Uthaya
எஸ்எம்எஸ் குழுமம் எழுத்தாளர்
ஐம்பத்தி ஐந்தாம் பகுதி..
பதில் சொல் ரஞ்சனி, என்னிடம் மறைக்க வேண்டிய அவசியமே இல்லையே என்றான் பவித்ரன்.
நான் எதையும் மறைக்க முயற்சிக்கவில்லை என்றவள், பவித்ரனை முறைத்துவிட்டு, அதற்காக கண்டவரிடமும் எனது ரகசியங்களை உடைத்துக்காட்டும் பைய்த்தியமும் நானில்லை என்றாள் ரஞ்சனி.
ஓ.. சரி நீயே கஷ்டப்படு!! என்றவன், குளியலறையை விட்டு வெளியேறிவிட்டான்.
ரஞ்சனி குளித்து வெளியில் வந்து, தோளில் தசைபிசைவுக்கு கட்டுவதற்கான பெல்டை எடுத்து ஒரு கையால் முயற்சித்து கட்டிக்கொண்டிருந்தாள்.
பவித்ரன் அவளை தான் பார்த்துக்கொண்டிருந்தான். ஆனால் உதவ வரவில்லை.
ரஞ்சனியின் அடிபட்ட இடக்கரத்தைவிட இப்போது வலக்கரம் வலித்தது. அவள் அவன் பக்கத்தில் உட்கார்ந்து ஆஸ்வாசப்படுத்திக்கொண்டாள். இரண்டு நிமிடம் கழித்து மீண்டும் முயற்சித்தாள்.
பவித்ரனது பார்வை அவளது ஈரமான புருவத்திலேயே இருந்தது. அதன் நுனியில் ஒரு சொட்டுநீர் தொக்கி நின்று விழாமல் விளையாட்டு காட்டிக்கொண்டிருந்தது.
ஒரு வழியாக ரஞ்சனி கட்டிவிட்டு நிமிர, அந்தத் துளி கீழே விழுந்தது.
பவித்ரன் டாலி... என்று அவள் தாடையை நிமிர்ந்த, பவித்ரனை நன்கு அறிந்தவளாக ரஞ்சனி, அவனது நெஞ்சில் கைவைத்து தள்ளினாள்.
ஆனால் பவித்ரனிடம் காட்டுத்தனமான முத்தம் இல்லை. தூரிகை ஓவியம் தீட்டுவது போல ரசனையாக மென்மையாக மாறி இருந்தது. ரஞ்சனி பவித்ரனின் கண்களைப் பார்த்தாள். மிக அருகில், ஆனால் பவித்ரனது பார்வையும் வேலையும் அவள் இதழ்களிலே இருந்தது.
பவித்ரன் பார்வை ரஞ்சனியின் கண்களுக்கு வர, இருவர் பார்வையும் சந்தித்ததும், வேகமாக ரஞ்சனி தள்ள, பவித்ரனும் பட்டென விலகிக்கொண்டான்.
பவித்ரன் புன்னகையுடன் ரஞ்சனியைப் பார்க்க, அவளது மனம் அதே பிரகாசமான முகம் எனவும், இவ்வளவு தூரமா பவித்ரன் என்நினைவில் இருக்கிறான் என தனக்குத்தானே கேட்டுக்கொண்டாள்.
பவித்ரனுக்கு மனம் உற்சாகமானது, சாப்பாடு கொண்டுவர சொல்றேன் என எழுந்து சென்றான்.
லதா ஊருக்கு கிளம்புவதாக கூற, பவித்ரன் நீங்க பிரணவ கூட்டீட்டு வந்ததுக்கு நன்றி என அவரிடம் கூறினான்.
பவித்ரன் முகம் மகிழ்ச்சியில் இருக்க, லதா பவித்ரனிடம் ரஞ்சனிய பாத்துக்கோங்க தம்பி. இத நான் இரண்டாவது முறை சொல்றேன். உங்க மகனை நீங்க சொல்லாமலே நாங்க நல்லா பாத்துக்கிட்டோம். இப்ப உங்ககிட்ட ஒப்படுச்சிட்டேன்.
அதேமாதிரி எம்பொண்ணையும் பாத்துக்கோங்க, என்றார் பவித்ரன் கைகளை பிடித்துக்கொண்டு.
பவித்ரன் முகம் சீரியசாக மாற, நான் உங்கல தப்பு சொல்லல, எனக்கு என்ன நடந்ததுணுகூட அவ சொல்லல, ஆனா எம்பொண்ணு ரொம்ப கஷ்டப்பட்டுட்டா. அவ தோத்த ஒரே விசயம் இதுதான்.
இந்த கல்யாணத்தை அவசரமா நடத்தினது நான்தான். பலநாள் அதை நினைச்சு நான் தூங்காம இருந்திருக்கேன். இப்ப ரஞ்சனிய இங்க வரவழச்சதும் நான்தான். அவ மனச மாத்துங்க. உங்களால முடியும். உங்களால மட்டும்தான் முடியுங்கிறனாலதான் எல்லாரோட எதிர்ப்பையும் மீறி இத செய்றேன்.
உங்கள எம்மகனாத்தான் பாக்குறேன். உங்க வாழ்க்கையும் நல்லா இருக்கணும். ரஞ்சனியும் நல்லா இருக்கணும்னு தான் பிரணவ கூட்டீட்டு வந்தேன்.
எம்பொண்ணுக்கு அழவே தெரியாதுணு நெனச்சேன். நீங்க அத பொய்னு நிரூபிச்சுட்டீங்க. எம்பேரனுக்கு அழுகைனா என்னனே கத்துகொடுக்காம வளத்திருக்கேன். அத இனிமே நீங்கதான் காப்பாத்தணும் என சொன்னவர் கண்கள் கலங்கிவிட்டது.
லதா ஒருதாயாக தனது கவலையை கொட்டிவிட்டு அழ, பவித்ரன் பேச ஆரம்பித்தான்.
அத்தை, நான் ஞானி இல்லை. ஆனா கொடூரனும் இல்ல, இத நீங்க நம்பணும். ஆனா என்னோட பொருளை இனியும் தவறவிடமாட்டேன் என்றான் உறுதியாக.
லதா, தலையசைத்துவிட்டு, ஊட்டியைவிட்டு கிளம்பினார். ரஞ்சனியிடம் சொல்லாமலே கிளம்பிவிட்டார்.
லதா மனது கனத்தது. பெண்ணை பிரிந்து சென்றாலே கவலையாக இருக்கும், லதா தனது பேரனையும் விட்டு விட்டு தனியாக காரில் சென்றார். பிரணவ் பாட்டி என்று அழைக்கும் குரல் அவரது காதுகளில் ரீங்காரமிட்டது.
பதில் சொல் ரஞ்சனி, என்னிடம் மறைக்க வேண்டிய அவசியமே இல்லையே என்றான் பவித்ரன்.
நான் எதையும் மறைக்க முயற்சிக்கவில்லை என்றவள், பவித்ரனை முறைத்துவிட்டு, அதற்காக கண்டவரிடமும் எனது ரகசியங்களை உடைத்துக்காட்டும் பைய்த்தியமும் நானில்லை என்றாள் ரஞ்சனி.
ஓ.. சரி நீயே கஷ்டப்படு!! என்றவன், குளியலறையை விட்டு வெளியேறிவிட்டான்.
ரஞ்சனி குளித்து வெளியில் வந்து, தோளில் தசைபிசைவுக்கு கட்டுவதற்கான பெல்டை எடுத்து ஒரு கையால் முயற்சித்து கட்டிக்கொண்டிருந்தாள்.
பவித்ரன் அவளை தான் பார்த்துக்கொண்டிருந்தான். ஆனால் உதவ வரவில்லை.
ரஞ்சனியின் அடிபட்ட இடக்கரத்தைவிட இப்போது வலக்கரம் வலித்தது. அவள் அவன் பக்கத்தில் உட்கார்ந்து ஆஸ்வாசப்படுத்திக்கொண்டாள். இரண்டு நிமிடம் கழித்து மீண்டும் முயற்சித்தாள்.
பவித்ரனது பார்வை அவளது ஈரமான புருவத்திலேயே இருந்தது. அதன் நுனியில் ஒரு சொட்டுநீர் தொக்கி நின்று விழாமல் விளையாட்டு காட்டிக்கொண்டிருந்தது.
ஒரு வழியாக ரஞ்சனி கட்டிவிட்டு நிமிர, அந்தத் துளி கீழே விழுந்தது.
பவித்ரன் டாலி... என்று அவள் தாடையை நிமிர்ந்த, பவித்ரனை நன்கு அறிந்தவளாக ரஞ்சனி, அவனது நெஞ்சில் கைவைத்து தள்ளினாள்.
ஆனால் பவித்ரனிடம் காட்டுத்தனமான முத்தம் இல்லை. தூரிகை ஓவியம் தீட்டுவது போல ரசனையாக மென்மையாக மாறி இருந்தது. ரஞ்சனி பவித்ரனின் கண்களைப் பார்த்தாள். மிக அருகில், ஆனால் பவித்ரனது பார்வையும் வேலையும் அவள் இதழ்களிலே இருந்தது.
பவித்ரன் பார்வை ரஞ்சனியின் கண்களுக்கு வர, இருவர் பார்வையும் சந்தித்ததும், வேகமாக ரஞ்சனி தள்ள, பவித்ரனும் பட்டென விலகிக்கொண்டான்.
பவித்ரன் புன்னகையுடன் ரஞ்சனியைப் பார்க்க, அவளது மனம் அதே பிரகாசமான முகம் எனவும், இவ்வளவு தூரமா பவித்ரன் என்நினைவில் இருக்கிறான் என தனக்குத்தானே கேட்டுக்கொண்டாள்.
பவித்ரனுக்கு மனம் உற்சாகமானது, சாப்பாடு கொண்டுவர சொல்றேன் என எழுந்து சென்றான்.
லதா ஊருக்கு கிளம்புவதாக கூற, பவித்ரன் நீங்க பிரணவ கூட்டீட்டு வந்ததுக்கு நன்றி என அவரிடம் கூறினான்.
பவித்ரன் முகம் மகிழ்ச்சியில் இருக்க, லதா பவித்ரனிடம் ரஞ்சனிய பாத்துக்கோங்க தம்பி. இத நான் இரண்டாவது முறை சொல்றேன். உங்க மகனை நீங்க சொல்லாமலே நாங்க நல்லா பாத்துக்கிட்டோம். இப்ப உங்ககிட்ட ஒப்படுச்சிட்டேன்.
அதேமாதிரி எம்பொண்ணையும் பாத்துக்கோங்க, என்றார் பவித்ரன் கைகளை பிடித்துக்கொண்டு.
பவித்ரன் முகம் சீரியசாக மாற, நான் உங்கல தப்பு சொல்லல, எனக்கு என்ன நடந்ததுணுகூட அவ சொல்லல, ஆனா எம்பொண்ணு ரொம்ப கஷ்டப்பட்டுட்டா. அவ தோத்த ஒரே விசயம் இதுதான்.
இந்த கல்யாணத்தை அவசரமா நடத்தினது நான்தான். பலநாள் அதை நினைச்சு நான் தூங்காம இருந்திருக்கேன். இப்ப ரஞ்சனிய இங்க வரவழச்சதும் நான்தான். அவ மனச மாத்துங்க. உங்களால முடியும். உங்களால மட்டும்தான் முடியுங்கிறனாலதான் எல்லாரோட எதிர்ப்பையும் மீறி இத செய்றேன்.
உங்கள எம்மகனாத்தான் பாக்குறேன். உங்க வாழ்க்கையும் நல்லா இருக்கணும். ரஞ்சனியும் நல்லா இருக்கணும்னு தான் பிரணவ கூட்டீட்டு வந்தேன்.
எம்பொண்ணுக்கு அழவே தெரியாதுணு நெனச்சேன். நீங்க அத பொய்னு நிரூபிச்சுட்டீங்க. எம்பேரனுக்கு அழுகைனா என்னனே கத்துகொடுக்காம வளத்திருக்கேன். அத இனிமே நீங்கதான் காப்பாத்தணும் என சொன்னவர் கண்கள் கலங்கிவிட்டது.
லதா ஒருதாயாக தனது கவலையை கொட்டிவிட்டு அழ, பவித்ரன் பேச ஆரம்பித்தான்.
அத்தை, நான் ஞானி இல்லை. ஆனா கொடூரனும் இல்ல, இத நீங்க நம்பணும். ஆனா என்னோட பொருளை இனியும் தவறவிடமாட்டேன் என்றான் உறுதியாக.
லதா, தலையசைத்துவிட்டு, ஊட்டியைவிட்டு கிளம்பினார். ரஞ்சனியிடம் சொல்லாமலே கிளம்பிவிட்டார்.
லதா மனது கனத்தது. பெண்ணை பிரிந்து சென்றாலே கவலையாக இருக்கும், லதா தனது பேரனையும் விட்டு விட்டு தனியாக காரில் சென்றார். பிரணவ் பாட்டி என்று அழைக்கும் குரல் அவரது காதுகளில் ரீங்காரமிட்டது.
