Karuram
எஸ்எம்எஸ் குழுமம் எழுத்தாளர்
ஹாய் நட்பூக்களே...
எல்லாரும் எப்படி இருக்கீங்க...? முதலில் மன்னிச்சு... எல்லாருக்குமே ongoing கதை நிறுத்தப்பட்ட கோபம் இருக்கும் இல்லை என்று சொல்வதற்கில்லை... இந்த லாக்டவுன் பிரச்சனையால் அனைத்தும் சொதப்பலாகி விட்டது... ஆனால் நிச்சயம் புத்தகமும், சைடிலும் கதை பதிவிட படும் அதுவரை பொறுமை காக்கவும்.
உடல் நிலை மேல் கவனம் செலுத்த வேண்டியதுதான் இந்த இடைவேளைக்கான காரணமாக போயின... தலைவலி இப்போது சற்று மட்டுப்பட்டிருக்கிறது... இனி அடுத்த கதையை தொடங்க இருக்கிறேன் இது முழுக்க சைடில் இடற்பாடில்லாமல் முழுதாக பதிவிடபடும். உங்கள் ஆதரவை தரவேண்டும் மக்களே. அடுத்த புது கதைக்கான டீஸர் பதிவிடுகிறேன் படித்துவிட்டு கருத்துக்களை பகிருங்கள்.
முன்னோட்டம் 1:
“நீ இல்லைன்னா என் வாழ்க்கை வெறும் பூஜ்யம் தீப்தி” என்று மனதில் இருந்த காதலை கண்கள் பிரதிபலிக்க உணர்ச்சிகள் தத்தளிக்கும் உடல் பரிபாஷையில் எப்படியேனும் அவளிற்கு தன் காதலை உணர்த்தி விடும் வேகத்தில் பேசினான்.
அவனின் உணர்வுகளை உயிரை ஊடுருவி தாக்கினாலும் குடும்பம் என்னும் கட்டுக்காவலில் அவள் சிக்குண்டுவிட்டிருப்பதை அவனிடம் எப்படி எடுத்துரைப்பது என்று தெரியாத கையாலாகாதனத்துடன் நின்றிருந்தாள்.
“என்னை மன்னிச்சிருங்க தீபன் எனக்கு வேற வழியில்லை நிச்சயம் உங்களுக்கு நல்லா பொண்ணு பொண்டாட்டியா கிடைப்....” என்று பேசிக்கொண்டே சென்றவளின் தொண்டையில் வார்த்தைகள் சிக்குண்டு தடைப்பட்டது அவள் கண்கள் கூட லேசாக கலங்கியதோ ... ஆனால் அவன் முன்பு அதை காண்பிக்கும் விருப்பமில்லாது தன்னை தானே தேற்றிகொண்டு தொடர்ந்து பேச முயற்சித்தாள்... முயற்சிக்க முடிந்ததே தவிர செயலாற்ற முடியவில்லை மொழி அறியா மழலை போன்று வார்த்தை தெரியாது திண்டாடியவள்...
“நான் கிளம்பறேன் என்னை மறந்துவிடுங்க” என்று அவள் அமர்ந்திருந்த மேஜையில் இருந்த தன் கைப்பையை எடுத்துக் கொண்டு நகர முற்பட... அவள் கைகளை அவன் இறுக்கி பிடித்திருந்ததில் அடுத்த அடியை தொடர முடியாது போனதில் அவள் விழிகள் அவன் விழிகளுடன் மோதி இருவரின் பார்வையும் காதலுடன் உரசி நின்றதும்....
“சூப்பர் ஷாட்!” என்ற குரலுடன் கரகோசமும் சேர்ந்து ஒலித்தது...
இயக்குனரின் குரலில் அவன் அவளின் கைகளை வெடுக்கென்று இழுத்துக் கொண்டவன் அத்தனை நேரம் முகத்தில் தேங்கியிருந்த காதல் உணர்ச்சிகள் துணி கொண்டு துடைத்தார் போன்று மறைந்திருக்க அவன் விழிகள் அவளை நோக்கி வெறுப்பை உமிழ்ந்தது. அதில் அவளின் மனம் அடிபட்ட பறவையை போன்று சுருண்டு விண்டது.
“வாவ் சேனா சும்மா பின்னிட்டீங்க... நான் நினைச்சதையும் விட நல்லா வந்திருக்கு... யூ டூ மயூரன்... அப்படியே இயல்பா இருக்கு உங்க உணர்ச்சிகளும் வார்த்தைகளும்” என்று பாராட்டு பாத்திரம் வாசித்தார் இயக்குனர் செல்வபிரகாஷ்.
ஆனால் இருவரின் முகத்தில் மகிழ்ச்சி இல்லாமல் வேறு இரு உணர்ச்சிகளை தான் பிரதிபலித்தது!
அவளிற்கோ இந்த கற்பனைகாட்சி நிஜமாக இருந்திருக்ககூடாதா என்று ஏங்கியது... அவளுடன் இப்படி ஒரு காதல் காட்சி அமைந்திருக்க வேண்டாமே என்றது அவன் மனம்.
அவனின் பார்வை அவளை குத்தீட்டியாய் மனதை தாக்கி கொன்றதில் மனதில் துணிச்சலை திரட்டி எடுத்தவள்...
“ரஜு...” என்று அவனுக்கே உண்டான பிரத்யேக அழைப்பை அவள் அழைக்க அதில் அவனுக்கு மனதில் நினைவலைகள் தாக்கப்பட்டது... அதை அவனுக்கு அப்போதைய ஏற்றுக்கொள்ள முடியாது போக அவளிடம் தீயாய் காய்ந்தான்...
“இன்னொருவாட்டி அப்படி கூப்பிடாதே அதற்கு உனக்கு தகுதி இல்லை... உன் பக்கத்தில் இருக்கிறதே அருவெறுப்பா இருக்கு” கூர்மையாக தீட்டப்பட்ட வாளை விட அவனின் சொல்லின் வீரியம் அவள் பூஞ்சை மனதை குத்தி கிழித்து ரணமாக்கி செந்நிற குருதி வழிந்தது.
மேலும் அவளை யாரோஎவரோ என்பது போன்ற பார்வையும் செலுத்தியதில் மனமுடைந்தவள் கோவிலில் செதுக்கிய துண்சிலையென உறைந்து நின்றிருந்தாள்.
முன்னோட்டம் 2:
“என்னை காயப்படுத்துகிறதா நினைத்து உங்களை நீங்களே அசிங்கப்படுத்திக்க வேண்டாம் ரஜூ” என்றவளை அசட்டையாக பார்த்தவன்...
“இன்னுமா என்னை யோக்கியன்னு நம்புற?” என்று ஏளனமாக வினவியவனின் பார்வை அவள் விழிகளை ஊடுருவி துளைத்தது.
“நிச்சயமா நம்புவேன் ரஜூ... உங்க இதயத்தில் நான் குடியிருக்கிறேன்... அப்படி இல்லைன்னா;... நீங்க பிணம்ன்னு அர்த்தம்” என்று உதட்டில் இழையோடிய ஆணவச்சிரிப்பில் ஆரம்பித்து இறுதியில் கர்வத்துடன் கூறி உனக்கு சலைத்தவள் நான் அல்ல என்பது போல் பார்த்திருந்தாள்.
அவளின் அந்த அசாத்திய பேச்சு மனதை தென்றலாய் வருடியது ஆனால் மறுநொடியே அவனுள் இருந்த ஆணின் செருக்கு எழும்பியிருந்தது அத்தனை நேரம் இவன் சுற்றி வந்த அழகியை தவிர்த்து வந்தவன் சமயசந்தர்பத்திற்க்கு பயன்படுத்திக்க நினைத்தவன் அவளே எதிர்பாராமல் இழுத்து அணைத்தவன் அவள் சாயம் பூசிய இதழ்களில் நச்சென்று இதழ்பதித்து அவளை தன் வளைக்கரங்களுக்குள் நிறுத்திக் கொண்டு...
“வில் யூ ஸ்பென்ட் சம் டைம் வித் மீ ஹனி?”
“சூயர் டார்லிங் அம் அல்வேய்ஸ் வைட்டிங் ஃபார் யூ” என்றவளின் குரலில் அத்தனை தாபம் இருந்தது... அவளை வெறுபெற்றிவிட்ட தோரணையில் வெற்றி பெற்ற பார்வையை அவளை நோக்கி செலுத்த... அவனின் செயலில் திக்பிரமை பிடித்து நின்றுவிட்டாள்.
முன்னோட்டம் 3:
“ரஜூ... போதும் இதுக்கு மேலே எதுவும் பேசவேண்டாம்... இனி உங்க தேவைக்கு நீங்க இவ்ளோ சிரமப்பட வேண்டாம் அதுக்கு நானே சுலபமா ஒரு வழி சொல்கிறேன்” என்றவளை நோக்கி ஏளனமாக உதட்டை வளைத்தவன்...
“ஹோ...! அப்படி என்ன உன்னால் செய்துவிடமுடியும்?” என்றதும் அவள் அந்த வழியை கூறி முடித்ததும் தான் தாமதம்... அவனின் இரும்பு போன்ற கரங்கள் அவள் கன்னங்களில் செவ்வரி கோடுகளை பதிந்திருந்தது.
“கொன்னுருவேண்டி...! என்னை கொலைகாரனா மாற்றாத” என்றவன் விரல்கள் அவள் கழுத்தில் பதிய அதில் மூச்சுக்கு திணறினாலும் என் உயிரை எடுத்துக்கொள் என்பது போல் வலியை பொறுத்துக்கொண்டு நின்றிருந்தாள்... ஆனால் என்ன செய்தும் அவள் கண்கள் வலியை பிரதிபலித்து எட்டப்பனாய் காட்டிக்கொடுக்க அதை அவன் கண்டுகொண்டுவிட்டிருந்தான்.
அப்போதுதான் தன்னிலை உணர்ந்து கரங்களை விடுவித்தவன்... “ச்சே...!” என்று புறந்தலையில் அடித்துக் கொண்டான்... ஏனோ அவளின் வார்த்தையில் அவன் மனதின் கொதிப்பு அடங்கமறுத்து சண்டித்தனம் செய்தது. அவளோ அவன் அழுந்த பிடித்ததால் உருவான வலியில் இருமிக்கொண்டிருந்தவளுக்கு அவன் வார்த்தையால் சொல்லாத காதலை அந்த ஒற்றை செயல் உணர்த்தியதில் ஆயிரம் கூடை பூக்களை ஒன்றாக கொட்டியது போல் உணர்ந்தாள்.
***********************
“உனக்கு ஒருதடவை சொன்னா புரியாது உனக்கு என்னடி அவன் கூட பேச்சு வேண்டி கிடக்கு”
“நான் யாருடனும் பேசுவேன் மயூரத்வஜன் அதில் உங்களுக்கு என்ன நஷ்டம்? உங்களுக்கு தான் என்னை கண்டாலே பிடிக்காதே பின் நான் அவனுடன் பேசினால் உங்களுக்கு என்ன” என்றதும் அவனுக்கு வெறியேறியிருக்க அவளை சட்டென்று தன் கைவளைவிற்க்குள் கொண்டு வந்தவன் அவள் தாடையை அழுந்த பிடித்துக் கொண்டு விழிகளை ஊடுருவியவன்...
“நான் யாருன்னா கேட்கிற...? அதை சொல்லவா இல்லை செயலால் நிருபிக்கவா?” என்றவன் அவள் பதிலையும் எதிர்பாராது அவள் இதழ்களை அவன் இதழ்களால் அழுத்தமாக சிறை பிடித்திருந்தான்.
************************
“பேபி... அழக்கூடாது மாமா சொல்கிறேன்... உனக்காக நான் இருக்கிறேன்” எதிர்முனையில் என்ன பதில் வந்ததோ...
“நிச்சயம்... நான் பார்த்துக்கிறேன் உனக்கு ஒண்ணுன்னா நான் வேடிக்கை பார்த்துட்டு நின்றுவிடுவேனா என்ன... ஒகே டா பேபி சூர்... உம்மாமாஆஆ....” என்று இதழ்பதித்து அணைத்துவிட்டு திரும்ப அங்கே காளி அவதாரம் எடுத்தது போல் நின்றிருந்தாள் அவள்.
அவனோ மெல்லிய குரலில் ஏதோ பாடலை முனுமுனுத்தபடி நின்றவனை கண்டு ஆத்திரம் மேலோங்க அருகிலிருந்த பூஜாடியை எடுத்து அவன் மண்டையில் உடைத்தால் தான் என்னவென்று தோன்றியது ஆனால் அதை செய்ய முடியாதபடி அவள் காதல் தடுத்திருந்தது.
“என்கிட்டே சொல்லாம எங்கேயும் போகக்கூடாதுன்னு சொல்லியும் எப்படிடி நீ தனியா போகலாம்?” என்று அவளிடம் எரிந்து விழுந்தான்... அவனின் வார்த்தையில் கோபம் தலைகேற பார்த்திருந்தவள்...
“நீங்க உங்களோட ஆசை நாயகி கூட பேசிகிட்டு இருந்தீங்க அதனால் தொந்தரவு பண்ண வேண்டாமேன்னு தான் நானே போயிட்டேன்” அவனின் பேச்சிற்கு அசராது பதில் கூறினாள்... அவளின் பேச்சில் புருவங்களை மெச்சுதலாக உயர்த்தியவன்...
“பார்ரா...! அவ்ளோ தாராளமான மனசா உனக்கு”
“ச்சேச்சே... அப்படி எல்லாம் தப்பா நினைக்காதீங்க... நீங்க கூட வந்தா மதி மாமா வந்திருக்க முடியாதே இதில் எனக்கும் ஆதாயம் தான்” என்றதில் அத்தனை நேர இளக்கம் மறைந்து இறுக்கம் மேலேறியது. அதை பார்க்க அவளுக்கு அத்தனை உவப்பாக இருந்ததோ அதை பார்த்து புன்சிரிப்பை தவளவிட்டாள்.
“அவன் யாருடி என் பொண்டாட்டி கூட வர நீயும் வெட்கமே இல்லாம இதை சொல்கிற”
“என்னது பொண்டாட்டியா...?” என்றவள் களுக்கென்று சிரித்துக் கொண்டே... அவள் கழுத்தை தடவியவள்... “ஒருமுழம் கயிற்றை என் கழுத்தில் தொங்கவிட்டது போல் பேசுறீங்க?”
“அதை விடவும் ஒரு பெரிய அடையாளமே இருக்கு பொண்டாட்டி” என்றவன் அவளின் மேடிட்ட வயிற்றில் அழுந்த முத்தமிட்டத்தில் துள்ளி விலகியவள் “ச்சீ...” என்று முகம் சுளித்து...
“இது உங்......” என்றவளுக்கு வார்த்தை தொண்டைக்குள் சிக்கிக்கொண்டது அவனின் கனல் கக்கிய பார்வையில்....
“சொல்லுடி இது என் குழந்தை இல்லைன்னு சொல்ல வந்தே அப்படிதானே... முடிந்தால் சொல்லிப்பாரேன்” என்றவனின் சவாலில் அவள் அவசரமாக... “இல்லை...” என்று முடித்துக் கொண்டு நகர எத்தனிக்க...
அவளே எதிர்பாராத நேரத்தில் அலேக்காக தூக்கியவன் அறையில் இருந்த படுக்கையில் கிடத்தி அவள் மேல் படர்ந்தவன்...
“எங்கே இன்னொருதடவை சொல்லேன் இதே வார்த்தையை” என்று கூறிக்கொண்டே அவளை ஆக்கிரமிக்க அவளோ அவனிடமிருந்து விடுபட பிரம்மபிரயாதனப்பட்டாள் முடிந்தால் அல்லவே... அவனின் உடல் வலிமை முன் அவளின் தாய்மையால் உண்டான பலவீனமும் ஒன்று சேர்ந்ததில் அவனிடமிருந்து தானாக விடுபடமுடியாமல் போனது... அவனுடன் போராடி சோர்ந்தவள் பின்பு நேரம் கடக்க அவனின் செயலுக்கு அவள் உடல் உருகிக்குழைந்தது... என்ன செய்தும் இறுதியில் அவள் காதல் செய்துவிடுகிறதே என்று வருந்தினாள்... அவளுடனான கூடல் முடிந்து விலகியவனின் சட்டையை கொத்தாக பற்றியவள்...
“ஏன் அதுதான் நீங்க கொஞ்சம் முன்னாடி கொஞ்சிட்டு இருந்தீங்களே அவள்கிட்டே போக வேண்டியதுதானே இதுக்கு மட்டும் நான் தேவையா?”
“ஆமாம்...! நீ தான் நீ மட்டுமே தேவை” என்று பிசிறில்லாது கூறியவனை கண்டு சினம் பொங்க...
“ஏன்...?” என்று வினவினாள்...
“ஏன்னா........” என்று கூறியவன் பதிலில் ஒருகூடை தணலை கொட்டியது போல் துடிதுடித்து போனாள்!
எல்லாரும் எப்படி இருக்கீங்க...? முதலில் மன்னிச்சு... எல்லாருக்குமே ongoing கதை நிறுத்தப்பட்ட கோபம் இருக்கும் இல்லை என்று சொல்வதற்கில்லை... இந்த லாக்டவுன் பிரச்சனையால் அனைத்தும் சொதப்பலாகி விட்டது... ஆனால் நிச்சயம் புத்தகமும், சைடிலும் கதை பதிவிட படும் அதுவரை பொறுமை காக்கவும்.
உடல் நிலை மேல் கவனம் செலுத்த வேண்டியதுதான் இந்த இடைவேளைக்கான காரணமாக போயின... தலைவலி இப்போது சற்று மட்டுப்பட்டிருக்கிறது... இனி அடுத்த கதையை தொடங்க இருக்கிறேன் இது முழுக்க சைடில் இடற்பாடில்லாமல் முழுதாக பதிவிடபடும். உங்கள் ஆதரவை தரவேண்டும் மக்களே. அடுத்த புது கதைக்கான டீஸர் பதிவிடுகிறேன் படித்துவிட்டு கருத்துக்களை பகிருங்கள்.
கண்ணிலே காதல் கனா!!
முன்னோட்டம் 1:
“நீ இல்லைன்னா என் வாழ்க்கை வெறும் பூஜ்யம் தீப்தி” என்று மனதில் இருந்த காதலை கண்கள் பிரதிபலிக்க உணர்ச்சிகள் தத்தளிக்கும் உடல் பரிபாஷையில் எப்படியேனும் அவளிற்கு தன் காதலை உணர்த்தி விடும் வேகத்தில் பேசினான்.
அவனின் உணர்வுகளை உயிரை ஊடுருவி தாக்கினாலும் குடும்பம் என்னும் கட்டுக்காவலில் அவள் சிக்குண்டுவிட்டிருப்பதை அவனிடம் எப்படி எடுத்துரைப்பது என்று தெரியாத கையாலாகாதனத்துடன் நின்றிருந்தாள்.
“என்னை மன்னிச்சிருங்க தீபன் எனக்கு வேற வழியில்லை நிச்சயம் உங்களுக்கு நல்லா பொண்ணு பொண்டாட்டியா கிடைப்....” என்று பேசிக்கொண்டே சென்றவளின் தொண்டையில் வார்த்தைகள் சிக்குண்டு தடைப்பட்டது அவள் கண்கள் கூட லேசாக கலங்கியதோ ... ஆனால் அவன் முன்பு அதை காண்பிக்கும் விருப்பமில்லாது தன்னை தானே தேற்றிகொண்டு தொடர்ந்து பேச முயற்சித்தாள்... முயற்சிக்க முடிந்ததே தவிர செயலாற்ற முடியவில்லை மொழி அறியா மழலை போன்று வார்த்தை தெரியாது திண்டாடியவள்...
“நான் கிளம்பறேன் என்னை மறந்துவிடுங்க” என்று அவள் அமர்ந்திருந்த மேஜையில் இருந்த தன் கைப்பையை எடுத்துக் கொண்டு நகர முற்பட... அவள் கைகளை அவன் இறுக்கி பிடித்திருந்ததில் அடுத்த அடியை தொடர முடியாது போனதில் அவள் விழிகள் அவன் விழிகளுடன் மோதி இருவரின் பார்வையும் காதலுடன் உரசி நின்றதும்....
“சூப்பர் ஷாட்!” என்ற குரலுடன் கரகோசமும் சேர்ந்து ஒலித்தது...
இயக்குனரின் குரலில் அவன் அவளின் கைகளை வெடுக்கென்று இழுத்துக் கொண்டவன் அத்தனை நேரம் முகத்தில் தேங்கியிருந்த காதல் உணர்ச்சிகள் துணி கொண்டு துடைத்தார் போன்று மறைந்திருக்க அவன் விழிகள் அவளை நோக்கி வெறுப்பை உமிழ்ந்தது. அதில் அவளின் மனம் அடிபட்ட பறவையை போன்று சுருண்டு விண்டது.
“வாவ் சேனா சும்மா பின்னிட்டீங்க... நான் நினைச்சதையும் விட நல்லா வந்திருக்கு... யூ டூ மயூரன்... அப்படியே இயல்பா இருக்கு உங்க உணர்ச்சிகளும் வார்த்தைகளும்” என்று பாராட்டு பாத்திரம் வாசித்தார் இயக்குனர் செல்வபிரகாஷ்.
ஆனால் இருவரின் முகத்தில் மகிழ்ச்சி இல்லாமல் வேறு இரு உணர்ச்சிகளை தான் பிரதிபலித்தது!
அவளிற்கோ இந்த கற்பனைகாட்சி நிஜமாக இருந்திருக்ககூடாதா என்று ஏங்கியது... அவளுடன் இப்படி ஒரு காதல் காட்சி அமைந்திருக்க வேண்டாமே என்றது அவன் மனம்.
அவனின் பார்வை அவளை குத்தீட்டியாய் மனதை தாக்கி கொன்றதில் மனதில் துணிச்சலை திரட்டி எடுத்தவள்...
“ரஜு...” என்று அவனுக்கே உண்டான பிரத்யேக அழைப்பை அவள் அழைக்க அதில் அவனுக்கு மனதில் நினைவலைகள் தாக்கப்பட்டது... அதை அவனுக்கு அப்போதைய ஏற்றுக்கொள்ள முடியாது போக அவளிடம் தீயாய் காய்ந்தான்...
“இன்னொருவாட்டி அப்படி கூப்பிடாதே அதற்கு உனக்கு தகுதி இல்லை... உன் பக்கத்தில் இருக்கிறதே அருவெறுப்பா இருக்கு” கூர்மையாக தீட்டப்பட்ட வாளை விட அவனின் சொல்லின் வீரியம் அவள் பூஞ்சை மனதை குத்தி கிழித்து ரணமாக்கி செந்நிற குருதி வழிந்தது.
மேலும் அவளை யாரோஎவரோ என்பது போன்ற பார்வையும் செலுத்தியதில் மனமுடைந்தவள் கோவிலில் செதுக்கிய துண்சிலையென உறைந்து நின்றிருந்தாள்.
முன்னோட்டம் 2:
“என்னை காயப்படுத்துகிறதா நினைத்து உங்களை நீங்களே அசிங்கப்படுத்திக்க வேண்டாம் ரஜூ” என்றவளை அசட்டையாக பார்த்தவன்...
“இன்னுமா என்னை யோக்கியன்னு நம்புற?” என்று ஏளனமாக வினவியவனின் பார்வை அவள் விழிகளை ஊடுருவி துளைத்தது.
“நிச்சயமா நம்புவேன் ரஜூ... உங்க இதயத்தில் நான் குடியிருக்கிறேன்... அப்படி இல்லைன்னா;... நீங்க பிணம்ன்னு அர்த்தம்” என்று உதட்டில் இழையோடிய ஆணவச்சிரிப்பில் ஆரம்பித்து இறுதியில் கர்வத்துடன் கூறி உனக்கு சலைத்தவள் நான் அல்ல என்பது போல் பார்த்திருந்தாள்.
அவளின் அந்த அசாத்திய பேச்சு மனதை தென்றலாய் வருடியது ஆனால் மறுநொடியே அவனுள் இருந்த ஆணின் செருக்கு எழும்பியிருந்தது அத்தனை நேரம் இவன் சுற்றி வந்த அழகியை தவிர்த்து வந்தவன் சமயசந்தர்பத்திற்க்கு பயன்படுத்திக்க நினைத்தவன் அவளே எதிர்பாராமல் இழுத்து அணைத்தவன் அவள் சாயம் பூசிய இதழ்களில் நச்சென்று இதழ்பதித்து அவளை தன் வளைக்கரங்களுக்குள் நிறுத்திக் கொண்டு...
“வில் யூ ஸ்பென்ட் சம் டைம் வித் மீ ஹனி?”
“சூயர் டார்லிங் அம் அல்வேய்ஸ் வைட்டிங் ஃபார் யூ” என்றவளின் குரலில் அத்தனை தாபம் இருந்தது... அவளை வெறுபெற்றிவிட்ட தோரணையில் வெற்றி பெற்ற பார்வையை அவளை நோக்கி செலுத்த... அவனின் செயலில் திக்பிரமை பிடித்து நின்றுவிட்டாள்.
முன்னோட்டம் 3:
“ரஜூ... போதும் இதுக்கு மேலே எதுவும் பேசவேண்டாம்... இனி உங்க தேவைக்கு நீங்க இவ்ளோ சிரமப்பட வேண்டாம் அதுக்கு நானே சுலபமா ஒரு வழி சொல்கிறேன்” என்றவளை நோக்கி ஏளனமாக உதட்டை வளைத்தவன்...
“ஹோ...! அப்படி என்ன உன்னால் செய்துவிடமுடியும்?” என்றதும் அவள் அந்த வழியை கூறி முடித்ததும் தான் தாமதம்... அவனின் இரும்பு போன்ற கரங்கள் அவள் கன்னங்களில் செவ்வரி கோடுகளை பதிந்திருந்தது.
“கொன்னுருவேண்டி...! என்னை கொலைகாரனா மாற்றாத” என்றவன் விரல்கள் அவள் கழுத்தில் பதிய அதில் மூச்சுக்கு திணறினாலும் என் உயிரை எடுத்துக்கொள் என்பது போல் வலியை பொறுத்துக்கொண்டு நின்றிருந்தாள்... ஆனால் என்ன செய்தும் அவள் கண்கள் வலியை பிரதிபலித்து எட்டப்பனாய் காட்டிக்கொடுக்க அதை அவன் கண்டுகொண்டுவிட்டிருந்தான்.
அப்போதுதான் தன்னிலை உணர்ந்து கரங்களை விடுவித்தவன்... “ச்சே...!” என்று புறந்தலையில் அடித்துக் கொண்டான்... ஏனோ அவளின் வார்த்தையில் அவன் மனதின் கொதிப்பு அடங்கமறுத்து சண்டித்தனம் செய்தது. அவளோ அவன் அழுந்த பிடித்ததால் உருவான வலியில் இருமிக்கொண்டிருந்தவளுக்கு அவன் வார்த்தையால் சொல்லாத காதலை அந்த ஒற்றை செயல் உணர்த்தியதில் ஆயிரம் கூடை பூக்களை ஒன்றாக கொட்டியது போல் உணர்ந்தாள்.
***********************
“உனக்கு ஒருதடவை சொன்னா புரியாது உனக்கு என்னடி அவன் கூட பேச்சு வேண்டி கிடக்கு”
“நான் யாருடனும் பேசுவேன் மயூரத்வஜன் அதில் உங்களுக்கு என்ன நஷ்டம்? உங்களுக்கு தான் என்னை கண்டாலே பிடிக்காதே பின் நான் அவனுடன் பேசினால் உங்களுக்கு என்ன” என்றதும் அவனுக்கு வெறியேறியிருக்க அவளை சட்டென்று தன் கைவளைவிற்க்குள் கொண்டு வந்தவன் அவள் தாடையை அழுந்த பிடித்துக் கொண்டு விழிகளை ஊடுருவியவன்...
“நான் யாருன்னா கேட்கிற...? அதை சொல்லவா இல்லை செயலால் நிருபிக்கவா?” என்றவன் அவள் பதிலையும் எதிர்பாராது அவள் இதழ்களை அவன் இதழ்களால் அழுத்தமாக சிறை பிடித்திருந்தான்.
************************
“பேபி... அழக்கூடாது மாமா சொல்கிறேன்... உனக்காக நான் இருக்கிறேன்” எதிர்முனையில் என்ன பதில் வந்ததோ...
“நிச்சயம்... நான் பார்த்துக்கிறேன் உனக்கு ஒண்ணுன்னா நான் வேடிக்கை பார்த்துட்டு நின்றுவிடுவேனா என்ன... ஒகே டா பேபி சூர்... உம்மாமாஆஆ....” என்று இதழ்பதித்து அணைத்துவிட்டு திரும்ப அங்கே காளி அவதாரம் எடுத்தது போல் நின்றிருந்தாள் அவள்.
அவனோ மெல்லிய குரலில் ஏதோ பாடலை முனுமுனுத்தபடி நின்றவனை கண்டு ஆத்திரம் மேலோங்க அருகிலிருந்த பூஜாடியை எடுத்து அவன் மண்டையில் உடைத்தால் தான் என்னவென்று தோன்றியது ஆனால் அதை செய்ய முடியாதபடி அவள் காதல் தடுத்திருந்தது.
“என்கிட்டே சொல்லாம எங்கேயும் போகக்கூடாதுன்னு சொல்லியும் எப்படிடி நீ தனியா போகலாம்?” என்று அவளிடம் எரிந்து விழுந்தான்... அவனின் வார்த்தையில் கோபம் தலைகேற பார்த்திருந்தவள்...
“நீங்க உங்களோட ஆசை நாயகி கூட பேசிகிட்டு இருந்தீங்க அதனால் தொந்தரவு பண்ண வேண்டாமேன்னு தான் நானே போயிட்டேன்” அவனின் பேச்சிற்கு அசராது பதில் கூறினாள்... அவளின் பேச்சில் புருவங்களை மெச்சுதலாக உயர்த்தியவன்...
“பார்ரா...! அவ்ளோ தாராளமான மனசா உனக்கு”
“ச்சேச்சே... அப்படி எல்லாம் தப்பா நினைக்காதீங்க... நீங்க கூட வந்தா மதி மாமா வந்திருக்க முடியாதே இதில் எனக்கும் ஆதாயம் தான்” என்றதில் அத்தனை நேர இளக்கம் மறைந்து இறுக்கம் மேலேறியது. அதை பார்க்க அவளுக்கு அத்தனை உவப்பாக இருந்ததோ அதை பார்த்து புன்சிரிப்பை தவளவிட்டாள்.
“அவன் யாருடி என் பொண்டாட்டி கூட வர நீயும் வெட்கமே இல்லாம இதை சொல்கிற”
“என்னது பொண்டாட்டியா...?” என்றவள் களுக்கென்று சிரித்துக் கொண்டே... அவள் கழுத்தை தடவியவள்... “ஒருமுழம் கயிற்றை என் கழுத்தில் தொங்கவிட்டது போல் பேசுறீங்க?”
“அதை விடவும் ஒரு பெரிய அடையாளமே இருக்கு பொண்டாட்டி” என்றவன் அவளின் மேடிட்ட வயிற்றில் அழுந்த முத்தமிட்டத்தில் துள்ளி விலகியவள் “ச்சீ...” என்று முகம் சுளித்து...
“இது உங்......” என்றவளுக்கு வார்த்தை தொண்டைக்குள் சிக்கிக்கொண்டது அவனின் கனல் கக்கிய பார்வையில்....
“சொல்லுடி இது என் குழந்தை இல்லைன்னு சொல்ல வந்தே அப்படிதானே... முடிந்தால் சொல்லிப்பாரேன்” என்றவனின் சவாலில் அவள் அவசரமாக... “இல்லை...” என்று முடித்துக் கொண்டு நகர எத்தனிக்க...
அவளே எதிர்பாராத நேரத்தில் அலேக்காக தூக்கியவன் அறையில் இருந்த படுக்கையில் கிடத்தி அவள் மேல் படர்ந்தவன்...
“எங்கே இன்னொருதடவை சொல்லேன் இதே வார்த்தையை” என்று கூறிக்கொண்டே அவளை ஆக்கிரமிக்க அவளோ அவனிடமிருந்து விடுபட பிரம்மபிரயாதனப்பட்டாள் முடிந்தால் அல்லவே... அவனின் உடல் வலிமை முன் அவளின் தாய்மையால் உண்டான பலவீனமும் ஒன்று சேர்ந்ததில் அவனிடமிருந்து தானாக விடுபடமுடியாமல் போனது... அவனுடன் போராடி சோர்ந்தவள் பின்பு நேரம் கடக்க அவனின் செயலுக்கு அவள் உடல் உருகிக்குழைந்தது... என்ன செய்தும் இறுதியில் அவள் காதல் செய்துவிடுகிறதே என்று வருந்தினாள்... அவளுடனான கூடல் முடிந்து விலகியவனின் சட்டையை கொத்தாக பற்றியவள்...
“ஏன் அதுதான் நீங்க கொஞ்சம் முன்னாடி கொஞ்சிட்டு இருந்தீங்களே அவள்கிட்டே போக வேண்டியதுதானே இதுக்கு மட்டும் நான் தேவையா?”
“ஆமாம்...! நீ தான் நீ மட்டுமே தேவை” என்று பிசிறில்லாது கூறியவனை கண்டு சினம் பொங்க...
“ஏன்...?” என்று வினவினாள்...
“ஏன்னா........” என்று கூறியவன் பதிலில் ஒருகூடை தணலை கொட்டியது போல் துடிதுடித்து போனாள்!
