Uthaya
எஸ்எம்எஸ் குழுமம் எழுத்தாளர்
பதினைந்தாம் பாகம்...
முதலிரவு அறைக்கு ரஞ்சனியை, பவித்ரனுக்கு நேரடி சகோதரிகள் இல்லாததால், ஒன்றுவிட்ட தங்கை தயார் படுத்தி அனுப்பினாள். பவித்ரனின் தாய் வழியில் இருந்தவர்கள் சற்று நடுத்தரக்குடும்பமாகவும், பவித்ரனின் தந்தை வழி, மிகவும் வசதி படைத்ததாகவும் இருந்தது. அவர்கள் பவித்ரனுடைய தொழிலையும் வசதியையும் ஒரு பொட்டாக நினைக்கவில்லை. தாய் வழி பாசமாய் இருந்த போதிலும், சற்று பொறாமை குணமும் இருந்தது.
அனைவரும் திருமணம் முடிந்த உடனே கிளம்பிவிட்டனர். வள்ளி சற்று மேடிட்ட வயிற்றுடன் வீட்டை சுத்தப் படுத்திக்கொண்டிருந்தாள்.
வீட்டில் சத்யதேவி அவருடைய அறைக்கு சென்றுவிட்டார். வள்ளியையும் நாளை பார்க்கலாம் படு என்றார். அவள் வேலையை முடித்துவிடலாம் என செய்து கொண்டிருக்கும்போது, பவித்ரனின் அறையிலிருந்து ரஞ்சனியுடைய ஒரு அலரல் கேட்டது, வள்ளிக்கு பகீரென்றது.
என்னானதோ என பதறிய நிலையில் அவள் துடைப்பத்தை இறுக்கி பிடித்து நிற்க, மருது உள்ளே நுழைந்தான்.
என்ன புள்ள என்னாச்சு என அவளின் நிலைகண்டு பதறி வந்து அவளை அரவணைத்தான். ரஞ்சனி அம்மா சத்தம் கேட்டது, அலரல் போல எனக்கு பயமா இருக்குயா? சின்னம்மாக்கு என்னாச்சோ? வா போய் கேப்போம் என கணவனிடம் கூறினாள்.
ஹே என்ன புள்ள நீ அவங்களுக்கு என்ன விசேசம் வச்சிருக்காக, இப்ப போய் அவங்கள தொல்ல பண்ண சொல்ற, அதொல்லாம் ஒன்னுமில்ல, நீ வா காலைல எல்லாத்தையும் செய்யலாம் என வள்ளியை கூட்டிச் சென்றுவிட்டான்.
அவர்கள் இன்னும் சிறிது நேரம் கூடத்தில் இருந்தால், நிச்சியம் அவர்களே கதவை தட்டி இருப்பார்கள், ரஞ்சனியை ரட்சிக்காமல் போனது, ஆளில்லாத பெரிய வீடு.அவளின், கதறலையும், வலியையும் தனக்குள் புதைத்து ரகசியம் காத்தது அந்த நீண்ட இரவு.
படுக்கையில் தொய்ந்து கிடந்தவள், அவனது ஒரு கரத்தை தன்னுடைய இரண்டு கரத்தினாலும் கஷ்டப்பட்டு விலக்கினாள். ஓடிச்சென்று குளியலறைக்குள் புகுந்து கொண்டாள். அவளது உடல் வலித்திருந்தது. இதயம் கனத்திருந்தது. அவளது கைகளில் அவனது கைத்தடம் சிவப்பாக படிந்திருந்தது. அவன் தொட்ட இடமெல்லாம் எரிவதுபோல தோன்ற ஹவரில் அழுத்தித் தேய்த்து குளித்தாள். யாருமற்ற காட்டில் இருட்டில் தனித்துவிடப்பட்டதுபோல் உணர்ந்தாள்.
அவளது உடல் நிலை பொருட்டு வேகமாக தண்ணீரைவிட்டு வெளியேறியவள். மாற்று உடை உடுத்தி வேகமாக தலையை உலர்த்தினாள். அவளின் மனதில் உள்ள ஒரே எண்ணம் தன்னை நம்பி வந்த கருவை காப்பது மட்டுமே, தன்னுடைய எண்ணங்களும், உடல்நிலையும், அதை ஒருபோதும் பாதித்துவிடக்கூடாது என்பதில் தெளிவாக இருந்தாள்.
தலையை உலர்த்திக்கொண்டிருந்த போது, பவித்ரனது கரம் அவளது தோள்களில் விழுந்தது. ரஞ்சூ என உறக்கத்திலே கூப்பிட்டான். அவள் அந்த கரத்தை தட்டிவிட்டு எழுந்து அறையிலிருந்த சோபாவிற்கு சென்றுவிட்டாள்.
பவித்ரனுக்கு கோபம் வர பட்டென அவள் புறம் அமர்ந்தவன், அவளது கையிலிருந்த ஹேர் டிரையரை பிடுங்கி எரிந்தான். பவிதரன் திஸ் இஸ் த லிமிட் என்றாள் ரஞ்சனி.
உறக்கச் சிரித்தவன், ஓ..... ஏற்கனவே நான் அதல்லாம் தாண்டியாச்சு என்றவன். அவளது மடியில் தலை சாய்த்து உறங்க ஆரம்பித்தான். ஹே என்ன எழுந்திரு என அவனை அவள் தாட்டிவிட, அந்த கரத்தை எடுந்து தோலில் போட்டுக்கொண்டு உறக்கத்தை தொடர்ந்தான்.
ரஞ்சனி தன்னுடைய நிலை கண்டு, தன்னிரக்கம் கொண்டாள். எவ்வளவோ பேருக்கு அநியாயத்திலிருந்து விடுதலை கொடுத்து பாதுகாப்பு அளித்திருக்கிறாள். இன்று தன்னைத் தானே காக்கக் கூட உடல் வலிமையற்ற நிலையை நினைத்தவள், மனதில் வெட்கினாள். கணவனாக இருந்தபோதிலும், அவனின் அத்துமீறலை அடக்க நிச்சயம் உடல் வலிமை வேண்டும் என தனக்குள் சிந்தித்தாள்.
அவளது சிந்தனையை கலைத்தது, பவித்ரனின் புலம்பல், ரஞ்சூ... ஐம்... ம்.. சா.ரி... ரஞ்சூ... ஐம்... ம்... ரஞ்சூ என அவளது மடியில் தலைவைத்து புலம்பிக்கொண்டிருந்தான்.
அவன் டாலீ..டாலீ.. என எதையோ சொல்ல ஆரம்பிக்கவும் அதற்கு மேல் கேட்கப்பிடிக்காதவள், எழுத்துவிட்டாள்.
பவித்ரன் ஆறடி உடலை குருக்கிக்கொண்டு படுத்திருந்தான். அவனை இரண்டு நிமிடம் வெறித்தவளுக்கு உண்மையில் நம்பமுடியவில்லை, சற்று முன்னர் தன்னிடம் கடுமை காட்டியவன், பலாத்காரம் செய்தவன் இவன் என்பதை. அவனை பார்க்கப்பார்க்க அவன் செய்த அனைத்தும் மறந்து, அவன்மேல் காதல் கொண்டாடுகிற மனதை தடுக்கத் தெரியாமல் சோபாவின் முன் மண்டியிட்டு மடங்கி அமர்ந்தாள். அவன் தன் உடலை வென்றதை விட தனது மனதை வென்று, தன் காதலை கண்முன்னே சிறுகச்சிறுக அழிப்பதைத்தான் ரஞ்சனியால் தாங்க முடியவில்லை
அவனது தலைக்கு தலையணை கொடுத்து, போர்த்திவிட்டவள், அவனது தலையைக் கோதினாள். தனது கண்ணீர் அவனது நெற்றியில் விழ, அதை அவன் உணர்ந்து தூக்கம் கலையாமல் இருக்க, லேசாக துடைத்துவிட்டு, படுக்கையை சரி செய்யச் சென்றாள்.
முதலிரவு அறைக்கு ரஞ்சனியை, பவித்ரனுக்கு நேரடி சகோதரிகள் இல்லாததால், ஒன்றுவிட்ட தங்கை தயார் படுத்தி அனுப்பினாள். பவித்ரனின் தாய் வழியில் இருந்தவர்கள் சற்று நடுத்தரக்குடும்பமாகவும், பவித்ரனின் தந்தை வழி, மிகவும் வசதி படைத்ததாகவும் இருந்தது. அவர்கள் பவித்ரனுடைய தொழிலையும் வசதியையும் ஒரு பொட்டாக நினைக்கவில்லை. தாய் வழி பாசமாய் இருந்த போதிலும், சற்று பொறாமை குணமும் இருந்தது.
அனைவரும் திருமணம் முடிந்த உடனே கிளம்பிவிட்டனர். வள்ளி சற்று மேடிட்ட வயிற்றுடன் வீட்டை சுத்தப் படுத்திக்கொண்டிருந்தாள்.
வீட்டில் சத்யதேவி அவருடைய அறைக்கு சென்றுவிட்டார். வள்ளியையும் நாளை பார்க்கலாம் படு என்றார். அவள் வேலையை முடித்துவிடலாம் என செய்து கொண்டிருக்கும்போது, பவித்ரனின் அறையிலிருந்து ரஞ்சனியுடைய ஒரு அலரல் கேட்டது, வள்ளிக்கு பகீரென்றது.
என்னானதோ என பதறிய நிலையில் அவள் துடைப்பத்தை இறுக்கி பிடித்து நிற்க, மருது உள்ளே நுழைந்தான்.
என்ன புள்ள என்னாச்சு என அவளின் நிலைகண்டு பதறி வந்து அவளை அரவணைத்தான். ரஞ்சனி அம்மா சத்தம் கேட்டது, அலரல் போல எனக்கு பயமா இருக்குயா? சின்னம்மாக்கு என்னாச்சோ? வா போய் கேப்போம் என கணவனிடம் கூறினாள்.
ஹே என்ன புள்ள நீ அவங்களுக்கு என்ன விசேசம் வச்சிருக்காக, இப்ப போய் அவங்கள தொல்ல பண்ண சொல்ற, அதொல்லாம் ஒன்னுமில்ல, நீ வா காலைல எல்லாத்தையும் செய்யலாம் என வள்ளியை கூட்டிச் சென்றுவிட்டான்.
அவர்கள் இன்னும் சிறிது நேரம் கூடத்தில் இருந்தால், நிச்சியம் அவர்களே கதவை தட்டி இருப்பார்கள், ரஞ்சனியை ரட்சிக்காமல் போனது, ஆளில்லாத பெரிய வீடு.அவளின், கதறலையும், வலியையும் தனக்குள் புதைத்து ரகசியம் காத்தது அந்த நீண்ட இரவு.
படுக்கையில் தொய்ந்து கிடந்தவள், அவனது ஒரு கரத்தை தன்னுடைய இரண்டு கரத்தினாலும் கஷ்டப்பட்டு விலக்கினாள். ஓடிச்சென்று குளியலறைக்குள் புகுந்து கொண்டாள். அவளது உடல் வலித்திருந்தது. இதயம் கனத்திருந்தது. அவளது கைகளில் அவனது கைத்தடம் சிவப்பாக படிந்திருந்தது. அவன் தொட்ட இடமெல்லாம் எரிவதுபோல தோன்ற ஹவரில் அழுத்தித் தேய்த்து குளித்தாள். யாருமற்ற காட்டில் இருட்டில் தனித்துவிடப்பட்டதுபோல் உணர்ந்தாள்.
அவளது உடல் நிலை பொருட்டு வேகமாக தண்ணீரைவிட்டு வெளியேறியவள். மாற்று உடை உடுத்தி வேகமாக தலையை உலர்த்தினாள். அவளின் மனதில் உள்ள ஒரே எண்ணம் தன்னை நம்பி வந்த கருவை காப்பது மட்டுமே, தன்னுடைய எண்ணங்களும், உடல்நிலையும், அதை ஒருபோதும் பாதித்துவிடக்கூடாது என்பதில் தெளிவாக இருந்தாள்.
தலையை உலர்த்திக்கொண்டிருந்த போது, பவித்ரனது கரம் அவளது தோள்களில் விழுந்தது. ரஞ்சூ என உறக்கத்திலே கூப்பிட்டான். அவள் அந்த கரத்தை தட்டிவிட்டு எழுந்து அறையிலிருந்த சோபாவிற்கு சென்றுவிட்டாள்.
பவித்ரனுக்கு கோபம் வர பட்டென அவள் புறம் அமர்ந்தவன், அவளது கையிலிருந்த ஹேர் டிரையரை பிடுங்கி எரிந்தான். பவிதரன் திஸ் இஸ் த லிமிட் என்றாள் ரஞ்சனி.
உறக்கச் சிரித்தவன், ஓ..... ஏற்கனவே நான் அதல்லாம் தாண்டியாச்சு என்றவன். அவளது மடியில் தலை சாய்த்து உறங்க ஆரம்பித்தான். ஹே என்ன எழுந்திரு என அவனை அவள் தாட்டிவிட, அந்த கரத்தை எடுந்து தோலில் போட்டுக்கொண்டு உறக்கத்தை தொடர்ந்தான்.
ரஞ்சனி தன்னுடைய நிலை கண்டு, தன்னிரக்கம் கொண்டாள். எவ்வளவோ பேருக்கு அநியாயத்திலிருந்து விடுதலை கொடுத்து பாதுகாப்பு அளித்திருக்கிறாள். இன்று தன்னைத் தானே காக்கக் கூட உடல் வலிமையற்ற நிலையை நினைத்தவள், மனதில் வெட்கினாள். கணவனாக இருந்தபோதிலும், அவனின் அத்துமீறலை அடக்க நிச்சயம் உடல் வலிமை வேண்டும் என தனக்குள் சிந்தித்தாள்.
அவளது சிந்தனையை கலைத்தது, பவித்ரனின் புலம்பல், ரஞ்சூ... ஐம்... ம்.. சா.ரி... ரஞ்சூ... ஐம்... ம்... ரஞ்சூ என அவளது மடியில் தலைவைத்து புலம்பிக்கொண்டிருந்தான்.
அவன் டாலீ..டாலீ.. என எதையோ சொல்ல ஆரம்பிக்கவும் அதற்கு மேல் கேட்கப்பிடிக்காதவள், எழுத்துவிட்டாள்.
பவித்ரன் ஆறடி உடலை குருக்கிக்கொண்டு படுத்திருந்தான். அவனை இரண்டு நிமிடம் வெறித்தவளுக்கு உண்மையில் நம்பமுடியவில்லை, சற்று முன்னர் தன்னிடம் கடுமை காட்டியவன், பலாத்காரம் செய்தவன் இவன் என்பதை. அவனை பார்க்கப்பார்க்க அவன் செய்த அனைத்தும் மறந்து, அவன்மேல் காதல் கொண்டாடுகிற மனதை தடுக்கத் தெரியாமல் சோபாவின் முன் மண்டியிட்டு மடங்கி அமர்ந்தாள். அவன் தன் உடலை வென்றதை விட தனது மனதை வென்று, தன் காதலை கண்முன்னே சிறுகச்சிறுக அழிப்பதைத்தான் ரஞ்சனியால் தாங்க முடியவில்லை
அவனது தலைக்கு தலையணை கொடுத்து, போர்த்திவிட்டவள், அவனது தலையைக் கோதினாள். தனது கண்ணீர் அவனது நெற்றியில் விழ, அதை அவன் உணர்ந்து தூக்கம் கலையாமல் இருக்க, லேசாக துடைத்துவிட்டு, படுக்கையை சரி செய்யச் சென்றாள்.