம் இல்லையா? அடுத்த முறை வேண்டுமானால் பிளாட்பார்மில் வாங்கி விடுகிறேன்.. இந்த ஒரு முறை அட்ஜஸ்ட் பண்ணிக்கோயேன்..!" விளையாட்டாக அவன் கெஞ்சியதில் சிரித்து விட்டவள்,
"சரியான வம்பு நீங்க" என்று கூறிக்கொண்டாலும் புடவையை அதற்கு மேல் குறை சொல்லாமல் ஏற்று கொண்டாள்.
மேலும் சில நிமிடங்கள் பேசிவிட்டு பிரபாகர் கிளம்ப, ராதிகாவும் இளவரசி வீட்டிற்கு கிளம்பி சென்றாள்..
இளவரசியின் அன்றைய பொழுது முழுவதும் ராதிகாவுடன் தான் கழிந்தது..
அவளுக்கு எடுத்திருந்த புடவையை அவளிடம் கொடுத்தவள், தனக்கு வாங்கிய அனைத்தும் தோழியிடம் காண்பித்தாள்..
கல்யாண வீடு என்றால் வேலைக்கு கேட்கவா வேண்டும்..! ஏதோ ஒரு வேலை இருந்துகொண்டே இருக்க, மாலை வரை பொழுது பறந்து விட்டது..
கிளம்பும் முன் மதுவிடம் வந்த ராதிகா, "செவ்வாய் கிழமையில் இருந்து நானும் லீவ் தான் ஆண்ட்டி.. சீக்கிரம் வந்து நானும் உதவுகிறேன்.." என்று கூற
"கண்டிப்பா வா மா.. எனக்கும் கொஞ்சம் உறுதுணையா ஒருவர் இருந்தால் நன்றாக இருக்கும் என்று தான் தோணுது.. சொந்தமெல்லாம் கடைசி நிமிடத்தில் தான் வருவதாக சொல்லி இருக்காங்க.." என மனதார கூறியே அவளை அனுப்பினர் மது.
இரவு உணவை முடித்துக்கொண்டு அனைவரும் படுத்துவிட, நன்றாக உறங்கிவிட்ட இளவரசிக்கு திடீரென மூன்று மணிக்கு முழிப்பு வந்து விட்டது..
ஒருமாதிரி அரைகுறையாக முழித்ததில், பசி வேறு வயிற்றை கிள்ளியது.
எழுந்து சென்று சமையலறையை ஆராய்ந்தவளுக்கு, ஏனோ அங்கிருந்த பிஸ்கெட்டுகளை சாப்பிடவே பிடிக்கவில்லை..
'ச்ச கொஞ்சம் பாணி பூரி கிடைத்தால் எவ்வளவு நல்லா இருக்கும்..!' என அவள் மனசாட்சி கொஞ்சமும் மனசாட்சியே இல்லாமல் குரல் கொடுக்க, அந்த குரல் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக அதிகரித்து வேறு தொலைத்தது..
'ஐயோ இந்த நேரத்திற்கு இப்படி பாணி பூரி ஆசை வந்துவிட்டதே.. என்ன டி பண்ணுவ அரசி..?' என தன்னை தானே கேட்டுக்கொண்டவளுக்கு விடை தெரியாவிட்டாலும், ஆசையும் அடங்கிய பாடில்லை..
'ம்ஹ்ம் இது சரி பட்டு வராது அரசி.. தலைவரை எழுப்பிடுவோம்.. ஏதாவது செய்வார்..' என மனதிற்குள்ளேயே கூறிக்கொண்டவள், நேரம் காலம் பார்க்காமல் பிரணவ்விற்கு அழைத்துவிட்டாள்..
மாலை போன் செய்த போது, 'இன்றுடன் வேலை முடிந்தது.. இனி கொஞ்சம் ப்ரீ தான்..' என அவன் சொல்லி இருந்ததன் விளைவு.. அவளுக்கு நேரம் எல்லாம் கவனிக்க தோன்றவில்லை..
நல்ல தூக்கத்தில் இருந்தவனோ, அவள் எண்ணை பார்த்ததும் என்னவோ ஏதோ என பயந்து நன்றாக விழித்துவிட்டான்..
"என்ன ஆச்சு வசி மா? ஏதாவது பிரச்சனையா?" என பிரணவ் பதட்டத்துடன் கேட்க,
"ஆமா பிரணவ்" என்றாள் இளவரசி
"என்ன டா...?"
"பசிக்குது பிரணவ் “..
"ஆ..." தன் காதில் தான் ஏதோ கோளாறு என்று நினைத்து அவன் மீண்டும் கேட்க,
"பசிக்குது பிரணவ் .. பாணி பூரி சாப்பிடணும் போல் இருக்கு.. வாங்கி கொடுங்க.." என்றாள் அவள் தெளிவாக
அவள் கூற்றில் இந்த பக்கம் பதட்டம் குறைந்து நிம்மதி பெருமூச்சு விட்டவன், "லூசு..! நைட் சந்தோஷ் சுப்பிரமணியம் படம் பார்த்தியா..?" என்று சரியாக கேட்டு வைக்க,
"அட ஆமாம் பிரணவ்..! எப்படி சரியா சொன்னீங்க?" என்றாள் இளவரசி ஆச்சர்யத்துடன்
"அதன் பாதிப்பு தான் உனக்கு இந்த நடு இரவு உண்ணும் ஆசை எல்லாம்.. படத்தை பார்த்து உளராமல் தண்ணியை குடிச்சுட்டு படு வசி.. இரவு நேரத்தில், நான் பயந்தே விட்டேன்.." என்றுவிட்டு அவன் வைக்க போக,
"என்னவோ இருந்துட்டு போகட்டும்.. எனக்கு இப்போ பசிக்குது.. பாணி பூரி வாங்கி தர முடியுமா? முடியாதா?" என அழுத்தமாக இளவரசி கேட்க
"ப்ச்.. இந்த நேரத்தில் எங்கே டா கிடைக்கும்.. தூக்கம் வருகிறது வசி மா.." என்றான் பிரணவ் பாவமாக
அடுத்த நொடி அவன் போன் கட் ஆகி விட்டது..
மீண்டும் அவன் அழைத்த போது போன் சுவிட்ச் ஆப் என்று வந்து வைக்க, "ராட்சசி என்னை ஆட்டி படைக்க வேண்டியது" என புலம்பி கொண்டான் பிரணவ்.
இங்கு கோபத்தில் போனை அனைத்து போட்டவளுக்கு, அவன் நிலை புரிந்தாலும், நேரம் காலம் தெரியாமல் அடம் பிடித்த மனதை கட்டுப்படுத்தவும் முடியவில்லை..
உண்மையாகவே அவன் சொன்னது போல் தண்ணியை குடித்து விட்டு படுத்து கூட தூங்க முயற்சித்தாள்..
அரைமணி நேரமாக போராடியும் தூக்கம் வராமல் போக, இது சரிப்பட்டு வராது என முடிவெடுத்தவள், பேசாமல் போனையாவது பார்ப்போம் என அதை ஆன் செய்தாள்..
ஒரு ஐந்து நிமிடம் தான் பார்த்திருப்பாள்..
அதற்குள் மீண்டும் பிரணவ்விடம் இருந்து அவளுக்கு கால் வந்தது..
'அச்சோ! இவர் தூங்கவில்லையா! பாவமே..!' என நினைத்துக்கொண்டே எடுத்தவள்
"சாரி.. சாரி பிரணவ்.. ஏதோ அவசரத்தில் உங்களை எழுப்பி விட்டேன்.." என கெஞ்சலாக மன்னிப்பு வேண்ட,
"நீ அவசரப்படவில்லை என்றால் தான் டி உலகம் அழிந்து விடும்.. கீழே வா.." என்றான் பிரணவ்
"கீழேயா? இங்கேயா இருக்கீங்க..?" அதிர்ச்சியுடன் அவள் கேட்க,
"பேய்க்கு வாழ்க்கைப்பட்டால் புளிய மரம் ஏறி தானே ஆக வேண்டும்.. அதான் ஏறிட்டேன்.." என்றான் அவன் அசால்டாக
"நான் பேயா உங்களுக்கு?" என அவள் முறைப்புக்கு தயாராக
"கீழே வந்து சண்டை போடுவயாம்.. வா.." என்றுவிட்டு போனை வைத்துவிட்டான் பிரணவ்
அவளும் வீட்டில் யாரையும் எழுப்பாமல் மெதுவாக கீழே வந்து சேர்ந்தாள்..
"ஹேவ் இட் மேடம்" என அவள் வந்ததும் அவன் பாணி பூரி பார்சலை நீட்ட,
"இந்த நேரத்திற்கு எப்படி பிரணவ்?" என ஆச்சர்யமாக கேட்டுக்கொண்டே அதை பிரித்தாள் இளவரசி.
"உன்னால் நான் எழுந்துவிடவில்லையா! நான் பெற்ற இன்பம் வையகமும் பெற வேண்டும் என்று ஹோட்டல் வைத்திருக்கும் என் நண்பனை எழுப்பி விட்டேன்.." என்று கண்ணடித்தான் பிரணவ்.
"ப்ச்.. நாலு நல்ல பாணி பூரி சாப்பிட, நாலு பேர் தூக்கம் கலைந்தால் தவறே இல்லை.." என தோளை குலுக்கி கொண்டே அவள் உண்ண தொடங்க
"ரொம்ப நல்ல பொண்ணு மா நீ..!" என்று அவளை கிண்டல் செய்து கொண்டே கார் பேணட்டில் சாய்ந்து நின்று அவளையே பார்த்துக்கொண்டிருந்தான் பிரணவ்.
அவனுக்கும் ஊட்டி விட்டு தானும் உண்டு முடித்தவள், "தேங்க்ஸ் பிரணவ்.. செமையா இருந்தது.. நான் போய் தூங்கறேன்.." என்று திரும்ப, அவளை ஒற்றை கையால் பிடித்து இழுத்தான் பிரணவ்..
அவன் இழுத்த வேகத்தில் அவள் அவன் மீதே விழுந்து வைக்க, அவளை நன்றாக அணைத்துக்கொண்டவன், "என்ன அநியாயம் டி செய்கிறாய்! இந்த நேரத்திற்கு உனக்காக வந்தவனை சும்மா அனுப்புவாயா? கம் ஆன், ஒன் கிஸ் ப்ளீஸ்.."
அவள் முகத்தில் அவன் மீசை ரோமங்கள் குறுகுறுக்க, அவள் காதருகில் அவன் பேசி கொண்டிருந்ததில், அவள் உடல் முழுவதும் சிலிர்த்தது..
அவன் விடாமாட்டான் என நன்றாக தெரியும் என்பதால், அவன் கன்னம் நோக்கி மெதுவாக எம்பினாள் இளவரசி..
சரியாக அவள் உதடுகள் அவன் கன்னம் தீண்டும் நொடியில், அவன் பட்டென திரும்பி விட, இருவர் இதழ்களும் ஒன்றுடன் ஒன்று சிறை பட்டு போனது..
வெகு நேரம் சென்றே அவளை விடுவித்தவன், "இனி நிம்மதியாக தூங்குங்க மேடம்" என நக்கல் சிரிப்புடன் கூற,
"போங்க பிரணவ்" என நிமிராமல் அவன் நெஞ்சில் குத்திவிட்டு ஓடினாள் இளவரசி.
"ஹேய் பத்து மணிக்கு தயாரா இரு வசி.. வெளியே போகிறோம்.." என்று அவன் குரல் கொடுக்க, அவன் புறம் திரும்பாமலே தலையை மட்டும் உருட்டி விட்டு ஓடிவிட்டாள் இளவரசி..
*****************
சொன்னது போலவே பத்து மணிக்கு வந்த பிரணவ், இளவரசியை நேராக ஒரு பெரிய நகை கடைக்கு தான் அழைத்து சென்றான்..
அங்கிருந்த வைரங்கள் விற்கும் செக்க்ஷனுக்கு சென்றவன், மோதிரங்கள் எடுக்க சொல்லிவிட்டு, "இதில் உனக்கு பிடித்ததை தேர்ந்தெடு வசி" என்று கூற, அதுவரை சும்மா சுற்றி பார்த்துக்கொண்டிருந்தவள், அப்போது தான் அவனை கவனித்தாள்..
"எனக்கா வாங்க போறீங்க?" என அவள் கேட்க
"அப்கோர்ஸ் வசி மா.. வேறு யாருக்காவது நான் வைர மோதிரம் கொடுத்தால், நீ என் மண்டையை உடைத்துவிட மாட்டாயா?" கிண்டலாக அவன் கேட்டதற்கு சிரிக்காமல் அவனை பார்த்தவள்,
"விளையாடாதீங்க பிரணவ்.. ஏற்கனவே திருமணத்திற்கே நீங்க எத்தனை பணம் கொடுத்து எடுத்தீங்களோ! எனக்கு தெரியவில்லை.. இப்போது இது வேறா..! ஒன்றும் வேண்டாம்.. பேசாமல் வாங்க.." என அவள் எழ முயற்சிக்க, அவள் கையை அழுத்தமாக பிடித்து அமர வைத்தான் பிரணவ்.
"உன்னை தேர்ந்தெடுக்க சொன்னால் அதை மட்டும் செய் வசி.. நான் வாங்கி தருவதை வேண்டாம் என்று சொல்வாயா? எனக்கு ஆசையாக இருக்கிறது.. அவ்வளவு தான்.. எனக்காக செய்.." அழுத்தம் திருத்தமாக அவன் பேசியதில், அவனை சலிப்புடன் பார்த்தாள் இளவரசி.
அவனது இந்த குரலை மீறி தொலைய முடியாதே..!
"என்னை சொல்லுவீங்களே! நீங்களும் ஒன்றும் குறைந்த அடம் இல்லை தெரியுமா..!" என்று கூறிக்கொண்டே வேறு வழி இல்லாமல் ஒன்றை தேர்ந்தெடுத்தாள் இளவரசி.
அவள் தேர்ந்தெடுத்ததை சிறு புன்னகையுடன் பார்த்தவன், "கையை நீட்டு" என்று கூற, அவளும் அமைதியாக அவன் முன் கை நீட்டினாள்..
அவள் பிஞ்சு விரலை பிடித்து மெதுவாக மோதிரத்தை மாட்டிவிட்டவன், "இதை கழட்டவே கூடாது வசி" என அழுத்தமாக கூற,
"ம்ம்" என முனகியவள் நெகிழ்ச்சியுடன் தலையாட்ட,
"போகலாம் டா" என அவளை அழைத்து கொண்டு பணத்தை கட்டிவிட்டு கிளம்பினான்..
இருவரும் காரில் ஏறி பயணிக்க தொடங்க, "மேடம் ஜூஸா? ஐஸ் கிரீமா?" என்றான் பிரணவ்
"ஜூஸ்.. ஜூஸ்.." என்றாள் இளவரசி
ஒரு சிறிய ரெஸ்ட்டாரெண்டில் காரை நிறுத்தியவன், "வா வசி மா" என அவளையும் அழைத்துக்கொண்டு சென்றான்.
அங்கு ரோட்டின் அருகிலேயே சேர்கள் போடப்பட்டிருக்க, அவள் கேட்ட ஜூசை வாங்கி கொண்டு அதில் ஒன்றில் வந்து அமர்ந்தான் பிரணவ்..
"என்ன மேடம், அந்த மோதிரத்தையே பார்த்துட்டு இருக்கீங்க.. ஒரே லவ் பீலா..?"
"ச்ச.. ச்ச.. அதெல்லாம் இல்லை.. இதை என் சம்பளத்தில் வாங்க வேண்டும் என்றால் எத்தனை வருடமாகும் என்று யோசித்துக்கொண்டிருந்தேன்.."
"வாங்கிவிட்டால் போச்சு.. நம் கம்பெனியில் இனி நீயும் ஷேர் ஹோல்டர் தான் வசி மா.. தாராளமா வாங்கலாம்.." என்றான் அவன் சாதாரணமாக
"அதெல்லாம் எனக்கு வேண்டாம் பா.. நான் என் கம்பெனிக்கு வேலைக்கு போய் கொள்கிறேன்.." என இளவரசி வேகமாக தலையாட்ட
"எதற்கு டி கஷ்டப்படுகிறாய்? நமக்கே அத்தனை பெரிய நிறுவனம் இருக்கிறது.. பேசாமல் அதில் வந்து காலாட்டி கொண்டு அமர்வதை விட்டுவிட்டு, எதற்கு டா தேவை இல்லாத கஷ்டம்..?"
"ஆ.. அது எப்படி? எனக்கென்று இருக்கும் சுயத்தை விட முடியாது.. உங்க ஆபிசுக்கு நீங்க போங்க.." என அவள் முறுக்கி கொள்ள
"நம் ஆபிஸ் வசி" என்றான் பிரணவ் விளையாட்டை கை விட்டவனாக
எப்போதும் போல் அவளும் அவனை முறைத்தாள்..
"ஹலோ! என்ன மிரட்டறீங்களா? அப்படி உங்களுக்கு அடிமையாக எல்லாம் இருக்க முடியாது.. எனக்கு நீங்க வேண்டாம் போங்க.. உங்களுடன் பழகிய பாவத்திற்கு, இந்த ஜூஸ் பில் கட்டிடுங்க.. குட் பை .." பேசிக்கொண்டே அவள் எழுந்து நடக்க தொடங்கிவிட, அவள் கோபத்தின் லட்சணம் அறிந்தவன், சிரித்துக்கொண்டே எழுந்தான்..
"ஹேய்! கார் சாவி என்னிடம் இருக்கு டி.. ஒழுங்கா நில்லு.. வரேன்.." என்று குரல் கொடுத்துக்கொண்டே அவன் பில் கட்ட போக, ரோட்டை நோக்கி சென்றிருந்தவள் அவனை திரும்பி பார்த்து
"நான் உங்களுடன் வரவில்லை.. போங்க.." என சொல்லி கொண்டே பின்னால் நோக்கி நடந்தாள்.
ஏற்கனவே பாதி தூரம் வந்துவிட்டோம் என்பதை மறந்து அவள் மேலும் பின்னால் சென்று விட, சுதாரித்து அவள் திரும்பிய போது தான், நடு ரோட்டிற்கு வந்துவிட்டோம் என்றே அவளுக்கு உரைத்தது.
"வசி மா" என அழைத்துக்கொண்டே பில்லை கொடுத்துவிட்டு பிரணவ் திரும்பவும், நடு ரோட்டில் இருந்தவளை நோக்கி ஒரு லாரி முழு வேகத்துடன் வரவும் சரியாக இருந்தது..
"ஹேய்...." என பிரணவ்வின் பயந்த குரலும்
"அம்மா..." என்ற இளவரசியின் அலறலும், ஒரே நேரத்தில் வெகு சத்தமாக ஒலிக்க, அந்த லாரி முழு வேகத்துடன் இளவரசியை மோதி தூக்கி எறிந்திருந்தது..
தன் கண் முன் அவள் பறந்து சென்று விழுந்ததை பார்த்த நொடி, பிரணவ் நின்றிருந்த இடத்திலேயே உயிர் உறைய அப்படியே நின்றுவிட்டான்..
நடந்த சம்பவத்தை அவன் மனம் ஏற்றுக்கொள்ள வெகுவாய் போராடி போராடி தோற்று கொண்டிருக்க, அவன் கண்களோ அவளை தாண்டி எதையுமே உணரும் நிலையில் இருக்கவில்லை..
நொடி பொழுதில் நிகழ்ந்து விட்ட நிகழ்வில் அங்கு கடையில் இருந்தவர்கள் அனைவரும் ஒன்று கூடி விட, கடைக்காரர் தான் வேகமாக பிரணவ்வை தட்டினார்..
"தம்பி உங்களுடன் வந்த பெண் தானே..! வாங்க.." என அவனையும் அழைத்து கொண்டு அவர் செல்ல, அவர் சத்தமான குரலில் தான் அவனுக்கு உணர்ச்சியே வந்தது..
சூழ்நிலை புரிந்த அடுத்த நொடி, ரோட்டின் ஓரமாக விழுந்து கிடந்த இளவரசியை நோக்கி ஓடினான் பிரணவ்..
வேகமாக தரையில் அமர்ந்து அவளை தூக்கி மடியில் வைத்துக்கொண்டவன், "வசி.. வசி மா.. ஒன்னும் இல்லை டி.. என்னை பாரேன்.." என அவள் முகத்தை மென்மையாக பிடித்து உலுக்க, அவன் கைகள் முழுவதும் அவள் ரத்தம் தான் பிசுபிசுவென ஒட்டியது..
அவளை தாங்கி இருந்த அவன் மடி முழுவதும் நொடியில் ஈரம் பரவி விட, நடுங்கும் கைகளால் அதை தொட்டு பார்த்தவனுக்கு, அவள் பின்னந்தலை உடைந்து ரத்தம் வந்து கொண்டிருப்பது உரைக்க, அதை காண சகிக்காமல், "ஐயோ... வசி மா...." என அவன் தாங்கமாட்டாமல் கதறியதில், அங்கிருந்த சிலருக்கு கண்களில் கண்ணீரே வந்து விட்டது..
“மன்னவனை மயக்கி காதல் கொள்ள வைத்த இளவரசி
அவளது நயனங்கள் நிரந்தரமாக மூடி போகுமோ..!”
மலரும்..
அன்று ஞாயிற்று கிழமை என்பதால் இளவரசி அவளுக்கு திருமணத்திற்கு எடுத்த புடவையை கொடுக்க ராதிகாவை வீட்டிற்கு அழைத்திருந்தாள்..
காலையில் சற்றே ஓய்வாக உறங்கி கொண்டிருந்தவள் போன் சத்தமாக அலறி தான் ராதிகாவை எழுப்பிவிட்டது..
இளவரசி தான் அழைத்திருந்தாள்..
அவள் போனை எடுத்தது தான் தாமாதம், "ஏய் உன்னை வர சொன்னேன் இல்லையா டி! இன்னும் தூங்கி கொண்டிருக்கிறாயா..? ஒழுங்கா வந்து சேர்.." என அவள் காய,
"ஹப்பா..! கத்தாதே டி.. இன்னும் நாலு நாளில் திருமணத்தை வைத்து கொண்டு, கொஞ்சமாவது அடக்கம் இருக்கிறதா? எல்லாம் அண்ணாவை சொல்லணும்.. உனக்கு செல்லம் கொடுத்து கெடுத்து வைத்திருக்கிறார்.. வரேன்.. வை.." என தன் பங்கிற்கு காய்ந்து விட்டு வைத்த ராதிகா முகம் என்னவோ புன்னகைத்து கொண்டு தான் இருந்தது..
இளவரசி போனை வைத்ததுமே மீண்டும் அவள் போன் அடிக்க, திரையில் ஒலித்த புது எண்ணை குழப்பத்துடன் பார்த்துக்கொண்டே போனை எடுத்தாள் ராதிகா..
"ஹே ராது! இன்னும் தூக்கமா? முகத்தை மட்டும் அலம்பி கொண்டு வெளியே ஓடி வா பார்ப்போம்.." என உற்சாகமாக ஒலித்த குரலை உடனடியாக கண்டுகொண்டவளுக்கு, நடப்பதை நம்ப தான் முடியவில்லை..
கண்களை நன்றாக கசக்கி அவள் தன்னையே கிள்ளி பார்த்துக்கொள்ள, "கனவில்லை ராது டார்லிங்.. நிஜம் தான்.. நீ வருகிறாயா? நான் உள்ளே வந்துவிடவா?" அவள் மனதை அறிந்தது போல் பிரபாகர் பதில் கூற, அவன் கேள்வியில் ஒருவாறு மனதை சமன் செய்து கொண்டவள்
"உ.. உங்களுக்கு எப்படி என் நம்பர் தெரியும்?" என்றாள் குழப்பமாக
"அண்ணி போனில் இருந்து சுட்டுட்டேன்" என அவன் அசால்டாக கூற,
"அடப்பாவி..!" என்று சத்தமாகவே கத்திவிட்டாள் ராதிகா.
"காதல் என்று வந்த பின் நியாயம், நேர்மை எல்லாம் பார்க்க கூடாது ராது மா.. கேள்வி கேட்டுக்கொண்டே இருக்காமல், சீக்கிரம் வா.." என்றுவிட்டு போனை வைத்து விட்டான் பிரபாகர்
'இவர் லொள்ளு இருக்க இருக்க அதிகமாகிட்டே போகுதே!' என புலம்பிக்கொண்டவள், ப்ரெஷ் ஆகிவிட்டு வெளியே வந்தாள்..
அவள் பி. ஜி வாசலில் காரில் சாய்ந்து நின்றிருந்தான் பிரபாகர்..
"எப்படி இருக்கிறாய் ராது?" என மென்மையாக அவன் கேட்க, அவளோ தலையை மட்டும் உருட்டி வைத்தாள்..
"இந்தா.. பிடித்திருக்கிறதா பார்.. அண்ணா கல்யாணத்திற்கு உனக்கு நான் எடுத்தது.." என புடவை டப்பாவை அவன் நீட்ட, அதை முகம் சுருங்க பார்த்தவள்
"எனக்கு நீங்க ஏன் எடுத்தீங்க?" என்றாள் உண்மையான குழப்பத்துடன்
அவள் குழப்பம் புரிந்து மென்மையாக சிரித்துக்கொண்டவன், "என்னை என்ன பார்க்கும் பெண்ணிடமெல்லாம் வழியும் பிளே பாய் என்று நினைத்துவிட்டாயா ராது..? நான் ரொம்பவும் நல்லவன் மா.. உன்னை மிகவும் பிடித்திருந்ததால் தான் உன்னிடம் வம்பிழுத்தேன்.. எஸ் ராது.. ஐ லவ் யு அண்ட் என் மனைவிக்கு நான் எடுக்காமல் வேறு யார் எடுப்பாங்க..! அண்ணா கல்யாணம் முடிந்ததும் வீட்டில் பேசி விடுகிறேன்.. இப்போது வாங்கிக்கொள்ளலாமா..?" என அவன் தொடங்கிய இடத்திலேயே வந்து நிற்க,
"இத்தனை அவசரம் சரிபட்டு வராது பிரபாகர்.." என்றாள் ராதிகா நிதானமாக.
இதை அவள் ஏற்கனவே எதிர்பார்த்திருந்ததால், ஒன்றும் பெரிதாக அதிர்ந்துவிடவில்லை..
ஆனால் தன் மனதில் காதல் இருக்கிறதா என்று கேட்டால், அவளது பதில் தெரியாது என்பது தான்.
அதையே தான் அவள் அவனிடமும் கூறினாள்..
"இந்த பார்த்தவுடன் காதலில் எல்லாம் எனக்கு நம்பிக்கை இல்லை பிரபாகர்.. எதுவானாலும் உடனடியாக என்னால் முடிவெடுக்க முடியாது.." என அவள் அழுத்தமாக கூற, அவன் முகம் ஒரு நொடி ஏமாற்றத்தில் சுருங்கி தான் விட்டது..
அவள் உடனடியாக ஒத்து கொள்வாள் என அவன் நினைக்கா விட்டாலும், இத்தனை அழுத்தமான மறுப்பை எதிர்பார்க்கவில்லை போல்..! அது அவன் முகத்திலேயே அப்பட்டமாக தெரிந்தது..
ஆனால் நொடியில் சுதாரித்து கொண்டான்..
"ஓகே ராது.. காதலை விடு.. ஒரு நண்பனாக ஏற்றுக்கொள்ளலாமே..! என்னுடன் பழகினால் தானே என் குணம் தெரியும்.. அட்லீஸ்ட் ப்ரெண்ட்ஸ்.." என அவன் கைநீட்ட, சிறு தயக்கத்துடன் அவன் கையை பிடித்து குலுக்கினாள் ராதிகா..
அவளது அந்த சின்ன செயலிலேயே அவன் உற்சாகம் மீண்டு விட்டது..
"உன் பிரெண்டின் முதல் பரிசா, இதை வாங்கிக்கோ.. திருமணம், வரவேற்பு என ஏதோ ஒன்றிற்கு கட்டிக்கொள்.. முதலில் பிடித்திருக்கிறதா சொல்லு மா.. எத்தனை நேரம் நானே வைத்திருப்பது.. பிடி.." பேசிக்கொண்டே புடவை டப்பாவை அவன் அவள் கையில் திணித்துவிட
"ப்ச்.. பார்த்து பிரபாகர்.." என்று கூறிக்கொண்டே அதை பிடித்து கொண்டாள் ராதிகா.
மறுக்காமல் அதை பிரித்து பார்த்தவள், "அழகா இருக்கு பிரபாகர்.. ஆனால் விலை நிறைய இருக்கும் போலையே..!'
அவள் லேசாக யோசிக்க, "ப்ளீஸ் ராது மா.. ஆசையாக வாங்கினேன்.. நான் பாவம் இல்லையா? அடுத்த முறை வேண்டுமானால் பிளாட்பார்மில் வாங்கி விடுகிறேன்.. இந்த ஒரு முறை அட்ஜஸ்ட் பண்ணிக்கோயேன்..!" விளையாட்டாக அவன் கெஞ்சியதில் சிரித்து விட்டவள்,
"சரியான வம்பு நீங்க" என்று கூறிக்கொண்டாலும் புடவையை அதற்கு மேல் குறை சொல்லாமல் ஏற்று கொண்டாள்.
மேலும் சில நிமிடங்கள் பேசிவிட்டு பிரபாகர் கிளம்ப, ராதிகாவும் இளவரசி வீட்டிற்கு கிளம்பி சென்றாள்..
இளவரசியின் அன்றைய பொழுது முழுவதும் ராதிகாவுடன் தான் கழிந்தது..
அவளுக்கு எடுத்திருந்த புடவையை அவளிடம் கொடுத்தவள், தனக்கு வாங்கிய அனைத்தும் தோழியிடம் காண்பித்தாள்..
கல்யாண வீடு என்றால் வேலைக்கு கேட்கவா வேண்டும்..! ஏதோ ஒரு வேலை இருந்துகொண்டே இருக்க, மாலை வரை பொழுது பறந்து விட்டது..
கிளம்பும் முன் மதுவிடம் வந்த ராதிகா, "செவ்வாய் கிழமையில் இருந்து நானும் லீவ் தான் ஆண்ட்டி.. சீக்கிரம் வந்து நானும் உதவுகிறேன்.." என்று கூற
"கண்டிப்பா வா மா.. எனக்கும் கொஞ்சம் உறுதுணையா ஒருவர் இருந்தால் நன்றாக இருக்கும் என்று தான் தோணுது.. சொந்தமெல்லாம் கடைசி நிமிடத்தில் தான் வருவதாக சொல்லி இருக்காங்க.." என மனதார கூறியே அவளை அனுப்பினர் மது.
இரவு உணவை முடித்துக்கொண்டு அனைவரும் படுத்துவிட, நன்றாக உறங்கிவிட்ட இளவரசிக்கு திடீரென மூன்று மணிக்கு முழிப்பு வந்து விட்டது..
ஒருமாதிரி அரைகுறையாக முழித்ததில், பசி வேறு வயிற்றை கிள்ளியது.
எழுந்து சென்று சமையலறையை ஆராய்ந்தவளுக்கு, ஏனோ அங்கிருந்த பிஸ்கெட்டுகளை சாப்பிடவே பிடிக்கவில்லை..
'ச்ச கொஞ்சம் பாணி பூரி கிடைத்தால் எவ்வளவு நல்லா இருக்கும்..!' என அவள் மனசாட்சி கொஞ்சமும் மனசாட்சியே இல்லாமல் குரல் கொடுக்க, அந்த குரல் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக அதிகரித்து வேறு தொலைத்தது..
'ஐயோ இந்த நேரத்திற்கு இப்படி பாணி பூரி ஆசை வந்துவிட்டதே.. என்ன டி பண்ணுவ அரசி..?' என தன்னை தானே கேட்டுக்கொண்டவளுக்கு விடை தெரியாவிட்டாலும், ஆசையும் அடங்கிய பாடில்லை..
'ம்ஹ்ம் இது சரி பட்டு வராது அரசி.. தலைவரை எழுப்பிடுவோம்.. ஏதாவது செய்வார்..' என மனதிற்குள்ளேயே கூறிக்கொண்டவள், நேரம் காலம் பார்க்காமல் பிரணவ்விற்கு அழைத்துவிட்டாள்..
மாலை போன் செய்த போது, 'இன்றுடன் வேலை முடிந்தது.. இனி கொஞ்சம் ப்ரீ தான்..' என அவன் சொல்லி இருந்ததன் விளைவு.. அவளுக்கு நேரம் எல்லாம் கவனிக்க தோன்றவில்லை..
நல்ல தூக்கத்தில் இருந்தவனோ, அவள் எண்ணை பார்த்ததும் என்னவோ ஏதோ என பயந்து நன்றாக விழித்துவிட்டான்..
"என்ன ஆச்சு வசி மா? ஏதாவது பிரச்சனையா?" என பிரணவ் பதட்டத்துடன் கேட்க,
"ஆமா பிரணவ்" என்றாள் இளவரசி
"என்ன டா...?"
"பசிக்குது பிரணவ் “..
"ஆ..." தன் காதில் தான் ஏதோ கோளாறு என்று நினைத்து அவன் மீண்டும் கேட்க,
"பசிக்குது பிரணவ் .. பாணி பூரி சாப்பிடணும் போல் இருக்கு.. வாங்கி கொடுங்க.." என்றாள் அவள் தெளிவாக
அவள் கூற்றில் இந்த பக்கம் பதட்டம் குறைந்து நிம்மதி பெருமூச்சு விட்டவன், "லூசு..! நைட் சந்தோஷ் சுப்பிரமணியம் படம் பார்த்தியா..?" என்று சரியாக கேட்டு வைக்க,
"அட ஆமாம் பிரணவ்..! எப்படி சரியா சொன்னீங்க?" என்றாள் இளவரசி ஆச்சர்யத்துடன்
"அதன் பாதிப்பு தான் உனக்கு இந்த நடு இரவு உண்ணும் ஆசை எல்லாம்.. படத்தை பார்த்து உளராமல் தண்ணியை குடிச்சுட்டு படு வசி.. இரவு நேரத்தில், நான் பயந்தே விட்டேன்.." என்றுவிட்டு அவன் வைக்க போக,
"என்னவோ இருந்துட்டு போகட்டும்.. எனக்கு இப்போ பசிக்குது.. பாணி பூரி வாங்கி தர முடியுமா? முடியாதா?" என அழுத்தமாக இளவரசி கேட்க
"ப்ச்.. இந்த நேரத்தில் எங்கே டா கிடைக்கும்.. தூக்கம் வருகிறது வசி மா.." என்றான் பிரணவ் பாவமாக
அடுத்த நொடி அவன் போன் கட் ஆகி விட்டது..
மீண்டும் அவன் அழைத்த போது போன் சுவிட்ச் ஆப் என்று வந்து வைக்க, "ராட்சசி என்னை ஆட்டி படைக்க வேண்டியது" என புலம்பி கொண்டான் பிரணவ்.
இங்கு கோபத்தில் போனை அனைத்து போட்டவளுக்கு, அவன் நிலை புரிந்தாலும், நேரம் காலம் தெரியாமல் அடம் பிடித்த மனதை கட்டுப்படுத்தவும் முடியவில்லை..
உண்மையாகவே அவன் சொன்னது போல் தண்ணியை குடித்து விட்டு படுத்து கூட தூங்க முயற்சித்தாள்..
அரைமணி நேரமாக போராடியும் தூக்கம் வராமல் போக, இது சரிப்பட்டு வராது என முடிவெடுத்தவள், பேசாமல் போனையாவது பார்ப்போம் என அதை ஆன் செய்தாள்..
ஒரு ஐந்து நிமிடம் தான் பார்த்திருப்பாள்..
அதற்குள் மீண்டும் பிரணவ்விடம் இருந்து அவளுக்கு கால் வந்தது..
'அச்சோ! இவர் தூங்கவில்லையா! பாவமே..!' என நினைத்துக்கொண்டே எடுத்தவள்
"சாரி.. சாரி பிரணவ்.. ஏதோ அவசரத்தில் உங்களை எழுப்பி விட்டேன்.." என கெஞ்சலாக மன்னிப்பு வேண்ட,
"நீ அவசரப்படவில்லை என்றால் தான் டி உலகம் அழிந்து விடும்.. கீழே வா.." என்றான் பிரணவ்
"கீழேயா? இங்கேயா இருக்கீங்க..?" அதிர்ச்சியுடன் அவள் கேட்க,
"பேய்க்கு வாழ்க்கைப்பட்டால் புளிய மரம் ஏறி தானே ஆக வேண்டும்.. அதான் ஏறிட்டேன்.." என்றான் அவன் அசால்டாக
"நான் பேயா உங்களுக்கு?" என அவள் முறைப்புக்கு தயாராக
"கீழே வந்து சண்டை போடுவயாம்.. வா.." என்றுவிட்டு போனை வைத்துவிட்டான் பிரணவ்
அவளும் வீட்டில் யாரையும் எழுப்பாமல் மெதுவாக கீழே வந்து சேர்ந்தாள்..
"ஹேவ் இட் மேடம்" என அவள் வந்ததும் அவன் பாணி பூரி பார்சலை நீட்ட,
"இந்த நேரத்திற்கு எப்படி பிரணவ்?" என ஆச்சர்யமாக கேட்டுக்கொண்டே அதை பிரித்தாள் இளவரசி.
"உன்னால் நான் எழுந்துவிடவில்லையா! நான் பெற்ற இன்பம் வையகமும் பெற வேண்டும் என்று ஹோட்டல் வைத்திருக்கும் என் நண்பனை எழுப்பி விட்டேன்.." என்று கண்ணடித்தான் பிரணவ்.
"ப்ச்.. நாலு நல்ல பாணி பூரி சாப்பிட, நாலு பேர் தூக்கம் கலைந்தால் தவறே இல்லை.." என தோளை குலுக்கி கொண்டே அவள் உண்ண தொடங்க
"ரொம்ப நல்ல பொண்ணு மா நீ..!" என்று அவளை கிண்டல் செய்து கொண்டே கார் பேணட்டில் சாய்ந்து நின்று அவளையே பார்த்துக்கொண்டிருந்தான் பிரணவ்.
அவனுக்கும் ஊட்டி விட்டு தானும் உண்டு முடித்தவள், "தேங்க்ஸ் பிரணவ்.. செமையா இருந்தது.. நான் போய் தூங்கறேன்.." என்று திரும்ப, அவளை ஒற்றை கையால் பிடித்து இழுத்தான் பிரணவ்..
அவன் இழுத்த வேகத்தில் அவள் அவன் மீதே விழுந்து வைக்க, அவளை நன்றாக அணைத்துக்கொண்டவன், "என்ன அநியாயம் டி செய்கிறாய்! இந்த நேரத்திற்கு உனக்காக வந்தவனை சும்மா அனுப்புவாயா? கம் ஆன், ஒன் கிஸ் ப்ளீஸ்.."
அவள் முகத்தில் அவன் மீசை ரோமங்கள் குறுகுறுக்க, அவள் காதருகில் அவன் பேசி கொண்டிருந்ததில், அவள் உடல் முழுவதும் சிலிர்த்தது..
அவன் விடாமாட்டான் என நன்றாக தெரியும் என்பதால், அவன் கன்னம் நோக்கி மெதுவாக எம்பினாள் இளவரசி..
சரியாக அவள் உதடுகள் அவன் கன்னம் தீண்டும் நொடியில், அவன் பட்டென திரும்பி விட, இருவர் இதழ்களும் ஒன்றுடன் ஒன்று சிறை பட்டு போனது..
வெகு நேரம் சென்றே அவளை விடுவித்தவன், "இனி நிம்மதியாக தூங்குங்க மேடம்" என நக்கல் சிரிப்புடன் கூற,
"போங்க பிரணவ்" என நிமிராமல் அவன் நெஞ்சில் குத்திவிட்டு ஓடினாள் இளவரசி.
"ஹேய் பத்து மணிக்கு தயாரா இரு வசி.. வெளியே போகிறோம்.." என்று அவன் குரல் கொடுக்க, அவன் புறம் திரும்பாமலே தலையை மட்டும் உருட்டி விட்டு ஓடிவிட்டாள் இளவரசி..
*****************
சொன்னது போலவே பத்து மணிக்கு வந்த பிரணவ், இளவரசியை நேராக ஒரு பெரிய நகை கடைக்கு தான் அழைத்து சென்றான்..
அங்கிருந்த வைரங்கள் விற்கும் செக்க்ஷனுக்கு சென்றவன், மோதிரங்கள் எடுக்க சொல்லிவிட்டு, "இதில் உனக்கு பிடித்ததை தேர்ந்தெடு வசி" என்று கூற, அதுவரை சும்மா சுற்றி பார்த்துக்கொண்டிருந்தவள், அப்போது தான் அவனை கவனித்தாள்..
"எனக்கா வாங்க போறீங்க?" என அவள் கேட்க
"அப்கோர்ஸ் வசி மா.. வேறு யாருக்காவது நான் வைர மோதிரம் கொடுத்தால், நீ என் மண்டையை உடைத்துவிட மாட்டாயா?" கிண்டலாக அவன் கேட்டதற்கு சிரிக்காமல் அவனை பார்த்தவள்,
"விளையாடாதீங்க பிரணவ்.. ஏற்கனவே திருமணத்திற்கே நீங்க எத்தனை பணம் கொடுத்து எடுத்தீங்களோ! எனக்கு தெரியவில்லை.. இப்போது இது வேறா..! ஒன்றும் வேண்டாம்.. பேசாமல் வாங்க.." என அவள் எழ முயற்சிக்க, அவள் கையை அழுத்தமாக பிடித்து அமர வைத்தான் பிரணவ்.
"உன்னை தேர்ந்தெடுக்க சொன்னால் அதை மட்டும் செய் வசி.. நான் வாங்கி தருவதை வேண்டாம் என்று சொல்வாயா? எனக்கு ஆசையாக இருக்கிறது.. அவ்வளவு தான்.. எனக்காக செய்.." அழுத்தம் திருத்தமாக அவன் பேசியதில், அவனை சலிப்புடன் பார்த்தாள் இளவரசி.
அவனது இந்த குரலை மீறி தொலைய முடியாதே..!
"என்னை சொல்லுவீங்களே! நீங்களும் ஒன்றும் குறைந்த அடம் இல்லை தெரியுமா..!" என்று கூறிக்கொண்டே வேறு வழி இல்லாமல் ஒன்றை தேர்ந்தெடுத்தாள் இளவரசி.
அவள் தேர்ந்தெடுத்ததை சிறு புன்னகையுடன் பார்த்தவன், "கையை நீட்டு" என்று கூற, அவளும் அமைதியாக அவன் முன் கை நீட்டினாள்..
அவள் பிஞ்சு விரலை பிடித்து மெதுவாக மோதிரத்தை மாட்டிவிட்டவன், "இதை கழட்டவே கூடாது வசி" என அழுத்தமாக கூற,
"ம்ம்" என முனகியவள் நெகிழ்ச்சியுடன் தலையாட்ட,
"போகலாம் டா" என அவளை அழைத்து கொண்டு பணத்தை கட்டிவிட்டு கிளம்பினான்..
இருவரும் காரில் ஏறி பயணிக்க தொடங்க, "மேடம் ஜூஸா? ஐஸ் கிரீமா?" என்றான் பிரணவ்
"ஜூஸ்.. ஜூஸ்.." என்றாள் இளவரசி
ஒரு சிறிய ரெஸ்ட்டாரெண்டில் காரை நிறுத்தியவன், "வா வசி மா" என அவளையும் அழைத்துக்கொண்டு சென்றான்.
அங்கு ரோட்டின் அருகிலேயே சேர்கள் போடப்பட்டிருக்க, அவள் கேட்ட ஜூசை வாங்கி கொண்டு அதில் ஒன்றில் வந்து அமர்ந்தான் பிரணவ்..
"என்ன மேடம், அந்த மோதிரத்தையே பார்த்துட்டு இருக்கீங்க.. ஒரே லவ் பீலா..?"
"ச்ச.. ச்ச.. அதெல்லாம் இல்லை.. இதை என் சம்பளத்தில் வாங்க வேண்டும் என்றால் எத்தனை வருடமாகும் என்று யோசித்துக்கொண்டிருந்தேன்.."
"வாங்கிவிட்டால் போச்சு.. நம் கம்பெனியில் இனி நீயும் ஷேர் ஹோல்டர் தான் வசி மா.. தாராளமா வாங்கலாம்.." என்றான் அவன் சாதாரணமாக
"அதெல்லாம் எனக்கு வேண்டாம் பா.. நான் என் கம்பெனிக்கு வேலைக்கு போய் கொள்கிறேன்.." என இளவரசி வேகமாக தலையாட்ட
"எதற்கு டி கஷ்டப்படுகிறாய்? நமக்கே அத்தனை பெரிய நிறுவனம் இருக்கிறது.. பேசாமல் அதில் வந்து காலாட்டி கொண்டு அமர்வதை விட்டுவிட்டு, எதற்கு டா தேவை இல்லாத கஷ்டம்..?"
"ஆ.. அது எப்படி? எனக்கென்று இருக்கும் சுயத்தை விட முடியாது.. உங்க ஆபிசுக்கு நீங்க போங்க.." என அவள் முறுக்கி கொள்ள
"நம் ஆபிஸ் வசி" என்றான் பிரணவ் விளையாட்டை கை விட்டவனாக
எப்போதும் போல் அவளும் அவனை முறைத்தாள்..
"ஹலோ! என்ன மிரட்டறீங்களா? அப்படி உங்களுக்கு அடிமையாக எல்லாம் இருக்க முடியாது.. எனக்கு நீங்க வேண்டாம் போங்க.. உங்களுடன் பழகிய பாவத்திற்கு, இந்த ஜூஸ் பில் கட்டிடுங்க.. குட் பை .." பேசிக்கொண்டே அவள் எழுந்து நடக்க தொடங்கிவிட, அவள் கோபத்தின் லட்சணம் அறிந்தவன், சிரித்துக்கொண்டே எழுந்தான்..
"ஹேய்! கார் சாவி என்னிடம் இருக்கு டி.. ஒழுங்கா நில்லு.. வரேன்.." என்று குரல் கொடுத்துக்கொண்டே அவன் பில் கட்ட போக, ரோட்டை நோக்கி சென்றிருந்தவள் அவனை திரும்பி பார்த்து
"நான் உங்களுடன் வரவில்லை.. போங்க.." என சொல்லி கொண்டே பின்னால் நோக்கி நடந்தாள்.
ஏற்கனவே பாதி தூரம் வந்துவிட்டோம் என்பதை மறந்து அவள் மேலும் பின்னால் சென்று விட, சுதாரித்து அவள் திரும்பிய போது தான், நடு ரோட்டிற்கு வந்துவிட்டோம் என்றே அவளுக்கு உரைத்தது.
"வசி மா" என அழைத்துக்கொண்டே பில்லை கொடுத்துவிட்டு பிரணவ் திரும்பவும், நடு ரோட்டில் இருந்தவளை நோக்கி ஒரு லாரி முழு வேகத்துடன் வரவும் சரியாக இருந்தது..
"ஹேய்...." என பிரணவ்வின் பயந்த குரலும்
"அம்மா..." என்ற இளவரசியின் அலறலும், ஒரே நேரத்தில் வெகு சத்தமாக ஒலிக்க, அந்த லாரி முழு வேகத்துடன் இளவரசியை மோதி தூக்கி எறிந்திருந்தது..
தன் கண் முன் அவள் பறந்து சென்று விழுந்ததை பார்த்த நொடி, பிரணவ் நின்றிருந்த இடத்திலேயே உயிர் உறைய அப்படியே நின்றுவிட்டான்..
நடந்த சம்பவத்தை அவன் மனம் ஏற்றுக்கொள்ள வெகுவாய் போராடி போராடி தோற்று கொண்டிருக்க, அவன் கண்களோ அவளை தாண்டி எதையுமே உணரும் நிலையில் இருக்கவில்லை..
நொடி பொழுதில் நிகழ்ந்து விட்ட நிகழ்வில் அங்கு கடையில் இருந்தவர்கள் அனைவரும் ஒன்று கூடி விட, கடைக்காரர் தான் வேகமாக பிரணவ்வை தட்டினார்..
"தம்பி உங்களுடன் வந்த பெண் தானே..! வாங்க.." என அவனையும் அழைத்து கொண்டு அவர் செல்ல, அவர் சத்தமான குரலில் தான் அவனுக்கு உணர்ச்சியே வந்தது..
சூழ்நிலை புரிந்த அடுத்த நொடி, ரோட்டின் ஓரமாக விழுந்து கிடந்த இளவரசியை நோக்கி ஓடினான் பிரணவ்..
வேகமாக தரையில் அமர்ந்து அவளை தூக்கி மடியில் வைத்துக்கொண்டவன், "வசி.. வசி மா.. ஒன்னும் இல்லை டி.. என்னை பாரேன்.." என அவள் முகத்தை மென்மையாக பிடித்து உலுக்க, அவன் கைகள் முழுவதும் அவள் ரத்தம் தான் பிசுபிசுவென ஒட்டியது..
அவளை தாங்கி இருந்த அவன் மடி முழுவதும் நொடியில் ஈரம் பரவி விட, நடுங்கும் கைகளால் அதை தொட்டு பார்த்தவனுக்கு, அவள் பின்னந்தலை உடைந்து ரத்தம் வந்து கொண்டிருப்பது உரைக்க, அதை காண சகிக்காமல், "ஐயோ... வசி மா...." என அவன் தாங்கமாட்டாமல் கதறியதில், அங்கிருந்த சிலருக்கு கண்களில் கண்ணீரே வந்து விட்டது..
“மன்னவனை மயக்கி காதல் கொள்ள வைத்த இளவரசி
அவளது நயனங்கள் நிரந்தரமாக மூடி போகுமோ..!”
மலரும்..
Aruna V
எஸ்எம்எஸ் குழுமம் எழுத்தாளர்
அத்தியாயம் 8:
மருத்துவமனையில் அவசர சிகிச்சை பிரிவின் வாசலில் அமர்ந்திருந்தான் பிரணவ்..
அங்கே எப்படி வந்து சேர்ந்தோம் என்று கேட்டால், அவனுக்கு சரியாக சொல்ல கூட தெரியாது..
யாரோ ஆம்புலன்சிற்கு அழைத்து உதவி செய்ய, தங்கள் குடும்ப மருத்துவமனையை கூறி, அங்கே செல்லும்படி சொன்னது மட்டும் தான் அவன் நினைவில் இருந்தது..
அங்கிருந்த மருத்துவருக்கு அவனை நன்றாகவே தெரியும்..
அவன் அட்மிட் செய்த அடுத்த நொடி இளவரசியை பார்க்க சென்று விட்டார்..
அவர் உள்ளே சென்றதும் அமைதியாக அமர்ந்துவிட்டவன் மனம் முழுவதும், தன்னவளுக்கு எதுவும் ஆகி விட கூடாது என்று மட்டும் தான் ஓடி கொண்டிருந்தது..
வீட்டிற்கு சொல்ல வேண்டும் என்ற எண்ணம் கூட இல்லாமல் அமர்ந்திருந்தான்..
அவன் உடல் முழுவதும் படர்ந்திருந்த அவனவளின் ரத்தமும், அவன் கைகளில் இன்னமும் காயாமல் இருந்த அவள் ரத்தமும், அவளது நிலையை மீண்டும் மீண்டும் அவன் கண் முன் கொடூரமாக காண்பித்து கொண்டே இருக்க, அதை தாங்க முடியாமல் கண்களை மூடி சுவரில் சாய்ந்து அமர்ந்து விட்டான் பிரணவ்.
உள்ளே போன மருத்துவர் வெளியே வரவே தாமதமானது..
"பிரணவ்" என்ற மருத்துவரின் அழைப்பில் கண்களை திறந்தவன், அவரை பார்த்த நொடி வேகமாக எழுந்து கொள்ள, அதே நேரம் இளவரசியை ஸ்ட்ரெட்ச்சரில் எங்கோ அழைத்து சென்றனர்..
"என்ன ஆச்சு டாக்டர்? வசி.. வசியை எங்கே கூட்டிட்டு போறாங்க..?" பேசிக்கொண்டே அவன் அவளை தொடர முயற்சிக்க
"நில்லு பிரணவ்.. ஆபரேஷன் தியேட்டர் தான் கூட்டிட்டு போறாங்க.. தலையில் நல்ல அடி பிரணவ்.. உடனே ஆபரேஷன் செய்தே ஆகணும்.. ஸ்பெசலிஸ்ட் வர சொல்லி இருக்கிறேன்.. முதுகிலும் நல்ல அடி.. எல்லாமே பார்க்கனும்.. எல்லாம் மேஜர் ஆபரேஷன் பிரணவ்.. நேரம் ஆகும்.. அண்ட்...." என நிறுத்தியவர் ஒரு நொடி அவன் முகம் பார்த்து தயங்கினார்.
கண்கள் முழுவதும் கலங்கி இருப்பதை கூட உணர்ந்து கொள்ள முடியாத நிலையில் இருப்பவன், தான் சொல்வதை தங்குவானா என அவருக்கு சந்தேகமாக இருந்தது..
அவர் தயக்கம் அவனுக்கு புரிந்ததோ என்னவோ, "முழுதா சொல்லிடுங்க டாக்டர்" என மனதை கல்லாக்கி கொண்டு அவனே எடுத்து கொடுத்தான்.
"அவங்க பிழைப்பது கஷ்டம் தான் பிரணவ்.. மனதை தேற்றிக்கோ.. எதுவானாலும் ஏற்றுக்கொள்ள தயாரா இரு.." என மெதுவாக அவர் கூற,
"நோ டாக்டர்" என்றான் பிரணவ் பட்டென
அவர் பரிதாபமாக அவனை பார்க்க, அவனோ அழுத்தமாக அவரை பார்த்தான்..
"அவளுக்கு ஒன்றும் ஆகாது டாக்டர்.. அவளை என்னை விட்டு யாராலும் பிரிக்க முடியாது.. நீங்க டிரீட்மென்ட் பண்ணுங்க.. கண்டிப்பாக பிழைத்து என்னிடம் வந்து விடுவாள்.." என்றவன் குரலில் அத்தனை உறுதி.
அவன் உறுதியாக பேசலாம்.. ஒரு மருத்துவராக எந்த பொய் வாக்குறுதியும் கொடுக்க முடியாமல், "கண்டிப்பா என்னால் ஆன எல்லாமே செய்வேன் பிரணவ்" என்றுவிட்டு சென்றுவிட்டார் அவர்.
அவர் கூறியதை முயன்று தன் மனதிற்குள் ஏறாமல் பார்த்துக்கொண்டவன், அங்கேயே அமைதியாக அமர்ந்துவிட்டான்..
எதுவும் யோசிக்கும் நிலையில் இல்லாமல் இருந்தவன், அப்படியே அமர்ந்திருக்க, எத்தனை மணி நேரம் கடந்தானோ அவனுக்கு ஒன்றும் தெரியாது..
"பிரணவ்..."
"மாப்பிள்ளை என் பொண்ணு எங்கே..?" என்ற கலவையான குரலில் தான் அவன் மீண்டும் கண்களை திறந்தான்..
அவனது மொத்த குடும்பமும் அங்கே தான் இருந்தது..
அசோக், ருத்ரா, பிரபாகர் மற்றும் கண்ணன், மது அனைவருமே இருந்தனர்..
பிரணவ் அருகில் அமர்ந்த அசோக், "என்ன ஆச்சு பிரணவ்? ராஜேந்திரன் போன் செய்து என்ன என்னவோ சொன்னாரே! இளவரசிக்கு விபத்தா? எங்கே இருக்கிறாள் பா? பெரிதாக ஒன்றும் இல்லையே?" என அவர் வேகமாக கேட்க, டாக்டர் ராஜேந்திரன் தான் தந்தையிடம் விஷயத்தை கூறி இருக்கிறார் என அவனுக்கு புரிந்தது.
அவர் தான் கண்ணன், மதுவை அழைத்து வந்திருக்க வேண்டும்..
அனைவரையும் ஒரு முறை பார்த்துக்கொண்டவன், "ஆபரேஷன் பண்ணிட்டு இருக்காங்க.. ஒன்றும் ஆகாது.. வந்துவிடுவாள்.." என்றான் எந்த உணர்வுமற்று
"டாக்டரை பார்க்கணும் அசோக்" என கண்ணன் கலங்கிய குரலில் கேட்க,
"இப்போது ஆபரேஷன் தியேட்டரில் இருப்பார் கண்ணா.. வா.. வேறு டாக்டரிடம் கேட்டு பாப்போம்.." என அவர் எழுந்துகொள்ள
"நானும் வரேன் அண்ணா" என அவர்களுடன் இணைந்து கொண்டார் மது..
ப்ரணவ்வோ அதற்கு மேல் எதுவும் பேசாமல் அமைதியாக அமர்ந்து விட்டான்..
ருத்ராவும் அவர்களுடன் சென்றுவிட, பிரபா தான் பிரணவ் நிலை உணர்ந்து அவன் அருகில் அவன் கையை ஆறுதலாக பிடித்து கொண்டு அமர்ந்துவிட்டான்..
"அண்ணிக்கு ஒன்னும் ஆகாது ண்ணா.. பயப்படாதே.." என அவன் மெதுவாக கூற,
"ஆக கூடாது" என அழுத்தமாக பிரணவ்விடம் இருந்தும் பதில் வந்தது.
மருத்துவரை பார்க்க சென்றவர்கள், மீண்டும் வந்த போது மதுவின் அழுகுரல் தான் முதலில் பிரணவ் காதில் விழுந்தது..
நடக்கவே முடியாமல் அங்கு வந்ததும் ஓய்ந்து போய் தரையில் அமர்ந்துவிட்டவர், "என்னங்க இப்படி சொல்லுறாங்க! எனக்கு என் பொண்ணு வேணும்.. இல்லை என்றால் நானும் அவளுடனே போய் விடுவேன்.." என அவர் கதற, அவர் அருகில் அமர்ந்து அவரை அழுதுகொண்டே அணைத்துக்கொண்டார் கண்ணன்..
"அவளுக்கு ஒன்றும் ஆகாது மது.. ப்ளீஸ் மா.. கொஞ்சம் அமைதியா இரு..." என அவர் சமாதானப்படுத்த முயல,
"இல்லை எனக்கு என் பொண்ணு வேண்டும்.. அவளுக்கு ஒன்றும் ஆகாது என்று அந்த டாக்டரை சொல்ல சொல்லுங்களேன்.." என தொடர்ந்து அவர் அழுதுகொண்டே தான் இருந்தார்..
ஒரு கட்டத்திற்கு மேல் பிரணவ்வால் தான் அவர் அழுகையை சகிக்க முடியாமல் போனது..
"போதும் அத்தை" என திடீரென அவன் கத்த, மது உட்பட அனைவரும் அவனை அதிர்ந்து பார்த்தனர்..
"என் வசிக்கு ஒன்றும் ஆகாது.. இப்படி அழுது அழுது பலகீனமாகி, என்னையும் பலகீனமாக்காதீங்க.. கொஞ்சம் அமைதியா இருங்க.. அவள் நல்லபடியா வருவாள்.." நிதானமாக அவன் கூறியது புரிந்தாலும், பெற்றவர் மனம் தாங்க வேண்டுமே..!
அவரால் முடிந்த ஒரே விஷயமாக, முந்தானையால் முகத்தை மூடி கொண்டு அமைதியாக அழுது கொண்டிருந்தார்..
அங்கிருந்த அனைவருமே இளவரசிக்கு ஒன்றும் ஆகி விட கூடாது என்று வேண்டி கொண்டு தான் அமர்ந்திருந்தனர்..
சிறிது நேரத்தில் பிரபாகர் மூலம் விஷயம் தெரிந்து ராதிகாவும் வந்து சேர்ந்தாள்..
விபத்து என்று மட்டுமே பிரபாகர் கூறி இருக்க, அங்கு அனைவரும் அமர்ந்திருந்த நிலையிலும், பிரணவ் உடை முழுவதும் இருந்த ரத்தமும், நிலைமையின் தீவிரத்தை உணர்த்த, வேகமாக மது அருகில் வந்தாள் ராதிகா..
"அம்மா அரசி எங்கே மா? அவளுக்கு என்ன ஆச்சு?" என பதட்டத்துடன் அவள் கேட்க, அவளை பார்த்ததும் மேலும் மதுவின் அழுகை அதிகரிக்க தான் செய்தது..
"ராதா மா.. அரசி.. அரசி..." என்றவருக்கு மேலும் கதறல் வந்துவிடும் போல் இருக்க, மருமகன் அதட்டியது நியாபகம் வந்து அவளை அணைத்து கொண்டு அமைதியாக கண்ணீர் வடித்தார் அந்த அன்னை..
ஒன்றும் சொல்லாமல் அவர் அழுததில் அவளுக்கு மேலும் பயம் தொற்றிக்கொள்ள, என்னவென்று தெரியாமல் பிரபாகரை பயத்துடன் பார்த்தாள் ராதிகா..
அவனோ பிரணவ்வை ஒரு முறை திரும்பி பார்த்துக்கொண்டவன், மெதுவாக எழுந்து தன்னை தொடரும் படி அவளிடம் செய்கை காட்டிவிட்டு சற்றே தள்ளி வந்தான்..
ராதிகாவும் மது விலகியதும், அவனை தொடர்ந்து சென்றாள்..
இவர்களுக்கு காது கேட்காத தூரத்தில் பிரபாகர் நின்றிருக்க, வேகமாக அவனிடம் சென்றவள், "அரசிக்கு என்ன ஆச்சு பிரபா? ரொம்ப ஒன்றும் அடி இல்லையே?" என ஏற்கனவே கலங்கி இருந்த கண்களுடன் கேட்க, ஒரு பெருமூச்செடுத்து தன்னை கட்டுப்படுத்தி கொண்டவன், சற்று நேரம் முன்பு அசோக் தன்னிடம் கூறியதை மறைக்காமல் அவளிடம் கூறிவிட்டான்..
அவன் கூறி முடித்த நொடி, "ஐயோ அரசி" என கதறிவிட்டாள் ராதிகா..
"அவளுக்கு ஏன் பிரபா இந்த நிலை? அவளுக்கு ஒன்றும் ஆகாது தானே?" கதறலுக்கு இடையில் திணறலாய் அவள் கேட்க,
"நல்லதே நினைப்போம் ராது.. உனக்கு கஷ்டமாக இருந்தால் இங்கேயே அழுதுவிடு.. அங்கே வந்து எதுவும் பேசாதே மா.. பிரணவ்வால் தாங்க முடியவில்லை.. வெளியில் அமைதியாக இருந்தாலும், உள்ளுக்குள் அவன் ரொம்பவும் துடித்து கொண்டிருக்கிறான்.. எந்த அழுகை சத்தத்தையோ, எதிர்மறை பேச்சுகளையோ கேட்கும் நிலையில் அவன் இல்லை ராது.."
அண்ணன் மனதை சரியாக படித்தவனாக பிராபகர் கூற, ராதிகாவும் மனம் ஆறாமல் அங்கேயே சுவரில் சாய்ந்து அழுது கொண்டிருந்தாள்..
பிரபாகர் மென்மையாக அவள் தலை மட்டும் கோதி கொடுக்க, ஒருவாறு மனம் அமைதி அடைந்ததும் இருவரும் மீண்டும் அங்கு வந்தனர்..
ராதிகா முன்பு போலவே மதுவிற்கு ஆறுதலாக அமர்ந்து விட, பிரபாகர் பிரணவ்விடம் அமர்ந்துவிட்டான்..
அன்று முழுவதும் யாருக்குமே அங்கிருந்து எழுந்து செல்ல வேண்டும் என்று கூட தோன்றவில்லை..
ஆபரேஷன் என போன டாக்டர் மீண்டும் வரும் போது இரவே ஆகி விட்டது..
வந்தவர் முகமோ இன்னமும் சுருங்கி தான் இருந்தது..
அவர் வந்ததை பார்த்ததும் அனைவரும் எழுந்து நின்று அவரை பார்க்க, அவரும் ஒரு பெருமூச்சுடன் தான் பேசினார்..
"ஆபரேஷன் எல்லாம் முடிந்தது அசோக்.. ஆனால் உயிருக்கு ஆபத்தில்லை என்று சொல்ல முடியாது.. அவங்க கொஞ்சம் க்ரிட்டிக்கலா தான் இருக்காங்க.. கண் முழிக்கராங்களா என்று வெயிட் பண்ணி தான் பார்க்க வேண்டும்.."
"ஏன்..? அதான் ஆபரேஷன் பண்ணிடீங்களே..! பிழைப்பாளா இல்லையா என்று என்ன சந்தேகம்..?" என ப்ரணவ் கடுப்புடன் கேட்க,
"இது சாதா ஆபரேஷன் இல்லை பிரணவ்.. தலையில் செய்த மேஜர் ஆபரேஷன்.. எத்தனை மணி நேரம் ஆகிற்று பார்த்தாயா? இல்லையா? அவள் உடல் காட்டும் எதிர்வினை வைத்து தான் பா சொல்ல முடியும்.."
அவர் நிதானமாக தான் பேசிக்கொண்டிருந்தார்.. அந்த நிதானம் அவனிடம் கொஞ்சமும் இருக்கவில்லை..
"உங்களால் சொல்ல முடியாது என்றால், நீங்க என்ன படிச்சீங்க டாக்டர்? இதை கூட கண்டுபிடிக்க முடியாமல் உங்களுக்கு யார் டாக்டர் பட்டம் கொடுத்தது..? எனக்கு என் வசி வேண்டும்.. அவளுக்கு சரியாகியே ஆகணும்.."
என்ன பேசுகிறோம், எங்கு இருக்கிறோம் என்றே உணராமல் அவன் கத்திக்கொண்டிருக்க, "அண்ணா ப்ளீஸ்" என அவனை பிடித்து இழுத்தான் பிரபாகர்..
அதற்குள், "சாரி ராஜேந்திரா" என அசோக் மன்னிப்பு வேண்ட,
"எனக்கு புரிகிறது அசோக்.. விடு, நம்ம பிரணவ் தானே.. என்னால் முடிந்த எல்லாம் நான் செய்துவிட்டேன் அசோக்.. அந்த பெண் கண் விழித்தால் தான் பா உண்டு.. அதற்கான வாய்ப்பு.." என நிறுத்தியவர் பிரணவ்வை ஒரு முறை பார்க்க, அவனும் அமைதியாக அவரை தான் பார்த்து கொண்டிருந்தான்..
"பத்து சதவிகிதம் தான்... ஐ எம் சாரி.." என முடித்துவிட்டார் அவர்.
அவரை பொறுத்தவரை பார்க்கும் ஆயிரம் நோயாளிகளில் அவளும் ஒருத்தி.. அவ்வளவு தான்.. அதான் சுலபமாக சொல்லி விட்டார்..
ஆனால் அங்கிருந்தவர்களுக்கு அப்படி இல்லையே..!
அவர் கூறியதை கேட்டு, "நோ..." என பிரணவ் முணுமுணுக்க, மதுவோ, "ஐயோ..." என மீண்டும் கதறி துடிக்க தொடங்கி விட்டார்..
"இப்போ ஐ. சி யுவிற்கு மாத்திடுவாங்க.. தொடர்ந்து அப்சர்வேஷனில் இருக்கட்டும்.. பார்ப்போம்.." என அவர் முடித்துவிட
"எனக்கு வசியை பார்க்கனும்" என்றான் பிரணவ் அமர்ந்த இடத்தில் இருந்தே
"இன்று முடியாது பிரணவ்.. நாளை காலை பார்க்கலாம்.. இப்போது இத்தனை பேர் இங்கு இருக்க கூடாது.. யாரவது ஒருவர் இருவர் தவிர, மத்தவங்க கிளம்புங்க.. நான் ரூம் ஏற்பாடு பண்ணுறேன்.. இருப்பவர்கள் அங்கே இருந்து கொள்ளுங்கள்.." என்றவர் அதற்கு மேல் நிற்காமல் சென்று விட்டார்.
அங்கு மீண்டும் ஒரு சங்கடமான அமைதி தான் நிலவியது..
யாருக்கு யார் ஆறுதல் சொல்வது என்று தெரியாமல் அனைவருமே திணற, அங்கு எதையுமே கண்டுகொள்ளாமல் இருந்தது பிரணவ் மட்டும் தான்..
அவன் தான் இந்த உலகிலேயே இல்லையே..!
அவன் உலகம் அவன் கண்களில் கூட தட்டுப்படாமல் அல்லவா ஆட்டம் காட்டி கொண்டிருந்தது..!
அவசர சிகிச்சை பிரிவிற்கு கூட ஆபரேஷன் தியேட்டரில் இருந்து நேரடியாக வேறு வழியாக அழைத்து சென்று விட்டதால், அவனால் தள்ளி நின்று கூட அவளை பார்க்க முடியவில்லை..
இரவு பத்து மணி வரை ஆகிவிட்டதில், பிரபாகர் தான் முதலில் சற்றே சுதாரித்தான்..
"அப்பா இங்கே இத்தனை பேர் இருக்க முடியாது.. யார் யார் வரீங்க என்று சொல்லுங்க.. நான் விட்டுவிடுகிறேன்.." என்று அவன் கூற
"நீ வீட்டுக்கு போ அசோக்.. தங்கச்சியையும் கூட்டிட்டு போ.. நான் பார்த்துக்கறேன்.." என்று கூறி கொண்டே கண்ணை துடைத்து கொண்டு எழுந்தார் கண்ணன்.
"பிரணவ் தம்பி நீங்களும்..." என அவர் தொடங்க
"உங்களுக்கு வேணும்னா போங்க.. என் வசியை விட்டு நான் வரமாட்டேன்.." என அழுத்தமாக கூறியவன், அதற்கு மேல் உன்னிடம் பேச ஒன்றும் இல்லை என்பது போல் குனிந்துவிட்டான்..
ருத்ரா தான் மகனை சிறு பயத்துடன் பார்த்தார்..
அவரது பெற்ற மனம் இப்போது பிள்ளையின் நிலை நினைத்து தான் பெரிதாக அடித்து கொண்டது..
கண்ணன் அருகில் வந்த அசோக், "இத்தனை பேர் இருக்க கூடாது என்பதால் மட்டுமே கிளம்புகிறேன் கண்ணா.. காலையில் வந்து விடுகிறேன்.. நீ பயப்படாமல் இரு.. பணத்தை பற்றி ஒன்றும் யோசிக்காதே.. நான் பார்த்துக்கொள்கிறேன்.. கண்டிப்பா என் மருமகள் எழுந்து வருவாள் டா.."என கூறி கொண்டிருக்க
"என் பொண்டாட்டிக்கு நான் செலவு பண்ணிப்பேன்.. உங்கள் வேலையை பாருங்க.." நிமிராமலே ஏதோ கோபத்தில் கத்தினான் பிரணவ்
"சரி டா.. நீயே பார்த்துக்கோ.." என மென்மையாகவே அவன் தலை கோதி கூறிவிட்டு கிளம்பினார் அசோக்.
பிரபாகர் ராதிகாவையும் அழைத்து கொண்டே கிளம்பினான்..
'மதுவிற்கு துணையாக இருக்கிறேன்' என்று கூறியவளை, கண்ணனே காலை வரும்படி கூறி அனுப்பிவிட்டார்..
முதலில் ராதிகாவை விட்டுவிட்டு, தங்கள் வீட்டை நோக்கி பிரபாகர் வண்டியை செலுத்த, "இளவரசிக்கு ஒன்றும் ஆகாது தானே?" என மெதுவாக கணவனிடம் கேட்டார் ருத்ரா
"ஆகாது ருத்ரா" என்றவர் மனைவி இளவரசி மீது இருக்கும் அக்கரையில் கேட்கிறாள் என்று தான் நினைத்தார்.
ஆனால் ருத்ரா மனமோ வேறு கவலையில் உழன்று கொண்டிருந்தது..
பெற்றோரை வீட்டில் விட்ட பிரபாகர், பிரணவிற்க்கு மாற்று உடையும் எடுத்து கொண்டு தான் மீண்டும் மருத்துவமனைக்கு வந்தான்..
அங்கோ பிரணவ் அதே சேரில் அமர்ந்திருக்க, மதுவும் கண்ணனும் கூட அமைதியாக தான் அமர்ந்திருந்தனர்..
யாருமே அவர்களுக்கு என்று கொடுத்த அறைக்கு செல்லவில்லை என அவனுக்கு புரிந்தது..
முதலில் கண்ணன் அருகில் போனவன், "மாமா கொஞ்சம் இட்லி மட்டும் எடுத்து வந்தேன்.. சாப்பிடுங்க மாமா.. அத்தைக்கும் கொடுங்க.. ரொம்பவும் சோர்ந்து போய் இருக்காங்க.." என மெதுவாக கூற
"எனக்கு ஒன்றும் வேண்டாம் தம்பி.. வற்புறுத்தாதீங்க ப்ளீஸ்.." என்று கையெடுத்து கும்பிட்டு விட்டார் மது.
கண்ணனும் மறுத்துவிட, அடுத்து பிரணவ்விடம் வந்து அமர்ந்தான் பிரபாகர்..
"நீயாவது சாப்பிடேன் ண்ணா.." என பிரபாகர் கெஞ்சலாக கேட்க, அவனிடம் இருந்து வந்தது என்னவோ மறுப்பான தலையசைப்பு தான்..
அவனை வற்புறுத்த முடியாது என்று புரிந்ததால், "உடையாவது மாற்றிக்கொள் அண்ணா" என்று தன்னிடம் இருந்த கவரை நீட்டினான் பிரபாகர்.
அதை அமைதியாக வாங்கி கொண்ட பிரணவ்வின் கண்கள் தன் உடையில் படிய, தன்னவள் ரத்தத்தை பார்த்தவனுக்கு மனமெல்லாம் அடைத்து கொண்டது போல் வலித்தது..
மிகவும் கடினப்பட்டு வலியை விழுங்கி கொண்டவன், உடையை எடுத்துக்கொண்டு சென்றான்..
ஐந்து நிமிடத்தில் உடை மாற்றி வந்தவன், மீண்டும் அங்கேயே அமைதியாக அமர்ந்து விட, பிரபாகரும் அவன் அருகில் அமர்ந்து கொண்டான்..
கண்களை மூடி சுவரில் சாய்ந்து அமர்ந்துவிட்ட பிரணவ்வின் முகம் பாறையாக இறுகி கிடக்க, அடிக்கடி கண்களில் வழிந்த கண்ணீரை துடைக்கும் எண்ணம் கொஞ்சமும் இல்லாமல் அமர்ந்திருந்தான் அவன்..
கண்ணன், மது கூட சற்றே கண் அயர்ந்து விட, பிரபாகரும் ஒரு கட்டத்தில் லேசாக கண் அயர்ந்து விட்டான்..
ஆனால் கண்களை மூடி கொண்டு அமர்ந்திருந்த பிரணவ், ஒரு நொடி கூட உறங்கவில்லை..
மனம் முழுவதும் உயிரோடு மரிக்க தயாராக இருக்கும் போது, தூக்கம் எங்கிருந்து வரும்..!
மறுநாள் காலை டாக்டர் வந்து இளவரசியை சோதித்துவிட்டு வந்த போது, மீண்டும் அவரிடம் அவளை பார்க்க அனுமதி கேட்டான் பிரணவ்..
"பார்க்கலாம் பிரணவ்.. ஒவ்வொருத்தரா பாருங்க.. ஆனால் அதிக நேரம் இருக்க கூடாது.. எதுவும் அழுது சத்தம் எல்லாம் செய்யாமல் பார்த்துட்டு வாங்க.. சேப்டி டிரஸ், மாஸ்க் எல்லாம் கொடுப்பாங்க... போட்டுட்டு போ.." என்றுவிட்டு அவர் சென்றுவிட, அவனும் நர்ஸ் கொடுத்த உடைகளை மாட்டிக்கொண்டு யாரையும் கண்டுகொள்ளாமல் முதல் ஆளாக உள்ளே சென்றுவிட்டான்..
அவளது பெற்றோர் இருக்கின்றனர், அவர்களுக்கும் அவளை பார்க்கும் தவிப்பிருக்கும் என்றெல்லாம் யோசிக்கும் நிலையில் அவன் இருக்கவில்லை..
அவன் தவிப்பை கண்கூடாக பார்த்த அவர்களும், அவனை தடுக்கவில்லை...
தன்னவளை பார்க்க வந்தவனுக்கோ, அவள் இருந்த நிலையை பார்த்ததும், வந்தே இருக்க வேண்டாமோ என்று தோன்றி விட்டது..
ஒரு பக்கம் தலையில் பெரிய கட்டு போக, முதுகிலும் ஏதோ ஆபரேஷன் செய்திருப்பார்கள் போல், ஒரு பக்கமாக தான் அவளை படுக்க வைத்திருந்தனர்..
பக்கத்தில் ஏதேதோ வயர்கள் வேறு..!
அவள் முகத்திலோ மருந்துக்கும் கொஞ்சமும் சலனம் இருக்கவில்லை..
மெதுவாக அவளை பார்த்து கொண்டே அருகில் வந்தவனுக்கு, 'ஓடிவிடேன்' என கதறிய மனதை இறுக பிடித்து வைப்பது, பெரும் பாடாக இருந்தது..
கதறிவிடுவேன் என துடித்த உதடுகளை அழுந்த மூடி கட்டுப்படுத்திக்கொண்டவன், கலங்கிய கண்களுடன் அவளையே தான் பார்த்து கொண்டிருந்தான்..
"என்னிடம் வந்து விடு வசி மா.. நீ இல்லாமல் என்னால் நிச்சயம் வாழ முடியாது டி.. எனக்கு நீ வேண்டும்.. வந்துவிடு வசி.."
அவள் காதுக்கு அவன் மென்குரல் கேட்டதோ என்னவோ! அவனுக்கு ஒன்றும் தெரியாது..
காதில் கேட்காவிட்டாலும், மென்மையாக அவன் பிடித்திருந்த அவள் கைகள் தன் மனதை அவளுக்கு உணர்த்தி இருக்கும் என்றே அவன் நம்பினான்.
அதிக நேரம் நின்று அவனால் அவளை அந்த நிலையில் பார்க்க முடியவில்லை..
அவன் சீக்கிரமே வெளியே வந்துவிட, அடுத்து மது கண்ணன் இருவரும் போய்விட்டு வந்தனர்..
புதிதாக அழ தொடங்கிய மதுவை சமாதானம் செய்வதே கண்ணனுக்கு பெரும் பாடாக இருந்தது..
அசோக் வந்ததும், அவரும் ருத்ராவும் கூட சென்று பார்த்துவிட்டு வந்தனர்..
அன்றைய பொழுதும் ஒரு முன்னேற்றமும் இல்லாமல் கழிய, அதுவே தொடர் கதையாக போய்விட்டது..
அடுத்த இரண்டு நாட்களும் அப்படியே தான் கழிந்தது..
இடையில் மது அழுது அழுது மயங்கி விட, அவரையும் அங்கேயே சேர்த்து ட்ரிப்ஸ் எல்லாம் போட்டு மிரட்டி உண்ண வைத்தனர்..
கண்ணனையும் ஒருவாறு அசோக் மிரட்டி உண்ண வைத்துவிட்டார்..
அங்கு யாராலும் நெருங்க முடியாமல் போனது பிரணவ் தான்..
யார் என்ன சொன்னாலும் அவன் காதிலேயே வாங்கவில்லை..
இயற்கை தேவைகளுக்கும், குளிக்கவும் மட்டுமே எழுந்து சென்று வந்தவன், அவசர சிகிச்சை பிரிவு வாசலை விட்டு நகரவும் இல்லை, தண்ணீரை தவிர வேறு எந்த உணவும் சாப்பிடவும் இல்லை..
சில சமயம் கண் மூடி அமர்ந்துவிடுபவன், தூங்கியது போலவே தெரியவில்லை..
அன்று ஒரு முடிவுடன் அவன் அருகில் வந்து உணவு தட்டுடன் அமர்ந்தான் பிரபாகர்..
"அண்ணா நீ இப்படியே இருப்பதால் அண்ணிக்கு சரியாகி விடாது.. ஒழுங்கா சாப்பிடு.." சற்று அழுத்தமாக பிரபாகர் கூற, கடந்து சென்ற நாட்கள் பழக்கம் போல், அவன் புறம் திரும்பாமலே மறுப்பாக தலையசைத்து வைத்தான் பிரணவ்..
"அண்ணா ப்ளீஸ்.. சொன்னால் புரிந்து கொள் ண்ணா.. சிறு பிள்ளை போல் அடம் பிடிக்காதே.." என கோபமாக பிரபாகர் கூற
"எழுந்து போ டா" என்றான் பிரணவ் எரிச்சலுடன்
"சாப்பிடாமல் இருந்து என்ன ண்ணா செய்ய போகிறாய்? அண்ணிக்கு முன் நீ போய் சேர போகிறாயா? அவங்க கண் விழித்து உன்னை கேட்டால் நாங்க என்ன பதில் சொல்ல? அவங்க கண் விழிக்கும் போது நீ படுத்துவிட்டாய் என்று சொன்னால் தாங்குவாங்களா..?" தெளிவாக பிரபாகர் பேசியதில் முகம் சுருங்க அவன் புறம் திரும்பினான் பிரணவ்.
ஒருவாறு அவன் கூறியதில் இருந்த உண்மை உரைக்க, எதுவும் பேசாமல் அவன் கொடுத்த உணவை வாங்கி விழுங்கி வைத்தான்..
அதை ருத்ரா ஒருவித நிம்மதியுடன் பார்த்து கொண்டதெல்லாம் அவனுக்கு தெரியாது..
அவள் கண் விழிப்பாள் என்று சொல்லி சொல்லி தான் பிரபாகர் பிரணவ்வை சமாதான படுத்தி வைத்திருந்தான்..
ஆனால் மறுநாள் இளவரசியை பரிசோதித்த மருத்துவரோ, பெரிய குண்டாக தூக்கி போட்டார்..
எப்போதும் போல் அவர் சோதித்து விட்டு வந்ததும், பிரணவ் அவரிடம் வந்து நிற்க, அந்த நேரம் ராதிகா உட்பட அனைவருமே அங்கு தான் இருந்தனர்..
அனைவரையும் ஒரு முறை பார்த்து கொண்டவர், "ஐ எம் சாரி.. அவங்க கோமாவிற்கு போய்ட்டாங்க.. இனி எந்த நேரமானாலும்..." என அவர் தயங்கி நிறுத்தி விட,
ஒரு நொடி அதிர்ச்சியில் உறைந்து நின்றுவிட்ட பிரணவ், "ஒன்றும் ஆகாது" என்றான் சத்தமாக.
“உயிராய் அவளை சுமக்க அவன் தயாராக நிற்க,
பெண்ணவளின் உயிரை மொத்தமாக பறிக்க எமனும் பயந்து போனானோ...!”
மலரும்..
மருத்துவமனையில் அவசர சிகிச்சை பிரிவின் வாசலில் அமர்ந்திருந்தான் பிரணவ்..
அங்கே எப்படி வந்து சேர்ந்தோம் என்று கேட்டால், அவனுக்கு சரியாக சொல்ல கூட தெரியாது..
யாரோ ஆம்புலன்சிற்கு அழைத்து உதவி செய்ய, தங்கள் குடும்ப மருத்துவமனையை கூறி, அங்கே செல்லும்படி சொன்னது மட்டும் தான் அவன் நினைவில் இருந்தது..
அங்கிருந்த மருத்துவருக்கு அவனை நன்றாகவே தெரியும்..
அவன் அட்மிட் செய்த அடுத்த நொடி இளவரசியை பார்க்க சென்று விட்டார்..
அவர் உள்ளே சென்றதும் அமைதியாக அமர்ந்துவிட்டவன் மனம் முழுவதும், தன்னவளுக்கு எதுவும் ஆகி விட கூடாது என்று மட்டும் தான் ஓடி கொண்டிருந்தது..
வீட்டிற்கு சொல்ல வேண்டும் என்ற எண்ணம் கூட இல்லாமல் அமர்ந்திருந்தான்..
அவன் உடல் முழுவதும் படர்ந்திருந்த அவனவளின் ரத்தமும், அவன் கைகளில் இன்னமும் காயாமல் இருந்த அவள் ரத்தமும், அவளது நிலையை மீண்டும் மீண்டும் அவன் கண் முன் கொடூரமாக காண்பித்து கொண்டே இருக்க, அதை தாங்க முடியாமல் கண்களை மூடி சுவரில் சாய்ந்து அமர்ந்து விட்டான் பிரணவ்.
உள்ளே போன மருத்துவர் வெளியே வரவே தாமதமானது..
"பிரணவ்" என்ற மருத்துவரின் அழைப்பில் கண்களை திறந்தவன், அவரை பார்த்த நொடி வேகமாக எழுந்து கொள்ள, அதே நேரம் இளவரசியை ஸ்ட்ரெட்ச்சரில் எங்கோ அழைத்து சென்றனர்..
"என்ன ஆச்சு டாக்டர்? வசி.. வசியை எங்கே கூட்டிட்டு போறாங்க..?" பேசிக்கொண்டே அவன் அவளை தொடர முயற்சிக்க
"நில்லு பிரணவ்.. ஆபரேஷன் தியேட்டர் தான் கூட்டிட்டு போறாங்க.. தலையில் நல்ல அடி பிரணவ்.. உடனே ஆபரேஷன் செய்தே ஆகணும்.. ஸ்பெசலிஸ்ட் வர சொல்லி இருக்கிறேன்.. முதுகிலும் நல்ல அடி.. எல்லாமே பார்க்கனும்.. எல்லாம் மேஜர் ஆபரேஷன் பிரணவ்.. நேரம் ஆகும்.. அண்ட்...." என நிறுத்தியவர் ஒரு நொடி அவன் முகம் பார்த்து தயங்கினார்.
கண்கள் முழுவதும் கலங்கி இருப்பதை கூட உணர்ந்து கொள்ள முடியாத நிலையில் இருப்பவன், தான் சொல்வதை தங்குவானா என அவருக்கு சந்தேகமாக இருந்தது..
அவர் தயக்கம் அவனுக்கு புரிந்ததோ என்னவோ, "முழுதா சொல்லிடுங்க டாக்டர்" என மனதை கல்லாக்கி கொண்டு அவனே எடுத்து கொடுத்தான்.
"அவங்க பிழைப்பது கஷ்டம் தான் பிரணவ்.. மனதை தேற்றிக்கோ.. எதுவானாலும் ஏற்றுக்கொள்ள தயாரா இரு.." என மெதுவாக அவர் கூற,
"நோ டாக்டர்" என்றான் பிரணவ் பட்டென
அவர் பரிதாபமாக அவனை பார்க்க, அவனோ அழுத்தமாக அவரை பார்த்தான்..
"அவளுக்கு ஒன்றும் ஆகாது டாக்டர்.. அவளை என்னை விட்டு யாராலும் பிரிக்க முடியாது.. நீங்க டிரீட்மென்ட் பண்ணுங்க.. கண்டிப்பாக பிழைத்து என்னிடம் வந்து விடுவாள்.." என்றவன் குரலில் அத்தனை உறுதி.
அவன் உறுதியாக பேசலாம்.. ஒரு மருத்துவராக எந்த பொய் வாக்குறுதியும் கொடுக்க முடியாமல், "கண்டிப்பா என்னால் ஆன எல்லாமே செய்வேன் பிரணவ்" என்றுவிட்டு சென்றுவிட்டார் அவர்.
அவர் கூறியதை முயன்று தன் மனதிற்குள் ஏறாமல் பார்த்துக்கொண்டவன், அங்கேயே அமைதியாக அமர்ந்துவிட்டான்..
எதுவும் யோசிக்கும் நிலையில் இல்லாமல் இருந்தவன், அப்படியே அமர்ந்திருக்க, எத்தனை மணி நேரம் கடந்தானோ அவனுக்கு ஒன்றும் தெரியாது..
"பிரணவ்..."
"மாப்பிள்ளை என் பொண்ணு எங்கே..?" என்ற கலவையான குரலில் தான் அவன் மீண்டும் கண்களை திறந்தான்..
அவனது மொத்த குடும்பமும் அங்கே தான் இருந்தது..
அசோக், ருத்ரா, பிரபாகர் மற்றும் கண்ணன், மது அனைவருமே இருந்தனர்..
பிரணவ் அருகில் அமர்ந்த அசோக், "என்ன ஆச்சு பிரணவ்? ராஜேந்திரன் போன் செய்து என்ன என்னவோ சொன்னாரே! இளவரசிக்கு விபத்தா? எங்கே இருக்கிறாள் பா? பெரிதாக ஒன்றும் இல்லையே?" என அவர் வேகமாக கேட்க, டாக்டர் ராஜேந்திரன் தான் தந்தையிடம் விஷயத்தை கூறி இருக்கிறார் என அவனுக்கு புரிந்தது.
அவர் தான் கண்ணன், மதுவை அழைத்து வந்திருக்க வேண்டும்..
அனைவரையும் ஒரு முறை பார்த்துக்கொண்டவன், "ஆபரேஷன் பண்ணிட்டு இருக்காங்க.. ஒன்றும் ஆகாது.. வந்துவிடுவாள்.." என்றான் எந்த உணர்வுமற்று
"டாக்டரை பார்க்கணும் அசோக்" என கண்ணன் கலங்கிய குரலில் கேட்க,
"இப்போது ஆபரேஷன் தியேட்டரில் இருப்பார் கண்ணா.. வா.. வேறு டாக்டரிடம் கேட்டு பாப்போம்.." என அவர் எழுந்துகொள்ள
"நானும் வரேன் அண்ணா" என அவர்களுடன் இணைந்து கொண்டார் மது..
ப்ரணவ்வோ அதற்கு மேல் எதுவும் பேசாமல் அமைதியாக அமர்ந்து விட்டான்..
ருத்ராவும் அவர்களுடன் சென்றுவிட, பிரபா தான் பிரணவ் நிலை உணர்ந்து அவன் அருகில் அவன் கையை ஆறுதலாக பிடித்து கொண்டு அமர்ந்துவிட்டான்..
"அண்ணிக்கு ஒன்னும் ஆகாது ண்ணா.. பயப்படாதே.." என அவன் மெதுவாக கூற,
"ஆக கூடாது" என அழுத்தமாக பிரணவ்விடம் இருந்தும் பதில் வந்தது.
மருத்துவரை பார்க்க சென்றவர்கள், மீண்டும் வந்த போது மதுவின் அழுகுரல் தான் முதலில் பிரணவ் காதில் விழுந்தது..
நடக்கவே முடியாமல் அங்கு வந்ததும் ஓய்ந்து போய் தரையில் அமர்ந்துவிட்டவர், "என்னங்க இப்படி சொல்லுறாங்க! எனக்கு என் பொண்ணு வேணும்.. இல்லை என்றால் நானும் அவளுடனே போய் விடுவேன்.." என அவர் கதற, அவர் அருகில் அமர்ந்து அவரை அழுதுகொண்டே அணைத்துக்கொண்டார் கண்ணன்..
"அவளுக்கு ஒன்றும் ஆகாது மது.. ப்ளீஸ் மா.. கொஞ்சம் அமைதியா இரு..." என அவர் சமாதானப்படுத்த முயல,
"இல்லை எனக்கு என் பொண்ணு வேண்டும்.. அவளுக்கு ஒன்றும் ஆகாது என்று அந்த டாக்டரை சொல்ல சொல்லுங்களேன்.." என தொடர்ந்து அவர் அழுதுகொண்டே தான் இருந்தார்..
ஒரு கட்டத்திற்கு மேல் பிரணவ்வால் தான் அவர் அழுகையை சகிக்க முடியாமல் போனது..
"போதும் அத்தை" என திடீரென அவன் கத்த, மது உட்பட அனைவரும் அவனை அதிர்ந்து பார்த்தனர்..
"என் வசிக்கு ஒன்றும் ஆகாது.. இப்படி அழுது அழுது பலகீனமாகி, என்னையும் பலகீனமாக்காதீங்க.. கொஞ்சம் அமைதியா இருங்க.. அவள் நல்லபடியா வருவாள்.." நிதானமாக அவன் கூறியது புரிந்தாலும், பெற்றவர் மனம் தாங்க வேண்டுமே..!
அவரால் முடிந்த ஒரே விஷயமாக, முந்தானையால் முகத்தை மூடி கொண்டு அமைதியாக அழுது கொண்டிருந்தார்..
அங்கிருந்த அனைவருமே இளவரசிக்கு ஒன்றும் ஆகி விட கூடாது என்று வேண்டி கொண்டு தான் அமர்ந்திருந்தனர்..
சிறிது நேரத்தில் பிரபாகர் மூலம் விஷயம் தெரிந்து ராதிகாவும் வந்து சேர்ந்தாள்..
விபத்து என்று மட்டுமே பிரபாகர் கூறி இருக்க, அங்கு அனைவரும் அமர்ந்திருந்த நிலையிலும், பிரணவ் உடை முழுவதும் இருந்த ரத்தமும், நிலைமையின் தீவிரத்தை உணர்த்த, வேகமாக மது அருகில் வந்தாள் ராதிகா..
"அம்மா அரசி எங்கே மா? அவளுக்கு என்ன ஆச்சு?" என பதட்டத்துடன் அவள் கேட்க, அவளை பார்த்ததும் மேலும் மதுவின் அழுகை அதிகரிக்க தான் செய்தது..
"ராதா மா.. அரசி.. அரசி..." என்றவருக்கு மேலும் கதறல் வந்துவிடும் போல் இருக்க, மருமகன் அதட்டியது நியாபகம் வந்து அவளை அணைத்து கொண்டு அமைதியாக கண்ணீர் வடித்தார் அந்த அன்னை..
ஒன்றும் சொல்லாமல் அவர் அழுததில் அவளுக்கு மேலும் பயம் தொற்றிக்கொள்ள, என்னவென்று தெரியாமல் பிரபாகரை பயத்துடன் பார்த்தாள் ராதிகா..
அவனோ பிரணவ்வை ஒரு முறை திரும்பி பார்த்துக்கொண்டவன், மெதுவாக எழுந்து தன்னை தொடரும் படி அவளிடம் செய்கை காட்டிவிட்டு சற்றே தள்ளி வந்தான்..
ராதிகாவும் மது விலகியதும், அவனை தொடர்ந்து சென்றாள்..
இவர்களுக்கு காது கேட்காத தூரத்தில் பிரபாகர் நின்றிருக்க, வேகமாக அவனிடம் சென்றவள், "அரசிக்கு என்ன ஆச்சு பிரபா? ரொம்ப ஒன்றும் அடி இல்லையே?" என ஏற்கனவே கலங்கி இருந்த கண்களுடன் கேட்க, ஒரு பெருமூச்செடுத்து தன்னை கட்டுப்படுத்தி கொண்டவன், சற்று நேரம் முன்பு அசோக் தன்னிடம் கூறியதை மறைக்காமல் அவளிடம் கூறிவிட்டான்..
அவன் கூறி முடித்த நொடி, "ஐயோ அரசி" என கதறிவிட்டாள் ராதிகா..
"அவளுக்கு ஏன் பிரபா இந்த நிலை? அவளுக்கு ஒன்றும் ஆகாது தானே?" கதறலுக்கு இடையில் திணறலாய் அவள் கேட்க,
"நல்லதே நினைப்போம் ராது.. உனக்கு கஷ்டமாக இருந்தால் இங்கேயே அழுதுவிடு.. அங்கே வந்து எதுவும் பேசாதே மா.. பிரணவ்வால் தாங்க முடியவில்லை.. வெளியில் அமைதியாக இருந்தாலும், உள்ளுக்குள் அவன் ரொம்பவும் துடித்து கொண்டிருக்கிறான்.. எந்த அழுகை சத்தத்தையோ, எதிர்மறை பேச்சுகளையோ கேட்கும் நிலையில் அவன் இல்லை ராது.."
அண்ணன் மனதை சரியாக படித்தவனாக பிராபகர் கூற, ராதிகாவும் மனம் ஆறாமல் அங்கேயே சுவரில் சாய்ந்து அழுது கொண்டிருந்தாள்..
பிரபாகர் மென்மையாக அவள் தலை மட்டும் கோதி கொடுக்க, ஒருவாறு மனம் அமைதி அடைந்ததும் இருவரும் மீண்டும் அங்கு வந்தனர்..
ராதிகா முன்பு போலவே மதுவிற்கு ஆறுதலாக அமர்ந்து விட, பிரபாகர் பிரணவ்விடம் அமர்ந்துவிட்டான்..
அன்று முழுவதும் யாருக்குமே அங்கிருந்து எழுந்து செல்ல வேண்டும் என்று கூட தோன்றவில்லை..
ஆபரேஷன் என போன டாக்டர் மீண்டும் வரும் போது இரவே ஆகி விட்டது..
வந்தவர் முகமோ இன்னமும் சுருங்கி தான் இருந்தது..
அவர் வந்ததை பார்த்ததும் அனைவரும் எழுந்து நின்று அவரை பார்க்க, அவரும் ஒரு பெருமூச்சுடன் தான் பேசினார்..
"ஆபரேஷன் எல்லாம் முடிந்தது அசோக்.. ஆனால் உயிருக்கு ஆபத்தில்லை என்று சொல்ல முடியாது.. அவங்க கொஞ்சம் க்ரிட்டிக்கலா தான் இருக்காங்க.. கண் முழிக்கராங்களா என்று வெயிட் பண்ணி தான் பார்க்க வேண்டும்.."
"ஏன்..? அதான் ஆபரேஷன் பண்ணிடீங்களே..! பிழைப்பாளா இல்லையா என்று என்ன சந்தேகம்..?" என ப்ரணவ் கடுப்புடன் கேட்க,
"இது சாதா ஆபரேஷன் இல்லை பிரணவ்.. தலையில் செய்த மேஜர் ஆபரேஷன்.. எத்தனை மணி நேரம் ஆகிற்று பார்த்தாயா? இல்லையா? அவள் உடல் காட்டும் எதிர்வினை வைத்து தான் பா சொல்ல முடியும்.."
அவர் நிதானமாக தான் பேசிக்கொண்டிருந்தார்.. அந்த நிதானம் அவனிடம் கொஞ்சமும் இருக்கவில்லை..
"உங்களால் சொல்ல முடியாது என்றால், நீங்க என்ன படிச்சீங்க டாக்டர்? இதை கூட கண்டுபிடிக்க முடியாமல் உங்களுக்கு யார் டாக்டர் பட்டம் கொடுத்தது..? எனக்கு என் வசி வேண்டும்.. அவளுக்கு சரியாகியே ஆகணும்.."
என்ன பேசுகிறோம், எங்கு இருக்கிறோம் என்றே உணராமல் அவன் கத்திக்கொண்டிருக்க, "அண்ணா ப்ளீஸ்" என அவனை பிடித்து இழுத்தான் பிரபாகர்..
அதற்குள், "சாரி ராஜேந்திரா" என அசோக் மன்னிப்பு வேண்ட,
"எனக்கு புரிகிறது அசோக்.. விடு, நம்ம பிரணவ் தானே.. என்னால் முடிந்த எல்லாம் நான் செய்துவிட்டேன் அசோக்.. அந்த பெண் கண் விழித்தால் தான் பா உண்டு.. அதற்கான வாய்ப்பு.." என நிறுத்தியவர் பிரணவ்வை ஒரு முறை பார்க்க, அவனும் அமைதியாக அவரை தான் பார்த்து கொண்டிருந்தான்..
"பத்து சதவிகிதம் தான்... ஐ எம் சாரி.." என முடித்துவிட்டார் அவர்.
அவரை பொறுத்தவரை பார்க்கும் ஆயிரம் நோயாளிகளில் அவளும் ஒருத்தி.. அவ்வளவு தான்.. அதான் சுலபமாக சொல்லி விட்டார்..
ஆனால் அங்கிருந்தவர்களுக்கு அப்படி இல்லையே..!
அவர் கூறியதை கேட்டு, "நோ..." என பிரணவ் முணுமுணுக்க, மதுவோ, "ஐயோ..." என மீண்டும் கதறி துடிக்க தொடங்கி விட்டார்..
"இப்போ ஐ. சி யுவிற்கு மாத்திடுவாங்க.. தொடர்ந்து அப்சர்வேஷனில் இருக்கட்டும்.. பார்ப்போம்.." என அவர் முடித்துவிட
"எனக்கு வசியை பார்க்கனும்" என்றான் பிரணவ் அமர்ந்த இடத்தில் இருந்தே
"இன்று முடியாது பிரணவ்.. நாளை காலை பார்க்கலாம்.. இப்போது இத்தனை பேர் இங்கு இருக்க கூடாது.. யாரவது ஒருவர் இருவர் தவிர, மத்தவங்க கிளம்புங்க.. நான் ரூம் ஏற்பாடு பண்ணுறேன்.. இருப்பவர்கள் அங்கே இருந்து கொள்ளுங்கள்.." என்றவர் அதற்கு மேல் நிற்காமல் சென்று விட்டார்.
அங்கு மீண்டும் ஒரு சங்கடமான அமைதி தான் நிலவியது..
யாருக்கு யார் ஆறுதல் சொல்வது என்று தெரியாமல் அனைவருமே திணற, அங்கு எதையுமே கண்டுகொள்ளாமல் இருந்தது பிரணவ் மட்டும் தான்..
அவன் தான் இந்த உலகிலேயே இல்லையே..!
அவன் உலகம் அவன் கண்களில் கூட தட்டுப்படாமல் அல்லவா ஆட்டம் காட்டி கொண்டிருந்தது..!
அவசர சிகிச்சை பிரிவிற்கு கூட ஆபரேஷன் தியேட்டரில் இருந்து நேரடியாக வேறு வழியாக அழைத்து சென்று விட்டதால், அவனால் தள்ளி நின்று கூட அவளை பார்க்க முடியவில்லை..
இரவு பத்து மணி வரை ஆகிவிட்டதில், பிரபாகர் தான் முதலில் சற்றே சுதாரித்தான்..
"அப்பா இங்கே இத்தனை பேர் இருக்க முடியாது.. யார் யார் வரீங்க என்று சொல்லுங்க.. நான் விட்டுவிடுகிறேன்.." என்று அவன் கூற
"நீ வீட்டுக்கு போ அசோக்.. தங்கச்சியையும் கூட்டிட்டு போ.. நான் பார்த்துக்கறேன்.." என்று கூறி கொண்டே கண்ணை துடைத்து கொண்டு எழுந்தார் கண்ணன்.
"பிரணவ் தம்பி நீங்களும்..." என அவர் தொடங்க
"உங்களுக்கு வேணும்னா போங்க.. என் வசியை விட்டு நான் வரமாட்டேன்.." என அழுத்தமாக கூறியவன், அதற்கு மேல் உன்னிடம் பேச ஒன்றும் இல்லை என்பது போல் குனிந்துவிட்டான்..
ருத்ரா தான் மகனை சிறு பயத்துடன் பார்த்தார்..
அவரது பெற்ற மனம் இப்போது பிள்ளையின் நிலை நினைத்து தான் பெரிதாக அடித்து கொண்டது..
கண்ணன் அருகில் வந்த அசோக், "இத்தனை பேர் இருக்க கூடாது என்பதால் மட்டுமே கிளம்புகிறேன் கண்ணா.. காலையில் வந்து விடுகிறேன்.. நீ பயப்படாமல் இரு.. பணத்தை பற்றி ஒன்றும் யோசிக்காதே.. நான் பார்த்துக்கொள்கிறேன்.. கண்டிப்பா என் மருமகள் எழுந்து வருவாள் டா.."என கூறி கொண்டிருக்க
"என் பொண்டாட்டிக்கு நான் செலவு பண்ணிப்பேன்.. உங்கள் வேலையை பாருங்க.." நிமிராமலே ஏதோ கோபத்தில் கத்தினான் பிரணவ்
"சரி டா.. நீயே பார்த்துக்கோ.." என மென்மையாகவே அவன் தலை கோதி கூறிவிட்டு கிளம்பினார் அசோக்.
பிரபாகர் ராதிகாவையும் அழைத்து கொண்டே கிளம்பினான்..
'மதுவிற்கு துணையாக இருக்கிறேன்' என்று கூறியவளை, கண்ணனே காலை வரும்படி கூறி அனுப்பிவிட்டார்..
முதலில் ராதிகாவை விட்டுவிட்டு, தங்கள் வீட்டை நோக்கி பிரபாகர் வண்டியை செலுத்த, "இளவரசிக்கு ஒன்றும் ஆகாது தானே?" என மெதுவாக கணவனிடம் கேட்டார் ருத்ரா
"ஆகாது ருத்ரா" என்றவர் மனைவி இளவரசி மீது இருக்கும் அக்கரையில் கேட்கிறாள் என்று தான் நினைத்தார்.
ஆனால் ருத்ரா மனமோ வேறு கவலையில் உழன்று கொண்டிருந்தது..
பெற்றோரை வீட்டில் விட்ட பிரபாகர், பிரணவிற்க்கு மாற்று உடையும் எடுத்து கொண்டு தான் மீண்டும் மருத்துவமனைக்கு வந்தான்..
அங்கோ பிரணவ் அதே சேரில் அமர்ந்திருக்க, மதுவும் கண்ணனும் கூட அமைதியாக தான் அமர்ந்திருந்தனர்..
யாருமே அவர்களுக்கு என்று கொடுத்த அறைக்கு செல்லவில்லை என அவனுக்கு புரிந்தது..
முதலில் கண்ணன் அருகில் போனவன், "மாமா கொஞ்சம் இட்லி மட்டும் எடுத்து வந்தேன்.. சாப்பிடுங்க மாமா.. அத்தைக்கும் கொடுங்க.. ரொம்பவும் சோர்ந்து போய் இருக்காங்க.." என மெதுவாக கூற
"எனக்கு ஒன்றும் வேண்டாம் தம்பி.. வற்புறுத்தாதீங்க ப்ளீஸ்.." என்று கையெடுத்து கும்பிட்டு விட்டார் மது.
கண்ணனும் மறுத்துவிட, அடுத்து பிரணவ்விடம் வந்து அமர்ந்தான் பிரபாகர்..
"நீயாவது சாப்பிடேன் ண்ணா.." என பிரபாகர் கெஞ்சலாக கேட்க, அவனிடம் இருந்து வந்தது என்னவோ மறுப்பான தலையசைப்பு தான்..
அவனை வற்புறுத்த முடியாது என்று புரிந்ததால், "உடையாவது மாற்றிக்கொள் அண்ணா" என்று தன்னிடம் இருந்த கவரை நீட்டினான் பிரபாகர்.
அதை அமைதியாக வாங்கி கொண்ட பிரணவ்வின் கண்கள் தன் உடையில் படிய, தன்னவள் ரத்தத்தை பார்த்தவனுக்கு மனமெல்லாம் அடைத்து கொண்டது போல் வலித்தது..
மிகவும் கடினப்பட்டு வலியை விழுங்கி கொண்டவன், உடையை எடுத்துக்கொண்டு சென்றான்..
ஐந்து நிமிடத்தில் உடை மாற்றி வந்தவன், மீண்டும் அங்கேயே அமைதியாக அமர்ந்து விட, பிரபாகரும் அவன் அருகில் அமர்ந்து கொண்டான்..
கண்களை மூடி சுவரில் சாய்ந்து அமர்ந்துவிட்ட பிரணவ்வின் முகம் பாறையாக இறுகி கிடக்க, அடிக்கடி கண்களில் வழிந்த கண்ணீரை துடைக்கும் எண்ணம் கொஞ்சமும் இல்லாமல் அமர்ந்திருந்தான் அவன்..
கண்ணன், மது கூட சற்றே கண் அயர்ந்து விட, பிரபாகரும் ஒரு கட்டத்தில் லேசாக கண் அயர்ந்து விட்டான்..
ஆனால் கண்களை மூடி கொண்டு அமர்ந்திருந்த பிரணவ், ஒரு நொடி கூட உறங்கவில்லை..
மனம் முழுவதும் உயிரோடு மரிக்க தயாராக இருக்கும் போது, தூக்கம் எங்கிருந்து வரும்..!
மறுநாள் காலை டாக்டர் வந்து இளவரசியை சோதித்துவிட்டு வந்த போது, மீண்டும் அவரிடம் அவளை பார்க்க அனுமதி கேட்டான் பிரணவ்..
"பார்க்கலாம் பிரணவ்.. ஒவ்வொருத்தரா பாருங்க.. ஆனால் அதிக நேரம் இருக்க கூடாது.. எதுவும் அழுது சத்தம் எல்லாம் செய்யாமல் பார்த்துட்டு வாங்க.. சேப்டி டிரஸ், மாஸ்க் எல்லாம் கொடுப்பாங்க... போட்டுட்டு போ.." என்றுவிட்டு அவர் சென்றுவிட, அவனும் நர்ஸ் கொடுத்த உடைகளை மாட்டிக்கொண்டு யாரையும் கண்டுகொள்ளாமல் முதல் ஆளாக உள்ளே சென்றுவிட்டான்..
அவளது பெற்றோர் இருக்கின்றனர், அவர்களுக்கும் அவளை பார்க்கும் தவிப்பிருக்கும் என்றெல்லாம் யோசிக்கும் நிலையில் அவன் இருக்கவில்லை..
அவன் தவிப்பை கண்கூடாக பார்த்த அவர்களும், அவனை தடுக்கவில்லை...
தன்னவளை பார்க்க வந்தவனுக்கோ, அவள் இருந்த நிலையை பார்த்ததும், வந்தே இருக்க வேண்டாமோ என்று தோன்றி விட்டது..
ஒரு பக்கம் தலையில் பெரிய கட்டு போக, முதுகிலும் ஏதோ ஆபரேஷன் செய்திருப்பார்கள் போல், ஒரு பக்கமாக தான் அவளை படுக்க வைத்திருந்தனர்..
பக்கத்தில் ஏதேதோ வயர்கள் வேறு..!
அவள் முகத்திலோ மருந்துக்கும் கொஞ்சமும் சலனம் இருக்கவில்லை..
மெதுவாக அவளை பார்த்து கொண்டே அருகில் வந்தவனுக்கு, 'ஓடிவிடேன்' என கதறிய மனதை இறுக பிடித்து வைப்பது, பெரும் பாடாக இருந்தது..
கதறிவிடுவேன் என துடித்த உதடுகளை அழுந்த மூடி கட்டுப்படுத்திக்கொண்டவன், கலங்கிய கண்களுடன் அவளையே தான் பார்த்து கொண்டிருந்தான்..
"என்னிடம் வந்து விடு வசி மா.. நீ இல்லாமல் என்னால் நிச்சயம் வாழ முடியாது டி.. எனக்கு நீ வேண்டும்.. வந்துவிடு வசி.."
அவள் காதுக்கு அவன் மென்குரல் கேட்டதோ என்னவோ! அவனுக்கு ஒன்றும் தெரியாது..
காதில் கேட்காவிட்டாலும், மென்மையாக அவன் பிடித்திருந்த அவள் கைகள் தன் மனதை அவளுக்கு உணர்த்தி இருக்கும் என்றே அவன் நம்பினான்.
அதிக நேரம் நின்று அவனால் அவளை அந்த நிலையில் பார்க்க முடியவில்லை..
அவன் சீக்கிரமே வெளியே வந்துவிட, அடுத்து மது கண்ணன் இருவரும் போய்விட்டு வந்தனர்..
புதிதாக அழ தொடங்கிய மதுவை சமாதானம் செய்வதே கண்ணனுக்கு பெரும் பாடாக இருந்தது..
அசோக் வந்ததும், அவரும் ருத்ராவும் கூட சென்று பார்த்துவிட்டு வந்தனர்..
அன்றைய பொழுதும் ஒரு முன்னேற்றமும் இல்லாமல் கழிய, அதுவே தொடர் கதையாக போய்விட்டது..
அடுத்த இரண்டு நாட்களும் அப்படியே தான் கழிந்தது..
இடையில் மது அழுது அழுது மயங்கி விட, அவரையும் அங்கேயே சேர்த்து ட்ரிப்ஸ் எல்லாம் போட்டு மிரட்டி உண்ண வைத்தனர்..
கண்ணனையும் ஒருவாறு அசோக் மிரட்டி உண்ண வைத்துவிட்டார்..
அங்கு யாராலும் நெருங்க முடியாமல் போனது பிரணவ் தான்..
யார் என்ன சொன்னாலும் அவன் காதிலேயே வாங்கவில்லை..
இயற்கை தேவைகளுக்கும், குளிக்கவும் மட்டுமே எழுந்து சென்று வந்தவன், அவசர சிகிச்சை பிரிவு வாசலை விட்டு நகரவும் இல்லை, தண்ணீரை தவிர வேறு எந்த உணவும் சாப்பிடவும் இல்லை..
சில சமயம் கண் மூடி அமர்ந்துவிடுபவன், தூங்கியது போலவே தெரியவில்லை..
அன்று ஒரு முடிவுடன் அவன் அருகில் வந்து உணவு தட்டுடன் அமர்ந்தான் பிரபாகர்..
"அண்ணா நீ இப்படியே இருப்பதால் அண்ணிக்கு சரியாகி விடாது.. ஒழுங்கா சாப்பிடு.." சற்று அழுத்தமாக பிரபாகர் கூற, கடந்து சென்ற நாட்கள் பழக்கம் போல், அவன் புறம் திரும்பாமலே மறுப்பாக தலையசைத்து வைத்தான் பிரணவ்..
"அண்ணா ப்ளீஸ்.. சொன்னால் புரிந்து கொள் ண்ணா.. சிறு பிள்ளை போல் அடம் பிடிக்காதே.." என கோபமாக பிரபாகர் கூற
"எழுந்து போ டா" என்றான் பிரணவ் எரிச்சலுடன்
"சாப்பிடாமல் இருந்து என்ன ண்ணா செய்ய போகிறாய்? அண்ணிக்கு முன் நீ போய் சேர போகிறாயா? அவங்க கண் விழித்து உன்னை கேட்டால் நாங்க என்ன பதில் சொல்ல? அவங்க கண் விழிக்கும் போது நீ படுத்துவிட்டாய் என்று சொன்னால் தாங்குவாங்களா..?" தெளிவாக பிரபாகர் பேசியதில் முகம் சுருங்க அவன் புறம் திரும்பினான் பிரணவ்.
ஒருவாறு அவன் கூறியதில் இருந்த உண்மை உரைக்க, எதுவும் பேசாமல் அவன் கொடுத்த உணவை வாங்கி விழுங்கி வைத்தான்..
அதை ருத்ரா ஒருவித நிம்மதியுடன் பார்த்து கொண்டதெல்லாம் அவனுக்கு தெரியாது..
அவள் கண் விழிப்பாள் என்று சொல்லி சொல்லி தான் பிரபாகர் பிரணவ்வை சமாதான படுத்தி வைத்திருந்தான்..
ஆனால் மறுநாள் இளவரசியை பரிசோதித்த மருத்துவரோ, பெரிய குண்டாக தூக்கி போட்டார்..
எப்போதும் போல் அவர் சோதித்து விட்டு வந்ததும், பிரணவ் அவரிடம் வந்து நிற்க, அந்த நேரம் ராதிகா உட்பட அனைவருமே அங்கு தான் இருந்தனர்..
அனைவரையும் ஒரு முறை பார்த்து கொண்டவர், "ஐ எம் சாரி.. அவங்க கோமாவிற்கு போய்ட்டாங்க.. இனி எந்த நேரமானாலும்..." என அவர் தயங்கி நிறுத்தி விட,
ஒரு நொடி அதிர்ச்சியில் உறைந்து நின்றுவிட்ட பிரணவ், "ஒன்றும் ஆகாது" என்றான் சத்தமாக.
“உயிராய் அவளை சுமக்க அவன் தயாராக நிற்க,
பெண்ணவளின் உயிரை மொத்தமாக பறிக்க எமனும் பயந்து போனானோ...!”
மலரும்..
Aruna V
எஸ்எம்எஸ் குழுமம் எழுத்தாளர்
அத்தியாயம் 9:
பிரணவ் கத்தியதில் மெதுவாக அவன் தோளில் தட்டி கொடுத்த மருத்துவர், "ஒன்றும் ஆக அத்தனை சுலபமாக நாங்களும் விட மாட்டோம் பிரணவ்.. பட் அவங்க கோமாக்கு போய்ட்டாங்க.. அதை சொல்ல வேண்டியது என் கடமை.. இப்போதைக்கு நினைவு திரும்புவதை பற்றி என்னால் ஒரு உறுதியும் கொடுக்க முடியாது.. இன்னும் காயங்கள் எதுவும் ஆறவில்லை.. அனைத்தும் ஆறும் வரை இங்கு தான் இருக்கனும்.. ஒரு, ஒரு மாதமேனும் ஆகும்.. அது வரை பொறுத்திருந்து பார்ப்போம்.. அப்போதும் எதுவும் முன்னேற்றம் இல்லை என்றால் அடுத்து என்னவென்று யோசிக்கலாம்.." என்றுவிட்டு சென்றார்..
அவர் கூறியதை கேட்டு மது ஒரு புறம் ஓய்ந்து போய் அமர்ந்து விட, அவருக்கு ஆறுதலாக ராதிகாவும் கலங்கிய கண்களுடன் அவரை சமாதானம் செய்ய முயன்றாள்....
ஒரு பக்கம் மனைவிக்கு சமாதானம் சொல்ல கூட முடியாமல் கண்ணன் கண்ணீருடன் அமர்ந்திருக்க, அசோக் தான் அவருக்கு சமாதானம் கூறிக்கொண்டிருந்தார்..
"என் பெண் நிலையை பார்த்தாயா அசோக்! அவள் யாருக்கும் ஒரு பாவமும் செய்யாதவள் டா.. இப்படி சொல்லிட்டு போறாங்களே..! நான் என்ன டா பண்ணுவேன்..?" மென்குரலில் அழுதுகொண்டே அவர் புலம்ப
"நிச்சயம் நம் அரசி கண் விழித்துவிடுவாள் கண்ணா.. கவலைப்படாதே டா.." என நண்பனை சமாதானம் செய்தார் அசோக்
பிரணவ்வோ இவர்கள் யாரையும் கண்டுகொள்ளாமல், இளவரசியை பார்க்க நர்ஸிடம் அனுமதி வாங்கி கொண்டு உள்ளே சென்றுவிட்டான்..
அவன் அன்று பார்த்தது போலவே இன்றும் சலனமற்று தான் அவள் படுத்திருந்தாள்..
அவள் அருகில் சென்று அங்கிருந்த ஸ்டூலில் அமர்ந்து கொண்டவன், சிறிது நேரம் உணர்வுகளற்ற அவள் முகத்தையே தான் வெறித்து கொண்டிருந்தான்..
"நீ கோமாவில் இருக்கிறாயாமே டி! உன்னால் பேசாமல் இருக்க முடியுமா வசி? என்னை வம்பிழுக்காமல், என்னை முறைக்காமல் உன்னால் இருக்க முடியுமா? என் வசியை போய் கோமாவில் இருக்கிறாள் என்று சொல்லிவிட்டு போகிறார் அந்த டாக்டர்..! அவருக்கு என்ன தெரியும் உன்னை பற்றி..! எனக்கு தானே நன்றாக தெரியும்.. உன்னால் அடங்கி ஒரு நிமிடம் கூட உட்கார முடியாதே டி.. அது எப்படி மாதக்கணக்கில் படுத்திருப்பாய்? கொஞ்சம் ரெஸ்ட் எடுத்து விட்டு சீக்கிரம் விழித்து விடு வசி.." மென்மையாக அவன் மட்டும் தான் பேசிக்கொண்டிருந்தான்..
அந்த அறையில் அவன் சத்தத்தை தாண்டி பீப் பீப் என இளவரசியுடன் இணைந்திருந்த ஏதோ மெஷின் தான் சத்தம் போட்டுக்கொண்டிருந்தது..
"எனக்கு இந்த வசியை பிடிக்கவே இல்லை தெரியுமா? நீ என் வசியே இல்லை போ டி.." சிறு கோபத்துடன் கூறி முடித்தவன் அங்கிருந்து எழுந்துவிட, சரியாக அதே நேரம் அங்கு நர்ஸ் ஓடி வந்தார்..
ஏதோ வேகமாக பரிசோதித்தவர், ஏதோ ஊசியை அவசரமாக அவளுக்கு செலுத்தினார்..
திடீரென என்ன ஆனது என ஒன்றும் புரியாமல் பிரணவ் விழிக்க, ஒரு பெருமூச்சுடன் பிரணவ் புறம் நிமிர்ந்தவர், "அவங்க டென்ஷன் ஆவது போல் எதுவும் பேசாதீங்க சார்.. ஒரு சிலருக்கு கோமாவில் இருந்தாலும் சுற்றி நடப்பதை உணரவும், பேசுவதை கேட்கவும் முடியும்.. இவங்களுக்கு கேட்கிறது என்று நினைக்கிறேன்.. இவங்க டென்ஷன் ஆவது போல் ஏதாவது நீங்க பேசி வைத்தால் உயிருக்கே ஆபத்தாகிவிடும்.." படபடவென அவர் பொரிய
"இப்போ என்ன ஆச்சு சிஸ்டர்?" என்றான் அவன் குழப்பத்துடன்
"பிபி திடீரென்று அதிகமாகி விட்டது மிஸ்டர்.. இதுவே இன்னும் அதிகமானால் ஹார்ட் அட்டாக்கே வந்து விடும்.. பார்த்து பேசுங்க.." என்றுவிட்டு அவர் தள்ளி சென்று அமர்ந்துகொள்ள, அவனுக்கோ முதலில் ஒன்றும் புரியவில்லை..
அப்படி அவள் பதறும் அளவு என்ன பேசினோம் என யோசித்தவனுக்கு, மெதுவாக தான் உரைத்தது..
கலங்கிவிட்ட கண்களுடன் அவள் அருகில் அமர்ந்துகொண்டவன், "லூசு வசி...! ஏதோ கோபத்தில் பிடிக்கவில்லை என்று சொன்னேன் டி.. அதற்கெல்லாமா டென்ஷன் ஆவாய்..? என் வாழ்க்கையில் எனக்கு பிடித்த ஒரே பெண் நீ தான் வசி.. இந்த பிரணவ்வின் உயிர் உனக்கு மட்டும் தான் சொந்தமானது.. உன் உயிரும் என்றுமே என்னிடம் தான் இருக்கும்.. எதுவும் முட்டாள் தனமாக யோசிக்காமல் நிம்மதியா தூங்கு.. நான் உன் உடன் தான் இருப்பேன் வசி.. உன்னை விட்டு எங்குமே போக மாட்டேன்.. நிம்மதியா தூங்கு டா.."
அவள் கையை பிடித்துக்கொண்டு மெதுவாக பேசியவன், மேலும் சில நொடிகள் அமர்ந்துவிட்டே இந்த முறை எழுந்தான்..
அவள் எந்த அளவு உணர்ந்தாள் என்று அவனுக்கு தெரியாது.. ஆனால் இனியும் எந்த ரிஸ்கும் எடுக்க அவன் தயாராக இல்லை..
அவள் சுயநினைவுடன் இருப்பது போலவே நினைத்து தான் அவளை கையாண்டான்..
இளவரசியின் நிலை அனைவருக்கும் பெரும் அதிர்ச்சி தான்..
மதுவும், கண்ணனும் ஒரு பக்கம் பெண் வாழ்க்கை என்ன ஆகுமோ என பயந்து கொண்டிருக்க, அசோக் ருத்ராவின் மனநிலையும் வெவ்வேறாக தான் இருந்தது..
இருந்ததிலேயே அதிசயமாக அங்கு முதலில் சுதாரித்தது பிரணவ் தான்..
இளவரசியை பார்த்து விட்டு வந்தவன், மற்றவர்கள் அவளை பார்த்து வரும் வரை முகம் சுருங்க ஏதோ யோசனையுடன் அமைதியாகவே அமர்ந்திருந்தான்..
சில மணி நேரம் முன்பு வரை எதையுமே உணராமல் இருந்த அண்ணன் முகத்தில் உணர்வு மீண்டிருந்ததே பிரபாகருக்கு பெரும் நிம்மதியாக இருந்தது..
"என்ன பண்ணுவதென்றே தெரியலையே அசோக்!" என கண்ணன் புலம்ப தொடங்கிய நேரம் சரியாக, "பிரபா" என அழைத்தான் பிரணவ்.
அவன் குரலில் இருந்த தெளிவில் பிரபாகர் மட்டுமில்லாமல், அனைவரும் அவன் புறம் திரும்பினார்..
"சொல்லு ண்ணா" என பிரபாகர் அவன் அருகில் வர
"நான் இனி அதிகம் ஆபிஸ் பக்கம் வர மாட்டேன்.. ரொம்ப தேவை என்றால் மட்டும் என்னை கூப்பிடு.. மற்றபடி எல்லாமே நான் இங்கிருந்தே டீல் பண்ணிக்கறேன்.. பிசிக்கலா, வசி எழுந்துகொள்ளும் வரை நீயும் அப்பாவும் பார்த்துக்கோங்க.. எனக்கு ட்ரெஸ் அண்ட் லேப்டாப் மட்டும் எடுக்கணும்.. சில முக்கியமான டீடெயில்ஸ் சொல்லுறேன்.. கிளம்பு.. ஒரு முறை போய்விட்டு வந்து விடுவோம்.."
எப்போதும் போல் சுற்றி இருப்பவர்களை பற்றி அவன் எந்த கவலையும் படவில்லை..
தான் பேசி முடித்த பின்பும் பிரபாகர் கிளம்பாமல் நிற்பதை கவனித்தவன், "வாட்" என கேட்க, பிரபாகர் கண்களோ கண்ணன், மது புறம் திரும்பியது..
பிரணவ்விற்கோ அப்போது தான் அவர்கள் நினைவே வந்தது..
"சாரி மாமா.. வசியை தவிர எதுவும் யோசிக்கும் நிலையில் நான் இல்லை.. அவளை நாளை ரூமுக்கு மாத்திடுவாங்க.. அவளுடன் நான் இருப்பேன்.. உங்களுக்கும் ரூமுக்கு தனியா ஏற்பாடு பண்ணுறேன்.. யூஸ் பண்ணாத ரூம் இருக்கும்.. மற்றபடி ஓகே தானே.."
"இல்லை தம்பி..." என்றவருக்கு ஏனோ சரியாக பேச வரவில்லை
பிரணவ் பற்றி அங்கிருந்த அனைவருக்குமே தெரியுமே.. அவன் முடிவை யாராலும் மாற்ற முடியாதே..!
அவன் ஒருவர் பேச்சை கேட்டான் என்றால் அது இளவரசி மட்டும் தானே..!
அவர் இழுத்ததில் அவனும் யோசனையுடன் அவரை பார்த்தான்..
"என்ன இல்லை...?" என அவனே புருவம் நெரிய எடுத்துக்கொடுக்க
சற்றே யோசனையாக இருந்தாலும் வேறு வழி இல்லாமல் அவரே பேசினார்..
"அரசி.. அரசி எப்போ கண் விழிப்பாள் என்றே தெரியவில்லை.. உங்களுக்கு நிறைய வேலை இருக்கும்.. எல்லாத்தையும் விட்டுவிட்டு ஏன்..? நாங்களே..."
"ஷெட் அப்"
அவர் பேசிக்கொண்டிருக்கும் போதே சற்று சத்தமாகவே கத்திவிட்டான் பிரணவ்..
"அவள் உங்க பெண்ணா இருக்கலாம், ஆனால் எனக்கு மனைவி.. அவளுடன் என்னை இருக்க கூடாது என்று சொல்லும் உரிமை உங்களுக்கு கூட இல்லை.." சீறலாக அவன் பேச
"உங்களுக்கு கல்யாணம் ஆகவில்லை டா" என்றார் ருத்ரா மெதுவாக
"அதுக்கு...?" என அன்னை புறம் திரும்பியவன்
"என்று அவளை பார்த்தேனோ, அன்றே அவள் என் மனைவியாகி விட்டாள்.. எதையாவது உளறிக்கொண்டிருக்காமல் உங்க வேலையை பாருங்க.." என அனைவருக்கும் பொதுவாகவே கூறியவன்,
"உன்னை பத்து முறை கூப்பிடணுமா டா? வந்து தொலை.." என்று தம்பியிடமும் காய்ந்து விட்டே நகர்ந்தான்.
பிரபாகருடன் கிளம்பிய பிரணவ், நேராக சென்றது அலுவலகத்திற்கு தான்..
அங்கு முதலில், இருக்கும் வேலைகளை பிரபாகருக்கு விளக்கியவன், "ரொம்பவும் கட்டாயம், உன்னால் சமாளிக்க முடியவில்லை என்றால் மட்டும் என்னை கூப்பிடு.." என கூற
"சரி ண்ணா" என்றவன் ஏதோ பேச வருவதும் தயங்குவதுமாக இருக்க, அவனை கவனித்த பிரணவ், "என்ன டா.. ஏதாவது சந்தேகமா..?" என்றான்
"இல்லை ண்ணா" என மறுத்துவிட்ட பிரபாகர் இன்னமும் தயங்க,
"என்ன நீயும் அவர்களை போலவே ஏதாவது பேச போகிறாயா?" என்றான் பிரணவ் ஒரு மாதிரி எச்சரிக்கும் குரலில்
"ச்ச.. அதெல்லாம் இல்லை ண்ணா.. அவர்கள் பேசியதில் எனக்கே உடன்பாடில்லை.." என பிரபாகர் உடனைடியாக மறுத்துவிட, அதில் பிரணவ் முகத்தில் சிறு புன்னகை தோன்றியது..
"வேறு..?" என அவன் மென்மையாகவே கேட்க
"தப்பா எடுத்துக்காதே ண்ணா.. ரொம்ப கஷ்டமா இருந்தால் வாய் விட்டு ஒரு முறை அழுதுவிடேன்.. நீ இப்படி திடீரென்று தெளிவானதை பார்த்தால் ரொம்பவும் இறுகி விட்டாயோ என்று பயமா இருக்கு ண்ணா.." என்றான் பிரபாகர் மெதுவாக
என்ன தான் அண்ணனை கிண்டல் செய்துகொண்டு சுற்றி கொண்டு இருந்து இருந்தாலும், பிரணவ்வை பற்றி அசோக், ருத்ராவை விட நன்கு அறிந்தவன் பிரபாகர் தான்..
இருவருக்கும் வெறும் இரண்டு வருட இடைவெளி தான் என்பதால், குணத்தில் வேறுபாடுகள் இருந்தாலும் ஒருவர் மனதை மற்றவர் சுலபமாக படித்து விடுவர்..
பிரபாகர் கூறியது என்னவோ உண்மை தான்..
இளவரசியை பார்த்த போதெல்லாம் ரணமாக வலிக்கும் மனதின் உணர்வுகளை, தன்னால் முடிந்தவரை முழுதாக கொன்று விட்டு தான் பிரணவ் நிமிர்ந்திருந்தான்..
அழுதுவிடலாம் தான்.. ஆனால் அழுதுவிட்டால் அவன் பலகீனமாகி விடுவான்..
ஏனோ அவன் நம்பிக்கை தான் தன் வசியை காப்பாற்றும் என அவன் மனம் திடமாக நம்பியது..
அந்த நம்பிக்கையை அழுகையில் கரைத்துவிட அவன் விரும்பவில்லை..
"அழுது முடித்துவிடும் அளவு தவறாக எதுவும் நடக்கவில்லை பிரபா.. நான் நடக்கவும் விட மாட்டேன்.. இப்போது வேலையை பார்ப்போம்.." என சிறு புன்னகையுடன் பிரணவ் கூற, அந்த புன்னகை சொன்ன செய்தியில் அதற்கு மேல் பிரபாவும் எதுவும் பேசவில்லை..
அலுவலக வேலையை முடித்துக்கொண்டு வீட்டிற்கு சென்று சில உடைகள், லாப்டாப் என எல்லாம் எடுத்துக்கொண்டு அவன் கீழே இறங்கிய போது, ருத்ரா அசோக்கும் வீட்டிற்குள் நுழைந்தனர்..
அவர்களை ஒரு நொடி நின்று பார்த்துக்கொண்ட பிரணவ், "ஒன்னும் பிரச்சனை இல்லையே?" என அசோக்கிடம் கேட்க
"ஒன்னும் இல்லை பா" என்றார் அவர்
அதற்கு மேல் நிற்காமல் அவன் கிளம்ப முற்பட, "ஒரு நிமிஷம் பிரணவ்" என்று அவனை நிறுத்தினார் ருத்ரா.
அன்னை அழைப்பில் நின்று அவன் திரும்பி பார்க்க, "நீ கட்டாயம் போகணுமா பிரணவ்? அவங்க பார்த்துப்பாங்க பா.. நாம் தேவைப்படும் பணம் கொடுத்து விடுவோம்.." மெதுவாக ருத்ரா கூறியதில், அன்னை ஸ்தானத்தில் இருந்த ஒரே காரணத்தால் மட்டுமே அவர் அடிவாங்காமல் தப்பித்தார்..
முகம் இறுக கைகளை அழுந்த மூடி தன் கோபத்தை கட்டுப்படுத்தி கொண்டவன், "என் பொண்டாட்டிக்கு நீங்க பிச்சை போட தேவை இல்லை.. எனக்கு பார்த்துக்கொள்ள தெரியும்.." என எரிச்சலுடன் கூறியவன், வேகமாக வெளியே சென்றுவிட,
"ஏன் மா...?" என அன்னையிடம் சலிப்புடன் கேட்டுவிட்டு பிரணவ் பின்னால் ஓடினான் பிரபாகர்..
ருத்ரா முகம் தான் யோசனையும் கவலையாய் சுருங்கி போயிற்று..
அவரால் பொது நலனாக எல்லாம் யோசிக்க முடியவில்லை..
அவர் மனம் தன் பிள்ளைக்கு அன்னையாக மட்டும் தானே சிந்தித்து தொலைத்தது..
அன்று மருத்துவமனைக்கு வந்துவிட்ட பிரணவ், அதற்கு மேல் அங்கிருந்து அதிகம் நகரவே இல்லை.
அடுத்த இரண்டு நாளில் இளவரசியை அறைக்கு மாற்றி விட, சொன்னது போலவே அவளுடனே இருந்து கொண்டான் பிரணவ்..
கண்ணனும் "நாங்க பார்த்துக்கொள்கிறோம் தம்பி" என மீண்டும் சொல்லி பார்த்தார்..
அவரை பொறுமை இல்லாமல் முறைத்தவன், "என் முடிவில் தலையிடாதீங்க மாமா" என அழுத்தமாக கூறி அவரை அனுப்பி வைத்தான்.
வேறு வழி இல்லாமல் அவர்களும் அவர்களுக்கு என்று ஒதுக்கி இருந்த அறையில் தங்கிக்கொண்டு, மகளை பார்த்து கொண்டனர்..
உண்மையை சொல்ல வேண்டுமென்றால் அவர்கள் பார்த்துக்கொள்ள பிரணவ் எதுவும் மிச்சம் வைக்கவே இல்லை..
இளவரசிக்கு தேவைப்படும் மருந்துகள் வாங்கி வருவதில் இருந்து, அவளை கண்காணிப்பது வரை எல்லாம் அவனே பார்த்து கொண்டான்..
அவர்கள் வெறுமென வந்து பார்த்து போய் கொண்டு தான் இருந்தனர்..
மது மட்டும் அடிக்கடி, "டாக்டர் ஏதாவது சொன்னாரா மாப்பிள்ளை? அவளிடம் ஏதாவது அசைவு தெரிகிறதா?" என்று கேட்டுக்கொள்வார்.
அதற்கும் அவனிடம் இருந்து இறுகிய முகத்துடன் ஒரு மறுப்பான தலையசைப்பே கிடைக்கும்..
அன்று இரவும் படுக்க போகும் முன் அதே கேள்வியை மாறாமல் அவனிடம் கேட்டு விட்டே மது பக்கத்து அறைக்கு செல்ல, அவர் சென்ற பின் தன் லாப்டாப்பை மூடி வைத்தவன், மெதுவாக இளவரசி அருகில் வந்து அமர்ந்தான்.
இப்போது முதுகு காயம் கொஞ்சம் ஆறி இருந்ததால், அவளை சில சமயம் நேராகவும் படுக்க வைத்திருந்தனர்..
ட்ரிப்ஸ் இல்லாத அவள் கையை மென்மையாக பிடித்துக்கொண்டவன், "ஏதாவது கேட்கிறதா வசி மா? தினம் தினம் அத்தை வந்து நீ விழிக்கிறாயா என்று கேட்கிறார்களே! கண் திறந்து 'பேசாமல் போங்க மா' என்று சொல்ல மாட்டாயா? தினமும், ஒவ்வொரு நொடியும் நீ விழித்துவிட மாட்டாயா என்று நான் துடிப்பது உனக்கு புரியவே இல்லையா வசி..? டாக்டர் எல்லாம் என்ன என்னவோ சொல்லுறாங்க.. நான் எதையும் நம்பவில்லை.. 'நீ என்னிடம் வந்துவிடுவாய்', இது மட்டும் தான் என் மனதில் இருக்கு வசி.. நீ விழிக்கா விட்டாலும் நான் உன்னை விட மாட்டேன் தெரியுமா..! எத்தனை நாட்களோ! எத்தனை வருடமோ! எத்தனை கடந்து போனாலும், என் கடைசி நொடி வரை நீ என்னுடன் இருப்பாய் வசி மா.. நான் எப்போதுமே உன்னுடன் இருப்பேன்.. நீ எதற்கும் பயப்படாமல் இருக்க வேண்டும்.. சரியா...?"
மென்மையாக அவள் கையில் இதழ் ஒற்றி அவன் கூறி முடித்த போது, முன்பை விட சீரான மூச்சு அவளிடம் இருந்து வெளியேறியதோ என்று அவனுக்கு சந்தேகம்..
இதெல்லாம் தன் கற்பனை தானா? இல்லை நிஜமாகவே நடக்கிறதா என்று அவனுக்கு எதுவும் சரியாக புரியவில்லை..
ஆனால் நிஜம் என்று தான் அவன் மனதை நம்ப வைத்து கொண்டான்..
அந்த நம்பிக்கை மட்டும் தான் அவனை திடமாகவும் வைத்திருந்தது..
“உன் ஒற்றை பார்வையில் கவிழ்ந்தவனடி நான்
இன்றோ அந்த ஒற்றை விழி பார்வைக்காக என்னை ஏங்க வைத்துவிட்டாயே..!
ஏனடி கண்மணி இந்த சோதனை..!”
மலரும்..
பிரணவ் கத்தியதில் மெதுவாக அவன் தோளில் தட்டி கொடுத்த மருத்துவர், "ஒன்றும் ஆக அத்தனை சுலபமாக நாங்களும் விட மாட்டோம் பிரணவ்.. பட் அவங்க கோமாக்கு போய்ட்டாங்க.. அதை சொல்ல வேண்டியது என் கடமை.. இப்போதைக்கு நினைவு திரும்புவதை பற்றி என்னால் ஒரு உறுதியும் கொடுக்க முடியாது.. இன்னும் காயங்கள் எதுவும் ஆறவில்லை.. அனைத்தும் ஆறும் வரை இங்கு தான் இருக்கனும்.. ஒரு, ஒரு மாதமேனும் ஆகும்.. அது வரை பொறுத்திருந்து பார்ப்போம்.. அப்போதும் எதுவும் முன்னேற்றம் இல்லை என்றால் அடுத்து என்னவென்று யோசிக்கலாம்.." என்றுவிட்டு சென்றார்..
அவர் கூறியதை கேட்டு மது ஒரு புறம் ஓய்ந்து போய் அமர்ந்து விட, அவருக்கு ஆறுதலாக ராதிகாவும் கலங்கிய கண்களுடன் அவரை சமாதானம் செய்ய முயன்றாள்....
ஒரு பக்கம் மனைவிக்கு சமாதானம் சொல்ல கூட முடியாமல் கண்ணன் கண்ணீருடன் அமர்ந்திருக்க, அசோக் தான் அவருக்கு சமாதானம் கூறிக்கொண்டிருந்தார்..
"என் பெண் நிலையை பார்த்தாயா அசோக்! அவள் யாருக்கும் ஒரு பாவமும் செய்யாதவள் டா.. இப்படி சொல்லிட்டு போறாங்களே..! நான் என்ன டா பண்ணுவேன்..?" மென்குரலில் அழுதுகொண்டே அவர் புலம்ப
"நிச்சயம் நம் அரசி கண் விழித்துவிடுவாள் கண்ணா.. கவலைப்படாதே டா.." என நண்பனை சமாதானம் செய்தார் அசோக்
பிரணவ்வோ இவர்கள் யாரையும் கண்டுகொள்ளாமல், இளவரசியை பார்க்க நர்ஸிடம் அனுமதி வாங்கி கொண்டு உள்ளே சென்றுவிட்டான்..
அவன் அன்று பார்த்தது போலவே இன்றும் சலனமற்று தான் அவள் படுத்திருந்தாள்..
அவள் அருகில் சென்று அங்கிருந்த ஸ்டூலில் அமர்ந்து கொண்டவன், சிறிது நேரம் உணர்வுகளற்ற அவள் முகத்தையே தான் வெறித்து கொண்டிருந்தான்..
"நீ கோமாவில் இருக்கிறாயாமே டி! உன்னால் பேசாமல் இருக்க முடியுமா வசி? என்னை வம்பிழுக்காமல், என்னை முறைக்காமல் உன்னால் இருக்க முடியுமா? என் வசியை போய் கோமாவில் இருக்கிறாள் என்று சொல்லிவிட்டு போகிறார் அந்த டாக்டர்..! அவருக்கு என்ன தெரியும் உன்னை பற்றி..! எனக்கு தானே நன்றாக தெரியும்.. உன்னால் அடங்கி ஒரு நிமிடம் கூட உட்கார முடியாதே டி.. அது எப்படி மாதக்கணக்கில் படுத்திருப்பாய்? கொஞ்சம் ரெஸ்ட் எடுத்து விட்டு சீக்கிரம் விழித்து விடு வசி.." மென்மையாக அவன் மட்டும் தான் பேசிக்கொண்டிருந்தான்..
அந்த அறையில் அவன் சத்தத்தை தாண்டி பீப் பீப் என இளவரசியுடன் இணைந்திருந்த ஏதோ மெஷின் தான் சத்தம் போட்டுக்கொண்டிருந்தது..
"எனக்கு இந்த வசியை பிடிக்கவே இல்லை தெரியுமா? நீ என் வசியே இல்லை போ டி.." சிறு கோபத்துடன் கூறி முடித்தவன் அங்கிருந்து எழுந்துவிட, சரியாக அதே நேரம் அங்கு நர்ஸ் ஓடி வந்தார்..
ஏதோ வேகமாக பரிசோதித்தவர், ஏதோ ஊசியை அவசரமாக அவளுக்கு செலுத்தினார்..
திடீரென என்ன ஆனது என ஒன்றும் புரியாமல் பிரணவ் விழிக்க, ஒரு பெருமூச்சுடன் பிரணவ் புறம் நிமிர்ந்தவர், "அவங்க டென்ஷன் ஆவது போல் எதுவும் பேசாதீங்க சார்.. ஒரு சிலருக்கு கோமாவில் இருந்தாலும் சுற்றி நடப்பதை உணரவும், பேசுவதை கேட்கவும் முடியும்.. இவங்களுக்கு கேட்கிறது என்று நினைக்கிறேன்.. இவங்க டென்ஷன் ஆவது போல் ஏதாவது நீங்க பேசி வைத்தால் உயிருக்கே ஆபத்தாகிவிடும்.." படபடவென அவர் பொரிய
"இப்போ என்ன ஆச்சு சிஸ்டர்?" என்றான் அவன் குழப்பத்துடன்
"பிபி திடீரென்று அதிகமாகி விட்டது மிஸ்டர்.. இதுவே இன்னும் அதிகமானால் ஹார்ட் அட்டாக்கே வந்து விடும்.. பார்த்து பேசுங்க.." என்றுவிட்டு அவர் தள்ளி சென்று அமர்ந்துகொள்ள, அவனுக்கோ முதலில் ஒன்றும் புரியவில்லை..
அப்படி அவள் பதறும் அளவு என்ன பேசினோம் என யோசித்தவனுக்கு, மெதுவாக தான் உரைத்தது..
கலங்கிவிட்ட கண்களுடன் அவள் அருகில் அமர்ந்துகொண்டவன், "லூசு வசி...! ஏதோ கோபத்தில் பிடிக்கவில்லை என்று சொன்னேன் டி.. அதற்கெல்லாமா டென்ஷன் ஆவாய்..? என் வாழ்க்கையில் எனக்கு பிடித்த ஒரே பெண் நீ தான் வசி.. இந்த பிரணவ்வின் உயிர் உனக்கு மட்டும் தான் சொந்தமானது.. உன் உயிரும் என்றுமே என்னிடம் தான் இருக்கும்.. எதுவும் முட்டாள் தனமாக யோசிக்காமல் நிம்மதியா தூங்கு.. நான் உன் உடன் தான் இருப்பேன் வசி.. உன்னை விட்டு எங்குமே போக மாட்டேன்.. நிம்மதியா தூங்கு டா.."
அவள் கையை பிடித்துக்கொண்டு மெதுவாக பேசியவன், மேலும் சில நொடிகள் அமர்ந்துவிட்டே இந்த முறை எழுந்தான்..
அவள் எந்த அளவு உணர்ந்தாள் என்று அவனுக்கு தெரியாது.. ஆனால் இனியும் எந்த ரிஸ்கும் எடுக்க அவன் தயாராக இல்லை..
அவள் சுயநினைவுடன் இருப்பது போலவே நினைத்து தான் அவளை கையாண்டான்..
இளவரசியின் நிலை அனைவருக்கும் பெரும் அதிர்ச்சி தான்..
மதுவும், கண்ணனும் ஒரு பக்கம் பெண் வாழ்க்கை என்ன ஆகுமோ என பயந்து கொண்டிருக்க, அசோக் ருத்ராவின் மனநிலையும் வெவ்வேறாக தான் இருந்தது..
இருந்ததிலேயே அதிசயமாக அங்கு முதலில் சுதாரித்தது பிரணவ் தான்..
இளவரசியை பார்த்து விட்டு வந்தவன், மற்றவர்கள் அவளை பார்த்து வரும் வரை முகம் சுருங்க ஏதோ யோசனையுடன் அமைதியாகவே அமர்ந்திருந்தான்..
சில மணி நேரம் முன்பு வரை எதையுமே உணராமல் இருந்த அண்ணன் முகத்தில் உணர்வு மீண்டிருந்ததே பிரபாகருக்கு பெரும் நிம்மதியாக இருந்தது..
"என்ன பண்ணுவதென்றே தெரியலையே அசோக்!" என கண்ணன் புலம்ப தொடங்கிய நேரம் சரியாக, "பிரபா" என அழைத்தான் பிரணவ்.
அவன் குரலில் இருந்த தெளிவில் பிரபாகர் மட்டுமில்லாமல், அனைவரும் அவன் புறம் திரும்பினார்..
"சொல்லு ண்ணா" என பிரபாகர் அவன் அருகில் வர
"நான் இனி அதிகம் ஆபிஸ் பக்கம் வர மாட்டேன்.. ரொம்ப தேவை என்றால் மட்டும் என்னை கூப்பிடு.. மற்றபடி எல்லாமே நான் இங்கிருந்தே டீல் பண்ணிக்கறேன்.. பிசிக்கலா, வசி எழுந்துகொள்ளும் வரை நீயும் அப்பாவும் பார்த்துக்கோங்க.. எனக்கு ட்ரெஸ் அண்ட் லேப்டாப் மட்டும் எடுக்கணும்.. சில முக்கியமான டீடெயில்ஸ் சொல்லுறேன்.. கிளம்பு.. ஒரு முறை போய்விட்டு வந்து விடுவோம்.."
எப்போதும் போல் சுற்றி இருப்பவர்களை பற்றி அவன் எந்த கவலையும் படவில்லை..
தான் பேசி முடித்த பின்பும் பிரபாகர் கிளம்பாமல் நிற்பதை கவனித்தவன், "வாட்" என கேட்க, பிரபாகர் கண்களோ கண்ணன், மது புறம் திரும்பியது..
பிரணவ்விற்கோ அப்போது தான் அவர்கள் நினைவே வந்தது..
"சாரி மாமா.. வசியை தவிர எதுவும் யோசிக்கும் நிலையில் நான் இல்லை.. அவளை நாளை ரூமுக்கு மாத்திடுவாங்க.. அவளுடன் நான் இருப்பேன்.. உங்களுக்கும் ரூமுக்கு தனியா ஏற்பாடு பண்ணுறேன்.. யூஸ் பண்ணாத ரூம் இருக்கும்.. மற்றபடி ஓகே தானே.."
"இல்லை தம்பி..." என்றவருக்கு ஏனோ சரியாக பேச வரவில்லை
பிரணவ் பற்றி அங்கிருந்த அனைவருக்குமே தெரியுமே.. அவன் முடிவை யாராலும் மாற்ற முடியாதே..!
அவன் ஒருவர் பேச்சை கேட்டான் என்றால் அது இளவரசி மட்டும் தானே..!
அவர் இழுத்ததில் அவனும் யோசனையுடன் அவரை பார்த்தான்..
"என்ன இல்லை...?" என அவனே புருவம் நெரிய எடுத்துக்கொடுக்க
சற்றே யோசனையாக இருந்தாலும் வேறு வழி இல்லாமல் அவரே பேசினார்..
"அரசி.. அரசி எப்போ கண் விழிப்பாள் என்றே தெரியவில்லை.. உங்களுக்கு நிறைய வேலை இருக்கும்.. எல்லாத்தையும் விட்டுவிட்டு ஏன்..? நாங்களே..."
"ஷெட் அப்"
அவர் பேசிக்கொண்டிருக்கும் போதே சற்று சத்தமாகவே கத்திவிட்டான் பிரணவ்..
"அவள் உங்க பெண்ணா இருக்கலாம், ஆனால் எனக்கு மனைவி.. அவளுடன் என்னை இருக்க கூடாது என்று சொல்லும் உரிமை உங்களுக்கு கூட இல்லை.." சீறலாக அவன் பேச
"உங்களுக்கு கல்யாணம் ஆகவில்லை டா" என்றார் ருத்ரா மெதுவாக
"அதுக்கு...?" என அன்னை புறம் திரும்பியவன்
"என்று அவளை பார்த்தேனோ, அன்றே அவள் என் மனைவியாகி விட்டாள்.. எதையாவது உளறிக்கொண்டிருக்காமல் உங்க வேலையை பாருங்க.." என அனைவருக்கும் பொதுவாகவே கூறியவன்,
"உன்னை பத்து முறை கூப்பிடணுமா டா? வந்து தொலை.." என்று தம்பியிடமும் காய்ந்து விட்டே நகர்ந்தான்.
பிரபாகருடன் கிளம்பிய பிரணவ், நேராக சென்றது அலுவலகத்திற்கு தான்..
அங்கு முதலில், இருக்கும் வேலைகளை பிரபாகருக்கு விளக்கியவன், "ரொம்பவும் கட்டாயம், உன்னால் சமாளிக்க முடியவில்லை என்றால் மட்டும் என்னை கூப்பிடு.." என கூற
"சரி ண்ணா" என்றவன் ஏதோ பேச வருவதும் தயங்குவதுமாக இருக்க, அவனை கவனித்த பிரணவ், "என்ன டா.. ஏதாவது சந்தேகமா..?" என்றான்
"இல்லை ண்ணா" என மறுத்துவிட்ட பிரபாகர் இன்னமும் தயங்க,
"என்ன நீயும் அவர்களை போலவே ஏதாவது பேச போகிறாயா?" என்றான் பிரணவ் ஒரு மாதிரி எச்சரிக்கும் குரலில்
"ச்ச.. அதெல்லாம் இல்லை ண்ணா.. அவர்கள் பேசியதில் எனக்கே உடன்பாடில்லை.." என பிரபாகர் உடனைடியாக மறுத்துவிட, அதில் பிரணவ் முகத்தில் சிறு புன்னகை தோன்றியது..
"வேறு..?" என அவன் மென்மையாகவே கேட்க
"தப்பா எடுத்துக்காதே ண்ணா.. ரொம்ப கஷ்டமா இருந்தால் வாய் விட்டு ஒரு முறை அழுதுவிடேன்.. நீ இப்படி திடீரென்று தெளிவானதை பார்த்தால் ரொம்பவும் இறுகி விட்டாயோ என்று பயமா இருக்கு ண்ணா.." என்றான் பிரபாகர் மெதுவாக
என்ன தான் அண்ணனை கிண்டல் செய்துகொண்டு சுற்றி கொண்டு இருந்து இருந்தாலும், பிரணவ்வை பற்றி அசோக், ருத்ராவை விட நன்கு அறிந்தவன் பிரபாகர் தான்..
இருவருக்கும் வெறும் இரண்டு வருட இடைவெளி தான் என்பதால், குணத்தில் வேறுபாடுகள் இருந்தாலும் ஒருவர் மனதை மற்றவர் சுலபமாக படித்து விடுவர்..
பிரபாகர் கூறியது என்னவோ உண்மை தான்..
இளவரசியை பார்த்த போதெல்லாம் ரணமாக வலிக்கும் மனதின் உணர்வுகளை, தன்னால் முடிந்தவரை முழுதாக கொன்று விட்டு தான் பிரணவ் நிமிர்ந்திருந்தான்..
அழுதுவிடலாம் தான்.. ஆனால் அழுதுவிட்டால் அவன் பலகீனமாகி விடுவான்..
ஏனோ அவன் நம்பிக்கை தான் தன் வசியை காப்பாற்றும் என அவன் மனம் திடமாக நம்பியது..
அந்த நம்பிக்கையை அழுகையில் கரைத்துவிட அவன் விரும்பவில்லை..
"அழுது முடித்துவிடும் அளவு தவறாக எதுவும் நடக்கவில்லை பிரபா.. நான் நடக்கவும் விட மாட்டேன்.. இப்போது வேலையை பார்ப்போம்.." என சிறு புன்னகையுடன் பிரணவ் கூற, அந்த புன்னகை சொன்ன செய்தியில் அதற்கு மேல் பிரபாவும் எதுவும் பேசவில்லை..
அலுவலக வேலையை முடித்துக்கொண்டு வீட்டிற்கு சென்று சில உடைகள், லாப்டாப் என எல்லாம் எடுத்துக்கொண்டு அவன் கீழே இறங்கிய போது, ருத்ரா அசோக்கும் வீட்டிற்குள் நுழைந்தனர்..
அவர்களை ஒரு நொடி நின்று பார்த்துக்கொண்ட பிரணவ், "ஒன்னும் பிரச்சனை இல்லையே?" என அசோக்கிடம் கேட்க
"ஒன்னும் இல்லை பா" என்றார் அவர்
அதற்கு மேல் நிற்காமல் அவன் கிளம்ப முற்பட, "ஒரு நிமிஷம் பிரணவ்" என்று அவனை நிறுத்தினார் ருத்ரா.
அன்னை அழைப்பில் நின்று அவன் திரும்பி பார்க்க, "நீ கட்டாயம் போகணுமா பிரணவ்? அவங்க பார்த்துப்பாங்க பா.. நாம் தேவைப்படும் பணம் கொடுத்து விடுவோம்.." மெதுவாக ருத்ரா கூறியதில், அன்னை ஸ்தானத்தில் இருந்த ஒரே காரணத்தால் மட்டுமே அவர் அடிவாங்காமல் தப்பித்தார்..
முகம் இறுக கைகளை அழுந்த மூடி தன் கோபத்தை கட்டுப்படுத்தி கொண்டவன், "என் பொண்டாட்டிக்கு நீங்க பிச்சை போட தேவை இல்லை.. எனக்கு பார்த்துக்கொள்ள தெரியும்.." என எரிச்சலுடன் கூறியவன், வேகமாக வெளியே சென்றுவிட,
"ஏன் மா...?" என அன்னையிடம் சலிப்புடன் கேட்டுவிட்டு பிரணவ் பின்னால் ஓடினான் பிரபாகர்..
ருத்ரா முகம் தான் யோசனையும் கவலையாய் சுருங்கி போயிற்று..
அவரால் பொது நலனாக எல்லாம் யோசிக்க முடியவில்லை..
அவர் மனம் தன் பிள்ளைக்கு அன்னையாக மட்டும் தானே சிந்தித்து தொலைத்தது..
அன்று மருத்துவமனைக்கு வந்துவிட்ட பிரணவ், அதற்கு மேல் அங்கிருந்து அதிகம் நகரவே இல்லை.
அடுத்த இரண்டு நாளில் இளவரசியை அறைக்கு மாற்றி விட, சொன்னது போலவே அவளுடனே இருந்து கொண்டான் பிரணவ்..
கண்ணனும் "நாங்க பார்த்துக்கொள்கிறோம் தம்பி" என மீண்டும் சொல்லி பார்த்தார்..
அவரை பொறுமை இல்லாமல் முறைத்தவன், "என் முடிவில் தலையிடாதீங்க மாமா" என அழுத்தமாக கூறி அவரை அனுப்பி வைத்தான்.
வேறு வழி இல்லாமல் அவர்களும் அவர்களுக்கு என்று ஒதுக்கி இருந்த அறையில் தங்கிக்கொண்டு, மகளை பார்த்து கொண்டனர்..
உண்மையை சொல்ல வேண்டுமென்றால் அவர்கள் பார்த்துக்கொள்ள பிரணவ் எதுவும் மிச்சம் வைக்கவே இல்லை..
இளவரசிக்கு தேவைப்படும் மருந்துகள் வாங்கி வருவதில் இருந்து, அவளை கண்காணிப்பது வரை எல்லாம் அவனே பார்த்து கொண்டான்..
அவர்கள் வெறுமென வந்து பார்த்து போய் கொண்டு தான் இருந்தனர்..
மது மட்டும் அடிக்கடி, "டாக்டர் ஏதாவது சொன்னாரா மாப்பிள்ளை? அவளிடம் ஏதாவது அசைவு தெரிகிறதா?" என்று கேட்டுக்கொள்வார்.
அதற்கும் அவனிடம் இருந்து இறுகிய முகத்துடன் ஒரு மறுப்பான தலையசைப்பே கிடைக்கும்..
அன்று இரவும் படுக்க போகும் முன் அதே கேள்வியை மாறாமல் அவனிடம் கேட்டு விட்டே மது பக்கத்து அறைக்கு செல்ல, அவர் சென்ற பின் தன் லாப்டாப்பை மூடி வைத்தவன், மெதுவாக இளவரசி அருகில் வந்து அமர்ந்தான்.
இப்போது முதுகு காயம் கொஞ்சம் ஆறி இருந்ததால், அவளை சில சமயம் நேராகவும் படுக்க வைத்திருந்தனர்..
ட்ரிப்ஸ் இல்லாத அவள் கையை மென்மையாக பிடித்துக்கொண்டவன், "ஏதாவது கேட்கிறதா வசி மா? தினம் தினம் அத்தை வந்து நீ விழிக்கிறாயா என்று கேட்கிறார்களே! கண் திறந்து 'பேசாமல் போங்க மா' என்று சொல்ல மாட்டாயா? தினமும், ஒவ்வொரு நொடியும் நீ விழித்துவிட மாட்டாயா என்று நான் துடிப்பது உனக்கு புரியவே இல்லையா வசி..? டாக்டர் எல்லாம் என்ன என்னவோ சொல்லுறாங்க.. நான் எதையும் நம்பவில்லை.. 'நீ என்னிடம் வந்துவிடுவாய்', இது மட்டும் தான் என் மனதில் இருக்கு வசி.. நீ விழிக்கா விட்டாலும் நான் உன்னை விட மாட்டேன் தெரியுமா..! எத்தனை நாட்களோ! எத்தனை வருடமோ! எத்தனை கடந்து போனாலும், என் கடைசி நொடி வரை நீ என்னுடன் இருப்பாய் வசி மா.. நான் எப்போதுமே உன்னுடன் இருப்பேன்.. நீ எதற்கும் பயப்படாமல் இருக்க வேண்டும்.. சரியா...?"
மென்மையாக அவள் கையில் இதழ் ஒற்றி அவன் கூறி முடித்த போது, முன்பை விட சீரான மூச்சு அவளிடம் இருந்து வெளியேறியதோ என்று அவனுக்கு சந்தேகம்..
இதெல்லாம் தன் கற்பனை தானா? இல்லை நிஜமாகவே நடக்கிறதா என்று அவனுக்கு எதுவும் சரியாக புரியவில்லை..
ஆனால் நிஜம் என்று தான் அவன் மனதை நம்ப வைத்து கொண்டான்..
அந்த நம்பிக்கை மட்டும் தான் அவனை திடமாகவும் வைத்திருந்தது..
“உன் ஒற்றை பார்வையில் கவிழ்ந்தவனடி நான்
இன்றோ அந்த ஒற்றை விழி பார்வைக்காக என்னை ஏங்க வைத்துவிட்டாயே..!
ஏனடி கண்மணி இந்த சோதனை..!”
மலரும்..
- Status