Rishi24
எஸ்எம்எஸ் குழுமம் எழுத்தாளர்
அத்தியாயம் 05 [ A ]
அவள் வார்த்தைக்காக மட்டுமே இன்று வரை பாதுகாப்பு கொடுத்தான் அவர்கள் மேல் கோபம் இருந்தாலும்.....
அந்த ஒற்றை சொல் தான் இன்று வரை அவர்களை தன் கண்கானிப்பில் வைத்திருப்பதற்கும் காரணம்...
அவளுக்காக செய்து விட்டான் ஆனால் தாயின் கடைசி ஆசை???
நிறைவேற்ற முடியாமலே போனதுவோ!!!
கண்கள் சட்டென கலங்க இமை சிமிட்டி அடக்கியவன் தன்னை கட்டுக்குள் கொண்டு வருவதற்குள் பெரும் பாடு பட்டுப் போனான்.
இதற்கு மேல் முடியாதென தோன்றி விடவே கையை உயர்த்தி மணி பார்த்தவன் அது காலை ஐந்தை காட்ட ரித்விக்குக்கு அழைத்தான்.
அவன் "ரித்விக் ரக்ஷன்!!!"
"டிடெக்டிவ் ஏஜன்ட்"
"மச்சான்" தூக்க கலக்கத்தில் அவன் பேச
"ஹாஸ்பிடல் வா" வைத்து விட்டான்.
.....
"இவனுக்கு இதே வேலையா போச்சு" புலம்பித் தள்ளியவன் அடுத்த பத்தாவது நிமிடம் அவன் முன் நின்றிருந்தான்.
"டேய் என்னடா ஆச்சு...?" பதற்றமாய் கேட்க
"ப்ச் ஒன்னில்ல நீ இரு நா கிளம்புறேன்...." கண்டு கொள்ளாமல் சென்றவனை பார்த்து பெருமூச்சு விட்டவன் வர்ஷினியிடம் திரும்பினான்.
"இப்போ அபிக்கு எப்பிடி மா இருக்கு?"
"நல்லா இருக்காங்கண்ணா"
"சரி நீ இரு நா ஏதாவது சாப்பிட வாங்கிட்டு வர்றேன்" ஆமோதித்தவள் ஓரமாய் அமர்ந்து கொண்டாள்.
***
நேரே வீட்டுக்கு வந்தவன் மேல் மாடியில் பூட்டி வைக்கப்பட்டிருந்த அறையை திறந்து கொண்டு உள்ளே சென்றான்.
வலப்பக்க சுவர் முழுதுமே குடும்ப புகைப்படங்கள் தான் மாட்டி வைக்கப்பட்டிருந்தன.
இடப்பக்க சுவற்றில் தந்தையினதும் தாயினதும் ஆளுயரப் படம்.
கை வளைவுக்குள் அடங்கியிருந்த மனைவி "சத்யநந்தினியை" சேர்த்தணைத்தவாறு நின்றிருந்தார் "அமைச்சர் ஷக்திவேல் கிருஷ்ணா."
விறைப்பாய் நின்றிருந்தவரின் முகத்தை கைகளால் வருடியவனுக்கு கண்களில் அருவியாய் கண்ணீர்.
தாயை பார்த்தான்.
அமைதியான முகத்தில் அவனுள்ளத்திலும் அமைதி ஏற்படுவதாய்....
"ப்பா....ஏன் பா என்ன அனாதையாக்கிட்டீங்க..... எவ்வளவு தான் மறக்க நெனச்சாலும் முடிலயேபா.... என்கிட்ட இத பத்தி ஏற்கனவே சொல்லி இருந்தா இப்போ என் கூட இருந்திருப்பீங்களே... வலிக்குதுபா.... என்னால யார் கூடவும் பேச கூட பிடிக்கல.... என்னால சகஜமா இருக்க முடிலபா.... ஏன்பா...." பார்வை தாயிடம் திரும்ப நடுங்கும் கை கொண்டு அவர் முகத்தை தடவினான்.
"ஐ மிஸ் யூ மா.... உங்க சாவுக்கு நியாயம் செய்யாத பாவிமா நான்.... என்ன மன்னிச்சிடுமா" அப்படியே கீழே அமர்ந்து விட்டவனின் பார்வை வட்டத்திற்குள் விழுந்தது அவன் காக்கி!!!
"எனக்கு நீ போலிஸ் ஆகணும்னு ஆச....நீ அதுல தான் கம்பீரமா இருப்ப" தந்தை குரல் காதில் ரீங்காரமிட இலக்கில்லாமல் அதையே வெறித்தான் கதிர்.
"எனக்கு அதை போட தகுதியே இல்ல" மனம் அரற்ற எழுந்து கொண்டு வெளியே செல்லப் போனவனை தடுத்தது அர்ஜுன் குரல்.
"டேய் கிருஷ் ஏன்டா என் உயிர வாங்குற.... தள்ளி படுடா எரும...." நாளா புறமும் பட்டுத் தெறித்த அண்ணன் குரலில் கண்களை இறுக்க மூடிக் கொண்டான்.
"டேய் அம்மா பாவம்டா பேசுடா" முகத்தை திருப்பி விட்ட கரத்தை தான் தட்டி விட்டது இன்று நெஞ்சில் நீங்கா நினைவலையாய்....
"போடா அந்த பக்கம் ஏன் தான் தம்பியா பிறந்தியோ.... அம்மா மடில நான் தான் படுத்துப்பேன்"
"நீ போய் அந்த எமன் கிட்ட படு போ" தான் தள்ளி விட தன்னை பார்த்து சிரித்த முகம் மின்னலாய்....
குரல்கள் அந்த அறையை நிறைக்க மனம் கனக்க வெளியே வந்து விட்டான் அவன்.
"அண்ணா" அடியாள் ஒருவனின் குரலில் படக்கென விழிகளை திறந்தவன் முகம் உணர்ச்சிகள் துடைக்கப்பட்டிருந்தது.
"என்ன?"
"இல்லணா ரித்விக் அண்ணா கால் பண்ணியிருந்தாங்க"
"நீ போ நா பாத்துக்குறேன்"
அவன் செல்லவே அத்தை வீட்டை சுற்றி பாதுகாக்க அனுப்பி வைத்தவர்களின் தலைவனுக்கு அழைத்தான்.
"அண்ணா"
"அஷோக்.... என்ன நடந்துது?"
"அண்ணா அவங்க வீட்டுக்கு சில பேரு வந்தானுங்க.... கேட்டதுக்கு ராம் ஐயா தான்னு சொன்னாங்கய்யா... அவர கொல்றதுக்கு அவரே எதுக்கு ஆள அனுப்புறாருன்னு எங்களுக்கெல்லாம் ஒரே குழப்பம்ணா" மறுமுனையில் கூறப்பட்ட செய்தியில் தன் வலக்கை ஆள்காட்டி விரலையும் நடு விரலையும் சேர்த்து அழுத்தத் தேய்த்தவன் பெரும் யோசனையானான்.
அடித்து ஓய்ந்து மீண்டும் கேட்ட மொபைல் சிணுங்கலில் சட்டென அதை எடுத்தவனுக்கு அதில் ஒளிர்ந்த "குட்டிமா" எனும் பெயரில் இருந்த டென்ஷனெல்லாம் மாயமாய் மறைந்து போக அழகாய் விரிந்தன அவன் உதடுகள்!!!
போனை அடண்ட் செய்து காதில் வைத்தவன்
"குட்டிமா" என்றான் குரல் தழுதழுக்க....
"அண்ணா...." உற்சாகமாய் வந்து விழுந்த குரல் சட்டென தன்னை மீட்டுக் கொண்டான்.
"எப்பிடிடா இருக்க?"
"நா நல்லா ஹேப்பியா இருக்கேன்ணா நீ?"
"ம்....இருக்கேன்டா"
"அண்ணா என்னால இங்க இருக்க முடில....நா இன்டியா வர போறேன்" தங்கை சிணுங்க புன்னகைத்தான்.
"ஏன்ணா இத பத்தி பேசுனா மட்டும் அமைதியாகிட்ற?"
"...."
"அண்ணா ப்ளீஸ்...."
"வேண்டாம்"
"...."
"குட்டிமா அண்ணன் உங்க நல்லதுக்கு தானே சொல்லிட்டு இருக்கேன்"
"...."
"யாழ்"
"நா வெச்சிட்றேன்"
"ஹே இருடா இப்போ என்ன உனக்கு வரனும் அவ்வளவு தானே.... நாளை காலை ப்ளைட்டுக்கு டிக்கட் போட்றேன் வந்துடு"
"நிஜமாவா???"
"ஆமாடா"
"ஹே..." அவள் துள்ளிக் குதிக்க மீண்டும் புன்னகை அவனுள்...
"சரிணா அப்போ நா ரெடியாகுறேன்.... அப்பறமா பேசுறேன்ணா...பய்...உம்மா...."
"பய்டா..." கட் பண்ணியவன் ரக்ஷனுக்கு அழைத்தான்.
***
"இத சாப்புடு மா" வர்ஷினிக்கு கொடுத்து விட்டு கதவை திறந்து கொண்டு உள்ளே சென்றான்.
"இத சாப்புடு" வேறெங்கோ பார்த்த படி நீட்டிய நண்பனை பார்த்து அவன் முகம் சோர்ந்தது.
"ப்ச்...." எரிச்சலாக திரும்பியவன் அவன் முக வேதனை கண்டு அவனையே பார்த்தான்.
"ஏன் மச்சி உனக்கு கூட என் மேல நம்பிக்க இல்லாம போச்சு... நா என்னடா பண்ணேன்?"
"...."
"விடு....எனக்கு பசியில்ல" அவன் கண்களை மூடவும் சேரை இழுத்துப் போட்டு அவன் அருகில் அமர்ந்தவனின் போன் அலறவும் சரியாக இருந்தது.
"சொல்லு கிரு....ஐ மீன் கதிர்"
"...."
"சாரிடா நா ஏதோ ஞாபகத்துல சொல்லிட்டேன் சாரி"
"நாளைக்கு காலைல யாழினி வர்றா"
"வாட்....என்னடா சொல்ற?"
"அதுக்கான வேலைய பாரு"
"ஷூர் மச்சான்....பட் இந்த நேரத்துல...."
"பாத்துக்கலாம் டா"
"ஓகே டா"
"அவன் எப்பிடி இருக்கான்?" திரும்பி அபியை பார்க்க அவன் குழப்பத்துடன் இவன் முகத்தை பார்த்திருந்தான்.
"இப்போ பரவால்லடா" அவன் சொன்ன பதிலில் தான் மறுமுனையில் என்ன கேட்கப்பட்டிருக்கும் என யூகித்தவனின் உதடு சிரித்தது.
"ம்....பத்தரமா பாத்துக்கோ"
"ஏன் நீயே வர வேண்டியது"
"நா வெச்சுட்றேன்" பட்டென துண்டித்து விட பல்லை கடித்தான் ரக்ஷன்.
"சாப்புடு"
"எனக்கு வேண்டாம்"
"ப்ச்....ஏன் அடம் புடிக்கிற?" ஒரு வாய் தொட்டு அவன் வாயருகே கொண்டு செல்ல அவன் கண்கள் சட்டென கலங்கிற்று.
"வாங்கிக்கோடா" இம்முறை மறுக்காமல் வாங்கிக் கொண்டான்.
ஊட்டி விட்டு எழுந்து சென்று கை கழுவி விட்டு வந்தவன்
"நாளைக்கு யாழினி வர்றாளாம்" என்றான் அறிவிப்பாய்....
விலுக்கென நிமிர்ந்தவனின் கண்களில் அத்தனை ஒளி!!!
"நிஜமாவாடா?"
"நா எதுக்கு பொய் சொல்லணும்... சரி நா அப்பறமா வர்றேன்... அத்தை வந்துட்டாங்கன்னு நெனக்கிறேன் பை"
"சாரி மச்சான்" கதவருகே நின்றவனின் நடை ஒரு நிமிடம் நின்று திரும்பவும் தொடர்ந்தது.
"அத்....ஐ மீன் நா சின்ன வேலையா பொய்ட்டு வந்துட்றேன்"
"ரொம்ப நன்றிபா" கையெடுத்து கும்பிடப் போனவரின் செயலை சட்டென நிறுத்தினான்.
"என்ன பண்றீங்க அத்த....?"
"...."
"சரி நா வர்றேன்" அவருடன் பேச தயங்கி நகரப் போனவரை நிறுத்தியவர்
"அம்முவையும் வீட்ல விட்டுடு பா" என்றார் இறைஞ்சுதலாய்....
"அம்மா நா...."
"இல்ல அம்மு நீ போ நா பாத்துக்குறேன்"
"சரி மா" தலையசைத்தவள் அவனுடன் இணைந்து நடந்தாள்.
***
அந்த பழைய தொழிற்சாலையின் நடுவே காலுக்கு மேல் கால் போட்டு கம்பீரமாக அமர்ந்திருந்தான் கதிர்.
அவனுக்கு பக்கபலமாக சிலரும் அங்கொன்றும் இங்கொன்றுமாக சில அடியாட்களும் நின்றிருக்க அவன் முன்னே இரு கைகையும் உயர்த்தி கயிற்றில் கட்டப்பட்டிருக்க தொங்கியவாறு வரிசையாக கட்டி வைக்கப்பட்டிருந்தனர் ராஜா ராமையும் ஆதர்ஷையும் தாக்க வந்தவர்கள்!!!
இரு முழங்காலிலும் கை குற்றி எழுந்தவன் போட்டிருந்த சன் க்ளாஸை கலற்றி ஸ்டைலாக பின்னால் சொறுகினான்.
மெதுவாக அவர்கள் முன் வந்து நின்று மார்புக்கு குறுக்காக கைகளை கட்டிக் கொண்டவன் அவர்களை கூர்ந்து பார்த்தான்.
"வர்மா..."
"பையா..."
"தண்ணி எடுத்துட்டு வந்து இவனுங்க மூஞ்சில ஊத்து" அவன் வார்த்தை உடனே நிறைவேற்றப்பட அப்பொழுது தான் கண்களை மெதுமெதுவாக திறந்து கொண்டனர் ஒவ்வொருவரும்....
தம் முன்னால் சற்றே கால்களை அகற்றி மார்புக்கு குறுக்காக கைகளை கட்டிக் கொண்டு நின்றிருந்தவனை பார்க்க மரண பயம் கண்களில் அப்பட்டமாய்....
"அண்ணா நாங்க பண்ணலண்ணா" அவன் வாய் திறக்க மாட்டான் என தெரிந்து பயத்தில் உளறினான் ஒருவன்.
"...."
"அண்ணா அய்யா தான்...." அவன் பார்த்த பார்வையில்
"வந்து ராம் அய்யா தான்" திருத்தி சொல்லி விட்டு எச்சில் கூட்டி விழுங்கினான் இன்னொருவன்.
"சத்தியமா ராம் ஐயா தான்ணா ப்ளீஸ் எங்கள விட்டுடு" கதிரிடம் ஏற்கனவே வாங்கி கட்டிக் கொண்ட ஒருவன் இப்பொழுது....
"ராமோட முழு பெயர் என்ன?" அனல் தெரித்தது அவன் குரலில்.
அவர் எக்காரணம் கொண்டும் இது பற்றி வாயை திறக்கக் கூடாது என்றிருந்ததால் சட்டென வாயை மூடியிருந்தனர் அனைவரும்....
உதட்டை ஏளமாக வளைத்தவன் வர்மனுக்கு கண் காட்ட எங்கோ சென்று விட்டு மீண்டு வந்தவனின் கைகளில் ட்ரில்லர் மெஷின் இருந்தது.
***
ஹாஸ்பிடல்....
ரிசப்ஷனில் பதற்றமாய் வார்ட் இலக்கத்தை கேட்டுக் கொண்டிருந்தாள் ஒரு பெண்....
பாவாடை தாவணி; அதை அவள் மெனக்கெடுத்து அணிந்ததாகவே தெரியவில்லை....
கூந்தலும் ஏனோ தானோவென்றிருக்க அவள் முகத்தில் வேதனையின் சாயல்....
"ஓகே தேங்க்ஸ்" பதற்றமாகவே பதிலளித்தவள் இலக்கத்தை சரி பார்த்துக் கொண்டே ஓடி வர முன்னால் வந்து கொண்டிருந்த ரக்ஷன் மீது மோதி நின்றாள்.
தன் மேல் மோதி விழப்போனவளை பிடித்து நிறுத்தினான் ரக்ஷன்.
"ச....சா...ரி சார்..." அவள் முகத்தில் அதீத பதற்றம்.
"ஹே ரிலாக்ஸ்.... இட்ஸ் ஓகேங்க" சொன்னவன் வர்ஷினியுடன் கிளம்ப மறுபடியும் வேகமாக நடக்கத் துவங்கினாள் அந்தப் பெண்.
"அண்ணா...."
"என்னமா....?" நடந்து கொண்டே கேட்டான்.
"இல்ல....மாமா வீட்ல இருப்பாங்களா?"
"ம்...ஆமான்னு தான் நெனக்கிறேன்"
"அப்போ நாம கொஞ்ச நேரம் கழிச்சு போலாமா?" அவள் கேள்வியில் அப்படியே நின்று விட தானுமே நின்று விட்டாள்.
"ஏன்?"
"எனக்கு பயமா இருக்கு... அவங்களுக்கு என்ன பிடிக்கலணா" கண்ணின் ஓரம் ஈரம் அவளுக்கு....
"ப்ச்...அப்பிடில்லாம் எதுவுமில்ல வர்ஷினி...."
"இல்லணா எனக்கு தெரியும் அவங்களுக்கு ஏனோ என்ன பிடிக்கல... என் குடும்பத்தயும் பிடிக்கல.... ஆனா.... அம்மாப்பா அண்ணா எல்லோரும் ஏன் அவங்க மேல கோபம் காட்ட கூடாதுன்னு சொல்றாங்கன்னு தான் புரில"
"அத விடுமா"
"அவங்கள நான் மாமான்னு கூப்புட கூடாதுன்னு சொல்றாங்க" அவனுக்கு புரிந்தது நண்பன் மனம்....
"பட்...அம்மா தான் அவங்க எனக்கு மாமான்னு சொல்லி இருக்காங்க" இவளுக்கு என்னவென்று சொல்ல???
மலைப்பாக இருந்தது அவனுக்கு....
"இத அப்பறமா பேசிக்கலாம் மா.... இப்போ கெளம்பு" அவன் நடக்க தயக்கத்துடனேயே பின்னால் சென்றாள் அமிர்தவர்ஷினி.
......
"நீ போ மா....எனக்கு வேலை இருக்கு" கிளம்ப முற்பட்டவனை பார்த்து பரிதாபமாக விழித்தாள் மாது.
"இல்லணா நீங்களும் வாங்க ப்ளீஸ்"
"எனக்கு அர்ஜன்ட் வேல இருக்குமா... நீ போ அவன் இருக்க மாட்டான்"
"நிஜமா?"
'பாவி....பொண்டாட்டி உள்ள போக பயப்பட்ற அளவுக்கு நடந்துகிட்ருக்கான்... குட்டிமா வந்தா தான்டா நீ திருந்துவ'
"ஆமா மா....அவன் இருக்க மாட்டான் நீ போ"
"ம்..." பயந்த படியே சென்றவளை பார்த்து பெருமூச்சு விட்டுக் கொண்டான்.
***
"அதான் பையா (Bhaee_ Hindi- அண்ணன்) கேக்குறாங்கல்ல சொல்லுடா" கதிர் அமர்ந்திருக்க அவனுக்கு பதிலாக கேட்டுக் கொண்டிருந்தான் வர்மன்.
"இப்போ சொல்ல போறியா இல்ல இந்த புல்லட்ட உன் வாய்க்குள்ள இறக்கட்டுமா?" அதீத கோபத்தில் எகிறியவனை கையமர்த்தி தடுத்தவன்
"விடு வர்மா..." சட்டென எழுந்து கொண்டான்.
"ஆனா பையா...."
"விடு பாத்துக்கலாம்.... இன்னைல இருந்து மூணு நாளைக்கு பச்ச தண்ணி கூட கொடுக்காத" கூறி விட்டு நடந்தவனின் முகம் இறுகி இருந்தது.
தாய் தந்தை தமையன் என யாருக்குமே நியாயம் செய்ய வில்லையே என்றதிலிருந்து வந்த இறுக்கம் அது.
"வர்மா வண்டிய எடு" ஜீப்பின் மறு பக்கத்தில் ஏறி அமர்ந்து கொண்டான்.
***
வீட்டுக்குள் நுழைந்தவள் கண்களை நாளா புறமும் சுழற்றி அவன் இல்லை என்பதை உறுதிப் படுத்திக் கொண்டு ஆசுவாச பெருமூச்சு விட்டுக் கொண்டாள்.
அது ஏனோ அவனை பார்த்தாலே உதற ஆரம்பிக்கும் உடல் அவனருகில் இருந்தாள் பாதுகாப்பையும் உணர்ந்து கொள்கிறது.
சோபாவில் அமர்ந்து கொண்டவளுக்கு உறக்கம் கண்ணை கட்டியது.
ஆனாலும் அப்படியே படுத்து விட முடியாதே....அவளிருப்பது நடு ஹால்....
யாராவது வந்து விட்டால்???
கஷ்டப்பட்டு தன்னை அடக்கிக் கொண்டவளுக்கு எங்கே சென்று உறங்குவது என்று கூட தெரியவில்லை....
மூடிய விழிகளுக்குள் அவன் தன் முன் செய்த கொலை படமாய் விரிய தூக்கி வாரிப் போட எழுந்தமர்ந்தவளுக்கு தூக்கம் பறந்து விட்டிருந்தது.
அப்படியே தலையை பிடித்துக் கொண்டு அமர்ந்தவள் அரவம் கேட்டு நிமிர அவன் தான் நின்றிருந்தான் வாசலில்....
சட்டென எழுந்து கொண்டவள் எச்சிலை கூட்டி விழுங்கினாள்.
"மேல போயி படு" தன்னிடம் தான் பேசினானா....???
ஆச்சரியம் தாளவில்லை அவளுக்கு...
"உன்ன மேல போய் படுன்னேன்..." என்றான் சற்றே அழுத்தி....
"மே....மே...லன்னா எ...ங்க மாமா" அவள் விழிப்பில் அவன் முறைக்க
"சா...சாரி மாமா" என்றாள் அவசரமாக....
அதற்கும் முறைத்தான்.
"சாரி..." குனிந்து கொண்டாள்.
"மேல என் ரூம்ல"
"உ...உங்க ரூம்லயா?" உண்மையிலேயே அவளுக்கு பயமாகத் தான் இருந்தது.
"வேற யாரோட ரூம்ல படுக்குறதா இருக்க?"
"அ...அது...."
"ப்ச்...வா" என்றவன் மேலேறிச் செல்ல இவளுக்குத் தான் கால்கள் பிண்ணிக் கொண்டது.
))
ஒரு நொடியும் ஒரு பொழுதும் உன் நெனப்ப ஒழிச்சதில்ல