vadivel.s
எஸ்எம்எஸ் குழுமம் எழுத்தாளர்
"மான்...7"
duty paid shop-ல் நுழைந்த பிரபாவின் கண்கள் அங்கிருந்த பொருட்களை ஒவ்வொன்றாக ஆராய்ந்தாலும் அவளது எண்ணம் முழுவதும் அவன் பார்த்த அந்த பார்வையிலேயே உழன்று கொண்டிருந்தது..
'அவன் யாராக..?. இருக்க கூடும் எதற்காக..?. தன்னை அவ்வாறு பார்த்துக் கொண்டிருந்தான்..?. தற்செயலாக பார்த்தானா..?. அல்லது வேண்டுமென்றே பார்த்துக் கொண்டிருந்தானா..?.' இப்படி பல கேள்விகள் அவளை வண்டாய் குடைந்து கொண்டிருக்க... முன்பே குழப்பமான மனநிலையில் இருந்தவள், மீண்டும் மீண்டும் தோன்றிய அவனை பற்றிய எண்ணங்களால் சோர்ந்து போனாள்... அவள் எவ்வளவோ தவிர்க்க முயன்றும் அவனை நினைக்காமல் இருக்க முடியவில்லை
'ம்ப்ச் நான் ஏன் அவனை பத்தி நினைக்கறேன்... இங்க எத்தனையோ பேர் இருக்காங்க.. அதுல அவனும் ஒருத்தன் அவ்வளவுதான். இனி அவனை பத்தி நினைக்க மாட்டேன்' என தனக்குள்ளேயே பேசிக்கொண்டு தலையை இடவலமாக ஆட்டியபடியே வெளியேறி தன் அமர்ந்திருந்த இடத்தை நோக்கி சென்று அமர்ந்தவள், மெதுவாக தலையை தூக்கி தனக்கு எதிரே இருந்த இருக்கையை பார்க்க அது காலியாக இருந்தது...
அதுக்குள்ளே எங்க போய்ட்டான் என யோசித்தவாறே பார்வையை சுழற்றி தேட
"ஹாய்..! என்னதான தேடற" என்று பின்னாலிருந்து குரல் குடுத்தவாறே அவள் பக்கத்தில் வந்து நெருக்கமாக அமர்ந்தான் அவ(ளை)ள் தேடிக் கொண்டிருந்தவன்
அவனின் இந்த திடீர் செய்கையில் பதறியவள்...
"ஹலோ மிஸ்டர் என்ன பண்ணறிங்க..?. மொதல்ல இங்கிருந்து போங்க யாரவது பார்த்த என்ன பத்தி என்ன நினைப்பாங்க..?." என பதறியவறே கூறியவளை கண்டு புன்னகைத்தவன்....
" ஹேய்..! ரிலாக்ஸ் பேபி..! ரிலாக்ஸ்.. இப்ப எதுக்காக இவ்வளவு கோவ படுற..." என கூலாக கூறியவனை கண்டு
"ஹலோ மிஸ்டர் மைன்ட் யுவர் வேர்ட்ஸ் நீங்க பேபின்னு கூப்பிடறதுக்கு நான் ஒன்னும் குழந்தை இல்ல எனக்கு இருபத்திமூனு வயசாகுது... எதுக்காக என்ன அப்படி முறைச்சு முறைச்சு பாக்கறிங்க.... என கோபமாக கூறியவளை பார்த்து
"ஹா ஹா ஹா ஹா ஹா" என சத்தமாக சிரித்தவன் அவள் முகம் மாறுவதை கண்டு தன் சிரிப்பை அடக்கிக் கொண்டு...
" ஒகே ஒகே ரிலாக்ஸ்.... thank you for your information... and என் பேர் ஹலோ மிஸ்டர் இல்ல.. சந்திரசேகர்..." என கெத்தாக சொன்னவன்
"அப்புறம் என்ன சொன்ன..? நான் உன்ன முறைச்சு பக்கறேனா..? ஹா ஹா ஹா குட் ஜோக்.... நீதான் வந்ததுல இருந்து என்ன முறைச்சு முறைச்சு பார்த்துட்டே இருக்க" என முகத்தை ஒருமாதிரி அஷ்டகோணலாக வைத்து... அவளது முகம் பார்த்து கூறிக் கொண்டே அவளை வம்பிழுத்தான்
'அவன் சொன்ன பதிலில் பேந்த பேந்த விழித்தவள், என்னது..?. இவன் சொல்லறத பார்த்தா நாம என்னமோ இவன சைட் அடிக்கற மாதிரி பேசிட்டு இருக்கான்.. ' என மனதில் யோசித்தவாறே, விட்டு கொடுக்க மனமில்லாமல்...
"ஹலோ மிஸ்டர் நான் ஒன்னும் உங்கள பார்க்கல.. நீங்கதான் என்ன முறைச்சு பார்த்திங்க.. இல்லன்னு சும்மா பொய் சொல்லாதிங்க "
"ஒகே பேபி..! நான் உன் அழகுல..! அப்படியே மயங்கி போய் உன்ன பார்த்தேன்னு வச்சுக்குவோம்.. அது எப்படி உனக்கு தெரியும்..?."
" அ...து அது வந்து.... நீங்க என்ன பார்கிறத நான் பார்த்தேன்" என திக்கி திணறி பதில் சொன்னாள்..
"ஸோ அப்ப நீயும் என்ன பார்த்து சைட் அடிச்சுட்டு இருந்திருக்க அப்படித்தான" என நக்கலாக கேட்க...
'இது என்னடா..?. புது வம்பா இருக்கு.. என யோசித்தவள்' இல்லை என மறுப்பாய் தலையசைத்தவாறே...
"நான் ஒன்னும் உங்கள சைட் அடிக்கல... நீங்க என்ன பாக்கறிங்களானு மட்டும் தான் நான் பார்த்தேன்" என உளறிக்கொண்டிருந்தாள்....
'அவள் கட்டுப்பாடில்லாமல் உளறுவதை கண்டு தனக்குள்ளே புன்னகைத்தவன்'
"ஒகே பேபி நான் பாக்கணும்னு தான நீ நினைக்கற... அப்பறம் பார்த்தேன்னு என்கிட்ட சண்டை போட்டா எப்படி பேபி" என பாவமாய் முகத்தை வைத்துக் கொண்டு கேட்டவனை பார்த்து அவளுக்கு ஐயோ...! என்றிருந்தது.. எதுவும் பேசாமல் அமைதியாக இருந்தாள்...
இவ்வளவு நேரம் பலவித முக பாவனைகளை வெளிப்படுத்தி தன்னிடம் பேசிக்கொண்டிருந்தவள் திடிரென அமைதியாக அமர்ந்திருந்ததை காண சகியாமல் அவளை இயல்பாக்கும் பொருட்டு...
"ஹேய்..! என்ன பேபி ஆச்சு..." என அன்பாய் விசாரித்தவனை நோக்கி தலையை திருப்பி பார்த்தவள்...
"நான் இதுவரைக்கும் இப்படி பிகேவ் பண்ணாதே இல்ல... உங்கள பார்த்ததுல இருந்துதான் எல்லாமே தப்பு தப்பா நடக்குது" என கூறியவளைக் கண்டு உடலும் உள்ளமும் இருகியவன் முகத்தில் அதை வெளிப்படுத்தாமல் உடனடியாக முகத்திற்கு புன்னகையை கொண்டுவந்து...
"ஒகே... பேபி ரிலாக்ஸ்... இந்த பேச்ச இதோட விட்டறலாம்..."
"நீ அழகா இருக்கறதுனால நான் உன்ன பார்த்தேன்" எனக் கூறியதில் முகம் மலர்ந்தவள்....
"நான் உன்னவிட அழகா இருக்கறதுனால நீ என்ன பார்த்த ஓகேவா பேபி" எனக்கூறியவனை கண்டு போலியாய் முறைத்தாள்
"ஹேய் பேபி... உண்மைய சொன்னா ஏத்துக்கணும்... இப்படி முறைக்க கூடாது" என கூறியவனை பார்த்து புன்னகைத்தவறே...
"அது என்ன பேபி நான் என்ன சின்ன குழந்தையா..?. " என அவனிடம் வினவ
"ம்ம்ம்ம்..." என பலமாக யோசித்தவன்....
"நீ இருபத்திமூனு வருஷம் வளர்ந்த பெரிய குழந்தை.."என சாதாரணமாக தான் அவன் கூறினான்
ஆனால் அதற்கே அவள் உள்ளம் குளிர்ந்து போனாள்...
"சரிவா... ரெண்டுபேரும் காப்பி சாப்பிடட்டு வரலாம் " என அவன் அழைக்க அவள் மறுப்பேதும் சொல்லாமல் அவனுடன் அங்கிருந்த காபி ஷாப் நோக்கிச் சென்றாள்...
இரண்டு காப்பி வாங்கி ஆளுக்கொன்றாய் எடுத்துக் கொண்டு தாங்கள் அமர்ந்திருந்த இடம் நோக்கி வரும் பொழுது
"ஆமா நீங்க தமிழா..?. " என காப்பியை உறிஞ்சியவாறே... மிகப் பெரிய கேள்வியை அவனை பார்த்துக் கேட்டாள்..
அவள் கேட்டுகும் பொழுது அவனும் காப்பியை குடித்து விழுங்கிக் கொண்டிருந்தான்... அவள் கேட்ட கேள்வியில் சிரிப்பு வந்து அடி தொண்டையில் காப்பி சிக்கிக் கொண்டு புரை ஏற...
" லொக் லொக் " என்று இரும்பியவன்... கைகளால் தன் தலையை தட்டி தன்னை சமன்செய்து கொண்டு...
"உண்மைலேயே நீ ஒரு வளர்ந்த குழந்தை தாண்டி... இவ்வளவு நேரம் உன்கிட்ட சைனீஸ்லயும் ஜப்பானிஸ்லயுமா பேசிட்டு இருக்கேன்" என புன்னகைத்தவாறே கூறினான்...
அவன் தன்னை திடீரென்று 'டீ' போட்டு கூப்பிட்டது அதிர்ச்சியை அளித்தாலும் அதே நேரம் சந்தோஷத்தையும் சேர்த்தே அளித்தது... இருவேறு உணர்வுகளை ஒரேநேரத்தில் அனுபவித்தவாறே
" இல்ல நீங்க தமிழ்னு தெரியுது... சரி என்ன எப்படி தமிழ்னு கண்டுபிடிச்சிங்க" என அவள் மனதில் உள்ளதை வெளிப்படையாக கேட்க முடியாமல் உளறி கொட்டினாள்...
"ம்ம்ம்ம்... இதுக்கு ஐஞ்சு வருசம் உக்காந்தா படிக்கனும்... அதான் உன் முஞ்சில எழுதி ஒட்டிருக்கே இப்படி லூசுத்தனமா தான் கேள்வி கேப்பியா..? உருப்படியா ஏதும் கேக்க மாட்டியா..?" என புன்னகைத்தவாறே அவளை திட்டிக் கொண்டிருந்தான்
அவள் ஏதோ கேட்க வாயெடுக்கும் முன், சைகையால் அதை தடுத்தவன்
" இப்ப என்ன பத்தி தெரிஞ்சுக்கணும் சரியா..? " என கேட்டுவிட்டு அவளை பார்க்க... தன் குட்டு வெளிப்பட்டதில் நாக்கை கடித்துக் கொண்டு புன்னகைத்தவாறே இருக்க... ஒரு நிமிடம் அதை ரசித்தவன்...
"நான் சந்திரசேகர்... பிறந்தது சென்னைல , வளர்ந்தது படிச்சது எல்லாம் லண்டன்ல... அப்பா அம்மா எல்லாரும் சென்னைலதான் இருக்கறாங்க இப்ப சென்னை போறதுக்காக பிளைட்டுக்கு வெய்ட் பண்ணற நேரத்துல பேர் தெரியாத ஒரு வளர்ந்த குழந்தை கிட்ட பேசிட்டு இருக்கேன் இது போதுமா..? இல்ல புல் ஹிஸ்டரி வேணுமா..?" என கேட்டவனை பார்த்து...
" நான் பிரபாவதி ... நானும் சென்னை பொண்ணுதான் படிச்சது வளர்ந்தது எல்லாம் இங்க டெல்லிலதான் இப்ப நானும் சென்னைதான் போயிட்டு இருக்கேன்..." எனக்கூறி
அவனால் தன் வாழ்வே நிலைகுலைய போவதை அறியாமல் "பிரெண்ட்ஸ்" என அவனை நோக்கி கை நீட்டினாள் அந்த வளர்ந்த குழந்தை...
அவளை பற்றிய அனைத்துமே அவன் அறிந்ததுதான் தீர்க்க படவேண்டிய ஒரு பழைய கணக்கை தீர்க்க ஒரு புதிய கணக்கை உருவாக்கி காய் நகர்த்தியவனும் அவன்தானே... இந்த நேரம் அவள் இங்கே நின்று கொண்டிருக்க காரணமும் அவனேதான்
மனதில் வஞ்சம் தீயாய் எரிந்து கொண்டிருக்க உதட்டில் புன்னகையை தவழ விட்டவாறே
"ப்ரெண்ட்ஸ்" எனக்கூறி அவள் கையை பற்றிக் கொள்ளவும் சென்னை செல்லும் பயணிகள் அனைவரும் விமானத்தில் சென்று அமருமாறு ஒலிபெருக்கியில் அறிவிப்பு வரவும் சரியாய் இருந்தது.... இருவருமே வெவ்வேறான மனநிலையுடன் விமானத்தை நோக்கி தங்கள் உடமைகளை எடுத்துக் கொண்டு நடக்க ஆரம்பித்தனர்.....
மனிதர்கள் தங்களுள் ஆடும் ஆட்டத்தை பார்த்து சிரித்த விதி... தன் ஆட்டத்தை ஆரம்பிக்கும் பொழுது அதை எதிர்த்து வாழ்வது யார்..? வீழ்வது யார்..? பொறுத்திருந்து பார்க்கலாம்....
மயக்கம் தொடரும்....
duty paid shop-ல் நுழைந்த பிரபாவின் கண்கள் அங்கிருந்த பொருட்களை ஒவ்வொன்றாக ஆராய்ந்தாலும் அவளது எண்ணம் முழுவதும் அவன் பார்த்த அந்த பார்வையிலேயே உழன்று கொண்டிருந்தது..
'அவன் யாராக..?. இருக்க கூடும் எதற்காக..?. தன்னை அவ்வாறு பார்த்துக் கொண்டிருந்தான்..?. தற்செயலாக பார்த்தானா..?. அல்லது வேண்டுமென்றே பார்த்துக் கொண்டிருந்தானா..?.' இப்படி பல கேள்விகள் அவளை வண்டாய் குடைந்து கொண்டிருக்க... முன்பே குழப்பமான மனநிலையில் இருந்தவள், மீண்டும் மீண்டும் தோன்றிய அவனை பற்றிய எண்ணங்களால் சோர்ந்து போனாள்... அவள் எவ்வளவோ தவிர்க்க முயன்றும் அவனை நினைக்காமல் இருக்க முடியவில்லை
'ம்ப்ச் நான் ஏன் அவனை பத்தி நினைக்கறேன்... இங்க எத்தனையோ பேர் இருக்காங்க.. அதுல அவனும் ஒருத்தன் அவ்வளவுதான். இனி அவனை பத்தி நினைக்க மாட்டேன்' என தனக்குள்ளேயே பேசிக்கொண்டு தலையை இடவலமாக ஆட்டியபடியே வெளியேறி தன் அமர்ந்திருந்த இடத்தை நோக்கி சென்று அமர்ந்தவள், மெதுவாக தலையை தூக்கி தனக்கு எதிரே இருந்த இருக்கையை பார்க்க அது காலியாக இருந்தது...
அதுக்குள்ளே எங்க போய்ட்டான் என யோசித்தவாறே பார்வையை சுழற்றி தேட
"ஹாய்..! என்னதான தேடற" என்று பின்னாலிருந்து குரல் குடுத்தவாறே அவள் பக்கத்தில் வந்து நெருக்கமாக அமர்ந்தான் அவ(ளை)ள் தேடிக் கொண்டிருந்தவன்
அவனின் இந்த திடீர் செய்கையில் பதறியவள்...
"ஹலோ மிஸ்டர் என்ன பண்ணறிங்க..?. மொதல்ல இங்கிருந்து போங்க யாரவது பார்த்த என்ன பத்தி என்ன நினைப்பாங்க..?." என பதறியவறே கூறியவளை கண்டு புன்னகைத்தவன்....
" ஹேய்..! ரிலாக்ஸ் பேபி..! ரிலாக்ஸ்.. இப்ப எதுக்காக இவ்வளவு கோவ படுற..." என கூலாக கூறியவனை கண்டு
"ஹலோ மிஸ்டர் மைன்ட் யுவர் வேர்ட்ஸ் நீங்க பேபின்னு கூப்பிடறதுக்கு நான் ஒன்னும் குழந்தை இல்ல எனக்கு இருபத்திமூனு வயசாகுது... எதுக்காக என்ன அப்படி முறைச்சு முறைச்சு பாக்கறிங்க.... என கோபமாக கூறியவளை பார்த்து
"ஹா ஹா ஹா ஹா ஹா" என சத்தமாக சிரித்தவன் அவள் முகம் மாறுவதை கண்டு தன் சிரிப்பை அடக்கிக் கொண்டு...
" ஒகே ஒகே ரிலாக்ஸ்.... thank you for your information... and என் பேர் ஹலோ மிஸ்டர் இல்ல.. சந்திரசேகர்..." என கெத்தாக சொன்னவன்
"அப்புறம் என்ன சொன்ன..? நான் உன்ன முறைச்சு பக்கறேனா..? ஹா ஹா ஹா குட் ஜோக்.... நீதான் வந்ததுல இருந்து என்ன முறைச்சு முறைச்சு பார்த்துட்டே இருக்க" என முகத்தை ஒருமாதிரி அஷ்டகோணலாக வைத்து... அவளது முகம் பார்த்து கூறிக் கொண்டே அவளை வம்பிழுத்தான்
'அவன் சொன்ன பதிலில் பேந்த பேந்த விழித்தவள், என்னது..?. இவன் சொல்லறத பார்த்தா நாம என்னமோ இவன சைட் அடிக்கற மாதிரி பேசிட்டு இருக்கான்.. ' என மனதில் யோசித்தவாறே, விட்டு கொடுக்க மனமில்லாமல்...
"ஹலோ மிஸ்டர் நான் ஒன்னும் உங்கள பார்க்கல.. நீங்கதான் என்ன முறைச்சு பார்த்திங்க.. இல்லன்னு சும்மா பொய் சொல்லாதிங்க "
"ஒகே பேபி..! நான் உன் அழகுல..! அப்படியே மயங்கி போய் உன்ன பார்த்தேன்னு வச்சுக்குவோம்.. அது எப்படி உனக்கு தெரியும்..?."
" அ...து அது வந்து.... நீங்க என்ன பார்கிறத நான் பார்த்தேன்" என திக்கி திணறி பதில் சொன்னாள்..
"ஸோ அப்ப நீயும் என்ன பார்த்து சைட் அடிச்சுட்டு இருந்திருக்க அப்படித்தான" என நக்கலாக கேட்க...
'இது என்னடா..?. புது வம்பா இருக்கு.. என யோசித்தவள்' இல்லை என மறுப்பாய் தலையசைத்தவாறே...
"நான் ஒன்னும் உங்கள சைட் அடிக்கல... நீங்க என்ன பாக்கறிங்களானு மட்டும் தான் நான் பார்த்தேன்" என உளறிக்கொண்டிருந்தாள்....
'அவள் கட்டுப்பாடில்லாமல் உளறுவதை கண்டு தனக்குள்ளே புன்னகைத்தவன்'
"ஒகே பேபி நான் பாக்கணும்னு தான நீ நினைக்கற... அப்பறம் பார்த்தேன்னு என்கிட்ட சண்டை போட்டா எப்படி பேபி" என பாவமாய் முகத்தை வைத்துக் கொண்டு கேட்டவனை பார்த்து அவளுக்கு ஐயோ...! என்றிருந்தது.. எதுவும் பேசாமல் அமைதியாக இருந்தாள்...
இவ்வளவு நேரம் பலவித முக பாவனைகளை வெளிப்படுத்தி தன்னிடம் பேசிக்கொண்டிருந்தவள் திடிரென அமைதியாக அமர்ந்திருந்ததை காண சகியாமல் அவளை இயல்பாக்கும் பொருட்டு...
"ஹேய்..! என்ன பேபி ஆச்சு..." என அன்பாய் விசாரித்தவனை நோக்கி தலையை திருப்பி பார்த்தவள்...
"நான் இதுவரைக்கும் இப்படி பிகேவ் பண்ணாதே இல்ல... உங்கள பார்த்ததுல இருந்துதான் எல்லாமே தப்பு தப்பா நடக்குது" என கூறியவளைக் கண்டு உடலும் உள்ளமும் இருகியவன் முகத்தில் அதை வெளிப்படுத்தாமல் உடனடியாக முகத்திற்கு புன்னகையை கொண்டுவந்து...
"ஒகே... பேபி ரிலாக்ஸ்... இந்த பேச்ச இதோட விட்டறலாம்..."
"நீ அழகா இருக்கறதுனால நான் உன்ன பார்த்தேன்" எனக் கூறியதில் முகம் மலர்ந்தவள்....
"நான் உன்னவிட அழகா இருக்கறதுனால நீ என்ன பார்த்த ஓகேவா பேபி" எனக்கூறியவனை கண்டு போலியாய் முறைத்தாள்
"ஹேய் பேபி... உண்மைய சொன்னா ஏத்துக்கணும்... இப்படி முறைக்க கூடாது" என கூறியவனை பார்த்து புன்னகைத்தவறே...
"அது என்ன பேபி நான் என்ன சின்ன குழந்தையா..?. " என அவனிடம் வினவ
"ம்ம்ம்ம்..." என பலமாக யோசித்தவன்....
"நீ இருபத்திமூனு வருஷம் வளர்ந்த பெரிய குழந்தை.."என சாதாரணமாக தான் அவன் கூறினான்
ஆனால் அதற்கே அவள் உள்ளம் குளிர்ந்து போனாள்...
"சரிவா... ரெண்டுபேரும் காப்பி சாப்பிடட்டு வரலாம் " என அவன் அழைக்க அவள் மறுப்பேதும் சொல்லாமல் அவனுடன் அங்கிருந்த காபி ஷாப் நோக்கிச் சென்றாள்...
இரண்டு காப்பி வாங்கி ஆளுக்கொன்றாய் எடுத்துக் கொண்டு தாங்கள் அமர்ந்திருந்த இடம் நோக்கி வரும் பொழுது
"ஆமா நீங்க தமிழா..?. " என காப்பியை உறிஞ்சியவாறே... மிகப் பெரிய கேள்வியை அவனை பார்த்துக் கேட்டாள்..
அவள் கேட்டுகும் பொழுது அவனும் காப்பியை குடித்து விழுங்கிக் கொண்டிருந்தான்... அவள் கேட்ட கேள்வியில் சிரிப்பு வந்து அடி தொண்டையில் காப்பி சிக்கிக் கொண்டு புரை ஏற...
" லொக் லொக் " என்று இரும்பியவன்... கைகளால் தன் தலையை தட்டி தன்னை சமன்செய்து கொண்டு...
"உண்மைலேயே நீ ஒரு வளர்ந்த குழந்தை தாண்டி... இவ்வளவு நேரம் உன்கிட்ட சைனீஸ்லயும் ஜப்பானிஸ்லயுமா பேசிட்டு இருக்கேன்" என புன்னகைத்தவாறே கூறினான்...
அவன் தன்னை திடீரென்று 'டீ' போட்டு கூப்பிட்டது அதிர்ச்சியை அளித்தாலும் அதே நேரம் சந்தோஷத்தையும் சேர்த்தே அளித்தது... இருவேறு உணர்வுகளை ஒரேநேரத்தில் அனுபவித்தவாறே
" இல்ல நீங்க தமிழ்னு தெரியுது... சரி என்ன எப்படி தமிழ்னு கண்டுபிடிச்சிங்க" என அவள் மனதில் உள்ளதை வெளிப்படையாக கேட்க முடியாமல் உளறி கொட்டினாள்...
"ம்ம்ம்ம்... இதுக்கு ஐஞ்சு வருசம் உக்காந்தா படிக்கனும்... அதான் உன் முஞ்சில எழுதி ஒட்டிருக்கே இப்படி லூசுத்தனமா தான் கேள்வி கேப்பியா..? உருப்படியா ஏதும் கேக்க மாட்டியா..?" என புன்னகைத்தவாறே அவளை திட்டிக் கொண்டிருந்தான்
அவள் ஏதோ கேட்க வாயெடுக்கும் முன், சைகையால் அதை தடுத்தவன்
" இப்ப என்ன பத்தி தெரிஞ்சுக்கணும் சரியா..? " என கேட்டுவிட்டு அவளை பார்க்க... தன் குட்டு வெளிப்பட்டதில் நாக்கை கடித்துக் கொண்டு புன்னகைத்தவாறே இருக்க... ஒரு நிமிடம் அதை ரசித்தவன்...
"நான் சந்திரசேகர்... பிறந்தது சென்னைல , வளர்ந்தது படிச்சது எல்லாம் லண்டன்ல... அப்பா அம்மா எல்லாரும் சென்னைலதான் இருக்கறாங்க இப்ப சென்னை போறதுக்காக பிளைட்டுக்கு வெய்ட் பண்ணற நேரத்துல பேர் தெரியாத ஒரு வளர்ந்த குழந்தை கிட்ட பேசிட்டு இருக்கேன் இது போதுமா..? இல்ல புல் ஹிஸ்டரி வேணுமா..?" என கேட்டவனை பார்த்து...
" நான் பிரபாவதி ... நானும் சென்னை பொண்ணுதான் படிச்சது வளர்ந்தது எல்லாம் இங்க டெல்லிலதான் இப்ப நானும் சென்னைதான் போயிட்டு இருக்கேன்..." எனக்கூறி
அவனால் தன் வாழ்வே நிலைகுலைய போவதை அறியாமல் "பிரெண்ட்ஸ்" என அவனை நோக்கி கை நீட்டினாள் அந்த வளர்ந்த குழந்தை...
அவளை பற்றிய அனைத்துமே அவன் அறிந்ததுதான் தீர்க்க படவேண்டிய ஒரு பழைய கணக்கை தீர்க்க ஒரு புதிய கணக்கை உருவாக்கி காய் நகர்த்தியவனும் அவன்தானே... இந்த நேரம் அவள் இங்கே நின்று கொண்டிருக்க காரணமும் அவனேதான்
மனதில் வஞ்சம் தீயாய் எரிந்து கொண்டிருக்க உதட்டில் புன்னகையை தவழ விட்டவாறே
"ப்ரெண்ட்ஸ்" எனக்கூறி அவள் கையை பற்றிக் கொள்ளவும் சென்னை செல்லும் பயணிகள் அனைவரும் விமானத்தில் சென்று அமருமாறு ஒலிபெருக்கியில் அறிவிப்பு வரவும் சரியாய் இருந்தது.... இருவருமே வெவ்வேறான மனநிலையுடன் விமானத்தை நோக்கி தங்கள் உடமைகளை எடுத்துக் கொண்டு நடக்க ஆரம்பித்தனர்.....
மனிதர்கள் தங்களுள் ஆடும் ஆட்டத்தை பார்த்து சிரித்த விதி... தன் ஆட்டத்தை ஆரம்பிக்கும் பொழுது அதை எதிர்த்து வாழ்வது யார்..? வீழ்வது யார்..? பொறுத்திருந்து பார்க்கலாம்....
மயக்கம் தொடரும்....