அத்தியாயம் 5
சுமியிடம் இருந்து எந்தப் பதிலும் வராததில் பதட்டமான பத்மா, படக்கெனக் கதவைத் திறந்துகொண்டு உள்ளே சென்று அங்கு கண்ட காட்சியில் அதிர்ந்து போனவள், அடுத்த நொடியே வாய்விட்டு நகைக்கலானாள்...
ஏனெனில் அங்கு சுமி ஒரு ஆண் சர்ட்டில் கறுப்புப் பெயின்ட் கொண்டு ஆண் முகம் வரைந்திருக்க, அந்த சர்ட்டின் முதுக்குப் புறமாக இடது கையை வைத்து அதனைத் தாங்கி வலது கையால் அந்தச் சர்ட்டின் இடது கையை உயர்த்திப் பிடித்தபடி சோலோ நடனம் ஆடிக்கொண்டிருந்தாள்...
அவளின் தன்னை மறந்த அந்தச் செய்கையில் பத்மாவுக்கு மேலும் மேலும் சிரிப்பு வர, வயிற்றைப் பிடித்துக்கொண்டு நகைத்து முடித்தவள், தன் சிரிப்புச் சத்தத்தில் கூட தன்னிலையில் இருந்து வெளிவராமல் ஆடிக்கொண்டிருந்த சுமியின் அருகில் சென்று சர்ட்டைப் பிடித்து இழுக்க, அதில் தன் சுயநிலைக்கு வந்த சுமி, தன் முன்னே கேலியாகப் பார்த்தவாறு நின்றிருந்த பத்மாவைக் கண்டு அசடு வழித்தாள்...
“என்ன வேலை பண்ணிட்டிருக்க சுமி???” எனத் தன் கையில் இருந்த சர்ட்டைக் காட்டிக் கேட்க, முதலில் என்ன பதில் சொல்லுவது என்று தெரியாமல் முதலில் திரு திருத்துவிட்டு,
“அக்கா...!” என இழுக்க, “சும்மா சொல்லு, நான் ஒண்ணும் சொல்லமாட்டேன்” என ஊக்கப்படுத்த, முகம் எல்லாம் பளபளக்க, கால் பெருவிரலால் தரையில் கோலம் போட்டுக்கொண்டு கைகளை ஒன்றை ஒன்று கோர்த்தவாறு நெளிந்து வளைந்தபடி,
“இந்த சர்ட் ஆது மாமாவோடதுக்கா” எனக் கூற, அதுவரை அவளின் முஸ்தீபுகளை ஒருவித சுவாரசியத்துடன் பார்த்தபடி நின்றிருந்த பத்மாவுக்கு சுமி சொன்னதைக்கேட்டு திக்கென்று ஆனது... ஏனோ அதர்வாவை சுமி இந்தமாதிரி ரசிப்பதை அவள் நெஞ்சம் விரும்பவில்லை... அது ஏன் என்பதை அந்த நிமிடம் யோசிக்காமல் சுமியின் மனதை தெளியவைக்கவேண்டும் என மனது முரண்டு பிடிக்கவும் அவளிடத்தில் பேச்சுக் கொடுத்தாள்...
“இதுக்கு என்ன அர்த்தம் சுமி???” எனக் குரலில் எரிச்சல் என்பது வராமல் இருக்கப் பெரும்பாடுபட்டபடி சாதாரண குரலில் கேட்க,
“எனக்கு மாமாவை பிடிச்சிருக்கு அக்கா... அதோட கட்டிக்கிற உரிமையும் இருக்கு அக்கா!” எனக் குண்டைத் தூக்கிப்போட, வந்த கோபத்தை பல்லைக்கடித்து அடக்கியபடி சில கணங்கள் நின்றவள், பின்,
“ஆனால் உனக்கும் அவருக்கும் வயசு வித்தியாசம் ரொம்ப அதிகம்ல???” என யோசனைபோல் சொல்ல,
“கிராமங்களில இதெல்லாம் பார்க்கமாட்டாங்கக்கா... அதுமட்டுமில்லாமல் எனக்கு இந்த வயது வித்தியாசம் பற்றி எந்தக் கவலையும் இல்லை” என அலட்சியம் போல சொல்ல, இவளுக்குத்தான் மிளகாயை அரைத்து உடம்பில் தடவியது போல் இருந்தது...
“ஒஹ்... நீ உன்னைப்பற்றி மட்டுமே யோசிக்கிற சுமி... உன் மாமாக்கு இதில் விருப்பம் இருக்கான்னு யோசிச்சியா???”
“அதைப் பற்றி எல்லாம் கவலை இல்லைக்கா... வீட்டு பெரியவங்க சொன்னால் வேணாம்னா சொல்லப்போறார்” எனக் கூறியபடி பத்மாவின் கையில் இருந்த சர்ட்டை வாங்கி மீண்டும் கனவுலகத்திற்குள் செல்ல, இயலாமையுடன் சுமியை நோக்கிவிட்டு இதனை எப்படித் தடுப்பது என யோசித்தபடி கதவைத்திறந்துகொண்டு வெளியில் வந்தவள், எதிரில் ஃபோனில் பேசியபடி வந்த அதர்வாவுடன் மோதிக்கொண்டாள்...
வீடு தானே என்று தன் போலீஸ் கண்காணிப்புப் பார்வையைத் தவிர்த்து ஃபோனில் கவனமாக இருந்த அதர்வாவும் இவள் வந்து மோதியதில் சிறிது பின்னால் நகர்ந்து விழாமல் இருக்க ஒரு காலை நன்றாக நிலத்தில் ஊன்றியவாறே தள்ளாடிய பத்மாவின் இடையில் கையை வைத்துத் தன்னை நோக்கி இழுத்து அணைப்பதுபோல் பிடித்துக்கொண்டவன், எதிரில் இருந்தவரிடம் பிறகு பேசுவதாகச் சொல்லி ஃபோனைக் கட் பண்ணி சர்ட் பாக்கேட்டில் போட்டவன், அவளைத் தள்ளி நிறுத்திவிட்டு,
“கண்ணை என்ன பிரடியிலா வச்சிருக்க... எதிர்ல ஆள் வர்ரதுகூட தெரியாமல்” என எரிச்சலில் கடிய, சுமி பற்றிய யோசனையில் இருந்த பத்மாவும் அவனில் மோதியதால் உண்டான படபடப்பை மறைத்துக்கொண்டு,
“நீங்க மட்டும் என்ன செய்தீங்களாம்???” எனப் பதிலுக்கு எகிற,
“இது என் வீடு... நான் எப்படி வேணும்னாலும் வருவேன்... அப்புறம் வேலைக்கு போகாமல் இங்க என்ன செய்ற???” எனக் கேட்டவன், அவள் எதனையோ சொல்ல வருவதையும் பொருட்படுத்தாது,
“அது சரி... நீங்க இரண்டு பேரு வேலை பார்க்க வந்திருந்தா அதைப்பற்றிய அக்கறை இருக்கும்... நீங்கதான் இங்க வந்த நோக்கம் வேறயாச்சே!” என நக்கலாய் சொல்ல, ஏற்கனவே சுமியின் செயலில் இருந்த கடுப்பை அவன் தேவையில்லாமல் சொன்ன பழி அதிகரிக்கச் செய்ய,
“எனக்கு வேலை தந்தது உங்க அப்பா... அதுக்கான நேரத்தையும் அவர் சொல்லியிருக்காரு... அப்படி நான் வேலை செய்யலைன்னா அவர் என்னைக் கண்டிப்பார்... அதில் நீங்க தலையிடாதீங்க” எனக் கறாராகச் சொன்னதில் கோபம் வரப் பல்லைக் கட்டித்தவன்,
“ஏய்...!, யாரைத் தலையிடக்கூடாதுன்ன??? அப்பா மாதிரி கேள்வி கேட்க எனக்கும் உரிமை இருக்கு!... புரிஞ்சுதா???” எனக் குரலை உயர்த்த, அதில் பாதிக்கப்படாதவளாக,
“முதல்ல சின்னப்பொண்ணு உங்களைப் பார்த்து ஜொள்ளு விடுறதை மாதிரி நடந்துக்காமல் இருங்க... அதுக்கு அப்புறம் இந்த விஷயத்தில் மூக்கை நுழைக்கலாம்” என அலட்சியம் போல் கூறிவிட்டு அவன் அதிர்ந்து நிற்பதையும் பொருட்படுத்தாது அங்கிருந்து நகர்ந்தாள் பத்மா...
அவளின் அலட்சியம் அவனின் கோபத்திற்கு எரிகிற தீயில் எண்ணையை வார்க்க, பத்மாவை ஒன்றும் செய்யமுடியாத இயலாமையுடன் கையைக் காற்றில் வீசி, அதே கையால் பிடரி முடியைக் கோதிக்கொடுத்தவனின் மனது அவள் சொன்ன விஷயத்தையே நினைத்துக்கொண்டிருந்தது...
அவள் சொன்ன விஷத்தை எண்ணி முதலில் கோபம் வந்தாலும் அவள் முகத்தில் இருந்த உண்மையில் யோசனை கொண்டவன், அதனைப் பற்றி முதலில் பார்க்கவேண்டும் என முடிவெடுத்துக்கொண்டு அங்கிருந்து தனது ரூமிற்குச் சென்றான்...
*************
அதர்வாவிடம் தைரியமாக வெடுவெடுத்துவிட்டு வந்தாலும் இனி என்ன செய்வானோ என நெஞ்சம் படபடக்க அந்த வீட்டின் பின்பக்கத் தோட்டத்தில் நின்றிருந்தாள் பத்மா...
என்னவோ அதர்வாவிடம் சுமி உரிமையெடுத்து பழகுவதை அவளால் ஏற்றுக்கொள்ளமுடியவில்லை... இருப்பினும் அந்த உணர்வு ஏன் தோன்றுகிறது என்பதை என்ன முயன்றும் அவளால் கண்டுபிடிக்கமுடியவில்லை...
இதேவாறு தனக்குள் யோசித்துக்கொண்டிருந்த பத்மா, அபிஷேக் தன்னருகில் வந்ததையோ, தன்னைச் சுற்றிச்சுற்றி வந்து வானத்தைப் பார்ப்பதும் பூமியைப் பார்ப்பதுமாய் ஏதோ பெரிய ஆராட்சியாளன் போல் பிலிம் காட்டிக்கொண்டிருந்தததையோ அறியவில்லை...
நேரம் செல்லச்செல்ல அபிஷேக்கிற்கு பொறுமை பறந்து போனதில் தன் முகத்தை அவளின் முகத்திற்கு சில அடி தூரத்தில் வைத்துக்கொண்டு அவளையே முறைத்துப் பார்க்க, அவனின் மூச்சுக்காற்றுப் பட்டு தன்னிலைக்கு வந்தவள், தன் முன்னே இருந்த முகத்தைக் கண்டு பயந்துபோய் பின்னே நகர்ந்தவள்,
“ஏன்டா எருமை... உன் பன்னி மூஞ்சியை இப்படி கிட்டக் கொண்டுவர, பயமா இருக்கில்ல” எனத் தன் பதறிய நெஞ்சைக் கையால் வருடி ஆசுவாசப்படுத்தியவாறு பாய, தன் இடுப்பில் இரு கைகளையும் வைத்து அவளையே முறைத்துப் பார்த்து,
“ஆமா இவ பெரிய உலக அழகி... என் மூஞ்சிய கிண்டல் பண்ண வந்துட்டா... நீ சொன்னதை செய்திட்டு விபரம் சொல்லலாம்னு வந்தா என்னையவே வாருறியா... போ நான் சொல்லமாட்டேன்” எனப் பிகு செய்ய,
“டேய் டேய்... நான் சும்மா கிண்டல் பண்ணினேன்டா... நீ சொல்லவந்ததை சொல்லுடா” எனப் பரபரப்போடு அவனது கையைப் பிடித்துக்கொண்டு கேட்க, அவளது கையை உதறித் தன் கரத்தை விடுவித்துக்கொண்டு,
“தோட்டத்தில வேலை செய்றவங்களில எத்தனைபேர் பழைய வேலைக்காரங்கன்னு விசாரிக்கச்சொன்னியே???” எனவும்
“ஆமா... விசாரிச்சிட்டியா???” என மனதில் எழுந்த படபடப்போடு கேட்க,
“விசாரிச்சிட்டேன் பத்து... ஆனால் இதை தெரிஞ்சுக்கிறதுக்கே நான் தலையால தண்ணி குடிக்கவேண்டி இருந்திச்சு” எனவும்
“ஏன்டா???” எனக் கேட்ட பத்மாக்கு,
“இல்லை யாரோ இவங்களைப் பயமுறுத்தி வச்சிருக்காங்க போல, முதல்ல யாருமே வாயைத் திறக்கல... ஆனால் அங்க ஒரு ஓட்டை வாய் வேலை செய்யுது... அதுகிட்ட விஷயத்தை போட்டு வாங்கிட்டேன்” எனப் பெருமை போல் சொல்ல, அவனை ஒருமாதிரிப் பார்த்தாலும் அவனைக் கேலியாக எதனையும் கூறவில்லை... பின்னே அவனால் அவளுக்கு எவ்வளவு காரியம் ஆகவேண்டும்...
“நீ சொல்லுறதை வச்சுப் பார்த்தா, அந்த வேலைக்காரர்கள்கூட பட்டென உண்மை சொல்லமாட்டாங்க... அதை தெரிஞ்சுக்கிறதுக்கு வேற வழிதான் பார்க்கணும்” என யோசனையோடு சொல்லிவிட்டு,
“சரி நீ போ... எனக்கும் வேலை இருக்கு” எனக் கூறி அபிஷேக்கை அனுப்பிவிட்டு தானும் வீடு நோக்கிச் சென்றாள் பத்மா...
*******************
தன் ரூமில் காலேஜ் நோட்ஸ் எழுதிக்கொண்டிருந்த பிரியாவிடம் வந்த அவளின் அன்னை ராஜாத்தி,
“பிரியா நாளைக்கு காலேஜுக்கு லீவ் போடுமா” என்று கூறியவரை கேள்வியாக நோக்கி,
“எதுக்குமா?” எனக் கேட்டாள்...
“நாளைக்கு உன்னை பொண்ணு பார்க்க வறாங்கம்மா”என்று கூற... அவள் அன்னை சொன்ன விஷயம் கேட்டு மிரண்டு போனாள் ப்ரியா! அந்நேரம் ஏனோ விஷ்ணுவின் முகமே அவள் மனதிற்குள் நிழலாடி ஒருவித படபடப்பை ஏற்படுத்தியது...
“அம்மா இப்போ எதுக்கு எனக்கு கல்யாணம்? நான் இன்னும் படிச்சே முடிக்கலையே?”
“கல்யாணம்ன்னு யார் சொன்னா நாளைக்கு வரவங்க நாம ஊருக்கு பக்கத்துக்கு ஊர்க்காரங்க பெரிய மனுசங்க தான் அவங்களும் அவங்க பையனுக்கு கேட்கிறாங்க சரின்னு பார்த்துட்டு போங்கன்னு சொல்லியிருக்கோம்... எதுவா இருந்தாலும் நாளைக்கு முடிவு பண்ணிக்கலாம், உன் படிப்பை நிறுத்திட்டு கண்டிப்பா கல்யாணம் பண்ணமாட்டோம்” என்று கூறிவிட்டு சென்றுவிட இவளோ செய்வதறியாது தவித்தபடி நின்றிருந்தாள். அவள் மனதிலோ விஷ்ணு ஆழ பதிந்து போய் இருக்கிறான் அல்லவா... விஷ்ணு மனதில் ப்ரியா உள் நுழைந்தது போல பிரியா மனதிலும் அவன் மேல் ஈர்ப்பு இருந்த போதிலும் அவனை இங்கு கண்ட பொது அவன் கண்களில் தோன்றிய காதலில் அவளும் கட்டுண்டு போனது மறுக்க முடியாத உண்மை. அதனாலேயே, அவனை அண்ணா என்று வம்பிழுத்து வந்ததும் இரவு முழுதும் அவன் நினைவாகவே இருந்ததும் மனதில் வந்து போனது... இப்போது திடீரென்று திருமணம் என்றால் அவளும் என்ன தான் பண்ண முடியும். விஷ்ணுவை தவிர அவளால் வேற யாரையும் மனதால் ஏற்று கொள்ள முடியாது என்பதை உணர்ந்தவள் சொல்லாத காதலுக்கு கூட இவ்வளவு சக்தியா என்று ஒரு கணம் அதிர்ந்து போனாள் .
இதனை நிறுத்துவதற்காக யாரிடம் உதவி கேட்பது என்று யோசித்தவளுக்கு தன் தமையன் தான் சரியான ஆள் என்று நினைத்து அவனைத் தேடிச் சென்றாள்.
விஷ்ணு, அதர்வா இருவரும் சிரித்துப் பேசிக் கொண்டு வயலை வலம் வந்து கொண்டிருந்தனர்... பிரியா தன் தமையன் இருக்கும் இடத்தை அறிந்துக்கொண்டு நேரே வயலுக்கு வந்து அவர்களை துழவியவள், தன் தமயனுடன் விஷ்ணு இருப்பதை பார்த்து தயங்கியபடி நின்றிருந்தாள்... ஆனால் தூரத்தில் இவளை பார்த்த அதர்வா யோசனையுடன் அவளை நெருங்க, விஷ்ணுவும் கண்கள் ஒளிர அவளை நெருங்கினான்.
“என்ன பிரியா இங்க வந்திருக்க? ஏதாவது வேணுமா?” என்று கேட்க, அவளோ அவனை பார்க்காமல் விஷ்ணுவை தயங்கியபடி நோக்கிவிட்டு...
“உங்ககிட்ட தனியா பேசணும் அண்ணா” என்று கூற அதில் விஷ்ணு மனதிற்குள் பெருத்த அடிவாங்கினான்... அவள் மனதில் அவன் இருக்கிறான் என்று உணர்ந்துக் கொண்ட பின்பும் அவள் இப்படி பேசியதுதான் காரணம்... ஆனாலும் அவன் நம்பிக்கையை தளரவிடாது அவளை காதலுடனே பார்த்திருந்தான்.
“எதுவா இருந்தாலும் சொல்லு பிரியா இவன் என் நண்பன் தான் இவனுக்கு தெரியாம எதுவும் செய்யப் போறதில்லை சொல்லு பிரியா” என்று அவளை ஊக்குவித்தான்.
அதற்கு மேல் அவள் மறுக்க வழியில்லாமல் போக...“அது.. அது..”என்று திக்கிக் கொண்டே விஷ்ணுவை பார்க்க, அவன் பார்த்த காதல் பார்வையில் அவள் வார்த்தை வராது தடுமாறி நின்றாள்.
“பிரியா சொல்லு...” என்று மேலும் அதர்வா வினவியதில் தன் தொண்டையை செருமி சரிபடுத்திக் கொண்டவள் பேச ஆரம்பித்தாள்...
“அண்ணா அம்மா நாளைக்கு காலேஜ் லீவ் போட சொன்னாங்க, என்னை பெண் பார்க்க வராங்களாமே?” என்று கூறவிட்டிருக்க... அவளின் பேச்சில் விஷ்ணுவின் முகம் சடுதியில் மாறிப்போனது!... அதை ஓரக்கண்ணால் பார்த்த பிரியா அவனை எதிர்கொள்ள முடியாது தமயனிடம் திரும்பிவிட்டாள்.
“தெரியும்மா அம்மா சொன்னாங்க பொண்ணு தானே பார்க்க வராங்க கண்டிப்பா கல்யாணம் உடனே ஏற்பாடு பண்ணமாட்டோம் நாங்க எது செஞ்சாலும் உன் நல்லதுக்கு தான்ம்மா செய்வோம்”என்று கூறிவிட்டு அவளை கூர்ந்துப் பார்க்க அவள் முகத்தில் தெரிந்த படபடப்பில் அவன் யோசனையனான்... “ஏன் பிரியா உன் மனசுல யாராவது இருக்காங்களா?” என்று வினவினான் அதர்வா.
அவனின் கேள்வியில் விஷ்ணுவின் ஒளியிழந்த முகம் சட்டென்று ஒளிர்ந்தது... அவன் அவளையே ஆர்வமாக நோக்கிக் கொண்டிருக்க அவளோ அவனே எதிர்பாராத ஒன்றைத் தான் தமயன் மீதுள்ள பயத்தால் கூறினாள்.
“இல்லண்ணா, நான் அப்படி எல்லாம் பண்ணமாட்டேன்... நீங்க சொல்றதை தான் கேட்பேன்” என்று பணிவாக கூற, அவளின் பேச்சில் அதர்வா பெருமையாக நினைத்தான் என்றால்... விஷ்ணுவோ அவளை எரிக்கும் பார்வை பார்த்தான். அவன் மனதில் கோபம் தீயாய் கனன்று கொண்டிருந்தது.
“சரிம்மா நீ வீட்டுக்கு போ நாங்க வர்றோம்” என்றுவிட்டு அவன் திரும்பி நடக்க விஷ்ணு மெல்ல அவனுடன் நடந்தவன்...“டேய் அதர்வா நீ முன்னாடி போ நான் வரேன்”என்று கூற அவனும் சரி என்று கூறிவிட்டு முன்னால் சென்றுவிட்டான்.
அவன் சென்றதும் விஷ்ணு கோபப்பெருமூச்சுடன் ப்ரியாவை நோக்கி சென்றான்... வீடு நோக்கி வரப்பை கடந்து சென்று கொண்டிருந்தவளை கைநீட்டி தடுத்திருந்தான்.
“நில்லுடி” என்றவனின் வார்த்தையில் அவன் முகம் பார்த்தவளின் மனம் கிலியில் நடுங்கிவிட்டது... அவன் கண்கள் சிவந்திருக்க, நரம்புகள் புடைத்து கோபம் கொப்பளிக்க, நின்றிருந்தான்.
“நா..ன்.. நா..ன்.. வீட்டுக்கு போகணும்” என்று திக்கித்திணறி பயத்துடன் உளறியவளின் அச்சத்தை அவன் கண்டுகொண்டதாகவே தெரியவில்லை...
“என்னடி வீட்டுக்கு போய் நாளைக்கு வர்றவன் முன்னாடி ஷோகேஸ் பொம்மை மாதிரி நின்னு ஷோ காட்டப் போறியா? மவளே அப்படி எதுவும் பண்ணின அவன் உயிரோட திரும்பிப் போகமாட்டான்” என்று அவன் கர்ஜனையாக கூறியதில் அவள் முதுகுத் தண்டு சில்லிட்டுப்போனது...
அவள் அச்சத்துடன் அவனை மிரண்டு போய் பார்த்துக் கொண்டே இருக்க, மெல்ல தன் கோபத்தை கட்டுக்குள் கொண்டுவந்தவன்...“சொல்லு நிஜமா உன் மனசுல நான் இல்லையா?” என்ற மென்மையாக வினவ, அவனின் கேள்வி அவள் மனதை வருடிப் பிசைந்தாலும் அவள் குடும்பமே கண்முன் வர, “இல்லை” என்பது போல் தலையை இடமும் வலமும் ஆட்டினாள்.
அவளின் செயலில் பொறுமையிழந்தவன் அருகில் இருந்த வைக்கோல்போரின் ஓரம் அவளை தள்ளி நிறுத்தி விட்டு அவள் தாடையை அழுந்த பிடித்துக் கொண்டு முகத்தோடு முகம் நோக்கி கண்களை கலக்கவிட்டவாறு,
“இப்போ சொல்லுடி உன் மனசுல நான் இல்லைன்னு” என வினாவினான்...
அவனின் பேச்சில் அவள் கண்களில் கண்ணீர் கரை கட்டியது... ஆனாலும் மனதை கடவாளமிட்டு அடக்கியவள்...
“இல்லை; இல்லை; இல்லை; என் மனசுல நீங்க இல்லை” என்று வெறிப்பிடித்தவள் போல் கூறிவிட்டு அவனிடமிருந்து விலகிச் செல்ல பார்க்க, அவனிற்க்கோ அவளின் பேச்சில் கோபம் கரையுடைத்திருந்தது... வெறி பிடித்தது போல் அவளை இறுக்கிப் பிடித்தவன் பாவாடை தாவணி அணிந்திருந்தவளின் வெற்றிடை அவனிற்கு கை வசத்தில் சிக்கியிருக்க... அவள் தாடையை அழுந்தப் பற்றிக் கொண்டு அவள் இதழ்களை சிறைப் பிடித்திருந்தான் அழுத்தமாக!
அவனின் இதழணைப்பை எதிர்க்க நினைத்தாலும் அவள் காதல் கொண்ட மனம் அவன் அருகாமையை விரும்பியதில் அவள் உடல் அவனின் இதழணைப்பிற்கு தாமாக குழைந்தது... அவன் இதழணைப்பு இளமையின் தாபமாக மாறும் முன் இருக்கும் இடம் உணர்ந்து அவளை அவனிடமிருந்து பிரித்தெடுத்தவன் அவளை கோபத்தோடு வைகொல்போர்மீது தள்ளிவிட்டு அவன் எதிர்புறம் திரும்பி...“ச்சே” என்று கூறிக் கொண்டே பின்தலையைத் தட்டிக் கொண்டான். அவனின் இந்த செயலில் மௌனமாக கண்ணீர் வடித்துக் கொண்டிருந்தாள் ப்ரியா!
தன்னை சிறிதளவு கட்டுப்படுத்திக் கொண்டே அவள் புறம் திரும்பியவன்...“இப்போ சொல்லுடி உன் மனசுல நான் இல்லைன்னு” என்றவனின் சொல்லுக்கு பதில் கூற முடியாது தலைக்குனிந்து நின்றாள்.
சில வினாடிகள் மௌனமே உருவாக அமர்ந்தவளை பார்த்து,
“என்னடி தொண்டைல எதுவும் சிக்கிருச்சா? பதில் சொல்லுடி நான் கேட்டதுக்கு” என்று சற்று அதட்டலாகவே கேட்டிருந்தான்.
“அதான் சொன்னேனே என் மன....” என்று பழைய பல்லவியை கூற ஆரம்பித்தவளின் குரல் அவனின் தீப்பார்வையில் அப்படியே உள்ளிழுபட்டுப் போனது...
“இங்க பாரு திரும்பத் திரும்ப புளுகுன என்னை மனுசனா பார்க்க மாட்ட” என்று பற்களுக்கிடையே வார்த்தைகளை கடித்து துப்பினான்.
“எதை வச்சு நீங்க என் மனசுல இருக்கீங்கன்னு முடிவு பண்ணினீங்க?” என்று கண்ணீருடனே கேட்டாள்.
“ஹ்ம்ம்... நான் ஒண்ணு கேட்கிறேன் பதில் சொல்லு... இதே என்னை தவிர வேற எவனும் உன்னை இப்படி கட்டிபிடுச்சு கிஸ் அடிச்சிருந்தா என்ன பண்ணியிருப்ப?” என்றதும் தான் தாமதம்...
“செருப்பு பிஞ்சிருக்கும்” என்று அவளிடமிருந்து வேகமாக விழுந்த பதிலில் அவன் அவளையே கண்கள் மின்ன பார்த்திருந்தான். அவன் பார்வையில் தான் அவள் கூறிய வார்த்தையை உணர்ந்து நாக்கை கடித்துக் கொண்டாள்.
“என்னடி புளுகுமூட்டை... ஏன்டி என்னை அடிக்காம விட்ட இதோ உன்கால்ல இருக்கு பாரு செருப்பு கழட்டி அடிக்க வேண்டியதுதானே?” என்று விஷமச் சிரிப்புடன் கூற... அவளோ அமர்ந்தவாக்கில் தன் கால்களை அவள் பாவடையினுள் இழுத்து மறைத்துக் கொண்டு அவள் உதடுகளை இடம்புறம் ஆட்டி அவனைப் போலி முறைப்போடு பார்த்தாள்... அதில் அவன் “ஹஹஹா” என்று வாய்விட்டு சிரித்தவன்...அவனும் அவள் அருகில் பொத்தென விழுந்தான் அதில் துள்ளி எழுந்து அவள் ஓடப்பார்க்க அவள் கரங்களை இவன் அழுந்தப் பிடித்துக் கொண்டான்.
“கையை விடுங்க நான் போகணும்”என்று வெட்கத்துடன் கூறினாள்.
“முடிஞ்சா தட்டிவிட்டுட்டு போடி” என்றதில் அவனை முறைத்துப் பார்த்தவளின் பார்வையை தங்கிக் கொண்டு அவளை வேகமாக இழுக்க, பிடிமானம் இல்லாது அவன் மேல் விழுந்தாள் ப்ரியா...
“என்னடி முறைப்பெல்லாம் பலமா இருக்கு?” என்றவனின் கரம் அவள் உடலை சுற்றிவளைக்க, இவளோ அவனை வேகமாக அடித்துவிட்டு அவன் அருகில் இடைவெளி விட்டு அமர்ந்துகொண்டாள்.
“ஹப்பா என்னடி....? ஏன்டி அடிச்ச?”
“ஹ்ம்ம் உங்களை கடிச்சுவச்சிருக்கணும் அடிச்சது தப்புதான்” என்றவளின் பேச்சை கேட்டு உதட்டை நாக்கால் வருடிக்கொண்டு அவளை ஒரு மார்கமாக பார்த்தவனின் பார்வையில் இருந்த விஷமம் சற்று முன்பு நடந்த நிகழ்வை காட்டியிருக்க வெட்கத்தில் கன்னம் சிவந்தாள்.
இருவரின் மௌனத்தையும் கலைத்தது அருகில் எங்கோ ஒலித்த பாடலின் குரல்...
சின்ன பொண்ணு தான் வெட்க படுது
அம்மா அம்மாடி
அவ கண்ணுக்குள்ள தான் மின்னல் அடிக்குது
சும்மா சும்மாடி
சின்ன பொண்ணு தான் வெட்க படுது
அம்மா அம்மாடி
அது என்ன நெனச்சு கன்னம் செவக்குது
சும்மா சும்மாடி
சாமத்து காத்தும் அடிச்சது
சாமந்தி பூவும் வெடிச்சது
ஆனந்த வாசம் மணக்குது
ஆசையில் மனசு கனக்குது
இளவட்டம் கொடிகட்டும் இது நல்ல நேரம்
இருவரின் மௌனமும் அந்த பாடலின் ஒலியில் இலயித்திருக்க இருவரும் ஒருவரை ஒருவர் ஆழ்ந்து பார்த்துக் கொண்டனர்.
“ப்ரி....” என்றவனின் தீனமான அழைப்பிற்கு “ஹ்ம்ம்” என்று உள்ளே சென்ற குரலில் கூறினாள்.
“ஏன்டி உங்க அண்ணன் கிட்ட அப்படி சொன்ன, உன் மனசுல யாரும் இல்லைன்னு நிஜமா நான் உன் மனசுல இல்லையா சொல்லுடி” என்று தவிப்புடன் கேட்டிருக்க அவளோ அவனின் பேச்சிற்கு பதில் கூறமுடியாது வெட்கம் தடுத்ததில் அவன் மார்பில் ஒன்றி சாய்ந்துக் கொண்டாள்.
ஆயிரம் வார்த்தைகள் சொல்லாத காதலை அவளின் ஒரு அணைப்பு அவனிடம் எடுத்துக் கூறியது... இதற்குமேலும் அவனுக்கு என்ன வேண்டும்... எனவே தானும் சந்தோசமாக அவளை அணைத்து விடுவித்தவன்,
“நீ வீட்டுக்குப் போ!... நான் உன் அண்ணன் கிட்ட இதைப்பற்றி பேசிக்கிறேன்” என நம்பிக்கையளிக்கும் விதமாகக் கூறி பிரியாவை அனுப்பிவிட்டு அதர்வாவைத் தேடிச் சென்றான் விஷ்ணு...
அவன் ஒன்றை நினைத்துச் செல்ல, இனி நடக்கவிருப்பது அவர்களது வாழ்க்கையையே மாற்றப்போவதை அறிந்தால் என்ன ஆவார்களோ??? அது கடவுளுக்கே வெளிச்சம்...
தொடரும்..
ஹாய் செல்ல குட்டிஸ்,
மீண்டும் நாங்களே..
"திருடி சென்றாய் இதயத்தையே" அடுத்த அத்தியாயம் பதிந்து விட்டோம்..
போன udக்கு போட்ட அதே ரூல்ஸ் அண்ட் ரெகுலேஷன்ஸ் தான் பேபீஸ் இதுக்கும்.. ஏற்கனவே கொடுத்த பரிசில் எல்லாரும் மெய்சிலிர்த்து போய் இருப்பீங்க.. (ஐயோ அடிக்க கூடாது)..
அதே போல் இந்த ud எழுதினவங்களையும் சரியா guess பண்ணுற முதல் மூவருக்கு தரமான பரிசுடன் அந்த எழுத்தாளர் நாளை வருவார்..
படித்துவிட்டு உங்கள் கருத்துகளை கண்டிப்பா பகிர்ந்துக்கோங்க பேபீஸ்..
உங்கள் ஸ்வராகினி
www.srikalatamilnovel.com
சுமியிடம் இருந்து எந்தப் பதிலும் வராததில் பதட்டமான பத்மா, படக்கெனக் கதவைத் திறந்துகொண்டு உள்ளே சென்று அங்கு கண்ட காட்சியில் அதிர்ந்து போனவள், அடுத்த நொடியே வாய்விட்டு நகைக்கலானாள்...
ஏனெனில் அங்கு சுமி ஒரு ஆண் சர்ட்டில் கறுப்புப் பெயின்ட் கொண்டு ஆண் முகம் வரைந்திருக்க, அந்த சர்ட்டின் முதுக்குப் புறமாக இடது கையை வைத்து அதனைத் தாங்கி வலது கையால் அந்தச் சர்ட்டின் இடது கையை உயர்த்திப் பிடித்தபடி சோலோ நடனம் ஆடிக்கொண்டிருந்தாள்...
அவளின் தன்னை மறந்த அந்தச் செய்கையில் பத்மாவுக்கு மேலும் மேலும் சிரிப்பு வர, வயிற்றைப் பிடித்துக்கொண்டு நகைத்து முடித்தவள், தன் சிரிப்புச் சத்தத்தில் கூட தன்னிலையில் இருந்து வெளிவராமல் ஆடிக்கொண்டிருந்த சுமியின் அருகில் சென்று சர்ட்டைப் பிடித்து இழுக்க, அதில் தன் சுயநிலைக்கு வந்த சுமி, தன் முன்னே கேலியாகப் பார்த்தவாறு நின்றிருந்த பத்மாவைக் கண்டு அசடு வழித்தாள்...
“என்ன வேலை பண்ணிட்டிருக்க சுமி???” எனத் தன் கையில் இருந்த சர்ட்டைக் காட்டிக் கேட்க, முதலில் என்ன பதில் சொல்லுவது என்று தெரியாமல் முதலில் திரு திருத்துவிட்டு,
“அக்கா...!” என இழுக்க, “சும்மா சொல்லு, நான் ஒண்ணும் சொல்லமாட்டேன்” என ஊக்கப்படுத்த, முகம் எல்லாம் பளபளக்க, கால் பெருவிரலால் தரையில் கோலம் போட்டுக்கொண்டு கைகளை ஒன்றை ஒன்று கோர்த்தவாறு நெளிந்து வளைந்தபடி,
“இந்த சர்ட் ஆது மாமாவோடதுக்கா” எனக் கூற, அதுவரை அவளின் முஸ்தீபுகளை ஒருவித சுவாரசியத்துடன் பார்த்தபடி நின்றிருந்த பத்மாவுக்கு சுமி சொன்னதைக்கேட்டு திக்கென்று ஆனது... ஏனோ அதர்வாவை சுமி இந்தமாதிரி ரசிப்பதை அவள் நெஞ்சம் விரும்பவில்லை... அது ஏன் என்பதை அந்த நிமிடம் யோசிக்காமல் சுமியின் மனதை தெளியவைக்கவேண்டும் என மனது முரண்டு பிடிக்கவும் அவளிடத்தில் பேச்சுக் கொடுத்தாள்...
“இதுக்கு என்ன அர்த்தம் சுமி???” எனக் குரலில் எரிச்சல் என்பது வராமல் இருக்கப் பெரும்பாடுபட்டபடி சாதாரண குரலில் கேட்க,
“எனக்கு மாமாவை பிடிச்சிருக்கு அக்கா... அதோட கட்டிக்கிற உரிமையும் இருக்கு அக்கா!” எனக் குண்டைத் தூக்கிப்போட, வந்த கோபத்தை பல்லைக்கடித்து அடக்கியபடி சில கணங்கள் நின்றவள், பின்,
“ஆனால் உனக்கும் அவருக்கும் வயசு வித்தியாசம் ரொம்ப அதிகம்ல???” என யோசனைபோல் சொல்ல,
“கிராமங்களில இதெல்லாம் பார்க்கமாட்டாங்கக்கா... அதுமட்டுமில்லாமல் எனக்கு இந்த வயது வித்தியாசம் பற்றி எந்தக் கவலையும் இல்லை” என அலட்சியம் போல சொல்ல, இவளுக்குத்தான் மிளகாயை அரைத்து உடம்பில் தடவியது போல் இருந்தது...
“ஒஹ்... நீ உன்னைப்பற்றி மட்டுமே யோசிக்கிற சுமி... உன் மாமாக்கு இதில் விருப்பம் இருக்கான்னு யோசிச்சியா???”
“அதைப் பற்றி எல்லாம் கவலை இல்லைக்கா... வீட்டு பெரியவங்க சொன்னால் வேணாம்னா சொல்லப்போறார்” எனக் கூறியபடி பத்மாவின் கையில் இருந்த சர்ட்டை வாங்கி மீண்டும் கனவுலகத்திற்குள் செல்ல, இயலாமையுடன் சுமியை நோக்கிவிட்டு இதனை எப்படித் தடுப்பது என யோசித்தபடி கதவைத்திறந்துகொண்டு வெளியில் வந்தவள், எதிரில் ஃபோனில் பேசியபடி வந்த அதர்வாவுடன் மோதிக்கொண்டாள்...
வீடு தானே என்று தன் போலீஸ் கண்காணிப்புப் பார்வையைத் தவிர்த்து ஃபோனில் கவனமாக இருந்த அதர்வாவும் இவள் வந்து மோதியதில் சிறிது பின்னால் நகர்ந்து விழாமல் இருக்க ஒரு காலை நன்றாக நிலத்தில் ஊன்றியவாறே தள்ளாடிய பத்மாவின் இடையில் கையை வைத்துத் தன்னை நோக்கி இழுத்து அணைப்பதுபோல் பிடித்துக்கொண்டவன், எதிரில் இருந்தவரிடம் பிறகு பேசுவதாகச் சொல்லி ஃபோனைக் கட் பண்ணி சர்ட் பாக்கேட்டில் போட்டவன், அவளைத் தள்ளி நிறுத்திவிட்டு,
“கண்ணை என்ன பிரடியிலா வச்சிருக்க... எதிர்ல ஆள் வர்ரதுகூட தெரியாமல்” என எரிச்சலில் கடிய, சுமி பற்றிய யோசனையில் இருந்த பத்மாவும் அவனில் மோதியதால் உண்டான படபடப்பை மறைத்துக்கொண்டு,
“நீங்க மட்டும் என்ன செய்தீங்களாம்???” எனப் பதிலுக்கு எகிற,
“இது என் வீடு... நான் எப்படி வேணும்னாலும் வருவேன்... அப்புறம் வேலைக்கு போகாமல் இங்க என்ன செய்ற???” எனக் கேட்டவன், அவள் எதனையோ சொல்ல வருவதையும் பொருட்படுத்தாது,
“அது சரி... நீங்க இரண்டு பேரு வேலை பார்க்க வந்திருந்தா அதைப்பற்றிய அக்கறை இருக்கும்... நீங்கதான் இங்க வந்த நோக்கம் வேறயாச்சே!” என நக்கலாய் சொல்ல, ஏற்கனவே சுமியின் செயலில் இருந்த கடுப்பை அவன் தேவையில்லாமல் சொன்ன பழி அதிகரிக்கச் செய்ய,
“எனக்கு வேலை தந்தது உங்க அப்பா... அதுக்கான நேரத்தையும் அவர் சொல்லியிருக்காரு... அப்படி நான் வேலை செய்யலைன்னா அவர் என்னைக் கண்டிப்பார்... அதில் நீங்க தலையிடாதீங்க” எனக் கறாராகச் சொன்னதில் கோபம் வரப் பல்லைக் கட்டித்தவன்,
“ஏய்...!, யாரைத் தலையிடக்கூடாதுன்ன??? அப்பா மாதிரி கேள்வி கேட்க எனக்கும் உரிமை இருக்கு!... புரிஞ்சுதா???” எனக் குரலை உயர்த்த, அதில் பாதிக்கப்படாதவளாக,
“முதல்ல சின்னப்பொண்ணு உங்களைப் பார்த்து ஜொள்ளு விடுறதை மாதிரி நடந்துக்காமல் இருங்க... அதுக்கு அப்புறம் இந்த விஷயத்தில் மூக்கை நுழைக்கலாம்” என அலட்சியம் போல் கூறிவிட்டு அவன் அதிர்ந்து நிற்பதையும் பொருட்படுத்தாது அங்கிருந்து நகர்ந்தாள் பத்மா...
அவளின் அலட்சியம் அவனின் கோபத்திற்கு எரிகிற தீயில் எண்ணையை வார்க்க, பத்மாவை ஒன்றும் செய்யமுடியாத இயலாமையுடன் கையைக் காற்றில் வீசி, அதே கையால் பிடரி முடியைக் கோதிக்கொடுத்தவனின் மனது அவள் சொன்ன விஷயத்தையே நினைத்துக்கொண்டிருந்தது...
அவள் சொன்ன விஷத்தை எண்ணி முதலில் கோபம் வந்தாலும் அவள் முகத்தில் இருந்த உண்மையில் யோசனை கொண்டவன், அதனைப் பற்றி முதலில் பார்க்கவேண்டும் என முடிவெடுத்துக்கொண்டு அங்கிருந்து தனது ரூமிற்குச் சென்றான்...
*************
அதர்வாவிடம் தைரியமாக வெடுவெடுத்துவிட்டு வந்தாலும் இனி என்ன செய்வானோ என நெஞ்சம் படபடக்க அந்த வீட்டின் பின்பக்கத் தோட்டத்தில் நின்றிருந்தாள் பத்மா...
என்னவோ அதர்வாவிடம் சுமி உரிமையெடுத்து பழகுவதை அவளால் ஏற்றுக்கொள்ளமுடியவில்லை... இருப்பினும் அந்த உணர்வு ஏன் தோன்றுகிறது என்பதை என்ன முயன்றும் அவளால் கண்டுபிடிக்கமுடியவில்லை...
இதேவாறு தனக்குள் யோசித்துக்கொண்டிருந்த பத்மா, அபிஷேக் தன்னருகில் வந்ததையோ, தன்னைச் சுற்றிச்சுற்றி வந்து வானத்தைப் பார்ப்பதும் பூமியைப் பார்ப்பதுமாய் ஏதோ பெரிய ஆராட்சியாளன் போல் பிலிம் காட்டிக்கொண்டிருந்தததையோ அறியவில்லை...
நேரம் செல்லச்செல்ல அபிஷேக்கிற்கு பொறுமை பறந்து போனதில் தன் முகத்தை அவளின் முகத்திற்கு சில அடி தூரத்தில் வைத்துக்கொண்டு அவளையே முறைத்துப் பார்க்க, அவனின் மூச்சுக்காற்றுப் பட்டு தன்னிலைக்கு வந்தவள், தன் முன்னே இருந்த முகத்தைக் கண்டு பயந்துபோய் பின்னே நகர்ந்தவள்,
“ஏன்டா எருமை... உன் பன்னி மூஞ்சியை இப்படி கிட்டக் கொண்டுவர, பயமா இருக்கில்ல” எனத் தன் பதறிய நெஞ்சைக் கையால் வருடி ஆசுவாசப்படுத்தியவாறு பாய, தன் இடுப்பில் இரு கைகளையும் வைத்து அவளையே முறைத்துப் பார்த்து,
“ஆமா இவ பெரிய உலக அழகி... என் மூஞ்சிய கிண்டல் பண்ண வந்துட்டா... நீ சொன்னதை செய்திட்டு விபரம் சொல்லலாம்னு வந்தா என்னையவே வாருறியா... போ நான் சொல்லமாட்டேன்” எனப் பிகு செய்ய,
“டேய் டேய்... நான் சும்மா கிண்டல் பண்ணினேன்டா... நீ சொல்லவந்ததை சொல்லுடா” எனப் பரபரப்போடு அவனது கையைப் பிடித்துக்கொண்டு கேட்க, அவளது கையை உதறித் தன் கரத்தை விடுவித்துக்கொண்டு,
“தோட்டத்தில வேலை செய்றவங்களில எத்தனைபேர் பழைய வேலைக்காரங்கன்னு விசாரிக்கச்சொன்னியே???” எனவும்
“ஆமா... விசாரிச்சிட்டியா???” என மனதில் எழுந்த படபடப்போடு கேட்க,
“விசாரிச்சிட்டேன் பத்து... ஆனால் இதை தெரிஞ்சுக்கிறதுக்கே நான் தலையால தண்ணி குடிக்கவேண்டி இருந்திச்சு” எனவும்
“ஏன்டா???” எனக் கேட்ட பத்மாக்கு,
“இல்லை யாரோ இவங்களைப் பயமுறுத்தி வச்சிருக்காங்க போல, முதல்ல யாருமே வாயைத் திறக்கல... ஆனால் அங்க ஒரு ஓட்டை வாய் வேலை செய்யுது... அதுகிட்ட விஷயத்தை போட்டு வாங்கிட்டேன்” எனப் பெருமை போல் சொல்ல, அவனை ஒருமாதிரிப் பார்த்தாலும் அவனைக் கேலியாக எதனையும் கூறவில்லை... பின்னே அவனால் அவளுக்கு எவ்வளவு காரியம் ஆகவேண்டும்...
“நீ சொல்லுறதை வச்சுப் பார்த்தா, அந்த வேலைக்காரர்கள்கூட பட்டென உண்மை சொல்லமாட்டாங்க... அதை தெரிஞ்சுக்கிறதுக்கு வேற வழிதான் பார்க்கணும்” என யோசனையோடு சொல்லிவிட்டு,
“சரி நீ போ... எனக்கும் வேலை இருக்கு” எனக் கூறி அபிஷேக்கை அனுப்பிவிட்டு தானும் வீடு நோக்கிச் சென்றாள் பத்மா...
*******************
தன் ரூமில் காலேஜ் நோட்ஸ் எழுதிக்கொண்டிருந்த பிரியாவிடம் வந்த அவளின் அன்னை ராஜாத்தி,
“பிரியா நாளைக்கு காலேஜுக்கு லீவ் போடுமா” என்று கூறியவரை கேள்வியாக நோக்கி,
“எதுக்குமா?” எனக் கேட்டாள்...
“நாளைக்கு உன்னை பொண்ணு பார்க்க வறாங்கம்மா”என்று கூற... அவள் அன்னை சொன்ன விஷயம் கேட்டு மிரண்டு போனாள் ப்ரியா! அந்நேரம் ஏனோ விஷ்ணுவின் முகமே அவள் மனதிற்குள் நிழலாடி ஒருவித படபடப்பை ஏற்படுத்தியது...
“அம்மா இப்போ எதுக்கு எனக்கு கல்யாணம்? நான் இன்னும் படிச்சே முடிக்கலையே?”
“கல்யாணம்ன்னு யார் சொன்னா நாளைக்கு வரவங்க நாம ஊருக்கு பக்கத்துக்கு ஊர்க்காரங்க பெரிய மனுசங்க தான் அவங்களும் அவங்க பையனுக்கு கேட்கிறாங்க சரின்னு பார்த்துட்டு போங்கன்னு சொல்லியிருக்கோம்... எதுவா இருந்தாலும் நாளைக்கு முடிவு பண்ணிக்கலாம், உன் படிப்பை நிறுத்திட்டு கண்டிப்பா கல்யாணம் பண்ணமாட்டோம்” என்று கூறிவிட்டு சென்றுவிட இவளோ செய்வதறியாது தவித்தபடி நின்றிருந்தாள். அவள் மனதிலோ விஷ்ணு ஆழ பதிந்து போய் இருக்கிறான் அல்லவா... விஷ்ணு மனதில் ப்ரியா உள் நுழைந்தது போல பிரியா மனதிலும் அவன் மேல் ஈர்ப்பு இருந்த போதிலும் அவனை இங்கு கண்ட பொது அவன் கண்களில் தோன்றிய காதலில் அவளும் கட்டுண்டு போனது மறுக்க முடியாத உண்மை. அதனாலேயே, அவனை அண்ணா என்று வம்பிழுத்து வந்ததும் இரவு முழுதும் அவன் நினைவாகவே இருந்ததும் மனதில் வந்து போனது... இப்போது திடீரென்று திருமணம் என்றால் அவளும் என்ன தான் பண்ண முடியும். விஷ்ணுவை தவிர அவளால் வேற யாரையும் மனதால் ஏற்று கொள்ள முடியாது என்பதை உணர்ந்தவள் சொல்லாத காதலுக்கு கூட இவ்வளவு சக்தியா என்று ஒரு கணம் அதிர்ந்து போனாள் .
இதனை நிறுத்துவதற்காக யாரிடம் உதவி கேட்பது என்று யோசித்தவளுக்கு தன் தமையன் தான் சரியான ஆள் என்று நினைத்து அவனைத் தேடிச் சென்றாள்.
விஷ்ணு, அதர்வா இருவரும் சிரித்துப் பேசிக் கொண்டு வயலை வலம் வந்து கொண்டிருந்தனர்... பிரியா தன் தமையன் இருக்கும் இடத்தை அறிந்துக்கொண்டு நேரே வயலுக்கு வந்து அவர்களை துழவியவள், தன் தமயனுடன் விஷ்ணு இருப்பதை பார்த்து தயங்கியபடி நின்றிருந்தாள்... ஆனால் தூரத்தில் இவளை பார்த்த அதர்வா யோசனையுடன் அவளை நெருங்க, விஷ்ணுவும் கண்கள் ஒளிர அவளை நெருங்கினான்.
“என்ன பிரியா இங்க வந்திருக்க? ஏதாவது வேணுமா?” என்று கேட்க, அவளோ அவனை பார்க்காமல் விஷ்ணுவை தயங்கியபடி நோக்கிவிட்டு...
“உங்ககிட்ட தனியா பேசணும் அண்ணா” என்று கூற அதில் விஷ்ணு மனதிற்குள் பெருத்த அடிவாங்கினான்... அவள் மனதில் அவன் இருக்கிறான் என்று உணர்ந்துக் கொண்ட பின்பும் அவள் இப்படி பேசியதுதான் காரணம்... ஆனாலும் அவன் நம்பிக்கையை தளரவிடாது அவளை காதலுடனே பார்த்திருந்தான்.
“எதுவா இருந்தாலும் சொல்லு பிரியா இவன் என் நண்பன் தான் இவனுக்கு தெரியாம எதுவும் செய்யப் போறதில்லை சொல்லு பிரியா” என்று அவளை ஊக்குவித்தான்.
அதற்கு மேல் அவள் மறுக்க வழியில்லாமல் போக...“அது.. அது..”என்று திக்கிக் கொண்டே விஷ்ணுவை பார்க்க, அவன் பார்த்த காதல் பார்வையில் அவள் வார்த்தை வராது தடுமாறி நின்றாள்.
“பிரியா சொல்லு...” என்று மேலும் அதர்வா வினவியதில் தன் தொண்டையை செருமி சரிபடுத்திக் கொண்டவள் பேச ஆரம்பித்தாள்...
“அண்ணா அம்மா நாளைக்கு காலேஜ் லீவ் போட சொன்னாங்க, என்னை பெண் பார்க்க வராங்களாமே?” என்று கூறவிட்டிருக்க... அவளின் பேச்சில் விஷ்ணுவின் முகம் சடுதியில் மாறிப்போனது!... அதை ஓரக்கண்ணால் பார்த்த பிரியா அவனை எதிர்கொள்ள முடியாது தமயனிடம் திரும்பிவிட்டாள்.
“தெரியும்மா அம்மா சொன்னாங்க பொண்ணு தானே பார்க்க வராங்க கண்டிப்பா கல்யாணம் உடனே ஏற்பாடு பண்ணமாட்டோம் நாங்க எது செஞ்சாலும் உன் நல்லதுக்கு தான்ம்மா செய்வோம்”என்று கூறிவிட்டு அவளை கூர்ந்துப் பார்க்க அவள் முகத்தில் தெரிந்த படபடப்பில் அவன் யோசனையனான்... “ஏன் பிரியா உன் மனசுல யாராவது இருக்காங்களா?” என்று வினவினான் அதர்வா.
அவனின் கேள்வியில் விஷ்ணுவின் ஒளியிழந்த முகம் சட்டென்று ஒளிர்ந்தது... அவன் அவளையே ஆர்வமாக நோக்கிக் கொண்டிருக்க அவளோ அவனே எதிர்பாராத ஒன்றைத் தான் தமயன் மீதுள்ள பயத்தால் கூறினாள்.
“இல்லண்ணா, நான் அப்படி எல்லாம் பண்ணமாட்டேன்... நீங்க சொல்றதை தான் கேட்பேன்” என்று பணிவாக கூற, அவளின் பேச்சில் அதர்வா பெருமையாக நினைத்தான் என்றால்... விஷ்ணுவோ அவளை எரிக்கும் பார்வை பார்த்தான். அவன் மனதில் கோபம் தீயாய் கனன்று கொண்டிருந்தது.
“சரிம்மா நீ வீட்டுக்கு போ நாங்க வர்றோம்” என்றுவிட்டு அவன் திரும்பி நடக்க விஷ்ணு மெல்ல அவனுடன் நடந்தவன்...“டேய் அதர்வா நீ முன்னாடி போ நான் வரேன்”என்று கூற அவனும் சரி என்று கூறிவிட்டு முன்னால் சென்றுவிட்டான்.
அவன் சென்றதும் விஷ்ணு கோபப்பெருமூச்சுடன் ப்ரியாவை நோக்கி சென்றான்... வீடு நோக்கி வரப்பை கடந்து சென்று கொண்டிருந்தவளை கைநீட்டி தடுத்திருந்தான்.
“நில்லுடி” என்றவனின் வார்த்தையில் அவன் முகம் பார்த்தவளின் மனம் கிலியில் நடுங்கிவிட்டது... அவன் கண்கள் சிவந்திருக்க, நரம்புகள் புடைத்து கோபம் கொப்பளிக்க, நின்றிருந்தான்.
“நா..ன்.. நா..ன்.. வீட்டுக்கு போகணும்” என்று திக்கித்திணறி பயத்துடன் உளறியவளின் அச்சத்தை அவன் கண்டுகொண்டதாகவே தெரியவில்லை...
“என்னடி வீட்டுக்கு போய் நாளைக்கு வர்றவன் முன்னாடி ஷோகேஸ் பொம்மை மாதிரி நின்னு ஷோ காட்டப் போறியா? மவளே அப்படி எதுவும் பண்ணின அவன் உயிரோட திரும்பிப் போகமாட்டான்” என்று அவன் கர்ஜனையாக கூறியதில் அவள் முதுகுத் தண்டு சில்லிட்டுப்போனது...
அவள் அச்சத்துடன் அவனை மிரண்டு போய் பார்த்துக் கொண்டே இருக்க, மெல்ல தன் கோபத்தை கட்டுக்குள் கொண்டுவந்தவன்...“சொல்லு நிஜமா உன் மனசுல நான் இல்லையா?” என்ற மென்மையாக வினவ, அவனின் கேள்வி அவள் மனதை வருடிப் பிசைந்தாலும் அவள் குடும்பமே கண்முன் வர, “இல்லை” என்பது போல் தலையை இடமும் வலமும் ஆட்டினாள்.
அவளின் செயலில் பொறுமையிழந்தவன் அருகில் இருந்த வைக்கோல்போரின் ஓரம் அவளை தள்ளி நிறுத்தி விட்டு அவள் தாடையை அழுந்த பிடித்துக் கொண்டு முகத்தோடு முகம் நோக்கி கண்களை கலக்கவிட்டவாறு,
“இப்போ சொல்லுடி உன் மனசுல நான் இல்லைன்னு” என வினாவினான்...
அவனின் பேச்சில் அவள் கண்களில் கண்ணீர் கரை கட்டியது... ஆனாலும் மனதை கடவாளமிட்டு அடக்கியவள்...
“இல்லை; இல்லை; இல்லை; என் மனசுல நீங்க இல்லை” என்று வெறிப்பிடித்தவள் போல் கூறிவிட்டு அவனிடமிருந்து விலகிச் செல்ல பார்க்க, அவனிற்க்கோ அவளின் பேச்சில் கோபம் கரையுடைத்திருந்தது... வெறி பிடித்தது போல் அவளை இறுக்கிப் பிடித்தவன் பாவாடை தாவணி அணிந்திருந்தவளின் வெற்றிடை அவனிற்கு கை வசத்தில் சிக்கியிருக்க... அவள் தாடையை அழுந்தப் பற்றிக் கொண்டு அவள் இதழ்களை சிறைப் பிடித்திருந்தான் அழுத்தமாக!
அவனின் இதழணைப்பை எதிர்க்க நினைத்தாலும் அவள் காதல் கொண்ட மனம் அவன் அருகாமையை விரும்பியதில் அவள் உடல் அவனின் இதழணைப்பிற்கு தாமாக குழைந்தது... அவன் இதழணைப்பு இளமையின் தாபமாக மாறும் முன் இருக்கும் இடம் உணர்ந்து அவளை அவனிடமிருந்து பிரித்தெடுத்தவன் அவளை கோபத்தோடு வைகொல்போர்மீது தள்ளிவிட்டு அவன் எதிர்புறம் திரும்பி...“ச்சே” என்று கூறிக் கொண்டே பின்தலையைத் தட்டிக் கொண்டான். அவனின் இந்த செயலில் மௌனமாக கண்ணீர் வடித்துக் கொண்டிருந்தாள் ப்ரியா!
தன்னை சிறிதளவு கட்டுப்படுத்திக் கொண்டே அவள் புறம் திரும்பியவன்...“இப்போ சொல்லுடி உன் மனசுல நான் இல்லைன்னு” என்றவனின் சொல்லுக்கு பதில் கூற முடியாது தலைக்குனிந்து நின்றாள்.
சில வினாடிகள் மௌனமே உருவாக அமர்ந்தவளை பார்த்து,
“என்னடி தொண்டைல எதுவும் சிக்கிருச்சா? பதில் சொல்லுடி நான் கேட்டதுக்கு” என்று சற்று அதட்டலாகவே கேட்டிருந்தான்.
“அதான் சொன்னேனே என் மன....” என்று பழைய பல்லவியை கூற ஆரம்பித்தவளின் குரல் அவனின் தீப்பார்வையில் அப்படியே உள்ளிழுபட்டுப் போனது...
“இங்க பாரு திரும்பத் திரும்ப புளுகுன என்னை மனுசனா பார்க்க மாட்ட” என்று பற்களுக்கிடையே வார்த்தைகளை கடித்து துப்பினான்.
“எதை வச்சு நீங்க என் மனசுல இருக்கீங்கன்னு முடிவு பண்ணினீங்க?” என்று கண்ணீருடனே கேட்டாள்.
“ஹ்ம்ம்... நான் ஒண்ணு கேட்கிறேன் பதில் சொல்லு... இதே என்னை தவிர வேற எவனும் உன்னை இப்படி கட்டிபிடுச்சு கிஸ் அடிச்சிருந்தா என்ன பண்ணியிருப்ப?” என்றதும் தான் தாமதம்...
“செருப்பு பிஞ்சிருக்கும்” என்று அவளிடமிருந்து வேகமாக விழுந்த பதிலில் அவன் அவளையே கண்கள் மின்ன பார்த்திருந்தான். அவன் பார்வையில் தான் அவள் கூறிய வார்த்தையை உணர்ந்து நாக்கை கடித்துக் கொண்டாள்.
“என்னடி புளுகுமூட்டை... ஏன்டி என்னை அடிக்காம விட்ட இதோ உன்கால்ல இருக்கு பாரு செருப்பு கழட்டி அடிக்க வேண்டியதுதானே?” என்று விஷமச் சிரிப்புடன் கூற... அவளோ அமர்ந்தவாக்கில் தன் கால்களை அவள் பாவடையினுள் இழுத்து மறைத்துக் கொண்டு அவள் உதடுகளை இடம்புறம் ஆட்டி அவனைப் போலி முறைப்போடு பார்த்தாள்... அதில் அவன் “ஹஹஹா” என்று வாய்விட்டு சிரித்தவன்...அவனும் அவள் அருகில் பொத்தென விழுந்தான் அதில் துள்ளி எழுந்து அவள் ஓடப்பார்க்க அவள் கரங்களை இவன் அழுந்தப் பிடித்துக் கொண்டான்.
“கையை விடுங்க நான் போகணும்”என்று வெட்கத்துடன் கூறினாள்.
“முடிஞ்சா தட்டிவிட்டுட்டு போடி” என்றதில் அவனை முறைத்துப் பார்த்தவளின் பார்வையை தங்கிக் கொண்டு அவளை வேகமாக இழுக்க, பிடிமானம் இல்லாது அவன் மேல் விழுந்தாள் ப்ரியா...
“என்னடி முறைப்பெல்லாம் பலமா இருக்கு?” என்றவனின் கரம் அவள் உடலை சுற்றிவளைக்க, இவளோ அவனை வேகமாக அடித்துவிட்டு அவன் அருகில் இடைவெளி விட்டு அமர்ந்துகொண்டாள்.
“ஹப்பா என்னடி....? ஏன்டி அடிச்ச?”
“ஹ்ம்ம் உங்களை கடிச்சுவச்சிருக்கணும் அடிச்சது தப்புதான்” என்றவளின் பேச்சை கேட்டு உதட்டை நாக்கால் வருடிக்கொண்டு அவளை ஒரு மார்கமாக பார்த்தவனின் பார்வையில் இருந்த விஷமம் சற்று முன்பு நடந்த நிகழ்வை காட்டியிருக்க வெட்கத்தில் கன்னம் சிவந்தாள்.
இருவரின் மௌனத்தையும் கலைத்தது அருகில் எங்கோ ஒலித்த பாடலின் குரல்...
சின்ன பொண்ணு தான் வெட்க படுது
அம்மா அம்மாடி
அவ கண்ணுக்குள்ள தான் மின்னல் அடிக்குது
சும்மா சும்மாடி
சின்ன பொண்ணு தான் வெட்க படுது
அம்மா அம்மாடி
அது என்ன நெனச்சு கன்னம் செவக்குது
சும்மா சும்மாடி
சாமத்து காத்தும் அடிச்சது
சாமந்தி பூவும் வெடிச்சது
ஆனந்த வாசம் மணக்குது
ஆசையில் மனசு கனக்குது
இளவட்டம் கொடிகட்டும் இது நல்ல நேரம்
இருவரின் மௌனமும் அந்த பாடலின் ஒலியில் இலயித்திருக்க இருவரும் ஒருவரை ஒருவர் ஆழ்ந்து பார்த்துக் கொண்டனர்.
“ப்ரி....” என்றவனின் தீனமான அழைப்பிற்கு “ஹ்ம்ம்” என்று உள்ளே சென்ற குரலில் கூறினாள்.
“ஏன்டி உங்க அண்ணன் கிட்ட அப்படி சொன்ன, உன் மனசுல யாரும் இல்லைன்னு நிஜமா நான் உன் மனசுல இல்லையா சொல்லுடி” என்று தவிப்புடன் கேட்டிருக்க அவளோ அவனின் பேச்சிற்கு பதில் கூறமுடியாது வெட்கம் தடுத்ததில் அவன் மார்பில் ஒன்றி சாய்ந்துக் கொண்டாள்.
ஆயிரம் வார்த்தைகள் சொல்லாத காதலை அவளின் ஒரு அணைப்பு அவனிடம் எடுத்துக் கூறியது... இதற்குமேலும் அவனுக்கு என்ன வேண்டும்... எனவே தானும் சந்தோசமாக அவளை அணைத்து விடுவித்தவன்,
“நீ வீட்டுக்குப் போ!... நான் உன் அண்ணன் கிட்ட இதைப்பற்றி பேசிக்கிறேன்” என நம்பிக்கையளிக்கும் விதமாகக் கூறி பிரியாவை அனுப்பிவிட்டு அதர்வாவைத் தேடிச் சென்றான் விஷ்ணு...
அவன் ஒன்றை நினைத்துச் செல்ல, இனி நடக்கவிருப்பது அவர்களது வாழ்க்கையையே மாற்றப்போவதை அறிந்தால் என்ன ஆவார்களோ??? அது கடவுளுக்கே வெளிச்சம்...
தொடரும்..
ஹாய் செல்ல குட்டிஸ்,
மீண்டும் நாங்களே..
"திருடி சென்றாய் இதயத்தையே" அடுத்த அத்தியாயம் பதிந்து விட்டோம்..
போன udக்கு போட்ட அதே ரூல்ஸ் அண்ட் ரெகுலேஷன்ஸ் தான் பேபீஸ் இதுக்கும்.. ஏற்கனவே கொடுத்த பரிசில் எல்லாரும் மெய்சிலிர்த்து போய் இருப்பீங்க.. (ஐயோ அடிக்க கூடாது)..
அதே போல் இந்த ud எழுதினவங்களையும் சரியா guess பண்ணுற முதல் மூவருக்கு தரமான பரிசுடன் அந்த எழுத்தாளர் நாளை வருவார்..
படித்துவிட்டு உங்கள் கருத்துகளை கண்டிப்பா பகிர்ந்துக்கோங்க பேபீஸ்..
உங்கள் ஸ்வராகினி
ஸ்வராகினியின் "திருடி சென்றாய் இதயத்தையே!!!" கருத்து திரி
ஹாய் மக்களே, திருடி சென்றாய் இதயத்தையே கதைக்கான கருத்துக்களை இங்கு எங்களோடு பகிர்ந்துகொள்ளுங்கள்... அன்புடன், ஸ்வராகினி :love:
www.srikalatamilnovel.com
