பானுரதி துரைராஜசிங்கம்
எஸ்எம்எஸ் குழுமம் எழுத்தாளர்
அத்தியாயம் 8
தோட்டத்து மலர்களின் வாசத்தைச் சுமந்து வந்த காற்று நல்ல சுகந்தத்தை வீசிச் சென்றது…
கூண்டுக்குள் இருந்த குருவிகளின் சத்தமும் அழகுக்காகத் தொங்க விடப்பட்ட மணிகளின் சத்தமும் மட்டுமே கேட்டுக் கொண்டிருந்தது…
அந்த இனிமையான ஓசைகளினால் கூட ஆதித்யனை எட்ட முடியவில்லை…
அந்த அளவிற்கு அவனது அனைத்துப் புலன்களும் வேலைநிறுத்தம் செய்தது போல இருந்தது…
அவனது விழிகளைத் தவிர…
ஆனால் காயத்ரியிடம் அதிர்ச்சி ஏற்பட்டாலும் ஆதித்யன் அளவிற்கு அவளிடம் பாதிப்பு இருக்கவில்லை...
அந்த அதிர்ச்சியைக் கூட ஆதித்யன் ஸ்தம்பித்து நின்றிருந்த நேரத்தில் மறைத்துக் கொண்டாள்…
இருவரும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்ததும் திகைத்து நின்றதைச் சூரியனும் கஸ்தூரியும் பார்த்துக் கொண்டு நின்றிருந்தார்கள்…
இருவரும் எதையாவது வாயைத் திறந்து பேசுவார்களா என்பது போல உள்ளிருந்த இருவரும் காத்திருக்க, வெளியில் நின்ற இருவரும் வாய்ப் பேச்சு எதற்கு கண் பேசும் வார்த்தைகள் போதாதா என்பது போல நின்றிருந்தார்கள்…
எவ்வளவு நேரம் அப்படியே நின்றானென்று ஆதித்யனுக்கே தெரியவில்லை…
முதலில் தன்னைச் சுதாரித்துக் கொண்ட காயத்ரி தலையைக் கவிழ்த்துத் தரையைப் பார்த்தாள்…
அவளிடம் அசைவைக் கண்டவன் தலையை அழுந்தக் கோதி விட்டபடி பார்வையைத் திருப்பிக் கொண்டான்…
அவன் பார்வையைத் திருப்பியதை அறிந்தவள் மீண்டும் அவனை நோக்கினாள்…
மீண்டும் ஏதோ உந்துதலில் காயத்ரியைப் பார்த்தவனின் கவனத்தை அப்போது தான் அவள் அணிந்திருந்த வெண்ணிறச் சேலை திசை திருப்பியது…
கண்களில் ஒரு விடை அறியும் பாவனையுடன் பார்த்தவனின் பார்வை திலகம் அற்ற அவளது வெற்று நெற்றியில் நிலைத்து நின்றது…
அவனது கூரிய பார்வையைத் தாங்கிக் கொள்ள முடியாதவளாகி மீண்டும் விழிகளைத் தாழ்த்திக் கொண்டாள் காயத்ரி…
வெற்று நெற்றியில் நின்ற பார்வை கீழிறங்கி மேடிட்டிருந்த அவளது வயிற்றில் தேங்கி நின்றது…
அந்த நொடி அவன் எப்படி உணர்ந்தான் என்பது அவனுக்கே தெரியவில்லை...
அவளது அந்தத் தோற்றம் அவளேதும் கூறாமலேயே அவனுக்கு அவள் நிலையை உணர்த்தியது…
ஆனாலும் அவளது குரலையாவது கேட்டு விட வேண்டும் என நினைத்தவன்
“எப்படி இருக்கிறாய்”
என்றான் அழுத்தத்தைக் குரலில் கொண்டு வர முயன்று…
ஆனாலும் அவனையும் அறியாமல் அவனது குரல் லேசாக உடைந்தது…
அதை உணர்ந்தவளுக்கு வார்த்தை வெளி வர மறுத்தது…
“இருக்கிறேன்”
என்றாள் மெல்லிய குரலில்...
“அது தெரிகிறது… நிம்மதியாக இருக்கிறாயா? என்று கேட்டேன்” என்றான் அதே அழுத்தமான குரலில்…
அவனது குரல் கூட அவளைப் பாதிக்கவில்லை…
ஆனால் அவன் கேட்ட கேள்வி அவளைப் பாதித்தது போலும்…
ஆனாலும் அதை வெளியே காட்டிக் கொள்ளாமல் மௌனம் சாதித்தபடியே நின்றிருந்தாள்…
“என் விஷயத்திலும் நான் கேட்கும் கேள்விகளிலும் நீ மௌனமாகத் தான் இருப்பாயா?”
என்றான் ஒரு இயலாமையுடன்…
இந்தக் கேள்வியில் நொடியில் உடைந்து போனவள்…
“நிம்மதியாக இருப்பதா? உங்கள் நிம்மதியைக் குழி தோண்டிப் புதைத்த எனக்கு எப்படிக் கிடைக்கும் நிம்மதி”
என்று மனதினுள் நினைத்தாளே தவிர வெளியே அமைதியாக நின்றிருந்தாள்…
அவள் ஏதும் சொல்லப் போவதில்லை என்பதைப் புரிந்து கொண்டவன்…
“எப்போதுமே நான் இவளுக்கு வேண்டப் பட்டவனாகத் தெரியவேயில்லை போலும்... இவள் வாழ்வில் இன்னொருவன் வருவதற்கு முன்னரே என்னைத் திரும்பியும் பார்க்காதவள்... இப்போதா திரும்பிப் பார்க்கப் போகிறாள்”
என நினைத்துக் கொண்டவன் அதன் பின்னரே பல்லவியைப் பார்த்தான்…
அவள் கையில் வைத்திருந்த பொம்மையுடன் விளையாடிக் கொண்டிருந்தாள்…
அவளருகில் சென்றவன் மெதுவாக அவளது தலையைக் கோதி விட்டு, காயத்ரியைப் பார்த்தான்…
அவளும் இருவரையும் தான் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்…
“பல்லவி இங்கே இருப்பாள் என்று நினைத்து நான் இங்கு வரவில்லை… ஆனாலும் இனிமேல் இவளைத் தனியாக விடும் எண்ணமில்லை எனக்கு...“
என்றாள் அவனுக்குச் சொல்லுவது போல…
அவள் சொல்வதைக் கேட்டதும் கண்களை இறுக மூடித் திறந்து கொண்டான்…
“எது எப்படியோ… இனிமேல் பல்லவி பற்றிய கவலை எனக்குத் தேவையில்லை என்று நினைக்கிறேன்”
என்றான் ஒரு அர்த்தமான பார்வையுடன்…
அதே நேரத்தில் பக்கத்து அறையில் இருந்து வெளியே வந்தார்கள் சூரியனும் கஸ்தூரியும்…
ஏதேச்சையாக இந்தப் பக்கம் பார்த்தவன் அப்போது தான் கஸ்தூரியைப் பார்த்தான்…
கஸ்தூரியும் ஆதித்யனைப் பார்த்துப் புன்னகைத்தபடி தான் வந்து கொண்டிருந்தாள்…
அவளது புன்னகை முகத்தைப் பார்த்துப் பதிலுக்குப் புன்னகைத்தவன் அப்போது தான் அவளும் வெண்ணிறச் சேலையில் இருப்பதைக் கவனித்தான்…
அருகே வந்தவள்
“எப்படி இருக்கிறீர்கள்"
என்றாள் உண்மையான அக்கறையுடன்…
அவளது கேள்வியைக் கவனியாமல் அப்படியே நின்றிருந்தவனைச் சூரியன் தான் தொட்டு அசைத்தான்…
நொடியில் சுதாரித்துக் கொண்டு “பரவாயில்லை”
என்றான் ஏதோ சொல்ல வேண்டும் என்பதற்காக…
அதிக நேரம் அங்கே நிற்க முடியாதவளாகி
“நாங்கள் உள்ளே போகிறோம்”
என்றவாறு காயத்ரி பல்லவியை அழைத்துக் கொண்டு உள்ளே சென்று விட்டாள்…
அவள் செல்வதையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தான் ஆதித்யன்…
கஸ்தூரியும் விடைபெற்றுப் போன பின்னர்…
அப்படியே நின்றிருந்த அண்ணனின் அருகில் வந்தான் சூரியன்…
“அண்ணா… மாடிக்குப் போய்ப் பேசலாமா”
“ம்ம்…”
என்றவாறு வீடு நோக்கி நடந்தான் ஆதித்யன்…
அவனைப் பின் தொடர்ந்தான் சூரியன்…
அறைக்குள் வந்த காயத்ரி சாளரத்தின் அருகே போடப் பட்டிருந்த நாற்காலியில் அமர்ந்து தொடுவானத்தை வெறித்த படி அமர்ந்து இருந்தாள்…
அவளோடு வந்த பல்லவி அவளது மடியில் தலை சாய்த்துக் கீழே அமர்ந்து கொண்டாள்…
இவர்களைத் தொடர்ந்து வந்த கஸ்தூரி, காயத்ரியின் தனிமையை உடைக்காமல் படுக்கையில் அமர்ந்து கொண்டு யோசனையில் ஆழ்ந்து போனாள்…
“என் வாழ்வு எதை நோக்கிப் பயணிக்கிறது… நான் ஏன் மீண்டும் அவரைப் பார்க்க வேண்டும்…
அவரைப் பார்த்ததும் தாமரைத் தடாகத்தைக் கண்டதும் அன்னப் பறவை தாவி ஓடுவதைப் போல என் மனம் ஏன் தாவ வேண்டும்...
நான் தான் வேறு ஒருவரின் மனைவி ஆகி விட்டேனே அது மட்டுமா ஒரு குழந்தைக்கும் தாயாகப் போகிறேனே...
கணவனை இழந்த விதவை என்று என்னை விலக்கிய இந்த சமுதாயத்தில் எனக்கு என்று என்ன நிலை இருக்கிறது
அப்படி இருக்கையில் அவரைப் பார்த்ததும் என் மனம் துள்ளுவது சரிதானா?
அவருக்கும் திருமணம் ஆகி இருக்குமே…
அவர் மனைவி நம் அனுவாகக் கூட இருக்கலாம்…
ஆனால் அனுவுக்கு இந்த நிலை வர இவர் தான் காரணமோ?
புத்தி சுவாதீனம் இல்லாத மனைவியை அருகே வைத்துக் கொண்டு அவர் என்னை இப்படிப் பார்ப்பது சரியல்ல
இது சரியல்ல இனிமேல் என் மனதை நான் தான் கட்டுக்குள் வைத்திருக்க வேண்டும்
அப்படி முடியவில்லை என்றால் இங்கிருந்து தொலைவாகப் போய் விட வேண்டும்… ஆனால் பல்லவியும் கஸ்தூரியும்…
என் கஸ்தூரிக்கு ஒரு நல்ல எதிர்காலத்தை அமைத்துக் கொடுக்க வேண்டும்... "
எனக் காயத்ரியின் மனமெங்கும் குழப்பம் எனும் மேகம் சூழ்ந்து கொண்டது…
காயத்ரியின் எண்ணப் போக்கு இப்படி இருக்க, கஸ்தூரியின் எண்ணமும் இதைத் தழுவியே கொஞ்சம் வித்தியாசமாக இருந்தது…
“அக்காவை நேசித்தவரை இவ்வளவு சீக்கிரம் திரும்பப் பார்ப்போம் என நான் நினைக்கவில்லையே...
அக்கா கணவரை இழந்து தன் வயிற்றில் ஒரு குழந்தையைச் சுமக்கிறாள் அவளை அவர் ஏற்றுக் கொள்ளுவாரா...
அவரது பார்வையில் அந்தப் பழைய நேசத்தை நான் பார்த்தேனே...
ஆனால் அவருக்குத் திருமணம் ஆகி இருக்குமே… இந்த அனு அக்கா இங்கே இருப்பதைப் பார்த்தால் இவள் தான் அவரின் மனைவி என்று நினைக்கிறேன்...
நிச்சயமாக அனு அக்கா தான் அவரின் மனைவியாக இருக்க வேண்டும்… ஆனால் அனு அக்கா புத்தி சுவாதீனமற்று இருக்கிறாளே...
மூவரின் வாழ்க்கையிலும் எப்போது வசந்தம் வீசுமோ..."
என எண்ணிக் கொண்டு இருந்தாள்…
இத்தனைக்கும் அவள் தன் வாழ்வு பற்றிச் சிந்திக்கவில்லை...
காயத்ரியும் கஸ்தூரியும் அவ்விதம் தான் கஸ்தூரி காயத்ரிக்காகவும் காயத்ரி கஸ்தூரிக்காகவும் தான் சிந்திப்பார்கள்…
மாடியில் நின்று தொடுவானை வெறித்த ஆதித்யனின் எண்ணங்களிலும் காயத்ரி தான் வியாபித்திருந்தாள்…
“எங்கே இருந்தாலும் அவள் சந்தோஷமாக இருந்தால் போதுமென நினைத்திருந்தேனே...
ஆனால் இவளை மறுமுறை பார்க்கும் போது இப்படித் தானா பார்க்க வேண்டும்...
அவளது வாழ்க்கை இப்படி மலரும் முன்பே கருகிப் போனதை நான் பார்க்காமல் இருந்திருந்தாலாவது, எங்கோ சந்தோஷமாக இருக்கிறாள் என்ற நிம்மதியாவது இருந்திருக்குமே...
ஆனால் அவள் விழிகளில் ஏதோ ஒரு மாற்றத்தைப் பார்த்தேனே... அப்படியானால் அது என் பிரமையோ...
பிரமையாகத் தான் இருக்கும்... அவளாவது என் மீது அன்பு வைத்திருப்பதாவது...
ஒருத்திக்கு மட்டும் தான் இப்படி என்று பார்த்தால், இன்னொருத்தியின் வாழ்வும் இப்படியா மாறிப் போக வேண்டும்…
சூரியாவின் தோழி… இவர்கள் ஏதோ இக்கட்டில் இருப்பதாகச் சொன்னாளே…
எது எப்படியோ என் இடத்திற்கு வந்த பிறகு அவர்கள் என் பொறுப்பு..."
எனத் தனக்குள் உறுதி செய்து கொண்டான் ஆதித்யன்…
அண்ணனின் சிந்தனையில் குறுக்கிடாமல் கைகளைக் கட்டியவாறு நின்றிருந்தான் சூரிய வர்மன்…
அண்ணனது சிந்தனைப் போக்கு எதுவாக இருக்கும் என்பதை அறியாதவன் அல்லவே சூரியன்…
எப்போதோ ஏதோ ஒரு காரணத்தால் பிரிந்த உள்ளங்கள் இன்று ஒரு புள்ளியில் இணைந்தன…
இது நீடித்து நல்ல முடிவைக் கொடுக்குமா இல்லையா? என்பதைக் காலம் தான் பதில் சொல்லும்…
“நெடுங்காலமாய்ப் புழங்காமலே
எனக்குள்ளே நேசம் கிடக்கின்றதே
உனைப் பார்த்ததும் உயிர் தூண்டவே
உதடுகள் தாண்டித் தெறிக்கின்றதே
தரிசான என் நெஞ்சில் விழுந்தாயே விதையாக
நீ அன்பாய்ப் பார்க்கும் பார்வையிலே
என் ஜீவன் வாழுதடி”
தோட்டத்து மலர்களின் வாசத்தைச் சுமந்து வந்த காற்று நல்ல சுகந்தத்தை வீசிச் சென்றது…
கூண்டுக்குள் இருந்த குருவிகளின் சத்தமும் அழகுக்காகத் தொங்க விடப்பட்ட மணிகளின் சத்தமும் மட்டுமே கேட்டுக் கொண்டிருந்தது…
அந்த இனிமையான ஓசைகளினால் கூட ஆதித்யனை எட்ட முடியவில்லை…
அந்த அளவிற்கு அவனது அனைத்துப் புலன்களும் வேலைநிறுத்தம் செய்தது போல இருந்தது…
அவனது விழிகளைத் தவிர…
ஆனால் காயத்ரியிடம் அதிர்ச்சி ஏற்பட்டாலும் ஆதித்யன் அளவிற்கு அவளிடம் பாதிப்பு இருக்கவில்லை...
அந்த அதிர்ச்சியைக் கூட ஆதித்யன் ஸ்தம்பித்து நின்றிருந்த நேரத்தில் மறைத்துக் கொண்டாள்…
இருவரும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்ததும் திகைத்து நின்றதைச் சூரியனும் கஸ்தூரியும் பார்த்துக் கொண்டு நின்றிருந்தார்கள்…
இருவரும் எதையாவது வாயைத் திறந்து பேசுவார்களா என்பது போல உள்ளிருந்த இருவரும் காத்திருக்க, வெளியில் நின்ற இருவரும் வாய்ப் பேச்சு எதற்கு கண் பேசும் வார்த்தைகள் போதாதா என்பது போல நின்றிருந்தார்கள்…
எவ்வளவு நேரம் அப்படியே நின்றானென்று ஆதித்யனுக்கே தெரியவில்லை…
முதலில் தன்னைச் சுதாரித்துக் கொண்ட காயத்ரி தலையைக் கவிழ்த்துத் தரையைப் பார்த்தாள்…
அவளிடம் அசைவைக் கண்டவன் தலையை அழுந்தக் கோதி விட்டபடி பார்வையைத் திருப்பிக் கொண்டான்…
அவன் பார்வையைத் திருப்பியதை அறிந்தவள் மீண்டும் அவனை நோக்கினாள்…
மீண்டும் ஏதோ உந்துதலில் காயத்ரியைப் பார்த்தவனின் கவனத்தை அப்போது தான் அவள் அணிந்திருந்த வெண்ணிறச் சேலை திசை திருப்பியது…
கண்களில் ஒரு விடை அறியும் பாவனையுடன் பார்த்தவனின் பார்வை திலகம் அற்ற அவளது வெற்று நெற்றியில் நிலைத்து நின்றது…
அவனது கூரிய பார்வையைத் தாங்கிக் கொள்ள முடியாதவளாகி மீண்டும் விழிகளைத் தாழ்த்திக் கொண்டாள் காயத்ரி…
வெற்று நெற்றியில் நின்ற பார்வை கீழிறங்கி மேடிட்டிருந்த அவளது வயிற்றில் தேங்கி நின்றது…
அந்த நொடி அவன் எப்படி உணர்ந்தான் என்பது அவனுக்கே தெரியவில்லை...
அவளது அந்தத் தோற்றம் அவளேதும் கூறாமலேயே அவனுக்கு அவள் நிலையை உணர்த்தியது…
ஆனாலும் அவளது குரலையாவது கேட்டு விட வேண்டும் என நினைத்தவன்
“எப்படி இருக்கிறாய்”
என்றான் அழுத்தத்தைக் குரலில் கொண்டு வர முயன்று…
ஆனாலும் அவனையும் அறியாமல் அவனது குரல் லேசாக உடைந்தது…
அதை உணர்ந்தவளுக்கு வார்த்தை வெளி வர மறுத்தது…
“இருக்கிறேன்”
என்றாள் மெல்லிய குரலில்...
“அது தெரிகிறது… நிம்மதியாக இருக்கிறாயா? என்று கேட்டேன்” என்றான் அதே அழுத்தமான குரலில்…
அவனது குரல் கூட அவளைப் பாதிக்கவில்லை…
ஆனால் அவன் கேட்ட கேள்வி அவளைப் பாதித்தது போலும்…
ஆனாலும் அதை வெளியே காட்டிக் கொள்ளாமல் மௌனம் சாதித்தபடியே நின்றிருந்தாள்…
“என் விஷயத்திலும் நான் கேட்கும் கேள்விகளிலும் நீ மௌனமாகத் தான் இருப்பாயா?”
என்றான் ஒரு இயலாமையுடன்…
இந்தக் கேள்வியில் நொடியில் உடைந்து போனவள்…
“நிம்மதியாக இருப்பதா? உங்கள் நிம்மதியைக் குழி தோண்டிப் புதைத்த எனக்கு எப்படிக் கிடைக்கும் நிம்மதி”
என்று மனதினுள் நினைத்தாளே தவிர வெளியே அமைதியாக நின்றிருந்தாள்…
அவள் ஏதும் சொல்லப் போவதில்லை என்பதைப் புரிந்து கொண்டவன்…
“எப்போதுமே நான் இவளுக்கு வேண்டப் பட்டவனாகத் தெரியவேயில்லை போலும்... இவள் வாழ்வில் இன்னொருவன் வருவதற்கு முன்னரே என்னைத் திரும்பியும் பார்க்காதவள்... இப்போதா திரும்பிப் பார்க்கப் போகிறாள்”
என நினைத்துக் கொண்டவன் அதன் பின்னரே பல்லவியைப் பார்த்தான்…
அவள் கையில் வைத்திருந்த பொம்மையுடன் விளையாடிக் கொண்டிருந்தாள்…
அவளருகில் சென்றவன் மெதுவாக அவளது தலையைக் கோதி விட்டு, காயத்ரியைப் பார்த்தான்…
அவளும் இருவரையும் தான் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்…
“பல்லவி இங்கே இருப்பாள் என்று நினைத்து நான் இங்கு வரவில்லை… ஆனாலும் இனிமேல் இவளைத் தனியாக விடும் எண்ணமில்லை எனக்கு...“
என்றாள் அவனுக்குச் சொல்லுவது போல…
அவள் சொல்வதைக் கேட்டதும் கண்களை இறுக மூடித் திறந்து கொண்டான்…
“எது எப்படியோ… இனிமேல் பல்லவி பற்றிய கவலை எனக்குத் தேவையில்லை என்று நினைக்கிறேன்”
என்றான் ஒரு அர்த்தமான பார்வையுடன்…
அதே நேரத்தில் பக்கத்து அறையில் இருந்து வெளியே வந்தார்கள் சூரியனும் கஸ்தூரியும்…
ஏதேச்சையாக இந்தப் பக்கம் பார்த்தவன் அப்போது தான் கஸ்தூரியைப் பார்த்தான்…
கஸ்தூரியும் ஆதித்யனைப் பார்த்துப் புன்னகைத்தபடி தான் வந்து கொண்டிருந்தாள்…
அவளது புன்னகை முகத்தைப் பார்த்துப் பதிலுக்குப் புன்னகைத்தவன் அப்போது தான் அவளும் வெண்ணிறச் சேலையில் இருப்பதைக் கவனித்தான்…
அருகே வந்தவள்
“எப்படி இருக்கிறீர்கள்"
என்றாள் உண்மையான அக்கறையுடன்…
அவளது கேள்வியைக் கவனியாமல் அப்படியே நின்றிருந்தவனைச் சூரியன் தான் தொட்டு அசைத்தான்…
நொடியில் சுதாரித்துக் கொண்டு “பரவாயில்லை”
என்றான் ஏதோ சொல்ல வேண்டும் என்பதற்காக…
அதிக நேரம் அங்கே நிற்க முடியாதவளாகி
“நாங்கள் உள்ளே போகிறோம்”
என்றவாறு காயத்ரி பல்லவியை அழைத்துக் கொண்டு உள்ளே சென்று விட்டாள்…
அவள் செல்வதையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தான் ஆதித்யன்…
கஸ்தூரியும் விடைபெற்றுப் போன பின்னர்…
அப்படியே நின்றிருந்த அண்ணனின் அருகில் வந்தான் சூரியன்…
“அண்ணா… மாடிக்குப் போய்ப் பேசலாமா”
“ம்ம்…”
என்றவாறு வீடு நோக்கி நடந்தான் ஆதித்யன்…
அவனைப் பின் தொடர்ந்தான் சூரியன்…
அறைக்குள் வந்த காயத்ரி சாளரத்தின் அருகே போடப் பட்டிருந்த நாற்காலியில் அமர்ந்து தொடுவானத்தை வெறித்த படி அமர்ந்து இருந்தாள்…
அவளோடு வந்த பல்லவி அவளது மடியில் தலை சாய்த்துக் கீழே அமர்ந்து கொண்டாள்…
இவர்களைத் தொடர்ந்து வந்த கஸ்தூரி, காயத்ரியின் தனிமையை உடைக்காமல் படுக்கையில் அமர்ந்து கொண்டு யோசனையில் ஆழ்ந்து போனாள்…
“என் வாழ்வு எதை நோக்கிப் பயணிக்கிறது… நான் ஏன் மீண்டும் அவரைப் பார்க்க வேண்டும்…
அவரைப் பார்த்ததும் தாமரைத் தடாகத்தைக் கண்டதும் அன்னப் பறவை தாவி ஓடுவதைப் போல என் மனம் ஏன் தாவ வேண்டும்...
நான் தான் வேறு ஒருவரின் மனைவி ஆகி விட்டேனே அது மட்டுமா ஒரு குழந்தைக்கும் தாயாகப் போகிறேனே...
கணவனை இழந்த விதவை என்று என்னை விலக்கிய இந்த சமுதாயத்தில் எனக்கு என்று என்ன நிலை இருக்கிறது
அப்படி இருக்கையில் அவரைப் பார்த்ததும் என் மனம் துள்ளுவது சரிதானா?
அவருக்கும் திருமணம் ஆகி இருக்குமே…
அவர் மனைவி நம் அனுவாகக் கூட இருக்கலாம்…
ஆனால் அனுவுக்கு இந்த நிலை வர இவர் தான் காரணமோ?
புத்தி சுவாதீனம் இல்லாத மனைவியை அருகே வைத்துக் கொண்டு அவர் என்னை இப்படிப் பார்ப்பது சரியல்ல
இது சரியல்ல இனிமேல் என் மனதை நான் தான் கட்டுக்குள் வைத்திருக்க வேண்டும்
அப்படி முடியவில்லை என்றால் இங்கிருந்து தொலைவாகப் போய் விட வேண்டும்… ஆனால் பல்லவியும் கஸ்தூரியும்…
என் கஸ்தூரிக்கு ஒரு நல்ல எதிர்காலத்தை அமைத்துக் கொடுக்க வேண்டும்... "
எனக் காயத்ரியின் மனமெங்கும் குழப்பம் எனும் மேகம் சூழ்ந்து கொண்டது…
காயத்ரியின் எண்ணப் போக்கு இப்படி இருக்க, கஸ்தூரியின் எண்ணமும் இதைத் தழுவியே கொஞ்சம் வித்தியாசமாக இருந்தது…
“அக்காவை நேசித்தவரை இவ்வளவு சீக்கிரம் திரும்பப் பார்ப்போம் என நான் நினைக்கவில்லையே...
அக்கா கணவரை இழந்து தன் வயிற்றில் ஒரு குழந்தையைச் சுமக்கிறாள் அவளை அவர் ஏற்றுக் கொள்ளுவாரா...
அவரது பார்வையில் அந்தப் பழைய நேசத்தை நான் பார்த்தேனே...
ஆனால் அவருக்குத் திருமணம் ஆகி இருக்குமே… இந்த அனு அக்கா இங்கே இருப்பதைப் பார்த்தால் இவள் தான் அவரின் மனைவி என்று நினைக்கிறேன்...
நிச்சயமாக அனு அக்கா தான் அவரின் மனைவியாக இருக்க வேண்டும்… ஆனால் அனு அக்கா புத்தி சுவாதீனமற்று இருக்கிறாளே...
மூவரின் வாழ்க்கையிலும் எப்போது வசந்தம் வீசுமோ..."
என எண்ணிக் கொண்டு இருந்தாள்…
இத்தனைக்கும் அவள் தன் வாழ்வு பற்றிச் சிந்திக்கவில்லை...
காயத்ரியும் கஸ்தூரியும் அவ்விதம் தான் கஸ்தூரி காயத்ரிக்காகவும் காயத்ரி கஸ்தூரிக்காகவும் தான் சிந்திப்பார்கள்…
மாடியில் நின்று தொடுவானை வெறித்த ஆதித்யனின் எண்ணங்களிலும் காயத்ரி தான் வியாபித்திருந்தாள்…
“எங்கே இருந்தாலும் அவள் சந்தோஷமாக இருந்தால் போதுமென நினைத்திருந்தேனே...
ஆனால் இவளை மறுமுறை பார்க்கும் போது இப்படித் தானா பார்க்க வேண்டும்...
அவளது வாழ்க்கை இப்படி மலரும் முன்பே கருகிப் போனதை நான் பார்க்காமல் இருந்திருந்தாலாவது, எங்கோ சந்தோஷமாக இருக்கிறாள் என்ற நிம்மதியாவது இருந்திருக்குமே...
ஆனால் அவள் விழிகளில் ஏதோ ஒரு மாற்றத்தைப் பார்த்தேனே... அப்படியானால் அது என் பிரமையோ...
பிரமையாகத் தான் இருக்கும்... அவளாவது என் மீது அன்பு வைத்திருப்பதாவது...
ஒருத்திக்கு மட்டும் தான் இப்படி என்று பார்த்தால், இன்னொருத்தியின் வாழ்வும் இப்படியா மாறிப் போக வேண்டும்…
சூரியாவின் தோழி… இவர்கள் ஏதோ இக்கட்டில் இருப்பதாகச் சொன்னாளே…
எது எப்படியோ என் இடத்திற்கு வந்த பிறகு அவர்கள் என் பொறுப்பு..."
எனத் தனக்குள் உறுதி செய்து கொண்டான் ஆதித்யன்…
அண்ணனின் சிந்தனையில் குறுக்கிடாமல் கைகளைக் கட்டியவாறு நின்றிருந்தான் சூரிய வர்மன்…
அண்ணனது சிந்தனைப் போக்கு எதுவாக இருக்கும் என்பதை அறியாதவன் அல்லவே சூரியன்…
எப்போதோ ஏதோ ஒரு காரணத்தால் பிரிந்த உள்ளங்கள் இன்று ஒரு புள்ளியில் இணைந்தன…
இது நீடித்து நல்ல முடிவைக் கொடுக்குமா இல்லையா? என்பதைக் காலம் தான் பதில் சொல்லும்…
“நெடுங்காலமாய்ப் புழங்காமலே
எனக்குள்ளே நேசம் கிடக்கின்றதே
உனைப் பார்த்ததும் உயிர் தூண்டவே
உதடுகள் தாண்டித் தெறிக்கின்றதே
தரிசான என் நெஞ்சில் விழுந்தாயே விதையாக
நீ அன்பாய்ப் பார்க்கும் பார்வையிலே
என் ஜீவன் வாழுதடி”
