sivanayani
விஜயமலர்
அங்கே தன் வாயைப் பொத்தியவாறு விழிகளில் கண்ணீர் மல்க நின்றிருந்த பெண்ணைக் கண்டதும்,
“அன்ன…” என்றவாறு பாய்ந்தவள், ஓடிச்சென்று அவரை அணைத்துக் கதறத் தொடங்க, ஒருவரின் அணைப்பில் ஒருவராக நின்றிருந்த பயணிகளுக்கு எதுவும் புரியாத நிலை. குழப்பத்துடன் ஒருவர் முகத்தை ஒருவர் பார்த்துவிட்டுத் தம்மைச் சுற்றியிருந்த இராணுவத்தைப் பார்த்துக் குழம்ப, அதிலிருந்து ஒருவர் முன்னால் வந்து,
“ஹாய்… ஐ ஆம்… ஜோஷ்… ஃப்ராம் UNCLOS ” என்றவர் பின் அங்கிருந்தவர்களைப் பார்த்து, “இதில் வாரியர்ஸ் 016 கப்பலின் கேப்டன் யார்?" என வினவ,
ஓரடி முன்னால் வைத்த ஆர்யன்,
“இட்ஸ் மி…” எனவும், அவனை நெருங்கிக் கை குலுக்கியவர், ஆங்கிலத்தில் தன் பேச்சைத் தொடர்ந்தவராக,
“உங்கள் அனைவரையும் காப்பாற்றி அழைத்துச் செல்ல நியமிக்கப்பட்டவர்கள் நாங்கள்… கடந்த மூன்று நாட்களாக முயற்சி செய்து கொண்டிருக்கிறோம். நேற்று முன்தினம், உங்கள் நாட்டைச் சேர்ந்த மிஸ்டர் அதீந்திரன், நீங்கள் அனுப்பிய செய்தியை வைத்து, இடத்தைக் கண்டு பிடித்ததாகத் தெரிவித்தார்கள். பட், குறிப்பாக எந்த இடத்தில் இருக்கிறீர்கள் என்று தெரியாத நேரத்தில்தான், மோஸ் கோட் மூலம் நீங்க உதவி கேட்டிருந்தீங்க. சோ, சரியான இடத்தை எங்களால் கண்டு பிடிக்க முடிந்தது…” என்று கூற... நிம்மதியுடன் பெருமூச்சொன்றை விட்ட ஆர்யா,
“நல்ல நேரத்திற்கு வந்தீர்கள் ஜோஷ்… சற்றுத் தாமதித்திருந்தாலும், எங்களை கண்டந்துண்டமாக வெட்டிப் புதைத்திருப்பார்கள். .…” என்று கூறிவிட்டு, இன்னும் எழாது தரையிலேயே விழுந்திருந்த பழங்குடிகளைப் பார்த்துவிட்டு அவர்களுடன் வந்த பெண்ணைச் சுட்டி காட்டி ,
“யார் அவங்க? எதுக்காக அவங்களைக் கண்டதும் எல்லாரும் விழுந்து கும்பிடுறாங்க?” என்று ஆர்யன் கேட்க, ஜோஸும் அதைக் கண்டு சற்று நேரம் அமைதி காத்தார். பின் திரும்பி ஆர்யனையும் மற்றைய பயணிகளையும் பார்த்துவிட்டு,
“அவள்… இந்த தீவில் வசிக்கும் பழங்குடியின தலைவனின் மகள்…” என்றார்.
“வாட்?!! இந்த தலைவனின் மகளா!!" என்றவன் நம்ப முடியாதவனாக அவர்களை உற்றுப் பார்த்தான். அந்த நிர்வாணப் பழங்குடிகளுக்கும், நாகரீகமாக ஆடையணிந்திருக்கும் பெண்ணுக்கும் எப்படி சம்பந்தம் இருக்க முடியும்? ஆனாலும் உருவ ஒற்றுமை கச்சிதமாகப் பொருந்தியது. புரியாமல் குழம்ப, அவன் தோளில் தட்டிக் கொடுத்த ஜோஷ்,
“இந்தத் தீவை இதை சென்டினல் தீவுன்னு சொல்லுவாங்க... உலகிலேயே மிகப்பயங்கரமான தீவுன்னா அது இதுதான். இந்த தீவை யாரும் துணிந்து இது வரை நெருங்கியதில்லை தெரியுமா? ஏன் எனில், இங்கே இருக்கிறவர்களுக்கு வேற்று இன மக்களின் நாகரீகத்தின் ஆதிக்கம் தங்கள் பண்பாட்டிற்குள் நுழைவது பிடிக்காது.. அவற்றால், அவர்களின் வாழ்க்கைத் தரம், சீர் குலைவதாக எண்ணம்.. மதமாற்றம், மொழி மாற்றம், வாழ்க்கை மாற்றம், மருத்துவம், ஆடை என்று எத்தனையோ விஷயங்களை இவர்களுக்குள் திணிக்க முயன்றார்கள். அதற்கு இந்த மக்கள் சம்மதிக்கவில்லை. அதனால் பலவந்தப் படுத்த முயன்றார்கள். கோபம்கொண்ட இந்த மக்கள், தமது தீவுக்குள் வேற்று இனத்தவர்கள் நுழையக் கூடாது என்று கடும் சட்டம் போட்டனர். மீறி நுழைந்தால், அவர்களைத் தயங்காமல் கொன்று குவித்தனர். இதனால், இம்முழுத் தீவையும், அதனைச் சுற்றி மூன்று மைல் சுற்றளவு கடற்பகுதியையும் இந்திய அரசு தவிர்ப்பு வலயமாக அறிவிச்சிருக்கு...
இந்த மக்களின் டி என் ஏ என்ன என்பதைக் கண்டறிவதற்கும், இவர்கள் எந்த இனத்தைச் சேர்ந்தவர்கள் என்பதை அறிவதற்காகவும், இவர்களின் உடற்கூறு எத்தகையது, என்பதைக் கண்டறியவும், ஆறு வருடங்களுக்கு முன்பு பிரித்தானியாவைச் சேர்ந்த ஆய்வாளர் ஒருவரால் இரு குழந்தைகள் கடத்தப்பட்டன. அதில் எட்டுவயது சிறுவனுக்கு பிரித்தானிய நாட்டின் தட்பவெட்பம் ஒத்துக் கொள்ளாததால், சில வாரங்களில் இறந்து விட்டான். மிஞ்சியது பன்னிரண்டு வயது சிறுமி… அவளை வைத்துப் பல பரிசோதனைகள் செய்து பார்த்தார்கள். மேலும் சில ஆய்வுக்கு அவள் தேவைப்பட்டதால், அந்தக் குழந்தையைத் தம்மோடு வைத்துக்கொண்டார் அந்த ஆய்வாளர்…” என்ற ஜோஷ். பின் அந்தப் பெண்ணைப் பார்த்து,
“இவள்தான் அந்தச் சிறுமி… இவள் கடத்தப்படும் போது, இவள்தான் இந்த நாட்டின் இளவரசி என்று அந்த ஆய்வாளருக்குத் தெரியாது…” என்று கூற, ஏனோ அந்தப் பெண்ணை நினைத்து அங்கிருந்தவர்களுக்குப் பெரும் வேதனை எழுந்தது.
“சே… ஆய்வு என்கிற பெயரில், அந்தக் குழந்தையைத் தந்தை தாயிடமிருந்து பிரித்து விட்டார்களே… எத்தனை பெரிய குரூரம்…” என்று அம்ருதசாகரி சீற,
“உண்மைதான்… ஆனால் உங்களைக் காக்க இந்தப் பெண்தான் இப்போது உதவினாள்… இந்தத் தீவிற்குள் நுழைந்து யாரும் வெளியேற முடியாது… அதுவும் இந்தப் பெண் கடத்தப்பட்ட பின்பு, இங்கிருந்த மக்களின் ஆவேசம் அதிகரித்து விட்டது. அதனால் அதீந்திரன் இந்த இடத்தைப் பற்றிக் குறிப்பிட்டதும், எங்களுக்கு என்ன செய்வதென்றும் தெரியவில்லை. அப்போதுதான், இந்தப் பெண் பற்றிய செய்தியை அறிந்தோம். பிருத்தானிய அரசோடு பேசி, இவளை இங்கே அழைத்து வந்தோம்…” என்று முடிக்கவில்லை, அது வரை அமைதி காத்த அந்தத் தலைவர், திடீர் என்று ஆவேசம் கொண்டவராகத் தன் மொழியில் எதையோ கூற, அடுத்த கணம் தலைகுனிந்து அமர்ந்திருந்த பழங்குடியினர் வேகமாக எழுந்து நின்றனர்.
தமது ஆயுதங்களைக் கரத்தில் எடுத்து, இவர்களைத் தாக்கத் தயாராக, உடனே அந்தப் பெண், அவர்களின் மொழில் எதையோ சொன்னவாறு மறுத்து நடுவில் வந்து நிற்க, அந்தப் பழங்குடியினர் அந்தப் பெண்ணின் பேச்சைத் தட்ட முடியாது அப்படியே நின்றனர். பின் அந்தப் பெண், எதையோ விளங்கப் படுத்தினாள் போலும், தலைவரின் கோபம் அடங்காவிட்டாலும், தன்னைக் கட்டுப்படுத்தியவராக எதையோ கூறினார். தலையை ஆட்டிய அந்தப் பெண் இவர்கள் பக்கமாக வந்து தலை குனிந்து நிமிர்ந்து, ஆங்கிலத்தில்,
"மன்னிக்க வேண்டும். உங்களுக்கு இங்கே தங்க அனுமதியில்லை… கிளம்புங்கள்…” என்று உத்தரவிட, அவளுடைய ஆங்கிலத்தைக் கேட்டு அனைவரும் ஒரு கணம் திகைத்துப் போயினர்.
ஆனால் அவளருகே வந்த ஜோஷ்,
“நீ என்ன செய்யப் போகிறாய்? எங்களுடன் வரப்போகிறாயா?” என்று கேட்க மறுப்பாகத் தலையாட்டிய அந்தப் பெண்,
“இல்லை… இது என் நாடு… இவர்கள் என் மக்கள்… இந்த இடத்தை விட்டு நான் எதற்காக வர வேண்டும்?… என்னைக் காணவில்லை என்றதும், தெய்வம் தம்மீது கோபம் கொண்டு, என்னைப் பலிகொண்டு விட்டது என்று துடித்துப் போயிருக்கிறார்கள்.. என்னைக் கண்டதும் தெய்வம் கோபம் தணிந்து விட்டுவிட்டது என்று நம்புகிறார்கள்… அந்த நம்பிக்கையை அழிக்க நான் விரும்பவில்லை…” என்று மறுக்க,
“சரி… நாங்கள் கிளம்புகிறோம்… முடிந்தால்… இவர்களுக்குக் கொஞ்சம் நாகரீகம் சொல்லிக் கொடு…” என்று கூறிய ஜோஷை ஆத்திரத்துடன் பார்த்தாள் அந்தப் பெண்.
“நாகரீகத்தைச் சொல்லிக் கொடுப்பதா? என் மக்களின் நாகரீகத்தில் என்ன குறையைக் கண்டுவிட்டீர்கள்… எங்கள் மக்களுக்கு இப்படி தமது சுயநலத்திற்காக இளம் குழந்தைகளைக் கடத்தத் தெரியாது… இப்படித் தாய் தந்தைகளிடமிருந்து பிரிக்கத் தெரியாது… இங்கே பெண்களைத் தெய்வங்களாகப் போற்றுகிறார்கள். அவர்களைத் தமது கரங்களுக்குள் வைத்துப் பொத்திப் பாதுகாக்கிறார்கள்…” என்றவள் பின் ஏளனத்தில் உதடுகள் நெளிய, “இங்கே எந்த ஆணும் பெண்களை வன்புணர்வு செய்வதில்லை. எந்த மனிதனும், தன் சுயநலத்திற்காக இன்னொரு மனிதனைக் கொல்வதில்லை, எவனும் மதம் என்கிற பெயரில் மதம் கொண்டு திரிவதில்லை., எவனும் தன் கொள்கைகளைப் பிறரிடம் திணிப்பதில்லை… இதுதான் பாதை என்றால், அந்தப் பாதையை விட்டு வழுவாமல் வாழ்கிறோம்… எங்களுக்கு நீங்கள் நாகரீகம் பற்றி கற்பிக்கப் பார்க்கிறீர்களா?... வேடிக்கையாய் இல்லை.. ? முதலில் உங்கள் மக்களுக்கு நாகரீகம் என்றால் என்ன என்று சொல்லிக் கொடுங்கள்…” என்று ஆத்திரத்துடன் கூற,
“சாரி யாசி… நான் நாகரீகம் என்கிறதை நீ தப்பாகப் புரிந்துவிட்டாய்… உங்கள் குழந்தை வயதில் விவாகம், அது தப்பில்லையா… ஆடி ஓடி விளையாடித் திரிய வேண்டிய குழந்தைகளை… இப்படித் திருமணம் என்கிற பெயரில் அடக்கி ஆள்வது சரியா? அதைத்தான் சொன்னேன்…” என்று ஜோஷ் அவசரமாகக் கூற, அதைக் கேட்டு நகைத்தவள்,
நாங்கள் பன்னிரண்டு வயதில் திருமணம் முடிப்போம்… முடிக்காமல் விடுவோம் அதைக் கேட்கவோ தலையிடவோ யாருக்கும் அதிகாரமில்லை ஜோஷ்… அது எங்கள் வழக்கம்… என்று முதல் உதிரத்தைக் காண்கிறோமோ, அப்போதே குழந்தைகளைச் சுமக்கத் தயார் என்று இயற்கை கட்டளையிடுவதாக நம்புகிறோம். அந்த நம்பிக்கையைச் சிதைக்க நீங்கள் யார்…” என்று அவள் நிதானமாகக் கேட்க,
"இந்த வயதில் குழந்தைகள் பெறுவது, பெண்களுக்குத்தான் ஆபத்து யாசி... உங்கள் நன்மைக்காகத்தான் சொல்கிறோம்..." என்று புரிய வைக்க முயல,
"அது எங்கள் பிரச்சனை... எப்போதாவது, எங்களுக்கு உதவுங்கள் என்று உங்களை கேட்டு வந்தோமா... இல்லை எங்கள் வாழ்வாதாரத்திற்கு நீங்கள்தான் உதவுகிறீர்களா... எங்கள் சமூகத்தை எப்படி வழி நடத்த வேண்டும் என்று எங்களுக்கு தெரியும்... உங்கள் நாகரிக மனிதர்களிடம், எங்களை நெருங்க வேண்டாம் என்று சொல்லுங்கள்..." என்றாள் யாசி அலட்சியமாக.
“அன்ன…” என்றவாறு பாய்ந்தவள், ஓடிச்சென்று அவரை அணைத்துக் கதறத் தொடங்க, ஒருவரின் அணைப்பில் ஒருவராக நின்றிருந்த பயணிகளுக்கு எதுவும் புரியாத நிலை. குழப்பத்துடன் ஒருவர் முகத்தை ஒருவர் பார்த்துவிட்டுத் தம்மைச் சுற்றியிருந்த இராணுவத்தைப் பார்த்துக் குழம்ப, அதிலிருந்து ஒருவர் முன்னால் வந்து,
“ஹாய்… ஐ ஆம்… ஜோஷ்… ஃப்ராம் UNCLOS ” என்றவர் பின் அங்கிருந்தவர்களைப் பார்த்து, “இதில் வாரியர்ஸ் 016 கப்பலின் கேப்டன் யார்?" என வினவ,
ஓரடி முன்னால் வைத்த ஆர்யன்,
“இட்ஸ் மி…” எனவும், அவனை நெருங்கிக் கை குலுக்கியவர், ஆங்கிலத்தில் தன் பேச்சைத் தொடர்ந்தவராக,
“உங்கள் அனைவரையும் காப்பாற்றி அழைத்துச் செல்ல நியமிக்கப்பட்டவர்கள் நாங்கள்… கடந்த மூன்று நாட்களாக முயற்சி செய்து கொண்டிருக்கிறோம். நேற்று முன்தினம், உங்கள் நாட்டைச் சேர்ந்த மிஸ்டர் அதீந்திரன், நீங்கள் அனுப்பிய செய்தியை வைத்து, இடத்தைக் கண்டு பிடித்ததாகத் தெரிவித்தார்கள். பட், குறிப்பாக எந்த இடத்தில் இருக்கிறீர்கள் என்று தெரியாத நேரத்தில்தான், மோஸ் கோட் மூலம் நீங்க உதவி கேட்டிருந்தீங்க. சோ, சரியான இடத்தை எங்களால் கண்டு பிடிக்க முடிந்தது…” என்று கூற... நிம்மதியுடன் பெருமூச்சொன்றை விட்ட ஆர்யா,
“நல்ல நேரத்திற்கு வந்தீர்கள் ஜோஷ்… சற்றுத் தாமதித்திருந்தாலும், எங்களை கண்டந்துண்டமாக வெட்டிப் புதைத்திருப்பார்கள். .…” என்று கூறிவிட்டு, இன்னும் எழாது தரையிலேயே விழுந்திருந்த பழங்குடிகளைப் பார்த்துவிட்டு அவர்களுடன் வந்த பெண்ணைச் சுட்டி காட்டி ,
“யார் அவங்க? எதுக்காக அவங்களைக் கண்டதும் எல்லாரும் விழுந்து கும்பிடுறாங்க?” என்று ஆர்யன் கேட்க, ஜோஸும் அதைக் கண்டு சற்று நேரம் அமைதி காத்தார். பின் திரும்பி ஆர்யனையும் மற்றைய பயணிகளையும் பார்த்துவிட்டு,
“அவள்… இந்த தீவில் வசிக்கும் பழங்குடியின தலைவனின் மகள்…” என்றார்.
“வாட்?!! இந்த தலைவனின் மகளா!!" என்றவன் நம்ப முடியாதவனாக அவர்களை உற்றுப் பார்த்தான். அந்த நிர்வாணப் பழங்குடிகளுக்கும், நாகரீகமாக ஆடையணிந்திருக்கும் பெண்ணுக்கும் எப்படி சம்பந்தம் இருக்க முடியும்? ஆனாலும் உருவ ஒற்றுமை கச்சிதமாகப் பொருந்தியது. புரியாமல் குழம்ப, அவன் தோளில் தட்டிக் கொடுத்த ஜோஷ்,
“இந்தத் தீவை இதை சென்டினல் தீவுன்னு சொல்லுவாங்க... உலகிலேயே மிகப்பயங்கரமான தீவுன்னா அது இதுதான். இந்த தீவை யாரும் துணிந்து இது வரை நெருங்கியதில்லை தெரியுமா? ஏன் எனில், இங்கே இருக்கிறவர்களுக்கு வேற்று இன மக்களின் நாகரீகத்தின் ஆதிக்கம் தங்கள் பண்பாட்டிற்குள் நுழைவது பிடிக்காது.. அவற்றால், அவர்களின் வாழ்க்கைத் தரம், சீர் குலைவதாக எண்ணம்.. மதமாற்றம், மொழி மாற்றம், வாழ்க்கை மாற்றம், மருத்துவம், ஆடை என்று எத்தனையோ விஷயங்களை இவர்களுக்குள் திணிக்க முயன்றார்கள். அதற்கு இந்த மக்கள் சம்மதிக்கவில்லை. அதனால் பலவந்தப் படுத்த முயன்றார்கள். கோபம்கொண்ட இந்த மக்கள், தமது தீவுக்குள் வேற்று இனத்தவர்கள் நுழையக் கூடாது என்று கடும் சட்டம் போட்டனர். மீறி நுழைந்தால், அவர்களைத் தயங்காமல் கொன்று குவித்தனர். இதனால், இம்முழுத் தீவையும், அதனைச் சுற்றி மூன்று மைல் சுற்றளவு கடற்பகுதியையும் இந்திய அரசு தவிர்ப்பு வலயமாக அறிவிச்சிருக்கு...
இந்த மக்களின் டி என் ஏ என்ன என்பதைக் கண்டறிவதற்கும், இவர்கள் எந்த இனத்தைச் சேர்ந்தவர்கள் என்பதை அறிவதற்காகவும், இவர்களின் உடற்கூறு எத்தகையது, என்பதைக் கண்டறியவும், ஆறு வருடங்களுக்கு முன்பு பிரித்தானியாவைச் சேர்ந்த ஆய்வாளர் ஒருவரால் இரு குழந்தைகள் கடத்தப்பட்டன. அதில் எட்டுவயது சிறுவனுக்கு பிரித்தானிய நாட்டின் தட்பவெட்பம் ஒத்துக் கொள்ளாததால், சில வாரங்களில் இறந்து விட்டான். மிஞ்சியது பன்னிரண்டு வயது சிறுமி… அவளை வைத்துப் பல பரிசோதனைகள் செய்து பார்த்தார்கள். மேலும் சில ஆய்வுக்கு அவள் தேவைப்பட்டதால், அந்தக் குழந்தையைத் தம்மோடு வைத்துக்கொண்டார் அந்த ஆய்வாளர்…” என்ற ஜோஷ். பின் அந்தப் பெண்ணைப் பார்த்து,
“இவள்தான் அந்தச் சிறுமி… இவள் கடத்தப்படும் போது, இவள்தான் இந்த நாட்டின் இளவரசி என்று அந்த ஆய்வாளருக்குத் தெரியாது…” என்று கூற, ஏனோ அந்தப் பெண்ணை நினைத்து அங்கிருந்தவர்களுக்குப் பெரும் வேதனை எழுந்தது.
“சே… ஆய்வு என்கிற பெயரில், அந்தக் குழந்தையைத் தந்தை தாயிடமிருந்து பிரித்து விட்டார்களே… எத்தனை பெரிய குரூரம்…” என்று அம்ருதசாகரி சீற,
“உண்மைதான்… ஆனால் உங்களைக் காக்க இந்தப் பெண்தான் இப்போது உதவினாள்… இந்தத் தீவிற்குள் நுழைந்து யாரும் வெளியேற முடியாது… அதுவும் இந்தப் பெண் கடத்தப்பட்ட பின்பு, இங்கிருந்த மக்களின் ஆவேசம் அதிகரித்து விட்டது. அதனால் அதீந்திரன் இந்த இடத்தைப் பற்றிக் குறிப்பிட்டதும், எங்களுக்கு என்ன செய்வதென்றும் தெரியவில்லை. அப்போதுதான், இந்தப் பெண் பற்றிய செய்தியை அறிந்தோம். பிருத்தானிய அரசோடு பேசி, இவளை இங்கே அழைத்து வந்தோம்…” என்று முடிக்கவில்லை, அது வரை அமைதி காத்த அந்தத் தலைவர், திடீர் என்று ஆவேசம் கொண்டவராகத் தன் மொழியில் எதையோ கூற, அடுத்த கணம் தலைகுனிந்து அமர்ந்திருந்த பழங்குடியினர் வேகமாக எழுந்து நின்றனர்.
தமது ஆயுதங்களைக் கரத்தில் எடுத்து, இவர்களைத் தாக்கத் தயாராக, உடனே அந்தப் பெண், அவர்களின் மொழில் எதையோ சொன்னவாறு மறுத்து நடுவில் வந்து நிற்க, அந்தப் பழங்குடியினர் அந்தப் பெண்ணின் பேச்சைத் தட்ட முடியாது அப்படியே நின்றனர். பின் அந்தப் பெண், எதையோ விளங்கப் படுத்தினாள் போலும், தலைவரின் கோபம் அடங்காவிட்டாலும், தன்னைக் கட்டுப்படுத்தியவராக எதையோ கூறினார். தலையை ஆட்டிய அந்தப் பெண் இவர்கள் பக்கமாக வந்து தலை குனிந்து நிமிர்ந்து, ஆங்கிலத்தில்,
"மன்னிக்க வேண்டும். உங்களுக்கு இங்கே தங்க அனுமதியில்லை… கிளம்புங்கள்…” என்று உத்தரவிட, அவளுடைய ஆங்கிலத்தைக் கேட்டு அனைவரும் ஒரு கணம் திகைத்துப் போயினர்.
ஆனால் அவளருகே வந்த ஜோஷ்,
“நீ என்ன செய்யப் போகிறாய்? எங்களுடன் வரப்போகிறாயா?” என்று கேட்க மறுப்பாகத் தலையாட்டிய அந்தப் பெண்,
“இல்லை… இது என் நாடு… இவர்கள் என் மக்கள்… இந்த இடத்தை விட்டு நான் எதற்காக வர வேண்டும்?… என்னைக் காணவில்லை என்றதும், தெய்வம் தம்மீது கோபம் கொண்டு, என்னைப் பலிகொண்டு விட்டது என்று துடித்துப் போயிருக்கிறார்கள்.. என்னைக் கண்டதும் தெய்வம் கோபம் தணிந்து விட்டுவிட்டது என்று நம்புகிறார்கள்… அந்த நம்பிக்கையை அழிக்க நான் விரும்பவில்லை…” என்று மறுக்க,
“சரி… நாங்கள் கிளம்புகிறோம்… முடிந்தால்… இவர்களுக்குக் கொஞ்சம் நாகரீகம் சொல்லிக் கொடு…” என்று கூறிய ஜோஷை ஆத்திரத்துடன் பார்த்தாள் அந்தப் பெண்.
“நாகரீகத்தைச் சொல்லிக் கொடுப்பதா? என் மக்களின் நாகரீகத்தில் என்ன குறையைக் கண்டுவிட்டீர்கள்… எங்கள் மக்களுக்கு இப்படி தமது சுயநலத்திற்காக இளம் குழந்தைகளைக் கடத்தத் தெரியாது… இப்படித் தாய் தந்தைகளிடமிருந்து பிரிக்கத் தெரியாது… இங்கே பெண்களைத் தெய்வங்களாகப் போற்றுகிறார்கள். அவர்களைத் தமது கரங்களுக்குள் வைத்துப் பொத்திப் பாதுகாக்கிறார்கள்…” என்றவள் பின் ஏளனத்தில் உதடுகள் நெளிய, “இங்கே எந்த ஆணும் பெண்களை வன்புணர்வு செய்வதில்லை. எந்த மனிதனும், தன் சுயநலத்திற்காக இன்னொரு மனிதனைக் கொல்வதில்லை, எவனும் மதம் என்கிற பெயரில் மதம் கொண்டு திரிவதில்லை., எவனும் தன் கொள்கைகளைப் பிறரிடம் திணிப்பதில்லை… இதுதான் பாதை என்றால், அந்தப் பாதையை விட்டு வழுவாமல் வாழ்கிறோம்… எங்களுக்கு நீங்கள் நாகரீகம் பற்றி கற்பிக்கப் பார்க்கிறீர்களா?... வேடிக்கையாய் இல்லை.. ? முதலில் உங்கள் மக்களுக்கு நாகரீகம் என்றால் என்ன என்று சொல்லிக் கொடுங்கள்…” என்று ஆத்திரத்துடன் கூற,
“சாரி யாசி… நான் நாகரீகம் என்கிறதை நீ தப்பாகப் புரிந்துவிட்டாய்… உங்கள் குழந்தை வயதில் விவாகம், அது தப்பில்லையா… ஆடி ஓடி விளையாடித் திரிய வேண்டிய குழந்தைகளை… இப்படித் திருமணம் என்கிற பெயரில் அடக்கி ஆள்வது சரியா? அதைத்தான் சொன்னேன்…” என்று ஜோஷ் அவசரமாகக் கூற, அதைக் கேட்டு நகைத்தவள்,
நாங்கள் பன்னிரண்டு வயதில் திருமணம் முடிப்போம்… முடிக்காமல் விடுவோம் அதைக் கேட்கவோ தலையிடவோ யாருக்கும் அதிகாரமில்லை ஜோஷ்… அது எங்கள் வழக்கம்… என்று முதல் உதிரத்தைக் காண்கிறோமோ, அப்போதே குழந்தைகளைச் சுமக்கத் தயார் என்று இயற்கை கட்டளையிடுவதாக நம்புகிறோம். அந்த நம்பிக்கையைச் சிதைக்க நீங்கள் யார்…” என்று அவள் நிதானமாகக் கேட்க,
"இந்த வயதில் குழந்தைகள் பெறுவது, பெண்களுக்குத்தான் ஆபத்து யாசி... உங்கள் நன்மைக்காகத்தான் சொல்கிறோம்..." என்று புரிய வைக்க முயல,
"அது எங்கள் பிரச்சனை... எப்போதாவது, எங்களுக்கு உதவுங்கள் என்று உங்களை கேட்டு வந்தோமா... இல்லை எங்கள் வாழ்வாதாரத்திற்கு நீங்கள்தான் உதவுகிறீர்களா... எங்கள் சமூகத்தை எப்படி வழி நடத்த வேண்டும் என்று எங்களுக்கு தெரியும்... உங்கள் நாகரிக மனிதர்களிடம், எங்களை நெருங்க வேண்டாம் என்று சொல்லுங்கள்..." என்றாள் யாசி அலட்சியமாக.
Last edited:
